ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 523

บทที่ 523 ปีศาจของตระกูลลู่

“พิษชนิดนี้ เมื่อครึ่งปีก่อน ฉันใช้มันเป็นยาเพื่อบำรุงสุขภาพ แกเอามาทำร้ายฉัน?”

เฉินเกอถูกลุงฉินแช่ด้วยวัตถุดิบยาเป็นเวลาครึ่งปี สำหรับสารพิษบางชนิด พิษมากมายก็ถือได้ว่าไม่เป็นอันตรายอีกต่อไป

ของพวกนี้ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว

และเฉินเกอผู้มีความเชี่ยวชาญด้านเภสัชวิทยา ทำไมจะไม่รู้ว่าชาโสมที่ลู่หานนำมานั้นมีพิษล่ะ

ลู่หานไม่มีทางทำร้ายตน

คนที่จะทำร้ายตน มีความเป็นไปได้อย่างเดียว นั่นก็คือคนของตระกูลลู่ มีคนคิดไม่ดีต่อตน

เฉินเกอแสร้งทำเป็นไม่สบาย เพียงแค่จะรอให้คนเหล่านี้ยืนอยู่ตรงหน้าตนเอง

“หึ ไอ้หมอนี่ ตระกูลโม่ของฉันพยายามอย่างหนัก ตามหาแกมานานกว่าหนึ่งปีแล้ว ครั้งนี้ก็ใช้พิษกับแกไม่สำเร็จ แต่แกอย่าคิดว่าจะหนีไปได้!” โม่หยุนไห่ยิ้มอย่างเย็นชา

“คุณ คุณไม่เป็นไร ดีเลย!”

เมิ่งคังกุมอกลุกขึ้นยืน ยิ้มกล่าว

“ผู้เฒ่าเมิ่ง เมื่อกี้ขอบคุณนะ!”

ความจริงแล้ว เฉินเกออยากเห็นเมิ่งคังผู้นี้ จริงใจกับตนมากขนาดไหน แต่การเสี่ยงตายเพื่อช่วยชีวิตเมื่อกี้ เฉินเกอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื้นตันใจ

เมื่อเห็นว่าชีวิตของเขาตกอยู่ในอันตราย เฉินเกอจึงรีบตื่นขึ้นมา

“ผู้จัดการโม่ หยุดพูดเรื่องไร้สาระกับไอ้หมอนี่ได้แล้ว ให้ผู้น้อยเข้าไปจัดการกับมัน!”

ชายหนุ่มจากตระกูลโม่ ยิ้มอย่างดูถูก

จากนั้นร่างก็เคลื่อนไหว พุ่งตรงไปที่เฉินเกอ

แต่ ขณะที่มีห่างจากเฉินเกอหนึ่งก้าว

เฉินเกอลงมือทันที จับหัวของคนคนนี้เอาไว้โดยตรง

ทันใดนั้น คนนั้นก็เหยียดแขนขาทั้งสี่ สั่นไปทั้งตัว

แกร๊บ!

ข้อมือเฉินเกอกระตุกเบาๆ บิดคอหักทันที

โยนไปตรงหน้าผู้คนของตระกูลโม่

คนตระกูลโม่ทั้งเจ็ด ต่างตกตะลึง

คนเหล่านี้ล้วนเป็นรุ่นน้องของตระกูลโม่ ความแข็งแกร่งเป็นเลิศ

แต่เมื่อครู่ เหมือนกับแกะน้อยตัวหนึ่ง ถูกจับเอาไว้จะทำร้าย สั่นไปทั้งตัว ไม่สามารถต้านทานได้

“ไอ้หมอนี่ คิดไม่ถึงไม่เจอหนึ่งปี เก่งขึ้นได้ขนาดนี้!”

โม่หยุนไห่เบิกตากว้าง

“เข้าไปพร้อมกัน จับมันไว้!”

เมื่อโม่หยุนไห่โบกมือ

ที่เหลือหกคน พุ่งมาพร้อมกัน

ฮึบ!

เฉินเกอเงยหน้าขึ้นอย่างเหี้ยมหาญ

คู่ดวงตาสีแดงสด มองตรงไปที่ทุกคน

ลมเย็นยะเยือก ผัดผ่านพวกเขา ทำให้ทั้งหกเย็บวาบที่สันหลัง อากาศภายในห้อง ดูเหมือนเย็นลงเล็กน้อย

และเฉินเกอฟันแทงอย่างรวดเร็ว

ก็เพราะคนพวกนี้ ทำให้ตนเองจนตรอกไม่มีที่ไป มีบ้านแต่กลับไม่ได้

ก็เพราะคนพวกนี้ ทำให้ตนเหมือนหมาที่ถูกปลิดชีพ ถูกรังแกสารพัด

คนที่ต้องการเอาทรัพย์สินของตระกูลเฉินไป ก็คือพวกเขา

ฆ่า!

