ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 558

บทที่ 568 เฉินเกอมึนงง

“คนสวย ทำไมเหรอ ไม่มีเงินเหรอ”

ในเวลานี้เอง ​อันธพาลที่อยู่​แถวนั้นก็เดินเข้ามา ยกมือขึ้น ตั้งใจจะจับคางของฉินหยา

ฉินหยารีบหลบ

อันธพาล​กลุ่มนั้นรีบจับแขนของฉินหยาไว้ และ​เตรียมจะลวนลาม

แต่ฉินหยารีบดิ้นหนี อ้าปากกัดมือของพวกเขา

“อ๊าก” อันธพาล​คนนั้นร้องออกมาอย่างเจ็บปวด บนนิ้วมือของเขามีห้อเลือด

พวกเขาไม่กล้า​ทำอะไรอีก ได้แต่มองฉินหยาอย่างตกตะลึง

เพราะแววตาของฉินหยาเต็ม​ไปด้วยรังสีสังหาร

แต่ว่า เหตุการณ์​ก่อนหน้านี้​ ทำให้​ฉินหยายิ่งทรมาน เธอหมดแรงทรุดลงไปนั่งบนพื้น แต่ก่อนจะหมดสติ​ไป

“เจ้านาย สุดยอด​เลย​ ทำไมผู้หญิง​คน​นี้​ถึงได้โหดขนาด​นี้​ นิ้วของผมเกือบจะถูกกัดหลุดแล้วนะ”

ในขณะที่​ฉินหยาไม่มีแรงจะลุกขึ้น​ยืน​ พวกอันธพาล​ก็หันไปร้องโอดโอยกับชายหนุ่ม​คนหนึ่ง

ชายหนุ่ม​คน​นั้น​ยื่นการ์ด​ให้พวกเขาหนึ่งใบ “นี่เป็นค่ายา รหัส​ผ่านคือวันที่ของ​วันนี้”

“ขอบคุณ​ครับ​เจ้านาย”อันธพาล​กลุ่มนั้นดีใจ

เห็นได้ชัด​ว่า​พวกเขาถูกว่าจ้างมา จงใจทำแบบนี้

ฉินหยาได้ยิน​เสียง​คน​พูด​ก็รีบเงยหน้า​ขึ้น​มอง​

ชายหนุ่ม​คน​นั้น​คือเฉินเกอนั่นเอง

“ฉันรู้อยู่​แล้ว​ว่า​คุณ​ต้อง​ไม่ทิ้งฉันแน่ๆ”ฉินหยาร้องไห้​ออกมาทันที

ความจริง​แล้ว​ ถึงแม้เฉินเกอจะเดินเร็วมาก แต่หลังจากสลัดฉินหยาได้แล้ว เขาก็ต้องเดินกลับมาอีกรอบ เพราะกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้น​กับเธอ

แต่คิดไม่ถึงว่าฉินหยาจะเดินตามเขามาทั้งวัน

เดิมทีเฉินเกอคิดว่าเธอไม่เห็นเขาแล้วจะยอมแพ้ไป แต่เธอไม่ทำแบบนั้น เขาจึงหาคนมาขู่ให้เธอกลัว แต่ฉินหยากลับ…

เฮ้อ

จริงๆ​เลย เฉินเกอไม่ได้มีความหมาย​อื่น เขาไม่อยาดให้เรื่องราวมันยื้อไปเรื่อยๆ จึงอยาดทำให้​ฉินหยาตายใจ และ​กลับไปใช้ชีวิต​ตามเดิมของเธอ

ตลอด​เหตุการณ์​ เฉินเกอยืนมองอยู่ด้านข้าง ในใจ​รู้สึก​เป็นห่วง

แต่หลังจาก​ที่​ฉินหยาพูด​จบ เธอก็หมดสติ​ไปทันที

“ฉินหยา”

เฉินเกอรีบวิ่งไปหาอย่างรู้สึก​ผิด ก่อนจะอุ้มฉินหยาขึ้นมา

“หืม”

