ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 721

บทที่ 721 ฉันช่วยเขาจ่ายเอง

เพราะตนได้ทะลุมิติกลับไปในโลกอดีต ตอนนี้จึงมีเฉินเกออีกคนหนึ่งด้วย

พี่จื่อเยียนได้ย้ำเตือนเป็นพิเศษว่าเฉินเกอทั้งสองคนจะเผชิญหน้ากันโดยตรงมิได้

ดังนั้นเฉินเกอจำเป็นต้องไปหาตนในอดีตและนำเขาไปซ่อนในสถานที่เงียบสงบแห่งหนึ่งชั่วคราวก่อน ในระหว่างเจ็ดวันนี้ตัวเองจะเป็นตัวแทนปรากฏตัวของเขาเอง

ตอนนี้ต้องทำการปลอมโฉมง่ายๆเสียก่อน

และในขณะเดียวกัน

ในรั้วมหาวิทยาลัย

เสียงถีบดัง ปัง！

มีนักศึกษาชายคนหนึ่งถูกนักศึกษาอีกคนหนึ่งที่ร่างกายกำยำกระโดดถีบจนล้มดิ้นอยู่กับพื้น！

บัดนี้นักศึกษาชายร่างกำยำผู้นี้ได้โอบหญิงสาวที่แต่งตัวเวอร์วังเอาไว้

“แม่งเอ้ยเฉินเกอ นายมันขายขี้หน้ามากเลยที่วิ่งมาเก็บขยะอยู่ที่นี่ และเกือบจะชนตัวแฟนสาวของผมด้วย ขายหน้าจนไม่มีหน้าก็แล้ว ผมว่าตอนนี้นายแถมยังไม่มีตาด้วยมั้ง！”

นักศึกษาชายร่างกำยำชี้นิ้วดุด่าเฉินเกออยู่

จากนั้นยกขาถีบเฉินเกอครั้งหนึ่งจนล้มลงไปกองกับพื้น

“สามีคะ คุณรู้ไหมคะ เฉินเกอยังมีแฟนสาวที่หน้าตาสะสวยอยู่คนหนึ่งด้วยนะคะ ไม่รู้จริงๆว่าผู้หญิงคนนั้นคิดอะไรอยู่ เสียศักดิ์ศรีของลูกผู้หญิงหมดเลยที่มีแฟนหนุ่มเป็นคนอย่างนี้！”

หญิงสาวคนนั้นกล่าว

“ฮ่าๆๆ ไอ้ยาจกนี้อย่าไปพูดถึงเลยดีกว่า เห็นสภาพที่น่าสมเพชของเขาแล้วทำให้ผมโมโหนะ ที่รักพวกเราไปเที่ยวเล่นกันเถอะ อย่าไปสนใจเขาเลย！”

นักศึกษาชายร่างกำยำกอดหญิงสาวแล้วเดินจากไป

และที่นี่คือมหาวิทยาลัย ซึ่งมีนักศึกษาเดินไปเดินมาเป็นจำนวนมาก ดังนั้นจึงมีหลายคนเห็นภาพที่เกิดขึ้นนี้

แล้วชี้มายังเฉินเกอพลางกระซิบกระซาบ

เฉินเกอถูกเขาถีบใส่หน้าท้อง จนทำให้รู้สึกว่ากระเพาะอาหารเป็นตะคริวไปเลย บัดนี้เฉินเกอพยุงหน้าท้องของตนพลางกัดริมฝีปากไว้

เห็นได้ชัดจากภาพเหล่านี้ว่าไม่ได้เกิดขึ้นเป็นครั้งแรกกับเขา

แต่สายตาคนรอบข้างที่มองเขาอย่างเย้ยหยัน ยังคงทำให้เขาอายจนหน้าแดงเรื่อ เขาลุกขึ้นจากพื้น ถือกระสอบที่ใส่ขวดเปล่าที่ตนเก็บได้แล้ววิ่งหนีไปอย่างน่าเวทนา

เฉินเกอวิ่งออกไปอยู่นอกมหาวิทยาลัยตรงมุมเล็กๆในที่ร้างแห่งหนึ่ง

เขานั่งชันเข่า น้ำตาไหลริมอย่างไม่อาจห้ามได้

เขาก็ไม่อยากตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ แต่ว่าเพราะเขาจน เขาจึงจำเป็นต้องทำแบบนี้

แน่นอน เขาไม่เคยคิดว่าการเก็บขวดเปล่าขายจะเป็นเรื่องที่น่าอับอาย

แต่ว่าทำไมทุกคนต้องมารังแกเขาด้วย？

ครุ่นคิดได้สักพักหนึ่ง มือถือเก่าๆที่จะพังมิพังแหล่ก็มีข้อความแจ้งเตือน

เห็นว่าเป็นข้อความจากแฟนสาวหยางเสว่

“เสี่ยวเกอ ฉันคิดมาตั้งนานแล้ว หรือพวกเราต่างคนต่างอยู่กันสักพักหนึ่งเถอะ คุณอย่าคิดมาก ฉันไม่ได้มีเจตนาอะไร แค่อยากจะอยู่เงียบๆคนเดียว ให้ฉันคิดไตร่ตรองถึงเรื่องในอนาคตของพวกเราหน่อย！ช่วงนี้ก็อย่าเพิ่งติดต่อฉันเลยนะ！”

