ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 556

บทที่556 บิดาของโม่ชางหลง

ปัง!

เสียงดังขึ้น โม่ชางหลงใช้สุดแรงเกิด ทุบไปที่อกของเฉินเกอ

วิ้ง!

ทันใดนั้น ก็มีพลังพิเศษ เข้ามาต้านพลังของตนเองไว้

ไม่ว่าตนเองจะเพิ่มแรงเข้าไปเท่าไหร่

ก็เหมือนกับหมัดของเด็กทารกที่เพิ่งเกิดใหม่อย่างไรอย่างนั้น เขาปล่อยหมัดในจุดที่สูงเฉกเช่นภูเขาหิมาลัย

แล้วเขาก็กระเด็นออกมา

ล้มลงไปที่พื้นอย่างแรง ไหล่ซ้ายโม่ชางหลงปวดชา จะหักแล้ว

“นี่…...นี่เป็นไปได้ยังไงกัน?”

ดวงตาสองข้างเพ่งมอง นั่งหมดแรงอยู่บนพื้น

ยากที่จะเชื่อถือ

เพียงแค่สิบวัน

สิบวันก่อนหน้านี้ โม่ชางหลงต่อสู้กับเฉินเกอ ถึงแม้จะกระอักกระอ่วนใจที่โดนไอ้เด็กนี่ใช้วิชากระบี่แปลกๆมาสู้

แต่ โม่ชางหลงเพียงต้องเพิ่มกำลังมากขึ้น ฆ่าเฉินเกอ ก็ง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก

เหตุผลนี้เขาเข้าใจมาก

เชื่อว่าเฉินเกอเองก็เข้าใจถ่องแท้เช่นกัน เขาก็แค่ชนะแบบซุ่มโจมตี

ดังนั้นโม่ชางหลงจึงเลือกที่จะรอยู่ที่นี่สิบวัน รอเขาออกมา แล้วลงมือฆ่าด้วยตัวเอง จากนั้นประกบเฉินเตี๋ยนชาง รอเวลาที่เฉินเตี๋ยนชางพูดถึงความลับในสุสาน แล้วตนค่อยนำร่างของเฉินเกอโยนไปตรงหน้าของเขา

ถึงขั้นจินตนาการออกถึง ท่าทางที่สิ้นหวังของเฉินเตี๋ยนชาง

ฮ่าฮ่าฮ่า!

อย่างนี้ ความลับที่อยู่ในสุสานนั้น มีเพียงโม่ชางหลงเท่านั้นที่รู้ และมีเพียงตระกูลโม่เท่านั้นที่รู้

แผนการนี้ไม่มีทางจะง่ายไปกว่านี้อีกแล้ว แต่…...สุดท้ายแล้วตนเองไม่ใช่คู่ต่อกลอนของเฉินเกอ?

“คุณยังอยากฆ่าผม?“

เฉินเกอยิ้มอย่างดูแคลน

“ไม่เข้าท่า ช่วงเวลาสั้นขนาดนี้ แกทำได้อย่างไร? การฝึกฝนของแก แข็งแกร่งได้ขนาดนี้?”

“ผมได้รับโชคมาบ้าง!”

เฉินเกอกล่าว

“เป็นความลับในสุสานหรอ? มันทำให้คนแข็งแกร่งได้ขนาดนี้?”

โม่ชางหลงยังคงงงงวยต่อไป

แต่ ทันใดนั้นแววตาเขาก็เป็นประกายขึ้นมา หยิบทรายขึ้นมาหนึ่งกำมือ แล้วคว้าไปที่บนในหน้าของเฉินเกอ

แล้วใช้วิชาบาทาเหยียบลง

หมุนตัวขึ้นไปบนฟ้า แล้วเหยียบไปที่อกของเฉินเกอ

ปัง!

มีเสียงของการระเบิดดังขึ้น

ก็ได้เห็นโม่ชางหลงจากส่วนขาขึ้นไปถึงส่วนหลัง แตกออกด้วยควันสีขาว เหมือนกับปืนใหญ่แตกออกก็มิปาน

คนกระเด็นออกไป

กระแทกกับหินภูเขาอย่างรุนแรง

ภูเขาหินพังทลายลงมา

โม่ชางหลงกระอักเลือดออกมา

มองไปที่แววตาของเฉินเกอ งงงวยอย่างมาก

“ในสุสานมีความลับอะไรกันแน่!!! พระเจ้า! ไม่คิดว่าภายในสิบวัน สามารถฝึกฝนให้คนๆหนึ่งมีกำลังภายในที่น่ากลัวได้ขนาดนี้?”