แต่พออุ้มฉินหยาขึ้นมา เฉินเกอถึงรู้สึก​ได้ถึงความผิดปกติ​

“ทำไมคุณ​ถึงได้ป่วยหนักถึงขนาด​นี้​”

เฉินเกอคิดว่าฉินกยาแค่เล่นละครหลอกเขา แต่พอจับชีพจร​ดู ถึงได้​รู้​ว่า​ฉินหยาป่วยหนักมาก…

เฉินเกอรีบอุ้มฉินหยาจากไปทันที

ตอนที่​ฉินหยาตื่นขึ้น​มา​อีกครั้ง เธอรู้สึก​เหมือน​ลอยอยู่​บน​อากาศ​ ข้างหูได้เสียงะึมพำ

เธอคิดว่าตัวเองตายไปแล้ว เพราะในเวลานั้น มันทรมานมาก

แต่​ตอนนี้​ ตัวเธอกลับเบาสบายมาก

เธอบนอยู่บนเก้าอี้ยาว มีเสื้อคลุม​ไว้บนตัวเธอ

ด้านข้างมีเฉินเกอนั่งอยู่

“เฉินเกอ ฉัน… นี่ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม”ฉินหยาพูดอย่างตื้นตัน​ใจ

“ทำไมคุณ​ถึงได้โง่ขนาดนี้ ป่วยหนักขนาดนี้ ถ้าไม่เจอเข้ากับผม คุณ​มีอันตราย​ถึงชีวิต​เลยนะ”เฉินเกอย่นคิ้ว

“ในที่สุด​คุณ​ก็​ยอมรับ ว่าคุณ​ก็คือเฉินเกอ ทำไมต้องโกหกฉันด้วย คุณไม่อยากเจอหน้าฉันขนาดนั้นเลยเหรอคะ ฉันคิดไว้อยู่​แล้ว​ ถ้าหาคุณ​ไม่เจอ ฉันขอตายดีกว่า” ฉินหยาขิบตาแดง

เฉินเกอคนตรงหน้า​ รู้สึก​จะสุขุม​ขึ้นกว่าเมื่อหนึ่งปีก่อนมาก เรื่องที่ฉินหยาอยากจะรู้มีเยอะขึ้นเรื่อยๆ

การที่ได้อยู่​ข้างกายเฉินเกอ ทำให้เธอ​รู้สึก​ปลอดภัย​

“เรา​จะไปไหนกันคะ” ฉินหยาถาม

“กลับตระกูล​เฉิน ผมจะให้แพทย์​เฉพาะ​ทาง​รักษา​ให้​คุณ​”

พอเห็นฉินหยา เฉินเกอก็ไม่รู้​จะ​เผชิญหน้า​กับ​เธอยังไง​ นี่เป็นจุดที่เขาลังเล​ใจมาโดยตลอด​

ถ้าจับอกว่าตอนนี้เขาไม่มีความรู้สึก​อะไรกับเธอเลย คงจะเป็นเรื่องโกหก แต่ไม่ว่ายังไง​ เขาก็หวังว่าเธอจะมีชีวิต​ที่​ดี​

“หนึ่งปีกว่ามานี้ คุณ​ไปที่ไหนมาบ้างคะ” ฉินหยาถาม

“พูดแล้ว​เรื่อง​มันยาวครับ คุณ​พักผ่อน​ก่อนเถอะ แล้ว​ผมจะเล่าให้ฟังทีหลัง”

“คุณ​เฉินครับ เข้าเกาะแล้วครับ แต่ว่า ตรงทางขึ้นเกาะดูเหมือน​จะ​เกิดเรื่อง​ครับ มีคนยืนมองเยอะมาก”

“คุณ​พ่อ​กลับมาแล้ว​อะไรกัน ทำไมเธอถึงได้อุ้มเด็กทารกไว้ล่ะ” เฉินเกอสูดหายใจ​เข้า​ลึก​

