ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 485

บทที่ 485 บุคคลปริศนา

ตามข้อมูลที่จางหูใหม่ ตามนิสัยของเหวินเซินแล้ว เขาในเวลาแบบนี้มักจะไปที่คาสิโนใต้ดินที่ใหญ่ที่สุดของเทียนเฉิง แล้วเฉินเกอจึงพาลูกน้องตรงไปที่นั่น

ในตอนแรกเฉินเกอเพียงแค่นั่งเฉยๆ ข้างๆ โต๊ะพนันเท่านั้น แน่นอนว่าหลังจากชนะเกมติดต่อกันเป็นสิบกว่าครั้ง ก็ย่อมดึงดูดความสนใจของเจ้ามือรับแทง และในตอนที่เฉินเกอไม่ได้ใส่ใจก็มีลูกน้องคนหนึ่งแอบวิ่งไปยังห้องสำนักงาน

" พี่เซิน ข้างนอกมีนักแสดงงิ้วคนหนึ่ง ชนะเงินไปแล้วไม่น้อย แถมเขายังพาลูกน้องมาด้วยไม่น้อย ดูท่าแล้วไม่ใช่คนที่จะรับมือได้ง่ายๆ "

ลูกน้องพูดกับเจ้านายที่กำลังนั่งอยู่ ซึ่งชายหนุ่มร่างใหญ่คนนี้ก็กำลังเล่นดาบซามูไรญี่ปุ่นที่อยู่ในมือ

ชายหนุ่มร่างใหญ่คนนี้ มีรอยแผลเป็นขนาดใหญ่ที่เห็นได้อย่างชัดเจนตั้งแต่กลางหัวจนถึงหน้าผาก ดูแล้วเป็นคนประเภทที่ทำให้คนอื่นรู้สึกกลัวได้

และเขาก็คือลูกพี่ของที่นี่ นามว่าเหวินเซิน

" ป๊าบ!!

ดาบซามูไรญี่ปุ่นที่ถูกขัดเงาอย่างดีฟาดลงบนที่นั่งหยกตรงหน้าจนแตกเป็นชิ้นๆ

ทำให้ลูกถึงกับตกใจ

ฟู่!

เขาเป่าดาบไปมา

"เป็นนักแสดงงิ้ว？ในเมื่อเป็นคนฝีมือดีคนหนึ่ง ก็คงจะเข้าใจกฏที่นี่ของเหวินเซิน ฉันคนนี้ถึงจะถูก ก็ได้ ฉันจะออกไปดู! " เหวินเซินพูดพลันหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา

ข้างนอกที่กำลังเสียงดัง แต่ว่าในตอนที่เหวินเซินพาลูกน้องเดินออกมา ถูกคนที่อยู่ในนั้นก็ถึงกับเงียบไปชั่วขณะ

“พี่เซิน！”

ทุกคนเรียกขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน

เหวินเซินพาลูกน้อง เดินตรงไปยังตรงหน้าของเฉินเกอ

" ฉันก็คิดว่าเป็นใครกัน ที่แท้ก็แค่เด็กเมื่อวานซืนคนหนึ่ง ทำไม? ไม่รู้กฎของพี่เซินที่นี่หรอ? ชนะเป็นสิบกว่ามือยังไม่คิดจะปล่อยบ้างหรือไง? "

เหวินเซินพูด

" กฎหรอครับ ผมก็ยังไม่ค่อยรู้เรื่อง เพิ่งจะมาใหม่ ต้องขอความชี้แนะด้วย! "

" ไม่เข้าใจก็บอก สามารถเรียนได้ เอาอย่างนี้พวกเรามาเล่นกันซะสองรอบมือ แต่ของวางพนันไม่รู้ว่านายจะกล้าหรือเปล่า? " เหวินเซินยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

" คุณพูดมาเถอะ พนันกับอะไร? "

ในขณะที่เฉินเกอกำลังพูดก็มองไปยังเหวินเซินขึ้นๆ ลงๆ นอกจากใบหน้าที่ดูแข็งแกร่งแล้ว เฉินเกอก็ไม่เห็นรังสีผู้ที่มีความแข็งแกร่งบนตัวเขาเลย

ดูไม่เหมือนโม่เจี้ยนและคนอื่นๆ ก่อนหน้านี้สามารถแยกแยะความแข็งแกร่งและความอ่อนแอได้ แต่อย่างน้อยเฉินเกอแค่มองก็พอดูออกว่าพวกเขานั้นดูเป็นคนมีรังสีนักสู้ ถ้าเกิดเหวินเซินเป็นคนที่แข็งแกร่งมากจริงๆ ตัวเขาจะไม่มีได้ยังไง?

แล้วในตอนนั้นเองเหวินเซินก็พูดขึ้นมา

" เดิมพันชีวิต! "

เมื่อคำพูดนี้ออกมาทุกคนต่างก็พากันตกใจ

เฉินว่านชานและคนอื่นๆ ก็ต่างมองหน้ากัน

"ก็ได้ครับ! ยินดีน้อมรับคำท้า! " เฉินเกอพยักหน้า

เพียงทว่าสำหรับทักษะการพนันแบบนี้ เหวินเซินก็นับว่าเป็นพวกปลาไหลมั่วนิ่มเก่ง ดังนั้นจะมาเป็นคู่มือของเฉินเกอได้ยังไง

เพียงแค่รอบเดียว เหวินเซินก็แพ้เสียแล้ว

" คุณเหวิน ออมมือเกินไปแล้ว ผมชนะแล้ว! "