เฉินเกอเกิดเจตนาฆ่าอย่างรุนแรงในใจ

เมื่อเกิดเจตนาฆ่า อย่างไร้เทียมทาน

หกคนนี้จะเป็นคู่ต่อสู้ของเฉินเกอได้ที่ไหนกัน

แต่ละท่วงท่าคร่าชีวิตของเฉินเกอ เพียงแค่เวลาหายใจไม่ถึงสิบครั้ง ก็ตายไปทั้งหมด

เลือดสาดกระเซ็นทั้งห้อง

“เก่ง……เก่งมาก!”

เปลือกตาของโม่หยุนไห่กระตุกรุนแรง

เมื่อเฉินเกอลงมือ เขาก็รู้ทันที ตนเองก็ไม่เป็นคู่ต่อสู้เช่นกัน

คิดอย่างเดียวในตอนนี้ ก็คือหนี!

ขณะนี้ กำลังจะหันจากไปทันที

ฟิ้ว!

มีดบินเล่มหนึ่งวาบผ่าน

ปักเข้าคอของโม่หยุนไห่ทันที

“แก……แก……!”

โม่หยุนไห่ส่งเสียงร้องแผ่วเบาสองครั้ง ช่วงเวลาต่อมา ก็ล้มลงกับพื้นทันที

“อ๊า!!!”

ลู่เสว่ก็ตกใจเช่นกัน ปิดปากเอาไว้ หดอยู่ที่มุมกำแพง

รวมถึงคนของตระกูลลู่ทุกคนที่เข้ามา ไม่มีใครกล้าออกมา

“เหอะๆ เฉิน……คุณเฉิน ทุกอย่างเป็นเพราะตระกูลโม่บีบบังคับ……”

ลู่จงเหนียนรู้ว่าตัวเองได้ทำความผิดครั้งใหญ่ที่สุด รีบลุกขึ้นมายิ้มอย่างสำนึกผิด พยายามขอร้องให้เฉินเกอไว้ชีวิตเขา

แต่เขาเพียงแค่สัมผัสแขนของเฉินเกอที่ดวงตาสีแดงเข้มๆ

ก็ถูกเฉินเกอล็อกคอเอาไว้ทันที

แกร๊บ! ทีเดียว

เฉินเกอรับมันมาจากลู่หาน

จากไปโดยตรง

และลู่จงหยวน ตกใจจนลุกไม่ขึ้น

“ประธานลู่ แย่แล้ว ข้างนอก……ข้างนอกมี……”

ขณะนี้ ชายหนุ่มรับใช้คนหนึ่งพุ่งเข้ามา แต่เมื่อเห็นที่เกิดเหตุภายในห้อง ตกใจตัวแข็งทื่อ

“มีคนใส่ชุดดำมาเยอะมาก……”

เขากลืนน้ำลาย แล้วพูดจนจบ

เมื่อลู่หานเดินตามหลังเฉินเกอ ตอนที่ส่งเขาออกไป

ก็เห็น คนชุดดำเหล่านั้น ในคฤหาสน์ของตัวเอง

แรงอาฆาตกระจายไปทั่วร่างกาย

และคนเหล่านี้ ก็คือคนของเวินโป๋

“ไปแล้วนะ!”

เฉินเกอกล่าวเบา ๆ

จากนั้นพวกเขาก็จากไปโดยตรง

ลู่หานถอยออกไปหลายก้าว

ตอนแรก เขาคิดว่าเฉินเกอเป็นพี่ชายที่คนหนึ่งที่ค่อนข้างเงียบ แต่วันนี้ได้เห็นแล้ว ความน่ากลัวและความโหดร้ายของเฉินเกอ หากตัวเองเป็นเหมือนพี่สาว ดูถูกเฉินเกอ

งั้นก็เกรงว่า ตอนนี้ทุกคนในตระกูลลู่ จะถูกปีศาจคนนี้สังหารนี้ทำลายล้างอย่างไม่ลืมหูลืมตาแล้ว

“เฉินเกอ ที่จริงแล้วจนถึงตอนนี้ ฉันเพิ่งจะเห็นตัวตนที่แท้จริงของนาย……”

ลู่หานพูดในใจ

ไม่รู้ว่าเฉินเกอจากไปนานแค่ไหน

ก็เห็นหยางเสว่เดินมาพร้อมกับบอดี้การ์ดส่วนตัว

“คุณหนูสอง บังเอิญจัง ใช่แล้ว ตอนนี้พ่อของคุณไม่น่าจะยุ่งแล้วใช่ไหม ฉันกำลังจะไปเยี่ยม……”

หยางเสว่กล่าว

แต่ลู่หานกลับไม่สนใจ

เพียงแค่พึมพำสองคำในปากของไม่หยุด

จากนั้นก็กลับไปโดยไม่หันไป

“คุณหนูสอง คุณพูดอะไร?”

หยางเสว่ถามอย่างกังวล

“วันนี้อารมณ์ของคุณหนูสองดูผิดปกติ ผมคุณหนู พวกเราไปเยี่ยมลู่จงหยวนกันเถอะ!”

บอดี้การ์ดของหยางเสว่กล่าว

“ไม่ เหมือนฉันได้ยินคุณหนูสองพูดพึมพำ……พูดพึมพำว่าเฉินเฉออยู่ตลอด?”