ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 662

บทที่662 คุณชายตระกูลกู่

“จริงๆนะคุณลุง ฉันไม่ได้ล้อท่านเล่น ไม่เชื่อท่านก็ลองดูภาพของสาวงามคนนี้สิ เหมือนกับท่านมากจริงๆ!”

เด็กสาวกล่าว

พูดจบ ก็ดึงภาพใบนั้นออกมาให้แก่คุณลุง

คุณลุงเองก็แสดงท่าทีเล็กๆ

มองไปที่เด็กสาว จากนั้นก็หยิบเอาภาพในมือของนางมา

มองแว็บแรก คุณลุงก็เหมือนถูกไฟฟ้าช๊อตไปทั้งตัว ภาพในมือก็ไม่ได้ถือให้ดีๆ ตกลงไปอยู่ที่พื้น

และภาพใบนี้ ก็มีรูปของซูเฉียงเวย

“คุณลุง ท่านเป็นอะไร?”

เมื่อเห็นคุณลุงสั่นเทา สีหน้าเปลี่ยนไป นี่เป็นครั้งแรงที่เด็กสาวได้เห็นจึงอดไม่ได้ที่จะถามอย่างกังวล

คุณลุงหยิบภาพมาไว้ในมืออย่างระมัดระวัง และรีบพูดว่า: “ไม่เป็นไร ลุงไม่เป็นอะไร เออใช่ เสี่ยวเกอพันแผลเสร็จแล้ว คุณอยู่ที่นี่ช่วยลุงดูที ลุงจะออกไปข้างนอก!”

พูดเสร็จ ก็รีบร้อนหมุนตัวออกไป

“แปลกจริงๆ!”

เด็กสาวเกาหัว

แม้นางจะดื้อ แต่สำหรับคำพูดของคุณลุงแล้ว นางเชื่อฟังมาโดยตลอด

ตอนนี้จึงนั่งอยู่ข้างเตียง

สองมือถูแก้ม จ้องมองเฉินเกอนิ่งๆ

มองซ้าย มองขวา

เอ๊ะ!

จู่ๆแววตาของเด็กสาวก็ประกาย เพราะรอยเลือดบนหน้าของเฉินเกอตอนนี้ คุณลุงได้เช็ดไปจนหมดแล้ว

เผยให้เห็นใบหน้าที่งดงามมาก

เมื่อมองดีๆ ก็ยังมีความหล่อ

เด็กสาวยื่นมือออกไปบีบๆใบหน้าของเฉินเกอ: “ฮิฮิ หมอนี่ก็หล่อนี่หน่า! แต่ทำไมยิ่งฉันมอง ตาของคุณก็มีความคล้ายกับคุณลุงอยู่นะ?”

จู่ๆเด็กสาวก็พูดออกมาอย่างสงสัย

ในใจของนางมีความลับมาโดยตลอด นั่นก็เกี่ยวกับความลับของคุณลุง

คุณลุงนั้นกิริยาท่าทางสง่างาม ลึกซึ้งจนคาดเดาไม่ถูก แม้หน้าตาจะดูน่าเกลียด แต่การกระทำก็สุภาพบุรุษมาก

ทำให้เด็กสาวชื่นชมคุณลุงมาก

สำหรับการถามถึงรอยแผลบนหน้าของคุณลุง คุณลุงก็ตอบว่าโดนไฟไหม้อยู่ตลอด ภาพแต่ก่อนก็ไม่มี

มันทำให้เด็กสาวเสียใจมาก เพราะนางอยากเห็นมากๆว่าแต่ก่อนคุณลุงเป็นอย่างไร

เด็กสาวมองเฉินเกอเสร็จ ก็มองไปยังคุณลุงที่นั่งสูบบุหรี่อยู่ตรงปากประตูเงียบๆ

ในใจก็แอบพูดว่า: “วันนี้คุณลุงแปลกมากจริงๆ!”

ในตอนนี้ คุณลุงนั่งอยู่หน้าประตู มองรูปภาพซูเฉียงเวยในมือ

ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย เมื่ออยู่ในแสงจันทร์ก็เหมือนมีน้ำตาคลออยู่ที่ดวงตา

แววตาของเขาดูอ่อนโรย

เขามองนิ่งๆอย่างนั้นอยู่นาน แล้วค่อยเก็บภาพนั้นช้าๆอย่างระมัดระวัง

ตอนที่เขาเงยหน้าขึ้นมา น้ำตาในนัยน์ตาเขาก็หายไปแล้ว

แต่กลับมีความเด็ดเดี่ยว แข็งกระด้างขึ้นมาแทน

“เรื่องนี้ ไม่ช้าก็จะเร็วก็ต้องจบ อีกไม่ไกลแล้ว!”

เขาพูดอย่างเย็นชา

ในขณะเดียวกันแววตาดุร้ายก็มองไปยังป่าภูเขาใหญ่อันเงียบสงบ……มันเป็นเวลากลางคืน

ในภูเขาลึก เมืองโบราณ ตระกูลกู่

“อะไร? เฮเจี้ยงแพ้หรือ? เป็นไปได้ยังไง? ก็เพียงแค่เฉินเกอที่เปรียบเหมือนมด จะสามารถรอดพ้นจากมือของเฮเจี้ยงได้ยังไง?”