เฉินเกอส่ายหน้ายิ้ม

แต่เหวินเซินนั้นกำลังลูบนาฬิกาข้อมือของตัวเองไปมา

จากนั้น ลูกน้องที่อยู่รอบๆ ก็เริ่มมีการเคลื่อนไหว

แล้วคนก็ค่อยๆ ออกมา พุ่งเป้าไปยังฝั่งของเฉินเกอ

" น้องชายนี่ฝีมือเก่งกาจจริงๆ แต่น่าเสียดาย ที่ชีวิตของฉันเกรงว่านายจะเอาไปด้วยไม่ได้ แต่ชีวิตของนายสามารถเอาทิ้งไว้ที่นี่! "

เหวินเซินลูกขึ้นด้วยรอยยิ้มเยือกเย็น

"จัดการ! "

แต่ว่าเพียงแค่เห็นเฉินเกอขยับตัว ก็มาถึงตรงหน้าของเหวินเซินอย่างรวดเร็วในทันที และด้วยความรวดเร็วของสายตาและมือ เขาก็ใช้มือบีบคอของเหวินเซินเอาไว้

คนอื่นๆ ที่กำลังจะลงมือ ก็ไม่กล้าที่จะขยับ

แล้วเฉินเกอก็ค่อยๆ ออกแรงยกเหวินเซินขึ้นมา

" ถ้าไม่อยากตาย ก็ให้ลูกน้องของคุณทั้งหมดไสหัวออกไป! " เฉินเกอพูดอย่างรุนแรง

" ไป! ทุกคนไสหัวออกไปให้หมด! น้องชาย นาย....อย่าทำอะไรมั่วซั่ว รู้ไว้ด้วยว่าที่นี่เป็นถิ่นของฉัน! " เหวินเซินโบกมืออย่างร้อนรนให้ลูกน้องทุกคนถอยออกไป

" ถ้างั้นคำที่คุณเคยพูด โปรดรักษาคำพูดด้วย คุณจะต้องมอบชีวิตของคุณให้ผม! " เฉินเกอพูด

" อย่า! อย่าเลยนะสหาย ไว้ชีวิตฉัน นายอยากได้อะไร ฉันให้นายได้หมดเลย! " เหวินเซินร้องขอชีวิต

แต่คุณชายดูเหมือนจะมองออกนานแล้ว

" ไอ้สารเลว ที่แท้แกก็หลอกพวกเรา เหวินเซินหล่ะ? เขาอยู่ที่ไหน? " เฉินว่านชานคว้าตัวเขาเอาไว้

" เขาบอกฉันแค่ว่าจะพาคนไปหาของบางอย่าง จะกลับมาช้าหน่อย ส่วนอย่างอื่นฉันก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลย! " เหวินหลินพูดพลันร้องไห้

" เราพาคนมาได้แล้ว ฆ่าคุณก็เปื้อนมือพวกเราเปล่าๆ ไสหัวไปซะ! " เฉินเกอด่าพร้อมกับมองไปยังเหวินหลิน

"ขอบคุณคุณชาย ขอบคุณ! '

เหวินหลินรีบหนีไปอย่างรีบร้อน

" เจ้าหมีอ่อนแอตัวนี้นี่......"

เฉินว่านชานพูดไปบ่นไป จากนั้นก็ตามเฉินเกอกลับไป

" แม่เจ้า ฉันเป็นเหวินหลินเป็นฮีโร่มาทั้งชีวิต คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะถูกไอ้เด็กเมื่อวานซืนคนหนึ่งจัดการ ซวยจริงๆ แต่คนๆ นี้แข็งแกร่งมากจริงๆ สามารถเทียบได้กับน้องสองได้เลย! ดูแล้วจะต้องรีบเรียกให้น้องชายกลับมา ทำลายเจ้าเด็กนี้ซะ! "

เหวินหลินลูบลำคอตัวเอง พลันวิ่งไปด่าไป

ป๊าบ！

แล้วก็ไปชนเข้ากับใครบางคน จากนั้นเขาก็ล้มลงไปอย่างทุลักทุเล

" แม่เอ๊ย ไม่มีตาหรือไง! " เหวินหลินด่าด้วยความโมโห

แต่ว่า นาทีต่อมาเขาก็ถึงกับด่าไม่ออก

เพราะคนที่ยืนอยู่ตหน้าของเหวินหลิน เป็นชายชุดดำที่สวมผ้าคลุมดำเอาไว้ มองเห็นเพียงดวงตาทั้งสองที่ออกมาเท่านั้น

ซึ่งจากสายตาของคนคนนี้ก็พอดูออกว่าเขาคงจะเป็นชายชราคนหนึ่ง

ถึงดวงตาทั้งคู่ของเขาจะขุ่นมัว แต่กลับมองเห็นออร่าและความดุดันได้อย่างชัดเจน ราวกับปีศาจที่โหดร้าย เยือกเย็นจนทำให้ผู้พบเห็นรู้สึกสั่นสะท้าน เหวินหลินด่าออกไปเพียงคำเดียว พอตกใจก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกมา

" คุณ....คุณเป็นใครกัน? " เหวินหลินกล่าวถาม

แต่ชายชราชุดดำก็ค่อยๆ เดินเข้ามา พลางยกมือทั้งสองขึ้นแล้วตีไปที่หน้าอกของเหวินหลินอย่างเบาๆ

อ้าก!

เพียงครู่เดียว เหวินหลินก็เลือดกระอักออกมาจากปากแล้วลงไปนอนกับพื้น.....

แล้วขายชราก็ค่อยไขว้มือไว้ข้างหลัง เหลือบตาตรงไปยังทางที่เฉินเกอขับรถจากไป พร้อมกับเกิดความสนใจมองตามไปด้วยความสนใจ จากนั้นคิ้วก็เริ่มขมวด...