ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 471

บทที่471 ตั้งแต่นี้ไปอาจจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว

เสียงดังของรถโรงพยาบาลใกล้เข้ามามากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ ส่วนฟางหยีนั้นก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองยิ่งเลือนรางมากยิ่งขึ้นด้วย

“อะซาน.......”

.........

“เป็นอะไรหรือ?”

บนรถไฟขบวนด่วนแบบธรรมดา

มองดูชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้าต่าง ที่จู่ๆก็เอามือจับอยู่ตรงหน้าอก แล้วมีอาการหนาวสั่นขึ้นมา

หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นอะไรหรอก แค่รู้สึกว่าหัวใจเต้นเร็วน่ะ แปลกจัง!”

ชายหนุ่มฝืนยิ้ม

หลังจากนั้นจึงหันกลับมาหาหญิงสาว : “ใช่แล้ว อันนี้เธอเก็บเอาไว้ให้ดี กลับไปถึงจินหลิงแล้ว เธอจัดการหาที่พักให้เรียบร้อยแล้วก็หางานทำก่อน เงินในบัตรนี้พอสำหรับค่าอาหาร เสื้อผ้าโดยที่เธอไม่ต้องกังวล!”

ชายหนุ่มยื่นบัตรธนาคารใบหนึ่งให้กับหญิงสาว

“เสี่ยวเกอ ฉันรับเอาไว้ไม่ได้ ตอนนี้นายกำลังต้องการเงินมากที่สุด ฉันหางานทำได้ ใช้ชีวิตแบบนี้ก็ถือว่าไม่เลวแล้ว!”

แต่หญิงสาวคนนี้ไม่ใช่คนอื่น เธอคือหม่าเสี่ยวหนาน

ตอนนั้นเองหม่าเสี่ยวหนานรีบเอาบัตรคืนให้เฉินเกอ

“ใช่เสี่ยวเกอ เธอต้องการเงินมากกว่าพวกเรา เธอช่วยชีวิตฉัน ถ้าจะให้ พวกเราต่างหากที่จะต้องให้เงินกับเธอ!”

คุณแม่ของหม่าเสี่ยวหนานเอ่ยพูดขึ้นเช่นกัน

“เหอๆ ไม่เป็นไรครับ ตอนนี้ในส่วนที่ผมต้องใช้เงินนั้นไม่เยอะหรอก ทำอะไรมาตั้งมากมายขนาดนี้แล้ว.....เหอๆ!”

เฉินเกอยิ้มเจื่อนๆ

“เป็นอะไรไปเสี่ยวเกอ? แล้วก็นายยังไม่บอกฉันเลยนะว่าทำไมนายกับตระกูลเฉินถึงไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันแล้ว?”

หม่าเสี่ยวหนานเอ่ยขึ้นถามด้วยความกังวล

“ไม่เป็นไรหรอก เรื่องนี้เสี่ยวหนานเธออย่ารู้เลยจะดีกว่า!”

เฉินเกอตีลงบนศีรษะของหม่าเสี่ยวหนานเบาๆ

กลับมาที่จินหลิงครั้งนี้ เฉินเกอไม่เพียงแค่ต้องการจะมาหาเพื่อนเก่าที่เคยรู้จักเท่านั้น ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่เขาต้องทำ......

ส่วนเรื่องเงินสำหรับตัวเองแล้วนั้น กลับเป็นสิ่งที่เป็นภาระอย่างหนึ่งเสียด้วยซ้ำ

คิดดูแล้ว ชีวิตคนเรานี่ก็น่าประหลาด

เมื่อก่อน ก็นั่งรถไฟสีเขียวมายังจินหลิง คิดว่าถึงจินหลิงแล้ว ตัวเองจะมีทัศนคติอีกแบบหนึ่งกับการใช้ชีวิตใหม่ในมหาวิทยาลัยได้