ผู้คนแห่งตระกูลกู่และคนจากสำนักฟีนิกซ์ ทั้งสองฝั่งรวมกำลังกัน

ในห้องโถงใหญ่ แสงเทียนสว่างจ้า

คุณนายท่านกู่เยว่หือของตระกูลกู่ที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ ตอนนี้ประหลาดใจยกใหญ่

เฮเจี้ยงก็คือยอดฝีมือขอบเขตเปิดปราณขั้นกลาง พลังเช่นนี้ก็เที่ยวใช้อำนาจบาตรใหญ่แล้ว

เฮเจี้ยงต้องน่ากลัวขนาดไหน?

ตอนนั้นก่อนที่จะเป็นพันธมิตรกับสำนักฟีนิกซ์ ก็เคยสู้กันมาก่อน แต่สู้กันจนยอดฝีมือของตระกูลกู่เลือดตกยางออก

เพียงพอที่จะบอกถึงความห้าวหาญของเขา

ครั้นจะไปจับเฉินเกอ สำนักฟีนิกซ์ก็ส่งเฮเจี้ยงไป ตอนแรกก็มั่นใจมาก คุกที่ไว้กักขังเฉินเกอก็เตรียมพร้อมแล้ว

แต่คิดไม่ถึงว่า จะปล่อยให้เขาหนีไปได้

อีกทั้งเฮเจี้ยงยังบาดเจ็บสาหัส

ตอนนี้เฮเจี้ยงเอนนอนอยู่บนเก้าอี้ด้วยหน้าแข็งกร้าว

มีคนของสำนักฟีนิกซ์มาพันแผลให้เขา

“เฉินเกอตัวเล็กๆตัวนึงที่เหมือนหมาป่า คิดไม่ถึงเลยว่าได้ซื่อเฮเจี้ยงจะจับไม่ได้!”

กู่เฟิงหัวเราะเยาะ

“เสี่ยวเฟิง ความหมายของไต้ซือเฮเจี้ยงก็คือดูเหมือนจะมีคนแอบช่วยอยู่ อีกทั้งยังเป็นยอดฝีมือ!” กู่เยว่หือกล่าว

“ท่านย่าทวดวางใจได้ แม้เบื้องหลังเขาจะมียอดฝีมือจริง ให้เวลาฉันสักสองสามวัน ฉันจะช่วยท่านย่าทวดสืบถอนรากถอนโคนออกมาให้ได้! เรื่องเฉินเกอยกให้ฉันเถอะ สำหรับกำลังเบื้องหลังของเฉินเกอ เกรงว่าจะต้องให้พวกของท่านย่าทวดลงมือเองแล้ว!”

กู่เฟิงพูดยิ้มอย่างมั่นใจ

เขาก็เป็นอย่างนี้ตลอดชอบทำให้ผู้อื่นมั่นใจในตนเองและรู้สึกว่าตนเองมีอำนาจเหนือกว่า เหมือนกับว่าในโลกนี้สำหรับกู่เฟิงแล้ว ไม่มีอะไรที่เป็นเรื่องยาก

ตราบใดที่กู่เฟิงคิด ไม่ว่าฝั่งตรงฉันมจะเป็นใคร เขาก็สามารถทำได้

และด้านกู่เยว่หือก็เชื่อใจกู่เฟิงมาก

“ดี ยายก็มีความคิดนั้นพอดี ให้คุณลงมือ สืบกำลังเบื้องหลังของเฉินเกอมา แล้วมารายงานให้ยายให้ทันเวลา สำหรับวิธีการ ก็ขึ้นอยู่กับดุลพินิจคุณเอง!”

กู่เยว่หือพูดยิ้มอย่างปลื้มใจ

“ครับ!”

หลังจากพูดจบ กู่เฟิงก็ยกยิ้มมุมปาก แล้วหมุนตัวออกไป

เมื่อเพิ่งถึงปากประตู

ก็มีสาวใช้คนหนึ่งยกน้ำชาเข้ามา แต่ด้วยความไม่ระวัง จึงชนเข้ากับกู่เฟิง

“อ๊ะ! คุณชายเฟิง ขออภัย ขออภัย!”

สาวใช้คนนี้ ดูไปแล้วน่าจะยังอายุไม่เกินสิบหก ที่ตอนนี้รีบคุกเข่าลงไปขอโทษ

“หมารับใช้ไม่รู้จักลืมตา!”

ปัก!

กู่เฟิงขมวดคิ้ว ตีแสกไปบนหัวของสาวรับใช้

เลือดไหลอาบใบหน้าขาวของเด็กสาว ที่ตอนนี้นอนคว่ำไปที่พื้น เห็นได้ชัดว่าตายแล้ว

คนสิบสามคนของสำนักฟีนิกซ์ ได้แต่มองหน้ากันไปมา

ส่วนด้านกู่เยว่หือ มองลื่อของตนเองแล้วฝืนยิ้มพูดว่า: “พวกคุณอย่าตำหนิเลย เฟิงอ๋อถูกฉันตามใจมาตั้งแต่เด็ก

นางยิ้ม แล้วโบกๆมือให้กับสาวใช้ที่เหลือ: “โยนศพออกไปข้างนอก!”

“เพคะ ท่านย่าทวด!”

เหล่าคนรับใช้ต่างพูดเสียงสั่นเทา