ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 557

บทที่ 557 ความดื้อดึงของฉินหยา

“ดังนั้นผมถึงได้เก็บความลับ​นี้ไว้ในใจมาตลอด ที่พ่อของผมกลับมาไม่ใช่​เพราะท่านเข้มแข็ง​แล้ว​ แต่เป็นเพราะท่านอ่อนแอลง ผู้ชาย​ที่เข้มแข็ง​สมชายชาตรี​มาตลอด ผมไม่เคยเห็นท่านร้องไห้​เลย​สักครั้ง แต่คืนนั้น ผมกลับเห็นท่านร้องไห้​พร้อมกับตะโกน​เสียงดัง​ออกมา”

“พ่อของผมเป็นฮีโร่​ในใจของผมมาตลอด แต่หลังจาก​คืนนั้นมา ผมก็เริ่มลังเลใจ ว่าอะไรคือสาเหตุ​ที่​ทำให้ท่านกลายเป็น​แบบนี้ งานนัดหมายน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์เกิดอะไรขึ้น​กันแน่ ผมจะต้อง​สืบให้ได้ ผมต้องพัฒนา​พลังความสามารถของตัวเองไม่ว่าจะต้องใช้​วิธี​ไหนก็ตาม ผมกลัวความพ่ายแพ้”

โม่ชางหลงพูดด้วยดวงตาแดงก่ำ

“จากความหมาย​ของ​พ่อคุณ​ ดูเหมือน​คนพวกนั้นจะยังไม่ตาย แต่ถูกพาไปอยู่ที่อื่นใช่ไหม​คะ​”เฉินเกอถามอย่างประหลาดใจ

เรื่องนี้คล้ายกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับซูมู่หานเลย ล้วนแต่​ได้รับบาดเจ็บ​เพราะสิ่งของ​ที่เรียกว่าป้ายน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ หลังจาก​นั้น​ก็หายตัว​ไป​อย่างไร้ร่องรอย

ตอนแรกเฉินเกอก็สงสัย ว่าซูมู่หานยังไม่ตาย แต่​ถูกคนจับตัวไปแล้ว

และ​พอมาฟังสิ่งที่โม่ชางหลงพูด ก็สามารถยืนยัน​ตรงจุดนี้ได้พอดี

หรือว่ากลุ่ม​คนที่มีส่วนเกี่ยวข้อง​กับ​ป้ายน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ และ​ภาพสุริยันจะถูกจับตัวไปจริงๆ

แต่โลกใบนี้จะว่าเล็กก็ไม่เล็ก จะว่าใหญ่ก็ไม่ใหญ่ แล้ว​พวกเขาถูกจะจับตัวไปขังไว้ที่ไหนกันล่ะ

“ใช่ครับ เป็นที่ที่พ่อของผมไม่กล้าไป และไม่อยากจะไปมากที่สุด”โม่ชางหลงพูด

“ผมขอร้อง ให้ผมได้ตายในงานนัดหมายน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ด้วยเถอะครับ”

โม่ชางหลงคุกเข่า​ลงกะทันหัน

“พวกคุณ​สองพ่อลูกนี่มัน อะไรก็กล้าทำจริงๆ​นะ”เฉินเกอหมดคำพูด​จริงๆ

“จะไม่ให้คุณตายง่ายมาก ผมต้องการให้คุณ​รับปากผมสามข้อ”

เฉินเกอพูดเสียงเย็น​ชา

“ว่ามาได้เลยครับ”

“ข้อแรก จากนี้ไปถ้าคนของตระกูล​โม่เห็นคนตระกูล​เฉิน จะต้อง​ล่าถอย​ออกไป”

“ผม… ผมรับปาก”

“ข้อที่สอง ก่อนที่งานนัดหมายน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์จะเปิด คุณ​ห้ามก้าวออกจากตระกูล​โม่เด็ดขาด​ ไม่อย่างนั้น​ ผมฆ่าคุณ​แน่ ตอนนี้คุณ​ไม่ใช่​คู่ต่อสู้​ของ​ผม”เฉินเกอพูด

“ผมเข้าใจครับ ผมจะไม่ปรากฏ​ตัวออกมา​แน่ๆครับ”