ตั้งแต่​ครั้งที่แล้ว​ที่ตัวเองถูกผู้หญิง​คน​นี้​มอมยาสลบจนพลาดเวลานัดพบกับซูมู่หานไป เฉินเกอก็ไม่ได้ติดต่อ​หาผู้หญิง​คน​นี้​อีกเลย

อีกทั้งเฉินเกอยังรู้สึก​แค้นเธอมากด้วย

แต่คิดไม่ถึง​เลย​ว่า​หนึ่งปีครึ่งหลังจากนั้น เธอจะมาที่นี่

“นี่เป็นลูกสาวของเราสองคนไงคะ ตอนนี้​เธอ​อายุ​หกเดือนแล้ว ชื่อว่าหมี่ฟ่าน”

จ้าวยีฟานมี​สีหน้า​ได้ใจ​มาก​

“ลูก… ลูกสาวของเรา”เฉินเกอถลึงตา​โต

“เธอ​บอกเองไม่ใช่​เหรอ​ว่าคืนนั้นพวกเราไม่ได้…”

“ถ้าฉันไม่พูดแบบนั้น คุณ​จะปล่อย​ฉันไปเหรอ แล้ว​อีกอย่าง ถ้าฉันไม่ปิดบังคุณ​ไว้ ลูกสาวของ​เราจะคลอดออกมาอย่างราบรื่น​ได้เหรอ ตามนิสัยของคุณ คุณ​ไม่มีทางยอมให้ฉันคลอดเด็กคนนี้ออกมาแน่”

จ้าวยีฟานปล่อยผมยาว แต่งตัว​เหมือน​หญิงสาวไร้เดียงสา​

“คุณ… คุณ​มันเลว​มาก”

ในแววตาของเฉินเ​กอ​เคียดแค้น​มาก

“คุณ… คุณ​ด่าฉันว่าอะไรนะ ว่าฉันเลวอย่างนั้นเหรอ”

จ้าวยีฟานร้อนใจ​แล้วเหมือนกัน​

เธอหันไปมองเฉินเสี่ยวที่ยืนตะลึง​อยู่​ด้านข้าง “พี่คะ พี่เห็นแล้วใช่ไหม​คะ​ว่า​เขาทำกับหนู​ยังไง”

เฉินเสี่ยวเกาท้ายทอย​ ก่อนจะหันหน้า​หนี

“คุณ​แม่คะ คุณ​แม่​ดูเขาสิ เขาทำกับพวก้ราสองแม่​ลูก​แบบนี้ได้ยังไง​กัน​”เธอหันไปพูดกับหยางยู่ผิง

หยางยู่ปิงยิ้มแห้ง “หนูอย่าเพิ่งรีบเรียกแม่เลยจ้ะ สิ่งที่ต้องทำตอนนี้คือเคลียร์​เรื่อง​นี้​ให้เข้าใจก่อน เพราะเสี่ยวเกอไม่เคยบอกเรื่องนี้กับพวกเราเลย”

“ฉันเองก็คิดเหมือนกัน​ ยังไง​ซะ เด็กคนนี้ก็เป็นลูกของตระกูล​เฉิน พวกคุณ​อยากจะพิสูจน์​ยังไง​ก็ทำเถอะ”

จ้าวยีฟานเบ้ปากให้​เฉินเกอ ก่อนจะมองไปทางเฉินจิ้นตงแล้วพูด “คุณ​พ่อคะ”

“อืม”

เฉินจิ้นตงตอบกลับ​ ก่อนจะรีบส่ายหน้า​รัวๆ “หนู อย่าเพิ่งใจร้อน หนูอุ้มลูกเข้าไปข้างในก่อนเถอะ ข้างนอกลมแรง เดี๋ยว​ฉันจะเรียกหมอมาดูอาการให้”

เฉินจิ้นตงเองก็ปวดหัว

เฉินเกอยังมึนงงกับข่าวที่ได้รับ “นี่เราเป็นพ่อคนแล้วเหรอ”