ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 704

บทที่704 พาฉันไปหาพวกเขา

“ฮ่าๆๆ นายท่าน ผมแน่ใจมาก นายคนนี้ต้องบ้าแล้วแน่ๆ อีกอย่างบ้าจนไม่สามารถที่บ้าแล้ว!”

ลูกน้องทุกคนต่างหัวเราะเยาะ

ไม่ต้องพูดถึงคนอื่นเลย แม้กระทั่งตู้ยีหนิงก็มองเฉินเกออย่างคนโง่

นายคนนี้สมองข้างใน คงจะมีฟองจริงๆ

เขาน่าจะฉลาดกว่านี้ อยู่ในสถานการณ์แบบนี้น่าจะคุกเข่าขอร้องเหลยเหลาหู่ให้ไว้ชีวิต สุดท้ายเป็นไง กลับพูดจาโอ้อวด น่าจะเป็นคำพูดคำจาของคนบ้า

เขาจะตายแล้ว เดิมที่ตู้ยีหนิงยังรู้สึกเห็นใจเขา

ตอนนี้ แม้กระทั่งความเห็นใจก็ไม่มีให้แล้ว

เจ้าโง่ สมควรตายจริงๆ

เธอพูดในใจ

“อาจารย์หลี่ต๋า ฉันก็หัวเราะมากพอแล้ว เดิมทีการฆ่าเขา เป็นเรื่องที่ซีเรียสจริงจัง ไม่คิดว่าจะถูกนายคนนี้ทำให้กลายเป็นเรื่องตลกไปได้ ช่างเหอะ จัดการเขาเลย ให้คุณหนูตู้ได้เห็นกับตาตัวเอง!”

เหลยเหลาหู่ก็หัวเราะเจื่อนๆส่ายหัวแล้วกล่าว

หลี่ต๋าได้ยกมุมปากขึ้นเหมือนเรื่องตลก ขณะนั้น เขาได้เดินเข้าไปหาเฉินเกอโดยตรง

ใช้มือล็อกไหล่ของเฉินเกอเอาไว้

เขากำลังจะโยน เฉินเกอเข้าไปในถังน้ำมัน

แต่ว่าทันใดนั้น เขาก็ประหลาดใจจนอึ้ง

เพราะเขาพบว่า ไม่ว่าตัวเองจะใช้พลังแค่ไหน หนุ่มน้อยที่อยู่ตรงหน้า กลับไม่ขยับเลยไม่แต่น้อย

รู้สึกว่าคนที่ตัวเองกำลังดึงนั้นไม่ใช่คน แต่เหมือนเป็นภูเขาที่สูงใหญ่ไพศาล

พลังของตัวเอง อยู่ต่อหน้านายคนนี้ ทำไมถึงบางเบาขนาดนี้

คิดไปเองเหรอ?

หลี่ต๋าตกใจมาก

เขาเป็นถึงยอดฝีมือในยอดฝีมือ ฝ่ามือทรายเหล็กบริสุทธิ์ราวกับไฟ

ฝ่ามือเดียวก็ทำให้วัวตายได้ทั้งตัว

ทำไมถึงจัดการหนุ่มน้อยคนนี้ไม่ได้?

“เห่อๆๆ.........” เฉินเกอมองเขาแล้วยิ้มเล็กน้อย

รอยยิ้มนี้ โดยเฉพาะความรู้สึกที่อยู่ในสายตาของเฉินเกอ ทำให้แผ่นหลังหลี่ต๋าเย็นวาบไปทั้งหลัง:

“นาย.......นายยิ้มอะไร?”

หลี่ต๋าถามอย่างตกใจ

“ฉันกำลังหัวเราะพวกแก ช่างน่าสงสารเสียจริง ก็แค่พวกแก ก็มั่งใจว่าจะสามารถฆ่าฉันได้ อีกอย่าง พวกแกก็ได้บอกเรื่องที่ยิ่งใหญ่นี้ให้ฉันแล้ว!”

เฉินเกอส่ายหัว

ขณะนั้น ร่างกายเพียงแค่สั่นเล็กน้อย

บู้ม!

ก็เห็นปากของหลี่ต๋าฉีกขาดทันที ร่างทั้งร่างถูกระเบิดออกด้วยพลังงานที่พลุ่งพล่าน

ตกกระแทกอยู่บนพื้น

ก็เห็น เสื้อผ้าของเขาถูกระเบิดจนฉีกขาดเป็นแผง ร่างทั้งร่างช่างน่าสมเพช

แขนทั้งแขน เส้นเอ็นสีเขียวได้ผุดขึ้นมา ทันใดนั้นมันได้บวมขึ้นถึงสามรอบ

พิการแล้ว!

แขนเขาได้พิการไปแล้ว!

หลี่ต๋ามองหนุ่มน้อยที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ กลืนน้ำลายไม่หยุด เขา........เป็นคนหรือเป็นผี?

และเหลยเหลาหู่หนังตากระตุกอย่างรุนแรง ได้ถอยหลังไปหลายก้าว

เห็นได้ชัดว่าภาพนี้ ทำให้เขาหวาดกลัว

ตู้ยีหนิงก็ตกใจจนต้องเอามือกุมปากตัวเองไว้

เดิมทียังนึกว่าคนคนนี้มันก็เป็นแค่ไอ้นอกคอกคนหนึ่ง ไอ้นอกคอกที่โง่ๆ

แต่คิดไม่ถึง เขากลับเก่งกาจขนาดนี้ และดำรงอยู่เหมือนเทพเจ้า

สายตาทุกคนที่มองเฉินเกอได้เปลี่ยนไปหมดแล้ว

เพราะแรงอาฆาตที่รุนแรงมาก ได้ปกคลุมทุกคนเอาไว้

“นายอย่ามั่วนะ!”

