ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 737

บทที่ 737 รับศิษย์

“อ้อ? ที่แท้ก็มีคนสงสัยในตัวฉัน?”

ท่านอาจารย์เฉินคนนี้ มีสายตาที่นิ่งขึ้น แล้วเหลือบมองมาทางเฉินเกอ

ในขณะเดียวกัน ทั้งโถงใหญ่ ก็มีคนจำนวนไม่น้อยที่มองมาทางเฉินเกอด้วยความตกใจ

ภายใต้บรรยากาศแบบนี้ พูดคำพูดแบบนี้ ภายใต้สายตาของคนอื่นๆ ถือว่าไม่รักชีวิตอีกต่อไป

เฉินเกอหัวเราะหน่าย เรื่องเกิดขึ้นจนถึงในวันนี้ ตัวเองก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องดูอะไรอีกแล้ว

เขาตัดสินใจที่จะแสดงออกความรู้สึกของตัวเองไปเลยดีกว่า

“ถ้าให้ผมพูดตามความจริง อาจารย์ท่านนี้ อภินิหารที่คุณมีอยู่ คงเป็นเพียงแค่กลเล็กๆน้อยๆเท่านั้น ไม่มีประโยชน์อะไรเลยแม้แต่น้อย!”

เฉินเกอพูดขึ้น

ครืน!

คำพูดนี้ สามารถที่จะทำให้ทั้งสถานที่ในเวลานี้ เกิดเสียงเซ็งแซ่ขึ้น

มีคนกล้าที่จะสงสัยท่าอาจารย์แบบนี้ด้วย?

นี่มันหาเรื่องตายชัดๆเลยคนๆนี้!

เปลือกตาของท่านอาจารย์เฉินกระตุกขึ้นอย่างแรงในทันที

ต่อหน้าผู้คนมากมาย เขาจะกล้าเสียหน้าได้ยังไง

แถม ในตอนที่ตัวเองกำลังรับศิษย์อีก

ในตอนนี้ เขาค่อยๆลุกขึ้นยืน

“รีบดูเร็ว ท่านอาจารย์เฉินจะแสดงฤทธิ์แล้ว!”

เฉินเปียวเปียวอยู่ข้างๆ แล้วมองอย่างตื่นเต้น

ถึงแม้ว่าคนหนุ่มคนนี้จะแข็งแกร่ง และก็แข็งแกร่งกว่าตัวเองมาก แต่ว่าในฐานะที่เป็นคนอายุเดียวกัน เธอไม่ได้รู้สึกนับถือเฉินเกอเลยแม้แต่น้อย

ในขณะเดียวกันก็จะได้ให้คุณปู่ดูด้วยว่า คนที่ท่านเคารพคนนี้ ไม่ได้น่าเคารพเลยแม้แต่น้อย

และการขยับของท่านอาจารย์เฉิน ก็สามารถทำให้คนจำนวนมากหันมาสนใจมอง

“คนๆนี้ใครกัน? โง่หรือเปล่า? กล้าที่จะสงสัยท่านอาจารย์เฉิน?”

“นั่นสิๆ คนอายุน้อยอ่ะเนอะ ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง เป็นแบบนี้ จะตายยังไงยังไม่รู้เลย!”

ในที่เกิดเหตุ มีคนอายุมากหลายคน ยืนขึ้นมาแล้วแสดงความรับผิดชอบด่าเฉินเกอที่มาว่าท่านอาจารย์เฉิน

สรุปก็คือมีแต่เสียงตะโกนด่า ไหลลอยเข้ามา

“ไอ้หนุ่มเอ๋ย ฉันไม่มีทางทำให้เอ็งลำบากใจ คุกเข่าแล้วรับผิดเสียโดยดี เสร็จแล้วก็ลงไปจากเขาลูกนี้เสีย!”

อาจารย์เฉินหรี่ตาแล้วส่ายๆหน้า พูดขึ้น

“ท่านอาจารย์นี่ช่างเป็นคนที่ใจกว้างเสียจริงๆ แต่ว่า จะต้องให้บทเรียนให้หนุ่มเสียหน่อยสิครับ!”

มีคนตะโกนขึ้น

“สิ่งที่ผมพูดเมื่อกี้เป็นความจริงทั้งหมด นี่วัดลัทธิเต๋าแห่งนี้ อาจารย์คนเก่าท่านนั้น ถึงจะเป็นคนที่เก่งจริง ส่วนคุณ ผมรังเกียจที่คุณอยู่ที่นี่ แถมยังทำให้ผานหลงสองคำนี้แปดเปื้อนอีก!”

