ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 597

บทที่597 แก้แค้น

วิชาพลังภายในศาสตร์มืดแบบนี้เรียกว่าวิชาดูดจิต พึ่งพาการดูดกินชีวิตของคนอื่น สามารถที่จะเร่งให้ภายในร่างกายรวบรวมพลังเอาไว้ได้เร็วขึ้น

ยิ่งดูดกินพลังมาก ก็ยิ่งรวบรวมได้มาก

และเจ้าพวกลูกน้องไม่กี่คนนี้ เห็นๆกันอยู่ว่าคงไม่คิดว่าเฉินเกอจะมีความสามารถแขนงนี้ด้วย อยากจะหนีก็สายไปเสียแล้ว เช่นเคย โดนเฉินเกอดูดหลังไปเพียงแป๊บเดียวก็กลายเป็นกองฝุ่นผงสีดำ

เฉินเกอมองไปยังท้องฟ้าที่กำลังมืดมิด นัยน์ตามีแววโหดเหี้ยมพาดผ่าน

ในตอนนี้ พลังของตัวเองถูกดึงกลับมาประมาณสามส่วนแล้ว

ในใจของเขาก็รู้ดี ต่อให้เป็นจุดสูงสุดของตัวเอง ยังไงก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหยุนฉิง

ตอนนี้สิ่งที่ตัวเองต้องทำเป็นอันดับแรก ก็คือการหาผู้หญิงชุดขาวให้เจอ ดังนั้น จะต้องจัดการเธอ

แต่หยุนฉิงเป็นคนที่มีความสามารถมาก ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้ จะเผชิญหน้ากับเธอ ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ

เฉินเกอคิดดีแล้ว จะไปขอร้องท่านซินแสกุ่ยอีกครั้ง

สิ่งที่เขาคำนวณออกมาแม่นยำตรงกัน

ในวันนั้นเขาพูดว่า ตัวเองยังมีอีกหนึ่งพันธะที่ยังไม่จบ

และหยุนฉิงนี่ อาจจะเป็นไปได้มากว่าจะเป็นพันธะของตัวเอง

ท่านซินแสกุ่ยสามารถคำนวณมาจนถึงตรงนี้ได้ นั่นก็แสดงว่าเขาจะต้องมีคำแนะนำที่ดีแน่!

“ไปช่วยชีวิตพวกคุณปู่ฟาง รีบพาพวกเขาออกไป!”

ในแววตาของเฉินเกอมีประกายพาดผ่าน มุ่งตรงไปยังลัทธิอูกู่ลัทธิ ไม่หยุดพัก

“หยุด มาทำอะไร? ลัทธิอูกู่ลัทธิ ไม่ใช่ที่ๆแกจะวิ่งเข้ามาได้ง่ายๆ?”

เฉินเกอพุ่งมาจนถึงตีนเขา และก็โดนลูกน้องที่อยู่เวรตรงประตูรั้งเอาไว้ทันที

เฉินเกอลงมืออย่างไม่ลังเล หักคอหนึ่งในนั้นออก

อีกคนตกใจจนนิ่งไปแล้ว

“เถียหงเสียงอยู่ที่ไหน?”

เฉินเกอจับตัวอีกคนเอาไว้

“คุณปู่รอง คุณปู่รองกำลังดื่มเหล้าอยู่กับเพื่อนอยู่ที่คฤหาสน์ของท่านครับ!”

ลูกน้องคนนั้นพูด

“พวกท่านปู่ทวดฟางที่โดนเขาจับตัวเอาไว้ล่ะ?”

เฉินเกอถามเสียงเย็น

พลังนี้ช่างรุนแรงนัก บวกกับเมื่อกี้ที่ลงมือไปอย่างรุนแรงอย่างไม่ลังเล ลูกน้องรู้ ชีวิตของตัวเองแขวนอยู่บนเพียงวินาที

“ถ้าเกิดว่าผมพูดแล้ว คุณอย่าฆ่าผมเลยนะ!”

“ได้!”

คฤหาสน์เถียหงเสียง

เขากำลังเล่นไพ่กับเพื่อนๆ

ในชีวิตของเถียหงเสียงมีงานอดิเรกอยู่สามอย่าง นอกจากจะลุ่มหลงในวิชาลัทธิอูกู่

นั่นก็คือสาวงามกับไพ่นกกระจอก

แถม ยังรักบรรยากาศการเล่นไพ่แบบนี้มากที่สุด

ในห้องรับแขกโอ่โถง โดนเขาเปลี่ยนให้เป็นห้องเล่นไพ่และหมากรุก

ในกลางห้องรับแขก ยังมีหญิงสาวรูปร่างหน้าตางดงาม กำลังร่ายรำ

ในตอนที่เถียหงเสียงกำลังลุ่มหลงไปกับบรรยากาศ ตอนที่ในใจกำลังดีใจ

เสียงปัง

ประตูห้องก็ถูกเปิดออกอย่างแรง

ก็มองเห็นเด็กรับใช้อายุน้อยคนหนึ่ง โดนคนจับไหล่เอาไว้ แล้วพาคนที่อยู่ด้านหลังเดินเข้ามา

“หืม?”

เถียหงเสียงเงยหน้ามอง ที่แท้ก็คือเฉินเกอ

ทำให้ภายในใจของเขากระตุกขึ้นมาทันใด

“ที่แท้เจ้าขยะชิ้นนี้ มองไม่ออกเลย ก็ยังพอมีความสามารถอยู่บ้าง ยังสามารถที่จะหนีออกมาได้ แถมยังมาหาถึงที่อีก จะต้องอยากตายให้ได้เลย?”

