ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 660

บทที่660 เคราะห์กรรม

“เรียกคนมา แล้วจับตัวคุณหนูใหญ่ไปขังเอาไว้ในห้อง เฝ้ากันอย่างใกล้ชิด ตั้งแต่วันนี้ไป ห้ามให้ออกมาจากห้องแม้แต่ก้าวเดียว!”

หญิงชรากู่เยว่หือแห่งตระกูลกู่ออกคำสั่ง แล้วกู่หยู่เซียวก็ถูกนำจับไปขังเอาไว้

กับเฉินเกอในครั้งนี้ เธอจะต้องทำให้ได้!

เวลานี้ ดึกมากแล้ว

เฉินเกอรู้แผนการที่กองกำลังอำนาจทั้งสามแห่งจะมาจับตัวเขาแล้วนั้น ก็ไม่กล้าที่จะหยุดอยู่นิ่ง รีบออกไปอย่างเร่งรีบบ้าระห่ำ

เขาวางแผนเอาไว้ว่าจะไปหาเถียเฉิงก่อน หลังจากนั้นก็จะพาเขาไปด้วย แล้วทั้งสองคนก็จะไปจากที่แห่งนี้

ซู่!

ขณะที่เฉินเกอกำลังจะออกไปจากนอกชานเมืองนี้นั้น

ป่ารอบๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาในทันใด

ราวกับว่ามีสัตว์บางอย่างที่วิ่งเข้าไปในป่า ทำให้ใบไม้บริเวณรอบๆนั้นขยับเคลื่อนไหวขึ้นมา

เฉินเกอหยุดเดิน

เป็นสัญญาณเตือนให้รู้

และบอกเขาว่า บริเวณใกล้ๆนี้มีคนอยู่!

และเวลานี้เอง ความหนาวเย็นเข้ากระดูกนี้ได้ห่อหุ้มร่างของเฉินเกอเอาไว้ในทันใด และล็อคตัวเองเอาไว้อย่างแน่นหนา

บรรยากาศที่เยือกเย็นนี้ช่างบีบคนได้ยิ่งขึ้นไปอีก

ตั้งแต่ทางด้านหลังของตัวเอง จนปกคลุมไปทั้งร่างกาย

ตัวเขาเองนั้นถูกคนจ้องมองอยู่อย่างนั้นหรือ?

เหงื่อผุดขึ้นบนหน้าผากของเฉินเกอ

ความรู้สึกหวาดกลัวเช่นนี้ ไม่เคยมีมาก่อนเลย ราวกับว่าร่างกายของตัวเองนั้น จะสามารถส่งสัญญาณประเภทหนึ่งออกมาได้อย่างไรอย่างนั้น

เฉินเกอค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา

แล้วถึงได้เห็น ว่าทางด้านบนต้นไม้ใหญ่ข้างๆตัวเขา

ชายร่างใหญ่สูงถึงสองเมตร กำลังยืนกดอกอยู่ตรงด้านบน

อาศัยแสงจากพระจันทร์จางๆนี้ เฉินเกอมองเห็นได้อย่างชัดเจน

ใบหน้าของเขา ปรากฏให้เห็นสีดำๆม่วงๆ ริมฝีปากนั้นเป็นสีม่วงเข้ม แต่ดวงตากลับเป็นสีแดง

บริเวณรอบๆร่างกายของเขานั้นเต็มไปด้วยบรรยากาศสีดำ

มีชีวิตอยู่เหมือนกับศพอย่างไรอย่างนั้น!

เขากำลังจ้องมายังตัวเขาอย่างไม่ขยับไปไหน

ร่างของเขาแผ่ความหนาวเย็นจนทิ่มแทงลงไปในกระดูก นั่นก็เป็นเพราะเขา!

“เฮเจี้ยง?”

ในใจเฉินเกอรู้สึกหวาดผวา

แล้วจิตใต้สำนึกของเขาทำให้เขาต้องก้าวถอยหลังไป

เพียงแค่เห็นพลังที่แสดงออกมาของเขาแล้ว ก็ได้กดเฉินเกอเอาไว้หมดแล้ว

“ซ่า!”

เสียงเบาๆเสียงหนึ่งดังขึ้น ก็เห็นร่างใหญ่ของเฮเจี้ยง เหยียบลงบนกิ่งไม้และใบไม้เบาๆ

หลังจากนั้นทั้งตัวก็ราวกับถูกกระสุนใหญ่พุ่งตรงมายังร่างของเฉินเกอ

ความเร็วนั้นเร็วมาก

พุ่งตรงมายังเฉินเกอ

สัญญาณเตือนอันตรายดังขึ้นในหัวของเขา

เฉินเกอพยายามอย่างเต็มที่ รีบถอยหลังไป

ปัง!

เฮเจี้ยงกระโดดลงมาที่พื้น พื้นสั่นไหวขึ้นมา

สองมือของเขาปรากฏออกมาให้เห็น

สองมือของเขานั้น ราวกับกรงเล็บสิบนิ้วนั้นทำมาจากเหล็ก พื้นผิวสีดำสนิท แต่ละนิ้วนั้นแหลมเหมือนกับเขี้ยวที่อยู่ในปากของหมาป่าอย่างไรอย่างนั้น

เหมือนกับที่กู่หยู่เซียวบอกตัวเองเอาไว้แบบนั้น เขาไม่ใช่คน แต่เป็นอาวุธอย่างหนึ่งที่ดัดแปลงมาจากศพ

“คิดจะหนี? ไม่ง่ายแบบนั้นหรอก? ไปกับฉัน! เจ้านายฉันกับคุณนายท่านกู่กำลังรอแกอยู่!”