ความจริงแล้วจนเองกำลังโจมตีเฉินเกอ แต่ สุดท้ายกลับโดนกำลังภายในของเฉินเกอกระแทกจนเจ็บปวด

กำลังภายในของเขา เบื้องต้นคือสิบเท่าของตน ถึงจะมีผลลัพธ์แบบนี้

“ถ้าหากคุณจากไป นั่นก็จบแล้ว แต่ไอ้แก่นี่ ฆ่าคนไม่เลือก ถึงวันนี้ยังรอผม งั้นผมก็ไว้ชีวิตคุณไม่ได้แล้ว!”

โม่ชางหลงพูดอย่างเร่งรีบ

“เกรงว่าผู้ที่รู้ ไม่น่าจะมีคุณแค่คนเดียวนะ? งานนัดหมายน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ช่วงปีนั้น ก็ไม่ได้มีเพียงพ่อของคุณคนเดียวที่กลับมา เชื่อว่าหากงานนัดหมายน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์มาบรรจบอีกครั้ง นี่ก็ไม่ถือว่าเป็นความลับแล้ว! ทางไปงานนัดหมายน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์อันตรายมาก ไม่มีปรมาจารย์คนไหนเดินทางไปคนเดียว!”

เฉินเกอหัวเราะอย่างดูแคลน

ไอ้เด็กบ้านี่ มันแม่งรั้นชิบหาย

ในใจเป็นทุกข์ เหงื่อไหลเป็นสาย

ไม่เลว รู้ความลับนี้ไม่ได้มีเพียงโม่ชางหลงแน่นอน แต่เขากำลังเตรียมพร้อมรวมกับตระกูลหนานกงไปพร้อมๆกัน

“หากความลับนี้แกไม่สนใจ แต่ ฉันอยากพูดอีกหน่อย แกจะต้องสนใจแน่

“ลองพูดมา!”

“งานนัดหมายน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ ทุกคนล้วนคิดว่ามีเพียงปรมาจารย์ที่มีชีวิตรอดกลับมาเท่านั้น ไม่สนว่าจะเป็นคนบ้าแล้วหรอไม่ แต่ไม่มีข้อสงสัยใดๆ คือผู้แข็งแกร่ง เพราะพวกเขาสามารถเดินออกจากที่ตรงนั้นได้ แกคิดว่าพ่อฉัน ถือเป็นผู้แข็งแกร่ง ถูกมั้ย?”

โม่ชางหลงกล่าว

“อืม ปู่ของฉันนับถือพ่อคุณเป็นอย่างมาก! ในปีนั้น ตระกูลไม่เปิดเผยตัวตนไม่น้อย ยกตระกูลโม่ของคุณเป็นที่หนึ่ง”

เฉินเกอกล่าว

“แต่ทว่า คำตอบทั้งหมดกลับสวนทางกัน เพราะ คนที่มีชีวิตรอดกลับมาจากงานนัดหมายน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ เป็นผู้อ่อนแอ! เพราะพวกเขาไม่สามารถอยู่ตรงนั้นได้ ถึงแม้พ่อของฉันจะเป็นบ้ามาตลอด แต่ทว่าคืนก่อนที่เขาเสียชีวิต ทันใดนั้นเขาได้เรียกฉันไปที่ด้านหน้าที่นอน แล้วดึงแขนของฉันเอาไว้ แล้วตะโกนใส่ฉันสามประโยค!”

โม่ชางหลงกลืนน้ำลายหนึ่งเฮือก กล่าวด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม

เฉินเกอขมวดคิ้วแล้วขมวดคิ้วอีก

ตอนนี้จึงหยุดกำลังภายใน แล้วปล่อยเขาลงมา

“สติในตอนนั้นของพ่อฉัน รวมทั้งสามประโยคนี้ ฉันจะไม่มีทางลืมได้ตลอดชีวิต!”

“เขาพูดว่าอย่างไร?”

“เขาเหมือนกับเปลี่ยนไปเป็นหวาดกลัวสุดขีด ตะโกนเสียงดัง”

ฉันไม่อยากไป! ฉันอยากกลับ!!!

ฉันไม่อยากไป! ฉันอยากกลับ!!!

ฉันไม่อยากไป! ฉันอยากกลับ!!!”