เถียหงเสียงยิ้มหยัน แล้วเล่นไพ่ต่อ

เมื่อตอนกลางวันเขาได้ต่อสู้กับเฉินเกอไปแล้ว พบว่าเขาไม่ได้เก่งกาจอะไรเหมือนที่คนร่ำลือ ดังนั้นในใจก็เลยดูถูก

เพื่อนที่เล่นไพ่อยู่กับเขา ก็ไม่ได้ขยับเหมือนกัน ทั้งหมดล้วนมีสมาธิอยู่กับการเล่นไพ่

ราวกับว่าเฉินเกอเป็นแค่ตัวตลก

“คนนี้ก็คือคุณชายเฉินผู้ยิ่งใหญ่? ข้าก็นึกว่าเป็นใคร ที่แท้ก็เป็นไอ้หนุ่มผมทอง..... เอ้อปิ่ง！”

มีคนหัวเราะเยาะ

“ท่านพ่อ ที่แท้นี่ก็คือคนที่ทำร้ายเซ่งจู้น้อยจนตาย ดี ผมกำลังอยากจะไปดูท่าทางน่าสมเพชของเขาที่ท่าเรือพอดี ไม่คิดเลยว่า เขากลับหนีมาได้ ก็ดี อย่างนั้นก็ให้ผมได้จัดการเขาไว้ หลังจากนั้นรอท่านพ่อจัดการ!”

ด้านหลังเถียหงเสียง มีคนอายุน้อยคนหนึ่งยืนอยู่ ใบหน้าของเขาขาวมาก เพียงแต่ว่าบนริมฝีปากนั้นมีรอยยิ้มโหดเหี้ยม

ทุกๆคนมองออก เขามาถึงที่ก็เพื่อที่จะแก้แค้นเถียหงเสียง ถึงแม้ว่าจะเป็นเพื่อนในวงไพ่ แต่ว่าก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องตายไปเป็นเพื่อนกับเถียหงเสียง

แถมยังเป็นการตายที่น่าสมเพช

ในพริบตา คนพวกนี้ก็ทำตัวเหมือนสิงสาราสัตว์แยกย้ายกันไป

แต่ว่าไม่มีประโยชน์ คืนนี้ เฉินเกอตั้งใจเอาไว้แล้วแม้แต่ชีวิตเดียวก็จะไม่เหลือไว้

คนที่ทำให้เถียเฉิงต้องตาย กำลังอยู่ตรงหน้าของตัวเอง

การตายของเถียเฉิง ทำให้เฉินเกอเสียใจและรู้สึกต้องรับผิดชอบ แถมเถียเฉิงยังตายไปเพราะว่าช่วยตัวเองแล้วตาย

ถึงแม้ว่าคนพวกนี้จะไม่เกี่ยวข้อง

แต่ว่าไม่รู้ทำไม เฉินเกอถึงอยากให้พวกเขาตายไปด้วย ก็ง่ายๆเพียงเท่านี้

ไม่เหลือไว้สักคน!

พั่วจวินในมือเฉินเกอพุ่งออกไป

พวกเขาวิ่งเร็ว แต่ว่าพั่วจวินเร็วกว่า

ไม่ทันถึงประตู ศีรษะของคนพวกนี้ก็ตกลงบนพื้น

เถียหงเสียงตัวสั่นเทา

ความโกรธที่ลูกชายโดนฆ่า ในตอนนี้โดนความกลัวเข้ามาแทนที่หมดแล้ว

ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา ราวกับไม่ใช่คนๆหนึ่ง แต่เป็นเพชฌฆาต เพชฌฆาตที่ฆ่าคนโดยไม่กะพริบตา

บรรยากาศบนตัวของเขา ทำให้คนเกรงกลัวโดยอัตโนมัติ

ในตอนที่ความตายกำลังคืบคลานมาถึง สิ่งที่คนเราคิดไม่ใช่สิ่งอื่น แต่เป็นมีชีวิตอยู่ต่อไป!

ปึง!

เถียหงเสียงใบหน้าเต็มไปด้วยความกลัว แล้วคุกเข่าลง

“ฉ....คุณชายเฉิน ไว้ชีวิตด้วยครับ!”

เขาพูดเสียงสั่น

“คุณลุ่มหลงในวิชาลี้ลับโบราณลัทธิอูกู่? แล้วคุณก็อยากรู้ ได้ ในวิชาลี้ลับโบราณลัทธิอูกู่ มีวิชาลับอยู่หนึ่งวิชา ทรมานมากๆ ผมจะปล่อยมันลงไปบนตัวคุณ พวกมันจะค่อยๆกัดกินคุณ จนถึงในตอนที่ภายในร่างกายของคุณค่อยๆเน่าไป จนเปลี่ยนเป็นเนื้อเน่า คุณค่อยๆเรียนรู้ไปก็แล้วกัน!”

เฉินเกองอนิ้วแล้วดีดออก ควันสีดำเป็นสายก็พวยพุ่ง ในพริบตาก็เข้าไปในกลางคิ้วของเถียหงเสียง

ฟังเสียงร้องโหยหวนของเถียหงเสียง มองศพที่เกลื่อนอยู่บนพื้น เฉินเกอสีหน้าเย็นชา

“เถียเฉิง นายตายก็เพราะฉัน ความแค้นของนาย ฉันจะชำระให้!”