ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 594

บทที่594 การล้างแค้นของลัทธิอูกู่

“ผมไม่ได้หลอกคุณ ผมพูดเรื่องจริง ผมไม่ใช่คนนั้นที่คุณตามหา!”

เฉินเกอมองไปทางเธอ

แต่ว่าคิดไปคิดมา เฉินเกอตัดสินใจไม่บอกเรื่องที่อยู่ของท่านพี่เทพ

เพราะว่าสถานการณ์ในตอนนี้ก็บอกชัดอยู่แล้วว่า ศพหญิงสาวที่ตัวเองช่วยออกมา ไม่ใช่พี่สาวชุดขาวที่ตัวเองต้องการจะตามหา

ขนาดที่ว่าเธออาจถูกเก็บไว้ที่ภายในวังใต้บาดาล

ตอนที่ยังไม่ได้เริ่มค้นหาเธออย่างจริงจัง เรื่องที่ท่านพี่เทพอยู่ที่ไหน ไม่พูดออกไปก่อนจะดีกว่า

“ไม่ว่าพี่จะพูดยังไง ฉันก็ไม่เชื่อ ฉันถามพี่ เรื่องพรุ่งนี้ที่เราจะแต่งงานกัน พี่คิดไปถึงไหนแล้ว!”

หยุนฉิงจ้องไปที่เฉินเกอย่างรักใคร่

“เรื่องแต่งงาน? จะเป็นไปได้ยังไงกัน แถมระหว่างเราก็ไม่มีความรักใดใดเลยด้วย และต่อให้แต่งงานแล้วจะยังไง?”

เฉินเกอแสยะยิ้ม

“เหอะๆ พี่กำลังบอกฉันว่า พี่ไม่ได้มีความรู้สึกรักฉันจนพูดออกมาไม่ได้แล้วใช่ไหม? ในใจของพี่ มีแต่เธอหมดแล้ว?”

หยุนฉิงคิ้วกระตุก

เฉินเกอไม่พูดอะไรอีก

“ฉันเข้าใจแล้ว ฉันเข้าใจความหมายของพี่ ดี ดีมาก แต่ว่าพี่จำเอาไว้ ตอนนี้พี่ไม่รักฉัน ไม่ได้หมายความว่าหลังจากนี้พี่จะไม่รักฉัน จะต้องมีสักวัน ฉันจะทำให้พี่ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน ทำให้พี่ยอมขอร้องฉัน!”

หยุนฉิงจ้องอยู่ที่เฉินเกอไม่ละสายตา

หลังจากนั้น ก็มองเห็นข้อมือขยับ แยกเป็นหัวไหล่ทั้งสองข้างของเฉินเกอ รวมไปถึงจิ้มเบาลงบนกระหม่อมด้วยความรวดเร็ว

ความเร็วของเธอนั้นเร็วมาก

แถมแค่ลงมือ ก็มีพลังมากมายมาสกัดเฉินเกอเอาไว้ ทำให้เฉินเกอไม่มีสิทธิ์ที่จะไหวตัวเลยแม้แต่น้อย

เฉินเกอมองมือที่ถูกไพล่ไว้ด้านหลังเพียงแค่ข้างเดียว ท่าทางราวกับราชินีของหยุนฉิง “คุณทำอะไรกับผม?”

“ฉันได้สกัดจุดสำคัญสามจุดบนร่างกายของพี่เอาไว้ สกัดกำลังภายในของพี่ พี่ในตอนนี้ ไม่ต่างอะไรจากคนธรรมดาฉันจะให้เวลาที่มากพอที่จะให้พี่ได้พิจารณาอีกครั้ง ถ้าเกิดว่าพี่อยากได้พลังเดิมของพี่กลับมา และถ้าอยากเก่งกว่าเดิมอีก ไปหาคำตอบที่พี่ต้องการ ก็มาขอฉันแต่งงาน แน่ล่ะ ถ้าเกิดว่าพี่ต้องการจะขอฉันแต่งงานอีกรอบ พี่จะต้องมาคุกเข่าลงต่อหน้าฉัน!”

