ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 668

บทที่668ลี่ป้า

“เจ้าหก เจ้าเจ็ด พวกคุณเอาตัวเขาเข้าไป แล้วล่อคนเถื่อนนั่นออกมา! ”

ลูกพี่ออกคำสั่ง

“ครับลูกพี่”

ทั้งสองรับคำสั่ง ก็คุมตัวเฉินเกอเดินไปทางปากถ้ำ

เฉินเกอแอบลอบใช้กำลังภายใน เพียงแต่รอให้สถานการณ์เปลี่ยน แล้วตนก็ชิงหนีไปก็ไม่ใช่ปัญหา

และจากที่ลอบสังเกตพวกเจ็ดคนนี้ ไม่ใช่ระดับขอบเขตเปิดปราณขั้นต้นแน่

พลังน่าจะไม่ต่างกับคนเจ็ดคนตระกูลกู่ที่ตนเองฆ่า

เพียงแต่ไม่รู้ว่าคนป่าเถื่อนที่พวกนั้นพูดถึงนั้น จะมีระดับกำลังมากขนาดไหน

“โฮก! ”

จากนั้นสามคนก็ก้าวเข้าไป

ในถ้ำที่มืดสนิทแบบนี้ ทำให้เสียงร้องทวีความดังขึ้นชัดเจน

เสียงราวกับฟ้าร้องนั้น ทำให้อีกสองคนที่ร่วมทางมาอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นเทา

“พี่หก ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าคนเถื่อนนี่มันไม่ธรรมดา จิตไม่ปกติอะไรแบบนั้นหรือเปล่านะ? ถ้างั้นพวกเราอย่าเดินไปข้างในเลย มันมืดมากแบบนี้ ถ้าปะทะกันเข้า ก็จะแย่เอา! ”

ในเวลาเดียวกันนั้น เจ้าเจ็ดก็พูดขึ้นมาเรียบๆ

เจ้าหกครุ่นคิดอยู่สักพัก ก็พูดขึ้นเสียงต่ำๆ :

“งั้นเอางี้ โยนไอ้เด็กนี่เข้าไปแล้วก็ดูเอาว่าสิ่งที่อยู่ในนั้นมันคืออะไร! ”

เจ้าหกบอก

เจ้าเจ็ดพยักหน้าอย่างหนักแน่น มองไปทางเฉินเกอ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มเย็นชา “ไอ้หนู ทำตัวให้เหมาะสมหน่อย เดินเข้าไปเองละกัน วางใจได้ พวกฉันจะเฝ้าดูแกอยู่ด้านหลังเอง! ”

ในขณะที่พูดประโยคนี้นั้น ทั้งสองก็ยังไม่ลืมที่จะหันมาหัวเราะให้กัน

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาอยากที่จะส่งให้เฉินเกอไปสู่ความตาย

ด้านเฉินเกอนั้น ในใจเขาเองก็ไม่แน่ใจ

ตามที่คุณลุงพูดนั้น ตัวเขาเองตอนนี้ถึงแม้จะนับว่าแข็งแกร่งอยู่ แต่ก็ไม่ถึงกับที่สุด

ถ้าหากต้องไปปะทะเข้ากับอะไรที่เหมือนเฮเจี้ยงแบบนั้นเข้า ตนเองก็จะเสียเปรียบอีก

เรื่องโง่ๆ แบบนั้นเฉินเกอเองก็ไม่อยากที่จะทำ สถานการณ์แบบนี้เขาจึงไม่เดินเข้าไป

“หืม? ไอ้หนู ทำไมถึงไม่เดินเข้าไปหล่ะ? หรือแกอยากจะให้พวกฉันทำอะไรกับแกหล่ะ? ”

เจ้าหกยิ้มเยาะ

“ดีที่สุดแกควรที่จะฟังพวกฉันดีๆ ไม่อย่างนั้น พวกฉันจะฆ่าแกและจับโยนเข้าไปซะ! ”

เจ้าเจ็ดกล่าวเตือนขึ้น

 “สู้ให้พวกคุณสองคนจะเข้าไปก่อนดีกว่า! ”

เฉินเกอพูดยิ้มๆ

“นี่แกพูดอะไรของแก? ”

ทั้งสองดูตกใจ

เฉินเกอใช้วิธีหดกระดูก เพื่อที่จะเอามือและเท้าออกมาจากโซ่ที่พันธนาการไว้

เมื่อเอามือออกมาได้

ทั้งสองก็ถูกเฉินเกอจับเอาไว้

จากนั้นก็กดจุดทั้งสองคนไว้ ไม่ว่าทั้งสองจะดิ้นรนอย่างไร ก็ไม่อาจจะสู้ได้

พวกเขาตกใจมาก

ไม่คิดว่าคุณเด็กคนนี้จะมีพลังแบบนี้ อีกทั้งนี้มันแทบใกล้กับขอบเขตเปิดปราณขั้นกลางทีเดียว

“นี่คุณ! ”

เจ้าหกเจ้าเจ็ดอยากที่จะร้องตะโกนออกมาดังๆ แต่เสียงกลับร้องไม่ออก

มีเสียงหวืด

แขนของเฉินเกอกระตุกเล็กน้อย ร่างทั้งสองก็ราวกับว่าวที่เชือกขาด ลอยหวือตรงออกไปทางด้านในถ้ำ

แกร๊ก แกร๊ก!