ไม่ต้องเหมือนตอนที่อยู่มัธยมปลาย ที่ใช้ชีวิตอยู่ในความน้อยเนื้อต่ำใจกับการที่ตัวเองไม่มีเงินตลอดทั้งวัน

แต่เมื่อถึงตอนที่เรียนมหาวิทยาลัยแล้วนั้นกลับพบว่า ไม่มีเงินจะไปที่ไหนก็ไม่ได้ต่างกันเลย

ตอนนั้น ตัวเองคาดหวังที่จะมีเงิน รอให้มีเงินแล้ว ตัวเองก็ใช้ชีวิตในแบบของตัวเองอย่างแน่นอน ไปที่ไหนก็จะมีคนยกยอ

แต่ต่อมา จู่ๆที่มีเงินขึ้นมาแล้วนั้น แต่เฉินเกอพบว่าตัวเองก็ไม่ต้องทำเป็นอวดรวยไปทั่วแบบนั้น

เนื่องจากไม่มีความปรารถนานั้นแล้ว เขาก็ยังอยากที่จะใช้ชีวิตธรรมดาๆ อยู่ด้วยกันกับซูมู่หานต่อไปเรื่อยๆ แล้วหลังจากนั้นก็แต่งงานกัน มีลูกซักคน ทางที่ดีที่สุดคือหญิงคนชายคน ใช้ชีวิตอย่างไร้ความทุกข์กังวลใดๆ

ตอนนี้ซูมู่หานจากไปแล้ว ชีวิตของทายาทเศรษฐี ก็เหมือนกับเป็นความฝันที่ไม่มีอยู่แล้วอย่างไรอย่างนั้น

แต่ที่แปลกก็คือ ตอนนี้เรื่องเงินสำหรับเฉินเกอนั้นไม่ได้มีความปรารถนาอยากได้ขนาดนั้นอีกแล้ว

“เสี่ยวเกอ นายเปลี่ยนไป!”

จู่ๆหม่าเสี่ยวหนานก็เอ่ยขึ้นมา

“อา? ฉันเปลี่ยนไป?”

เฉินเกอเก็บความคิดของตัวเองไป

“อืม พอฉันได้เห็นนาย ก็รู้แล้วว่านายไม่เหมือนเมื่อก่อน! แต่มีอย่างนึงที่นายไม่เปลี่ยน นั่นก็คือมิตรภาพที่นายมีให้กับฉันไม่เปลี่ยนไปเลย นายยังคงดีกับฉันอยู่เหมือนเดิม!”

หม่าเสี่ยวหนานกล่าว

“แน่นอน ก็เธอเป็นเพื่อนสนิทของฉันนี่!”

“ถ้าอย่างนั้นเสี่ยวเกอ ถ้าหากนายเห็นฉันเป็นเพื่อนของนาย บอกฉันได้ไหม ว่านายไปเจอเรื่องอะไรมา นายมีเรื่องที่เก็บไว้ในใจมากเหลือเกิน! ฉันรู้ว่านายไม่ใช่ทายาทเศรษฐีที่มีหน้ามีตาแบบเมื่อก่อนอีกแล้ว กลับมาที่จินหลิง ความรู้สึกของนายก็จะไม่เหมือนเดิม แต่ ไม่ว่านายจะใช่ทายาทเศรษฐีหรือเปล่า ฉันก็เห็นนายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันอยู่แล้ว นายไม่พูด ฉันเองก็จะไม่ถาม แต่พวกเราก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันทั้งคู่!”

หม่าเสี่ยวหนานยิ้มพลางเอยขึ้น

“เพราะฉะนั้น เงินนี่ฉันรับไว้ไม่ได้ นายเก็บเอาไว้เถอะ กลับมาตั้งตัวที่จิงหลิงได้! ฉันจะเป็นผู้ช่วยนายเอง!”

หม่าเสี่ยวหนานเอาบัตรนั้นตีลงบนมือของเฉินเกออีกครั้ง

“เงินนี่ ฉันไม่ได้ใช้มันจริงๆ อีกทั้งหลังจากนี้ไป ฉันก็ยังไม่รู้ว่าจะกลับมาได้หรือเปล่า!”

