ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 703

บทที่ 703 คำพูดของฉันก็คือคำสั่ง

เธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคนเหล่านี้

ขณะนั้นตกใจจนฝ่ามือเต็มไปด้วยเหงื่อ

หลี่ต๋าที่เป็นกำลังสำคัญของตระกูล วันนี้ได้ทรยศแล้ว?

“เป็นยังไงคุณหนูตู้? อาจารย์หลี่ต๋าถือเป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งอันดับสองเลยก็ว่าได้ แต่ว่าอยู่ตระกูลตู้ทำกับเขาเหมือนคนใช้ทั่วไป แต่ว่ามาอยู่กับผม มันจะไม่เหมือนกัน อาจารย์หลี่ต๋า ก็จะกลายเป็นแขกคนสำคัญของตระกูลเหลย!”

เหลยเหลาหู่ยิ้มอย่างชั่วร้ายแล้วกล่าว

“แก..........พวกแกอยากจะทำอะไร”?”

ตู้ยีหนิงกลืนน้ำลายแล้วกล่าว

“ฮ่าๆๆ ฉันรู้ว่า พ่อของเธอรักลูกสาวคนเดียวคนนี้มาก หากให้เขารู้ว่าเธออยู่ในกำมือฉัน ฉันคิดว่า ข้อเสนอของคุณชายสวี่ พ่อเธอก็ยอมจะเซ็นชื่อแต่โดยดี เรื่องมันก็ง่ายแค่นี้!”

เหลยเหลาหู่ทำท่ายักไหล่

“แหล่งวัตถุโบราณด้านในสุด พวกเรายังไม่ได้เข้าไป อีกอย่างก็ไม่แน่ใจว่าข้างในนั้นจะมีของมีค่าไหม พวกแกกับตระกูลสวี่ก็รีบร้อนที่จะข่มขู่ตระกูลตู้แล้ว ไม่ใจร้อนไปหน่อยเหรอ?”

ตู้ยีหนิงกล่าว

“ฮ่าๆๆ ช่างเป็นผู้หญิงที่โง่ได้น่ารักเสียจริง หากพวกเราไม่ได้ค้นพบจริง   เธอคิดว่าเรายังจะมาทำเรื่องที่ยากลำบากแบบนี้เหรอ? ยังไงก็แล้วแต่ตอนนี้เธออยู่ในกำมือฉัน ฉันก็จะบอกเธออย่างไม่ปิดบัง ตระกูลสวี่ ได้ค้นพบของมีค่าที่ด้านในนั้นแล้ว!”

เหลยเหลาหู่กล่าว

“ฉันไม่เชื่อ แหล่งวัตถุโบราณข้างในลึกลับเพียงนั้น ฉันไม่เชื่อว่าแค่ไม่กี่วัน ตระกูลสวี่ก็สามารถค้นพบความลับที่อยู่ด้านใน” ตู้ยีหนิงส่ายหัว

แต่ก็กึ่งเชื่อกึ่งสงสัย หากไม่ใช่ผลประโยชน์ที่มากจนทำให้คนตกใจ เกรงว่า ตระกูลสวี่ก็คงไม่ให้เหลยเหลาหู่กลับคำ เหลยเหลาหู่ก็คงไม่มีเงื่อนไขที่ทำให้หลี่ต๋าสามารถทรยศตาม

สุดท้ายแล้ว ในบรรดาทั้งสี่ตระกูล

ที่เหลือสองตระกูลเป็นพวกเดียวกับตระกูลสวี่ และตระกูลตู้ นั้นไม่เข้าพวกกับเขาจริงๆ

“ได้ งั้นฉันจะทำให้เธอยอมจำนนทั้งกายในและใจ คุณตู้ คุณดูสิว่านี่มันคืออะไร?”