ดวงตาคู่งามของหยุนฉิงมองมาที่เฉินเกออย่างเย็นชา

เธอสูดหายใจเข้าลึก จงใจแสดงท่าทางโกรธแค้นเฉินเกอออกมา “พี่กลับไปเถอะ ค่อยๆคิดให้ดีๆล่ะ!”

พูดจบก็หมุนตัวจากไป

ส่วนคนตระกูลหยุน ทั้งหมดยืนฟังอย่างเคารพอยู่ด้านนอก

หยุนหลินกลับมีเหงื่อไหลออกมาเป็นสาย ตอนแรกเข้าใจว่าลัทธิอูกู่คือคนที่เก่งที่สุด แต่คิดไม่ถึงเลยว่า แต่มีคุณชายเฉินเกอมาเอง

คุณชายเฉินเกอน่าจะอยู่บนจุดสุดยอดแล้วมั้ง

กว่าจะส่งให้เทพแห่งการฆ่านั่นไปได้ แต่ผลกลายเป็นตระกูลหยุนก็ได้เชิญหยุนฉิงที่น่ากลัวมากกว่ามา

ใช่แล้ว ทุกๆคนได้คาดเดาเอาไว้ในใจแล้ว หยุนฉิงคนนี้ ไม่ใช่หยุนฉิงที่ว่านอนสอนง่ายคนเดิมอีกต่อไป

เธอเปลี่ยนเป็นผู้หญิงอีกคน

ส่วนเฉินเกอ ในตอนนี้ก็รู้สึกได้แล้วว่าใช้พลังใดๆไม่ได้เลย

แถมยังไม่มีพลังระงับร่องรอยการบาดเจ็บบนตัวเขาได้เลย ยิ่งทำให้เขาเจ็บปวดมากขึ้น

ยังไงก็ต้องมีวิธีที่จะสู้กับเธอ!

ต้องมี!

ในใจเฉินเกอคาดเดา

ในขณะที่กำลังจะหมุนตัวจากไป และหยุนเฟยเห็นว่าหยุนฉิงยังไปได้ไม่ไกล

ดวงตาเธอหรี่ลง แล้วรีบรุดมาอยู่ข้างๆเฉินเกอ

พูดขึ้นมาอย่างเกบียดชัง “หึ ไอ้ผู้ชายสารเลว ไอ้ผู้ชายหลายใจ ทำให้เฉิงเอ๋อร์เสียใจในความหวังดี แล้วยังกล้ามาอวดเบ่งที่นี่อีก มาดูว่าฉันจะตบนายดีไหม!”

รู้ว่าเฉินเกอไม่มีพลังอะไร แถมยังอ่อนแอขนาดนี้อีก

หยุนเฟยยกมือขึ้นจะตบ

เธอต้องการจะแสดงความหวังดีของตัวเองต่อหน้าหยุนฉิงเหมือนกัน

ปรากฏว่ามือยังไม่ทันได้ตบ

ก็โดนคนๆหนึ่งห้ามเอาไว้

“ตบเขา? แกเหมาะด้วยเหรอ! ออกไป!”

โดนหยุนฉิงสะบัดออก ก็ตัวลอยออกไปแล้ว

หยุนฉิงมองเฉินเกอด้วยหางตา “ต้องมีสักวัน พี่จะต้องเข้าใจความรู้สึกที่ฉันมีให้กับพี่ หวังว่าพี่จะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง! เพราะว่า ของที่ฉันไม่ได้ ฉันจะทำลายมันทิ้ง ใครก็อย่าได้หวังว่าจะได้ไป!”