หลังจากนั้นก็เกิดเสียงแกร๊กดังตามขึ้นมาสองครั้ง

เห็นได้ชัดว่าทั้งสองต่างก็โดนหักต้นคอ

ปัง~ ปัง~

เกิดเสียงฝีเท้าดังๆ หนักๆ ออกมาไม่หยุด เฉินเกอเห็นเงาใหญ่ๆ เดินออกมาจากด้านในช้าๆ

ขนาดตัวนั้นอย่างน้องก็น่าจะมากกว่าสองเมตรได้ ส่วนความกว้างนั้นน่าจะเกิน ครึ่งเมตร

ตัวใหญ่มากเกินไปจริงๆ

ยังไม่ทันจะเดินออกมา เงาใหญ่ก็ปกคลุมร่างทั้งร่างของเฉินเกอ

“หรือว่าจะเป็นคนเถื่อนจริงๆ? ”

เฉินเกอเริ่มสงสัยมากยิ่งขึ้นในขณะที่ก็เดินถอยหลังไม่หยุด

“โฮก! ”

ในขณะที่คนเถื่อนนั้นเห็นได้ชัดว่าไม่อยากที่จะเดินออกมา ในตอนนั้นเอง เขาก็คำรามก้องขึ้น

และจู่ๆ ก็เหยียบพื้นแรงๆ และเร่งความเร็วตรงมายังร่างของเฉินเกอ

พลังนี้ มันดูจะแกร่งมากกว่าเฮเจี้ยง

แย่หล่ะ!

เฉินเกอคิดอยากที่จะหนี

แต่กลับเห็นมือใหญ่ที่ดูลี่ป้าตะปบเข้ามา

ใหญ่เท่าใบลาน

อย่างไรก็ตามสำหรับความเร็วของตัวเขาเองนั้น เฉินเกอค่อนข้างจะมั่นใจ

แต่ไม่คิดเลยว่า คนเถื่อนผู้นี้มันจะเร็วยิ่งกว่า

เขาก็โดดตัวจากพื้น

ยกมือขึ้นข้างหนึ่ง ก็จับเฉินเกอล็อคคอได้

ก่อนจะบีบคอของเฉินเกอ กดลงไปกับพื้น

เฉินเกอพยายามขัดขืนอย่างสุดความสามารถ

จุดจบของตัวเขาเองคงไม่จบอย่างเจ้าหกเจ้าเจ็ดหรอกใช่มั้ย? จะถูกเขาหักคออย่างนั้นเหรอ?

ในขณะที่เฉินเกอรู้สึกว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในสถานการณ์วิกฤตอีกครั้ง

สิ่งที่ทำให้เขาก็เกิดรู้สึกประหลาดใจขึ้นมาก็คือ

คนเถื่อนนั่นพิจารณาหยกแขวนที่อยู่บนอกของเขา จากนั้นก็ค่อยๆ คลายมือออกจากคอของเฉินเกอ

ก่อนจะหยิบหยกแขวนที่อยู่ตรงอกของเฉินเกอขึ้นมาเบาๆ

เพียงแต่เมื่อหยกแขวนที่ขนาดเท่ามือเด็กทารกนั้น เมื่ออยู่บนมือของคนเถื่อนนั่นแล้ว มันกลับเหมือนเล็บของเขาไม่มีผิด

เขามองซ้ำแล้วซ้ำเล่า

แล้วก็ใช้แสงของหยกแขวน ส่องมาที่ใบหน้าของเฉินเกอ

และจากนั้นก็ราวกับเห็นปีศาจร้าย รีบปล่อยหยกแขวนลงที่อกของเฉินเกอตามเดิม

เขาก้าวถอยหลังกลับไปด้วยความตกใจ

และที่น่าตกใจกว่านั้นคือหลังจากนั้น

ก็เกิดเสียงดังปึ้งขึ้น

เขาคุกเข่าลง

“ท่านเทพเจ้า ฉันล่วงเกินท่านแล้ว”

เสียงเขากังวานราวระฆังทำให้เฉินเกอตกใจ

“ท่านเทพเจ้าหรือ? ”

เฉินเกอเก็บหยกแขวนอย่างระมัดระวัง ถามด้วยความสงสัย

“ฉันลี่ป้า เคยได้พบกับท่านเทพเจ้า! ”

เขาก้มหัวลงหนักๆ

นั่นจึงทำให้เฉินเกอเข้าใจ เขานั้นเหมือนกับหยุนฉิง เลยคิดไปว่าเขาเป็นท่านพี่เทพ หรือลี่ป้าคนนี้มาจากสถานที่เดียวกับหยุนฉิงนะ?

อีกอย่าง เขามีอายุกี่หมื่นปีแล้ว?

เฉินเกอรู้สึกว่ามันเหลือเชื่อ

หยกแขวนยังคงส่องสว่างที่กลางอกของเขา ทั้งยังกะพริบส่งความร้อนเช่นเดียวกับตอนเช้าเย็นเมื่อวันก่อนๆ

หรือจะพูดได้ว่า ในช่วงวันก่อนมานี้หยกแขวนนี้มีปฏิกิริยาโต้ตอบ สนองตอบพวกมันกับคนที่มาจากสถานที่แห่งนั้น มาปรากฏอยู่บริเวณใกล้ๆ?