ขณะที่พูด เหลยเหลาหู่ก็ได้หยิบกล่องไม้ที่โบราณมากออกมาหนึ่งอัน

กล่องไม้นี้สีดำสนิท ดูแล้วขนาดเท่าฝ่ามือของทารก

เขาหยิบออกมาอย่างระมัดระวัง

มันก็ได้ดึงดูดความสนใจของเฉินเกอโดยธรรมชาติ

เฉินเกอขมวดคิ้ว ในใจสงสัยมาก

กล่องไม้นี้ดูแล้ว ไม่ใช่ของธรรมดา วัสดุไม้นี้ ดูยังไง ก็รู้สึกถึงพลังทิพย์บางอย่าง

เฉินเกอมองอย่างตั้งใจ

เวลานี้เหลยเหลาหู่ได้เปิดฝากล่องออก

ทันใดนั้น แสงสีม่วงที่น่าประหลาดถูกปล่อยออกมา แสงสีเข้มมาก

แสงสีม่วงที่ประหลาดทันใดนั้นก็ได้ปกคลุมเหลยเหลาหู่ไว้ทั้งหมด

มาพร้อมกับ พลังวิญญาณขนาดใหญ่

หนังตาของเฉินเกอกระตุกไปหนึ่งที

“ไม่ใช่ของธรรมดาจริงๆด้วย นี่มันคืออาวุธวิเศษ!”

เฉินเกอตกใจ

เดิมทีนึกว่า คนกลุ่มนี้เพื่อที่จะแย่งของมีค่าในสุสานโบราณจึงได้วางอุบาย แต่คิดไม่ถึง สิ่งที่พวกเขาหากลับเป็นอาวุธวิเศษ

ตอนนั้นที่อยู่ในถ้ำงูเคยได้ยินหยุนฉิงพูดถึงเรื่องนี้

ที่ไหนก็ตามที่พบอาวุธวิเศษ เป็นของแหล่งซากเทพของยุคสมัยอารยธรรมการฝึกตน

ด้านในนั้น จะมีของที่สืบทอดมาจากโบราณกาล และอาจจะได้พบเจอสิ่งที่มหัศจรรย์

นอนเสียจาก สถานที่แหล่งนี้เป็นสถานที่ซากเทพเจ้าแห่งหนึ่ง?

หากเป็นเช่นนี้จริง เฉินเกอก็สามารถพอที่จะเดาได้ว่า อะไรคือสาเหตุที่ทำให้พี่จื่อเยียนต้องมาคลุกคลีกับคนเหล่านี้

ไม่ต้องพูดถึงพวกคุณลุงเลย หากเฉินเอกค้นพบสถานที่ซากเทพ ก็คงจะไม่ปล่อยไปเหมือนกัน

ดูท่าการมาครั้งนี้ ไม่ได้มาเสียเปล่า

“นี่........นี่คืออะไร?”

และตู้ยีหนิงตกใจจริงๆ

“ฮ่าๆๆ นี่คือหินวิเศษชนิดหนึ่ง แค่เม็ดนี้ ก็มิอาจจะประเมินราคาได้ ดังนั้น คุณตู้ตอนนี้คุณเข้าใจแล้วใช่มั้ย?”

และหลี่ต๋าก็หัวเราะแล้วส่ายหัว

ตู้ยีหนิงโกรธจนอกกระพือขึ้นลง คนกลุ่มนี้ ช่างวางแผนเก่งเหลือเกิน แม้กระทั่งคุณพ่อ ก็โดนพวกเขาหลอกจนไม่รู้อะไรเรื่องเลย

“ตอนนี้คุณตู้ โดดเดี่ยวตัวคนเดียว ดีที่สุดก็อย่าคิดต่อต้านเลย ยอมให้จับตัวซะดีๆ จะได้ไม่ต้องเจ็บกัน!”

เหลยเหลาหู่กล่าวตักเตือน

ตู้ยีหนิงถอยหลังอย่างลนลาน

“ฮ่าๆๆๆ!”