เหลยเหลาหู่ตะโกนอย่างบ้าคลั่ง: “ทุกคน หยิบอาวุธ หยิบอาวุธออกมาทั้งหมด อย่าให้เขาขยับได้!”

เขาบ้าคลั่ง

แชะๆๆ!

ลูกน้องแต่ละคนต่างได้หยิบอาวุธออกมา ก็เห็นเฉินเกอโบกมืออย่างเบาๆ อาวุธทั้งหมด ต่างหลุดออกจากมือ ลอยไปด้านข้าง

ขณะนี้ ทุกคนต่างอึ้งกันไปหมด

เหลยเหลาหู่และเหล่าบอดี้การ์ด ต่างกลืนน้ำลายไม่หยุด เหงื่อออกทั่วหัว

คนที่อยู่ตรงหน้า เวลานี้เขาก็คือปีศาจที่มีชีวิต

พรึบๆ!

คนทั้งหมดในนี้ต่างคุกเข่าลง ไม่มีใครกล้าที่จะสบตาเฉินเกอ

มีบางคน ถึงขั้นฉี่ราดโดยตรง

“แบบนี้ถึงจะถูก หากทำแบบนี้ตั้งแต่ต้น เมื่อกี้ก็ไม่ต้องเปลืองคำพูดตั้งมากมาย!”

เฉินเกอส่ายหัวแล้วกล่าว

จากนั้นก็มองไปที่ตู้ยีหนิงแล้วถามขึ้น: “คุณตู้ เมื่อกี้ฉันก็ไม่ได้ล้อเล่นกับคุณ หากคุณรู้ว่าเพื่อนของผมอยู่ที่ไหน รบกวนคุณพาผมไปเจอพวกเขาด้วย!”

ตู้ยีหนิงกลืนน้ำลายอย่างบ้าคลั่ง เธอนั้นได้โกหกเฉินเกอ เธอไม่รู้ว่าเพื่อนของเฉินเกออยู่ที่ไหน

เธอกลัวว่า หากตัวเองพูดความจริง อาจจะตายได้

แต่ว่าหากตัวเองไม่พูดความจริง ต้องตายอย่างแน่นอน

คิดไปคิดมา ตู้ยีหนิงตัดสินใจพูดความจริง: “ฉัน.......ฉันไม่เคยเห็นเพื่อนของคุณ นั่นมันฉันโกหกคุณ ขอโทษด้วย คุณไว้ชีวิตฉันด้วย ฉันไม่กล้าอีกแล้ว!”

“นอกเสียว่าพวกเขาต่างก็ไปยังแหล่งวัตถุโบราณตามที่พวกคุณว่า ฉันได้ยินทางโรงแรมบอกว่า คนที่มารับพวกเขา สวมใส่เสื้อผ้า ที่เหมือนกับของลูกน้องคุณไม่มีผิด!”

เฉินเกอถามอย่างเยือกเย็น

“อาจจะเป็น......อาจจะเป็นตระกูลสวี่ ถูกคุณชายสวี่เชิญตัวไป ตระกูลสวี่กับตระกูลตู้ ตรงหน้าอกมีสัญญาลักษณ์ที่เหมือนกัน!”

เวลานี้เหลยเหลาหู่ก้มหน้ากล่าว

“แกแน่ใจนะ?” เฉินเกอขมวดคิ้วถาม

เหลยเหลาหู่พยักหน้าเหมือนโดนทุบหัว: “ผมแน่ใจ ขอถามเพื่อนของท่านชนชั้นใหญ่ ใช่ผู้หญิงสี่คนชายสองคนหรือเปล่า?”

“อืม!”

พี่จื่อเยียนคือจิตวิญญาณ ตอนนี้ผ่านไปสามวันแล้ว เธอน่าจะออกมาจากร่างของซูโร่ซีแล้ว

ขณะนั้นเฉินเกอจึงพยักหน้า

“งั้นก็ไม่ผิด สองวันก่อน คุณชายสวี่ได้เชิญยอดฝีมือมาหลายคน พวกเขาเก่งกาจมาก แหล่งวัตถุโบราณที่ลึกๆข้างใน เป็นพวกเขาที่ช่วยทลาย ผมเคยเห็นพวกเขาไม่กี่ครั้ง พวกเขาบอกว่าอยู่ที่นี่เพื่อรอคน ผมคิดว่า คนที่พวกเขารอน่าจะยิ่งเก่งกาจกว่า!”

คิดถึงตรงนี้ เหลยเหลาหู่กลืนน้ำลายอีกแล้ว: “คนที่พวกเขากำลังรอ ก็คือคุณใช่มั้ย?”

“ไม่ผิด แก พาฉันไปหาพวกเขาเดี๋ยวนี้!”

เฉินเกอวางมือบนหลังของเขา กล่าวอย่างเรียบเฉย

เหลยเหลาหู่ยืนอย่างสั่นๆ พยักหน้าอย่างกับโดนทุบหัว!