เฮเจี้ยงเปล่งเสียงที่เหมือนกับอีกาดังออกมา

เอ่ยพูดไปพลาง แล้วรีบเดินไปยังเฉินเกอพลาง

กองทัพแตกสลาย!

และเฉินเกอก็ใช้พละกำลังภายใน พยายามที่จะเซ่นไหว้บูชากองทัพที่แตกสลายไปแล้วนี้

กองทัพแตกสลายนี้ได้รับการทำพิธีแล้ว

ส่วนเฮเจี้ยงนี้ทั้งร่างกายของเขานั้นราวกับหุ้มด้วยเหล็กอย่างไรอย่างนั้น

วิธีเดียวที่จะจัดการกับเขา ก็คือการสลายกองทัพ

ความเร็วของกองทัพนั้นรวดเร็วมาก ลำแสงหนึ่งพุ่งตรงไปยังคอของเขา

เปรี้ยง!

แต่คิดไม่ถึงว่า อาวุธที่ใช้ในการทำลายกองทัพโดยปกตินั้น เวลานี้จะถูกเฮเจี้ยงใช้นิ้วเพียงสองนิ้วหนีบเอาไว้ได้!

“ไปกับฉัน!”

เขาทิ้งพั่วจวินลงบนพื้น

แล้วเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาอีกครั้ง

เฉินเกอเบิกตาขึ้น ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ บุคคลนี้แข็งแกร่งเกินไปแล้ว!

หลังจากนั้นก็มองดูร่างที่สั่นของเขา

พุ่งตรงมายังเฉินเกอ

ริมฝีปากของเฉินเกอ กลายเป็นสีดำไปแล้ว

เฮเจี้ยงหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา

ชวบ!

ทันใดนั้นเอง บริเวณรอบๆก็มีเสียงของลำแสงหนึ่งดังขึ้นมา

เหมือนกับลูกธนูที่แทงทะลุอากาศอย่างไรอย่างนั้น

“ใคร?”

เฮเจี้ยงที่กำลังทรมานเฉินเกออยู่นั้นลุกขึ้นมา

แล้วมองดูด้วยความโมโห

ชวบชวบ!

เสียงของลูกธนูนั้นดังรุนแรงยิ่งขึ้น

หลังจากนั้น เฮเจี้ยงก็มองเห็นแสงสว่างปรากฏขึ้นทางด้านหน้า

ลำแสงคล้ายๆกับดาวตกนั้นพุ่งมาทางตัวเองอย่างรวดเร็ว

ลำแสงนี้ ได้ม้วนเอาอากาศของโลกนี้เข้าไว้ด้วยกัน พื้นที่ว่างทั้งหมดราวกับถูกมันฉีกขาดออกไปหมด

ทำให้เฮเจี้ยงรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาในทันที

อันตราย!

เวลานี้เฮเจี้ยงไม่สนใจเฉินเกอแล้ว ตกใจเสียจนต้องถอยหลังไป

ก้นที่นั่งอยู่บนพื้นนั้น อยากจะรีบอันตรธานหายไปอย่างรวดเร็ว

แต่ รูม่านตาของเขานั้นขยายใหญ่ขึ้นอย่างต่อเนื่อง

เนื่องจากว่าลำแสงนั้น ราวกับมีเหมือนดวงตาอย่างไรอย่างนั้น

เฮเจี้ยงวิ่งไปที่ไหน ทิศทางของลำแสงนั้นก็จะตามไปทางนั้น

จนสุดท้าย เฮเจี้ยงจึงลากร่างอันแสนหนักนี้ไปหลบอยู่ด้านหลังต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง

ปึง!

เสียงหนึ่งดังขึ้น

เฮเจี้ยงกรีดร้องออกมา ระเบิดอยู่ตรงที่เดิม ควันขาวฟุ้งกระจาย

ส่วนร่างกายของเขานั้น เป็นเหมือนกับว่าวที่เชือกขาด ลอยไปไกลกว่าสิบเมตร

อา!

เขาร้องออกมา เขาจับหน้าอกที่มีเลือดสีดำไหลออกมา แล้วรีบหนีไป

และไม่นานก็หายไปท่ามกลางความมืดมิดนี้

ส่วนเฉินเกอ เห็นเพียงแค่เหตุการณ์ทั้งหมดนี้อย่างเรือนลาง

เขากระอักเลือด แขนขาไร้ความรู้สึกใดๆไปตั้งแต่แรกแล้ว แม้แต่ความรู้สึกของตัวเองก็ค่อยๆจางหายสลายไปด้วย

แต่เขาก่อนที่เขาจะหลับตาลง ยังคงมองเห็นว่ามีชายวัยกลางคนในชุดดำคนหนึ่ง ที่กำลังเดินมาทางเขาอย่างรวดเร็ว...