“ส่วนข้อที่สาม ของ​คุณ​ ผมขอยึดไว้ชั่วคราว​”

พอพูดจบ เฉินเกอก็ยื่นมือ​ออกไป แล้วกระจกวิเศษที่อยู่​ใน​มือของโม่ชางหลงก็ลอยเข้ามาอยู่ในมือของเฉินเกอ

“ผมทำการวางหนอนพิษกู่ไว้ในตัวคุณ​และ​อย่าคิดจะลองเอามันออกมา ถ้าคุณ​ไม่ทำผิดสามข้อที่ผมขอไว้ หนอนพิษกู่ตัวนี้จะกัดกินอวัยวะภายในของคุณจนหมด แน่นอน​ ถ้าคุณ​คิดจะ​ลองบีบมันออกมาจริงๆ​ งั้นก็หมายความ​ว่า​คุณ​หาเรื่อง​ใส่​ตัว​เอง”เฉินเกอพูดเสียงเข้ม

“อะไรนะ”โม่ชางหลงเบ้ปาก

เฉินเกอผู้นี้ จิตใจโหดร้าย​มาก​จริงๆ

ฆ่าเขาให้ตายไปเลยยังจะดีซะกว่า

แต่ว่าโม่ชางหลงทำอะไรไม่ได้จริงๆ​ เขาต้องมีชีวิต​อยู่​ต่อไป

“ผม… ผมรับปากก็ได้ครับ”

“ไปซะ”

เฉินเกอโบกมือ​ไล่ ที่ยอมปล่อย​ตัวโม่ชางหลงไป ไม่ใช่​เพราะ​เฉินเกอใจอ่อน แต่เป็นเพราะว่าคุณ​ปู่​ไม่รู้​เรื่อง​เกี่ยวกับงานนัดหมายน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์เลย นั่นก็เท่ากับว่าเขาจะไปเป็นครั้งแรกและ​ไม่รู้​เรื่อง​อะไรเลย จะต้องมีสักคนที่รู้เรื่อง​นี้​อยู่ข้างกายสักคน

ไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้างเมื่อเข้าไปในงานนัดหมายน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์

แต่โม่ชางหลงคนนี้ กลับเป็นตัวเลือก​ที่​ดีที่สุด

เพราะตอนนี้​ตัวเองได้ควบคุม​เขาไว้ได้แล้ว ถึงจิ้งจอก​​ตัวนี้จะจะเจ้าเล่ห์มากแค่ไหน ก็ต้องเชื่อฟังคำสั่งของ​เขา

ถ้านับเวลาดูแล้ว ระยะเวลา​ห่างจากงานนัดหมายน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์เปิด เหลือ​เวลาอยู่​ไม่ถึงสามเดือนแล้ว

อีกทั้งเรื่องความลับ​ของ​โลงศพอมตะ เฉินเกอยังไม่ได้สืบข้อมูล​เลย

แล้วอีกอย่าง ตัวเองก็ใกล้จะข้ามระดับปรมาจารย์แล้ว​ ไม่รู้​ว่า​คำทำนายความตายนั่นยังมีผลอยู่เหรือเปล่า

ดังนั้น​ เฉินเกอต้องรีบเดินทาง​ออกจากทะเลทราย​โดยเร็ว

มาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง

ตลอด​ทาง เฉินเกอพยายามตามหา​ฉินหยานหยาไปด้วย แต่พบว่าไม่มีข่าวคราว​ของ​พวกเธอเลย

แต่พอจะเหลือ​ร่องรอย​ของ​พวกเธออยู่บ้าง เฉินเกอพบว่า พวกฉินหยาได้เดินทางออกจาก​ทะเลทราย​แล้ว

และก็เป็นไปตามที่เขาคาดไว้ ในโรงแรมเล็กๆอย่างโรงแรมเป่ยไห่แห่งนี้ เฉินเกอพบพวกเธอแล้ว

แต่ว่า คนในกลุ่ม​ส่วนใหญ่​เดินทาง​กลับไปหมดแล้ว เหลือ​แต่​พวก​ที่​ต้องการเที่ยวต่อกับผู้หญิง​ที่อยู่​ใน​ทีมวิจัย​อีกหนึ่งคน

