ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 519

บทที่519 ข้อตกลง

ลู่หานพอมอง ในใจก็ประหลาดใจ

เพราะเงาคนที่เธอมองนั้น ชัดเจนว่าเธอเคยเจอตอนที่อยู่ที่สถานที่รถไป ผู้ชายที่น่าสนใจมากคนนั้น

และในตอนที่ลู่หานออกตัวไปเพื่อที่จะยืนยันนั้น

เฉินเกอก็นั่งอยู่บนรถเสียแล้ว

“เฉินเกอ! เฉินเกอ!”

ลู่หานตะโกนอยู่สองครั้ง เกาหัว หรือว่าตัวเองจะตาฝาดไป

เขาจะมาบ้านของตัวเองได้ยังไง แถมคุณพ่อยังขับรถให้เขาด้วยตัวเองอีก

“มีอะไรเหรอเสี่ยวหาน?”

ในตอนนี้ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมา

เป็นลู่ชาว ลู่เสว่

ลู่เสว่ถาม

“พี่ ทายดูว่าเมื่อกี้ฉันเจอใครเข้า?”

“ใคร?”

“เฉินเกอไง!”

“เฉินเกอเป็นใคร?”

ลู่เสว่ขมวดคิ้วแล้วเอ่ยขึ้น

“อัยหยา ก็คือผู้ชายที่หล่อๆคนนั้นที่เราเจอที่สถานีรถไฟไง!”

“เป็นไอ้ยาจกคนนั้นนะเหรอ! น้องสาม นี่น้องยังติดต่อกับเขาอยู่อีกเหรอ? อีกเรื่อง ทำไมเขาถึงมาโผล่อยู่ที่บ้านของเราล่ะ?”

ลู่ชาวพูดเย้ย

“แกตาฝาดละมั้ง แม้แต่แกยังไม่รู้ เขาจะเข้ามาในตระกูลลู่ของเราได้ยังไง!”

ลู่เสว่ส่ายหน้าแล้วพูดขึ้น

ตัวเองบอกลู่หานมาทั่วประเทศ ว่าให้ติดต่อกับคนภายนอกพวกนั้นให้น้อยๆ

เหมือนกับพวกคุณชายตระกูลหวัง ตระกูลซู ควรจะติดต่อกันบ่อยๆ

จะต้องคิดถึงเรื่องสถานะของตัวเองเอาไว้

แต่ว่าลู่หานเด็กคนนี้ไม่ยอมฟัง

“อัยหยา พวกพี่ไม่เชื่อฉัน ยังไงซะที่ฉันมองเห็นก็คือเขา แถมพ่อของพวกเรายังขับรถให้เขาอีกด้วย ไม่ได้ ฉันจะต้องตามไปดู เขากับพ่อของเรารู้จักกันได้ยังไง!”

ลู่หานพูดจบ ก็วิ่งไปอย่างอารมณ์ดี

“เสี่ยวหาน กลับมานะ!”

ลู่เสว่ร้อนใจจนกระทืบเท้า

“ลู่ชาว พวกเราไปตามจับเสี่ยวหานกัน ตอนนี้เป็นเวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน ออกไปแบบตามใจไม่ได้!”

ลู่เสว่ร้อนใจ

“หา? เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานอะไร?”

“ฉันเองก็เพิ่งฟังพ่อบอก ถึงเพิ่งจะได้รู้เรื่องจริง สรุปก็คืออย่าปล่อยให้เสี่ยวหานออกไปสุ่มสี่สุ่มห้า พวกเรารีบตามไป!”

พูดจบ ลู่เสว่ ลู่ชาวก็ตามออกไปเหมือนกัน

เวลากลางคืนกำลังมาถึง

ชนบทของหลงเจียง ปินหู

คนจำนวนมาก ยืนประจันหน้ากัน

“ลู่จงหยวน ไม่เสียแรงที่เป็นประมุขของตระกูลลู่ แถมยังหาคนมาช่วยจริงๆด้วย แต่ว่าใช้แค่พวกนี้ คิดจะขวางหวางต้าไห่เหรอ? มันจะตลกไปแล้ว!”

ฝั่งตรงข้ามลู่จงหยวน มีชายอายุสามสิบห้าปีคนหนึ่ง กำลังยืนเอามือไขว้หลัง

เขามีการเปลี่ยนแปลงในทางที่ดี บนริมฝีปากของเขามีหนวดเฟิ้ม บนใบหน้า กลับมีร่องรอยบาดแผล

แต่ดวงตาทั้งสองข้าง กลับมีกลิ่นอายนักฆ่าออกมาจนคนกลัว

“หวางต้าไห่ ครึ่งเดือนกว่าๆ แกฆ่าลูกหลายลูกหลานฉันไปติดกันสองคน หนี้เลือดนี้ วันนี้ตระกูลลู่จะชำระกับแกให้หมดสิ้น ตอนนั้น พ่อลูกตระกูลหวางของแกหน้ามืดทำชั่ว สุดท้ายก็ตายไป ถือว่ากรรมตามสนองจริงๆ!”

ลู่จงหยวนพูดเย้ย

“หุบปาก ไม่ว่าวันนี้แกจะพูดยังไง และไม่ว่าวันนี้แกจะหาผู้ช่วยแบบไหนมา ก็ไม่สามารถหลีกหนีความตายได้ มาได้พอดี ฉันจะให้แกได้ดูลูกหลานตระกูลลู่ตายไปต่อหน้าต่อตา อย่างนั้นก็เริ่มจากวันนี้ ฉันจับแก ให้แกได้เห็นคนของตระกูลลู่โดนฆ่าอยู่ตรงหน้าแกกับตาแกเอง!”