เฉินเกอเหมือนกับขอร้องให้ตัวเองออกไปจากตระกูลหยุน

คิดไม่ถึงเลยว่า ครั้งนี้ตัวเองจะเจอกับคู่ต่อสู้ที่ยากเย็นขนาดนี้

ถึงขนาดที่ว่าเฉินเกอแล้วกี่ครั้ง ยอมบอกเรื่องที่อยู่ของเทพเจ้ากับเธอไป ให้เธอลองไปหาเอาเอง

อย่างนี้ ก็พอจะคุยได้

แต่ว่าสัญชาตญาณของเฉินเกอบอกตัวเอง ทำแบบนี้ไม่ได้

“คุณ? อ่อนแอปวกเปียกแบบนี้? เก่งกาจเหมือนที่ใครๆเขาบอกจริงๆเหรอ?”

เถียหงหรี่ตาลงเบาๆ “คำพูดไร้สาระพูดให้น้อยๆ เฉินเกอ คนกลัวแก แต่ฉันเถียหงไม่กลัวแกหรอกนะ เอาหลายฉันออกมา บัญชีนี้เรามาค่อยๆคิดกัน!”

เถียหงพูดขึ้นน้ำเสียงเย็นชา

“ผมก็ไม่ได้มัดเถียเฉิงเอาไว้เสียหน่อย เป็นเขาที่ยินดีจะอยู่ต่อเอง ผมเองก็มองว่าเขาเป็นเพื่อน ไม่ว่าเขาจะตัดสินใจอย่างไร ผมก็จะสนับสนุน ถ้าเกิดว่าเขายินดีที่จะกลับไปกับคุณ ผมเองก็ไม่มีทางห้าม! ถ้าเขาไม่ยอม พวกคุณก็เลิกคิดที่จะเอาตัวเขาไปได้แล้ว เพราะว่าเขากำลังไถ่โทษ!”

เฉินเกอพูดขึ้น

“ช่างเป็นน้ำเสียงที่อวดดีจริง! ไอ้หนูเฉินเกอ แกคิดว่าตัวเองเป็นคนที่มีชื่อเสียงจริงๆแล้วใช่ไหม ก็ดี วันนี้จะให้แกได้ลองชิมความเก่งกาจของลัทธิอูกู่! ผู้อาวุโสรอง คุณไป!”

เถียหงแค่สะบัดมือ

ทันใดนั้น สีหน้าเยือกเย็น คนชราอายุราวหกสิบกว่าปีก็ก้าวออกมา

เขาชื่อเถียหงเสียง ผู้อาวุโสรอง ของลัทธิ

ในตอนนี้ ดวงตาทั้งสองข้างของเขา มองตรงไปที่เฉินเกอ

“อย่างเขานะเหรอ ที่อยากจะต่อสู้กับศิษย์พี่ ศิษย์พี่ทำลายเขาด้วยมือข้างเดียวเลย!”

โจ๋วจงทาวหัวเราะเบาๆ

แต่ว่า ต่อสู้กับทหารเถียมู่ไม่ถึงสามครั้ง

ก็มองเห็นว่าเฉินเกอร่างกายสะบักสะบอมไปหมด

ปั่ก!

ในตอนสุดท้ายโดนเถียหงเสียงกระแทกให้ที่หน้าอก เฉินเกอก็ตัวลอยออกไป

แล้วสำลักเลือดออกมา

“ฉันก็มองว่าแกมีความสามารถมาก ขยะ ที่แท้ก็แค่ชื่อเสียงปลอมๆ!”

เถียหงเสียงดูถูก

“เขา.....ไม่แม้แต่จะใช่คู่ต่อสู้ของเถียเฉิง ไม่รู้ว่าเขาใช้วิธีอะไร เอาตัวเถียเฉิงไป ผู้อาวุโสรอง อย่าไปเสียเวลากับเขาเลย ฆ่าเขาให้ตายเสีย!”

เถียหงพูดอย่างเยือกเย็น

“ครับ!”

เถียหงเสียงมองเฉินเกออย่างเลือดเย็น ยกหมัดขวาขึ้นมา

“ไอ้ขยะ แกทำให้ฉันต้องมาฟรีๆ ไปตายซะ!”

“หยุด!!!”