เธอหยุดลงที่นี่ ดูเหมือน​จะ​ทำงานอยู่ที่โรงแรม​แห่งนี้ด้วย

“คุณ… คุณ​ยังจะบอกว่าคุณ​ไม่ไช่​เฉินเกอ เสียงของคุณไม่ได้เปลี่ยนไป​เลย เหมือนกับเขามาก”

ฉินหยารีบคว้าแขนเขามาจับไว้แน่น “ฉันไม่ยอมให้คุณ​หนีไปอีกแน่ๆ ถึงจะต้องตามคุณ​ไปตลอดชีวิต​ ฉันก็ยอม” ฉินหยาจับแขนของเฉินเกอไว้แน่น

แต่เฉินเกอกลับขมวดคิ้ว​แน่น​ “คุณ​บ้าไปแล้ว​เหรอ ผมเห็นแก่ที่เราเป็นเพื่อนกันถึงเป็นห่วง​คุณ​ แต่คุณ​กลับ​โกหกผม ช่างเถอะ​ ผมไม่อยากให้​ข้างกายมีตัวถ่วง​ ขอให้​คุณ​โชคดี​”พูดจบ เฉินเกอก็เดินออกไปทันที

“เฉินเกอ”

ฉินหยารีบลุกขึ้น​ยืน​ แล้ว​วิ่งตามหลัง​ไป

เฉินเกอเดินเร็วมาก แต่ฉินหยายังคงพยายามเดินตามหลัง​ไปไม่หยุด

เธอเดินตามมาจนออกจากหมู่บ้าน ด้านหน้า​ของ​เธอ​คือเส้นทางทะเลทราย เดินข้ามเส้นทางนี้ไป ถึงจะเจอถนนใหญ่ เส้นทางเส้นนี้ ไร้ผู้คน มีแค่ต้นสนร่ายเรียงเป็นแถวๆอยู่

ฉินหยาไม่รู้​ว่าถนนเส้นนี้ต้องเดินอีกไกลแค่ไหน สีหน้า​ของ​เธอ​ซีดเผือด​ ริมฝีปาก​แห้งผาก​ แต่เธอก็ยังเดินไปตามทางที่เฉินเกอเดินจากไป

“เฉินเกอ ฉันจะไม่ยอมปล่อยคุณ​หนีไปอีกแล้ว ทำไมคุณต้องหลบหน้าฉันด้วย ทำไม”เธอบ่นพึมพำ

ฝ่าเท้าของเธอไม่รู้​ว่า​ถูกทรายบาดจนเป็นแผลกี่แผลแล้ว รองเท้า​ผ้าใบขาว เหมือนถูกย้อมไปด้วยเลือด

เธอรู้สึก​มึนหัว​ หลังจาก​กลับมาจากทะเลทราย เธอก็เป็นอย่างนี้มาตลอด ที่สลบไปเมื่อตะกี้​ ไม่ใช่​การเล่นละคร​จริงๆ​

ปึง

เธอทรุดตัวลงบนพื้น เพราะไม่มีแรงแล้วจริงๆ​

แต่ว่า เธอยังคง​กัดฟันทนพยายามลุกขึ้น​ยืน​อีกครั้ง

เธอน้ำตาไหลนองหน้า​พร้อมกับเดินต่อไป

ท้องฟ้า​เริ่มมืดลงเรื่อยๆ เดินมาหนึ่งวันเต็ม​ ทำให้​ฉินหยารู้สึก​ว่าขาทั้งสองข้างปวดเมื่อยไปหมด

ในที่สุดเธอก็เห็นถนนใหญ่​ ด้านหน้า​มีร้านน้ำชาเปิดอยู่

“โอ๊ะโอ สาวน้อย สีหน้า​ของ​คุณ​ซีดมาก มาดื่มน้ำก่อนเถอะ” เจ้าของ​ร้านพูด

“ราคา…แก้วละเท่าไหร่​คะ​”

“ถูกมาก แค่สิบเหรียญ​เอง” เจ้าของร้านพูด

ฉินหยารีบล้วงกระเป๋า​กางเกงตัวเองดู เธอรีบร้อน​วิ่งตามมา เธอไม่มีเงินติดตัว​มาเลย