“ช่างดูถูกเกินไปแล้ว ฉันจางเถียอยากจะดูนักว่าแกมีดีอะไร?”

หลังจากพูดจบ เงาของจางเถียก็ขยับ แล้วก็พุ่งตัวไป

มองออกว่า จางเถียฝึกกังฟูสายแข็งมา วิทยายุทธแข็งแกร่ง ฝีมือโหดเหี้ยม

แต่ว่า ถ้าเอามาเปรียบเทียบกัน

ไม่ว่าจะเป็นความเร็ว กับแรง ล้วนแต่แพ้หวางต้าไห่ที่อยู่ตรงหน้า

ส่วนหวางต้าไห่หลังจากที่เล่นจนเบื่อ

เลยฝืนลงมือ

ในพริบตาจางเถีย ก็เต็มไปด้วยบาดแผล

เป็นช่วงเวลาวิกฤติ

ลู่จงหยวนชี้ไปที่หวางต้าไห่แล้วพูดขึ้น

ส่วนเฉินเกอสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ ยืนกอดอก แล้วไม่พูดอะไร

“ค...คุณชายเฉิน ตอนนี้คุณห้ามถอดใจเป็นอันขาดเลยนะครับ คืนนี้ จางโม๋วใช้ชีวิตและสกุลตัวเองมาทับไว้ที่นี่เลยนะครับ!”

ลู่จงหยวนมองเฉินเกอไม่มีความหมายที่จะออกตัว

ทันใดนั้นก็ร้อนใจขึ้นมา

“คุณเฉิน คุณยังมีข้อแม้อะไรอีก คุณบอกมาได้เลย ขอแค่จางโม๋วทำได้ จะทุ่มสุดความสามารถ!”

เขาขอร้องอีกครั้ง

“ผมได้ยินมาว่า บรรพบุรุษตระกูลลู่เป็นที่เลื่องลือในหมู่ผู้คนเรื่องบังคับสัตว์ได้ แล้วก็ยังมีหนังสือโบราณที่สืบต่อกันมาชื่อ คัมภีร์ไป๋โช่ว?”

เฉินเกอค่อยๆพูดขึ้น

ลู่จงหยวนใจกระตุกเล็กน้อย

แล้วมองเมิ่งคังที่ยังคงต่อสู้อยู่ไกลๆ

จากนั้นก็รีบยิ้มแล้วตอบ “คุณผู้ชาย นั่นเป็นงานฝีมือของบรรพบุรุษ ทุกวันนี้ในตระกูลลู่ก็ไม่มีใครสืบทอดมาตั้งนานแล้วครับ คุณก็ดูตระกูลลู่ของเรา ใครมันจะไปนั่งทำอะไรแบบนั้นอีก!”

มือทั้งสองข้างของเฉินเกอสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ยังคงไม่ขยับ

ส่วนเมิ่งคัง ก็โดนชกจนตัวนั้นลอยออกไปแล้ว

ประธานลู่จงหยวนยิ่งร้อนใจมากขึ้นเรื่อยๆ

ตอนแรก ก็นึกว่าเฉินเกอก็แค่ต้องการเงิน ตระกูลลู่ให้เกียรติเขาก็พอที่จะใช้งานได้ ไม่แน่ว่าอาจจะทำตัวมีประโยชน์เพื่อตระกูลลู่

แถมยังมีศักดิ์ศรีหน้าตาของเมิ่งคังอยู่

แต่ว่าตอนนี้ ลู่จงหยวน เพิ่งจะมองได้ชัด

หนุ่มคนนี้ เป็นที่คนที่ถ้าไม่ได้รับผลประโยชน์ก็จะไม่มีวันลงมือ คิดไปแล้วน่าจะเป็นเมิ่งคังที่พูดเรื่องบรรพบุรุษให้เขาฟัง

เขาฉีกสัญญา แล้วยืนดูคนอื่นเดือดร้อน

ไม่ผิด ตระกูลลู่มีคัมภีร์ไป๋โช่วอยู่จริงๆ สามารถที่จะอ่านภาษาของพวกสัตว์ให้เข้าใจได้ในตอนนั้นตระกูลลู่ เคยใช้สิ่งนี้เป็นอาชีพ แล้วก่อตั้งตระกูลขึ้นมา ส่งกันต่อๆมาจนถึงตอนนี้

แต่ว่างานฝีมือแขนงนี้ เริ่มตั้งแต่หมินกั๋ว(สาธารณรัฐจีน)ยุคปลายตระกูลลู่ก็คิดว่าไม่มีประโยชน์อีกแล้ว เพราะอย่างนั้นเลยจางไป

ถือคัมภีร์ไป๋โช่วเป็นสมบัติของตระกูล ถูกเก็บอยู่ในตระกูลลู่มาตลอด

ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ใช้ แต่ว่าลู่จงหยวนก็รู้ความสำคัญของหนังสือโบราณเล่มนี้

แต่ว่าตอนนี้ ดูแล้วจะโดนเขาขู่เข็ญ

“ได้ครับ คุณเฉิน ถ้าเกิดว่าสามารถที่จะทำให้ตระกูลลู่หลุดพ้นจากความยากลำบากในครั้งนี้ได้ ผมยินดียก คัมภีร์ไป๋โช่วให้เป็นของตอบแทน!”