ท่าทางของตู้ยีหนิง ทำให้ผู้คนต่างหัวเราะเยาะ

“พวกแกอย่าหัวเราะอีกเลย ลงมือเถอะ พอดีเลย ให้คุณตู้สัมผัสสถานการณ์นองเลือดแบบนี้ดู!”

เหลยเหลาหู่โบกมือ

“ครับนายท่าน เจ้าหนุ่มน้อยคนนี้น่าจะตกใจจนเอ๋อไปแล้ว ถึงตอนนี้ ไม่มีการตอบสนองเลยแม้แต่นิดเดียว อีกไม่นาน เดี๋ยวเราก็ได้ยินเสียงร้องโหยหวนของเขา!”

ลูกน้องหัวเราะอย่างชั่วร้ายเดินไปทางเฉินเกอ:

“เจ้าหนุ่มน้อย นายต้องตายอย่างทรมานแล้ว มีอะไรที่ต้องการพูดรีบตะโกนออกมาเลย!”

ลูกน้องขยับคอของตัวเอง กล่าวอย่างชั่วร้าย

“ฉูบ!”

และเฉินเกอยังคงสงบนิ่ง ได้ทำท่ามือที่ไร้เสียงใส่ลูกน้องคนนั้น

“อะไรกันเนี่ย? นายทำอะไร?” ลูกน้องคนนั้นถูกเฉินเกอจัดการจนอึ้งไป

“แหล่งที่ซากเทพเจ้าที่พวกแกกล่าวถึง ใช่ที่ที่อยู่ห่างจากตรงนี้เจ็ดสิบลี้หรือเปล่า เป็นถ้ำที่ค้นพบในทะเลทรายใช่มั้ย?”

เฉินเกอถามอย่างเรียบเฉย

“อืม เจ้าหนุ่มน้อย นายรู้ได้ยังไง?”

เหลยเหลาหู่สะดุ้งตกใจ

เรื่องนี้ มันเป็นความลับที่ยิ่งใหญ่!

“ฉันจะรู้ได้อย่างไรพวกแกไม่ต้องสนใจ ใช่แล้ว เมื่อกี้พวกแกพูดว่า จะเก็บหญิงสาวคนนี้ไว้ เกรงว่าจะไม่ได้ เธอยังต้องพาฉันไปดูหาเพื่อนของฉัน!”

เมื่อกี้เฉินเกอ ได้ใช้พลังของตัวเอง เพื่อค้นหาพลังวิญญาณที่อยู่บริเวณที่ใกล้เคียงแถวนี้ ในที่สุดก็ค้นพบที่แห่งหนึ่ง ดูท่าทางของเหลยเหลาหู่ แหล่งที่ตัวเองสัมผัสได้ถือว่าถูกต้อง และก็เป็นสถานที่ที่พวกเขาพูดถึง

“เจ้าหนุ่มน้อย สมองนายมีฟองหรือเปล่า นายจะตายอยู่แล้ว ที่วิลล่าของฉัน มีลูกน้องตั้งเจ็ดสิบกว่าคน ทุกคนแค่ถุยน้ำลายคนละหนึ่งครั้งก็จะท่วมนายให้ตายได้แล้ว นายยังกล้ามาต่อรอง นายนี้ไม่ฉลาดเลย โง่เง่า นึกว่ารู้สถานที่ ก็อยากจะข่มขู่ฉันเหรอ?”

เหลยเหลาหู่หมดคำพูดแล้วส่ายหัว ลูกน้องต่างมองเฉินเกอแล้วหัวเราะ

“ฉันไม่ได้ต่อรองกับแก ความหมายของฉัน ฉันก็ได้แสดงออกมาชัดเจนแล้ว คำพูดที่ฉันพูด คำพูดของฉัน ต่อหน้าพวกแก มันก็คือคำสั่ง หากพวกคุณไม่ฟัง!”

เฉินเกอก็ยิ้มที่มุมปากอย่างมีเลศนัย: “ผมก็จะฆ่าพวกคุณทุกคน!”