เห็นได้ชัดว่าเป็นข้อความบอกเลิกจากหยางเสว่

“ทำไม？”

เขาร่ำไห้อย่างเจ็บปวดรวดร้าว

และเขาไม่ได้สังเกตเห็นว่ามีคนที่สวมใส่หมวกและแมสยืนมองเขาอยู่ไม่ไกลนัก

“ที่แท้ ผมกลับมาถึงตอนที่เลิกกับหยางเสว่！”

ไม่ผิด คนที่ยืนอยู่ด้านข้างคือเฉินเกอที่กลับมาในโลกอดีต

ที่เขายังไม่ได้ปรากฏตัวก็เพราะว่าอยากจะแน่ใจเสียก่อนว่า ตอนกลับมาอยู่ในช่วงเวลาไหน

ตอนนี้แน่ใจแล้ว

เฉินเกอค่อยๆเดินไปหาเขา

“คุณ……คุณจะทำอะไร？”

เฉินเกอในอดีตถือถุงกระสอบขึ้นด้วยสีหน้าหวาดกลัว

เฉินเกอได้แปรเปลี่ยนเสียงของตนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ดังนั้นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาเป็นคนแปลกหน้าคนหนึ่ง

เฉินเกอขมวดคิ้ว“ผมเห็นคุณในสภาพนี้แล้ว ทำไมอยากจะชกคุณเหลือเกิน？”

เฉินเกอพูดอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร

นี่……ก็คือตัวเองในอดีต！

เฉินเกอในปัจจุบันเห็นแล้ว อยากจะตบหน้าตนในอดีตสักสองสามครั้ง

เป็นคุณชายมีสูงสงแท้ๆ แต่กลับมีสภาพที่ย่ำแย่เช่นนี้

จากนั้นก็คิดจะเดินออกไป

“โอ้ไม่ใช่นะ！นักศึกษารอก่อน ชานมผมแก้วหนึ่งแปดหยวน แต่นายให้ผมธนบัตรห้าเซ็นต์หนึ่งใบ แล้วยังบอกว่าไม่ต้องทอนอีกเหรอ？”

เถ้าแก่มองเฉินเกอเหมือนจะเอ๋อไปแล้ว

“เอ่อ……”

เฉินเกอมองแล้วก็เห็นเป็นเงินห้าเซ็นต์จริงๆ

เขาลืมไปว่าตอนนี้เป็นนักศึกษาเฉินเกอที่ยากจนอยู่

พูดตามความเป็นจริง เฉินเกอในขณะนี้มีความทรงจำที่เลือนรางกับเงินเล็กๆน้อยๆมาก เพราะปกติเวลาที่เขาใช้จ่ายจะอยู่ในหลักร้อยล้าน ดังนั้นตอนนี้จึงไม่คุ้นชินสักเท่าไหร่！

ไอ้มารดาเฮ้ย ตอนนี้ตนไม่มีเงินติดตัวสักบาทเดียว คาดว่าเงินห้าเซ็นต์นี้คงจะเป็นเงินเก็บก้อนสุดท้ายแน่ๆเลย？

เฉินเกอมีสีหน้าอึดอัดใจ

หนุ่มสาวจำนวนไม่น้อยที่อยู่รอบๆต่างกำลังเอามือปิดปากหัวเราะเยาะเฉินเกออยู่

สีหน้าของพวกเขาเหมือนกำลังบอกว่า ไอ้เด็กยากจนคนนี้ยังคิดจะดื่มชานมอีก？

“โอ้พระเจ้า นักศึกษาอย่าบอกผมนะว่าเงินแค่แปดหยวนก็ไม่มี？”

เถ้าแก่ตกตะลึง

“เออ……ผมเหมือนจะไม่มีจริงๆ！”

เฉินเกอพูดอย่างอึดอัด ล้วงจนทั่วกระเป๋าก็ไม่พบแม้แต่สตางค์แดงเดียว

“แม่งเอ้ย นายยังคิดจะมาล้อผมเล่นอีกเหรอ？แค่ชานมแก้วเดียวไม่เท่าไหร่หรอก แต่เมื่อกี้นายโยนเงินห้าเซ็นต์ให้ผมแล้วยังบอกว่าไม่ต้องทอน นายหมายถึงว่ายังไง ไม่มีเงินแล้วแกล้งทำตัวเป็นเศรษฐีอะไรอีก ไม่ได้ วันนี้ไม่มีเงินก็ไปไหนไม่ได้ ผมจะไปฟ้องที่มหาลัย！”

เถ้าแก่ชานมร้อนรน

เฉินเกอก็ไม่รู้จะทำยังไงดี

ในขณะที่เป็นตัวตลกให้คนอื่นขบขันอยู่นั้น

ทันใดนั้นก็มีเสียงหวานดังขึ้นมาจากด้านหลังของเฉินเกอ

“เถ้าแก่ อย่าทำให้เขาลำบากใจเลยค่ะ เงินแปดหยวนนี้ฉันจะช่วยเขาจ่ายเองค่ะ！”

น้ำเสียงนี้เหมือนเสียงของนกขมิ้นที่ไพเราะเสนาะหูมาก ในน้ำเสียงมีความอ่อนโยนระคนความสง่าผ่าเผยแฝงอยู่ด้วย

และเป็นเพราะเสียงนี้ ทำให้เฉินเกอตัวสั่นกะทันหัน แก้วชานมในมือก็หล่นลงสู่พื้น……