เฉินเกอยิ้มเจื่อนๆ

“นายหมายความว่าอะไร? หลังจากนี้นายวางแผนไว้จะทำอย่างไรต่อ?”

หม่าเสี่ยวหนานเอ่ยถามขึ้นอย่างใจหาย

“ไม่เป็นไรหรอก บอกไปเธอจะกลัวเสียเปล่าๆ อย่าถามเลยนะ!”

“ไปโรงพยาบาลครับ!”

และไม่นานก็ถึงโรงพยาบาล

เฉินเกอมองดูหานเฟยเอ๋อที่นอนใส่เครื่องช่วยหายใจและมีใบหน้าขาวซีดอยู่บนเตียงผ่านทางกระจกตรงประตูห้องพักผู้ป่วย

นึกไปถึงตอนนั้น ว่าหานเฟยเอ๋อเด็กคนนี้ร่าเริงขนาดไหน

ถ้าหากไม่ใช่ว่าต้องมาเจอกับตัวเอง บางทีเธอคงจะมีชีวิตที่ดีไปแล้ว ไม่แน่ว่า ด้วยใบหน้าที่สวยงามของตัวเอง มาจนถึงตอนนี้อาจจะกลายเป็นเน็ตไอดอลไปแล้วก็ได้

ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในทุกๆวัน ดีออก!

แต่เพื่อแอบฟังที่อยู่ของตัวเอง แล้วถูกคนจับโยนลงมาจากด้านบนตึก

เฉินเกอนึกไปถึงฉากที่หานเฟยเอ๋อตามหาตัวเอง เธอยืนอยู่กับเสี่ยวหนานตรงด้านล่าง สีหน้าท่าทางเต็มไปด้วยความกังวล

เดิมทีคิดว่าจะมองเห็นความหวัง แต่ผลกลับเป็นการเริ่มต้นของความโชคร้ายนี้

โม่เจี้ยนคนนี้ โหดร้ายขนาดไหนกันแน่

เฉินเกอยืนอยู่ตรงหน้าประตู อดที่จะดันประตูห้องพักผู้ป่วยเอาไว้ไม่ได้

รอยนิ้วมือทั้งห้า เวลานี้ได้ประทับลงอยู่ด้านบนแล้ว

“นี่นี่ คุณคะ ขวางประตูแบบนี้ สรุปแล้วคุณจะเข้าไปหรือเปล่า?”

พยาบาลถือถาดมา เอ่ยถามด้วยความโมโห

คนๆนี้นี่จริงๆเลย มายืนน้ำตาไหลตรงหน้าประตู ก็ไม่เข้าไปเสียที

และเวลานี้ชายหนุ่มก็หันกลับมา

น้ำตาที่คลออยู่ ทันใดนั้นเองก็หายไปเป็นปลิดทิ้ง

เขาสวมผ้าปิดจมูก

แต่ดวงตาคู่นั้นกลับเหมือนว่าจะสามารถพูดออกมาได้อย่างไรอย่างนั้น ดูมีความกล้าหาญเด็ดเดี่ยวส่งผ่านออกมา

ไม่นึกว่าจะทำให้พยาบาลรู้สึกกลัวได้

เกือบจะคว้าถาดเอาไว้ไม่ได้แล้ว

“อันนี้ให้คุณ ด้านบนมีช่องทางการกระตุ้นเข็มที่กำหนดเฉพาะเอาไว้ ประกอบกับสมุนไพรยาจีนชุดหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นคุณ หรือคุณหมอ หลังจากที่อ่านจนเข้าใจแล้ว กรุณาช่วยเธอด้วยนะครับ!”

ชายหนุ่มพูดจบแล้ว เอาสูตรตำราลับวางลงบนถาดนั้นของพยาบาล

หลังจากนั้นเขาก็เอาสองมือล้วงเข้าไปในกระเป๋า แล้วเดินจากไป....