เฉินเกอบอกเบาๆ

“อวดดี ดูแล้วว่าถ้าฉันไม่ออกแรงสั่งสอน เอ็งก็คงจะไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงจริงๆด้วย! ดี ตอนนี้ ต่อให้แกคิดจะไป ก็ยากที่หนีได้แล้ว ฉันจำให้เอ็งกลิ้งลงไปจากเขา!”

อาจารย์เฉินโกรธจัด

ในตอนนี้ ก็เลยยกมือขึ้นมา หนึ่งวินาทีก็มีหลัวผานสีทองอร่ามปรากฏขึ้นในมือ

พอมองเห็นเขาขยับปากท่องคาถา

พอเริ่มท่องคาถา!

ทั้งห้องโถง อยู่ก็ไม่มีลมพัด

โต๊ะก็เริ่มสั่นอย่างบ้าคลั่ง

พระเจ้า!

คนชราสองสามคนปากก็เริ่มพ่นคำด่า ตกใจจนดวงตาแดงก่ำ

“ไอ้เด็กโง่ ทำผิดต่อสวรรค์ ยังไม่รีบคุกเข่า!”

คนชราสองสามคนพูดอย่างหวาดกลัว

ส่วนเฉินเทียนกางที่อยู่ข้างๆ ก็โดนกลของอาจารย์เฉินหลอกจนตกใจไปหมดแล้ว

แอบปาดเหงื่อแทนเฉินเกอ

เฉินเกอเห็นสถานการณ์ กลับหัวเราะอย่างขบขันแล้วส่ายหน้า

“จากนั้นล่ะ ท่านอาจารย์เฉิน?”

เขาถามยิ้มๆ

บนหน้าผากของอาจารย์เฉินมีเหงื่อไหล่ซึมออกมาเล็กน้อย

ในตอนนั้นตั้งใจจะทำให้สถานที่ใหญ่ขึ้นมาอีกหน่อย แต่ว่า ในฐานะที่เขาได้ใช้พลังทั้งหมดที่มีอยู่แล้ว เสียงที่อยู่รอบๆนี้ ก็เลยอยู่ได้ไม่เกินครึ่งนาที

“คุณคิดจะเป็นแบบนี้ใช่ไหม?”

เฉินเกอส่ายหน้า

หลังจากนั้นก็ยกมือขึ้นน้อยๆ หลัวผานในมือของอาจารย์เฉินคนนี้ ก็มาอยู่ในมือของเฉินเกอแล้ว

จากนั้น เฉินเกอก็ท่องคาถา

ครืน!

หลัวผานนี้ ก็เกิดมีสายฟ้าสีทองพาดผ่าน ทำให้ห้องโถงทั้งห้องมีแสงสีทองสาดกระจายทั้งห้อง

กรร!

ภายในแสงนี้ ก็มีมังกรสีทองตัวใหญ่ยักษ์คำรามอยู่

พายุพัดขึ้น ก้อนเมฆเปลี่ยนสี!

“สั่งให้คนพวกนี้ลงไปจากภูเขาให้หมด!”

เฉินเกอสั่งขึ้น

“ครับ!”

หลี่โก่วด้านได้ยิน ก็รีบเร่งออกไปในทันที

ไม่นาน ภายในห้องโถงใหญ่ ก็เหลือเพียงแค่พวกของเฉินเทียนกาง

“ท่านอาจารย์ ผมมีเรื่องอยากจะขอร้อง!”

เฉินเทียนกางในตอนนี้ เคารพจนไม่มีอะไรสามารถเทียบได้ ไม้ใกล้ฝั่งอย่างเขา กลับคุกเข่าลงแล้วร้องขอขึ้น

รวมไปคนวัยกลางคน

เฉินเกอเหลือบมองเขา เขาไม่ได้เกลียดอะไรคนชราคนนี้

ในตอนนี้ ก็เลยถามขึ้น “มีอะไรเหรอครับ?”

“หลานสาวของผมคนนี้ ถึงแม้จะดื้อรั้น แต่ว่ากลับมีใจที่บำเพ็ญปฏิบัติมาตลอด เสียดายที่หาที่ไหนไม่ได้ วันนี้เห็นว่าท่านอาจารย์มีฝีมือเก่งกาจ ยังอยากจะขอร้องให้ท่านอาจารย์ไม่รังเกียจ ช่วยรับหลานสาวของผม ขอให้เธอได้อยู่ข้างๆตัวท่าน ให้เสิร์ฟชารินน้ำให้ รับใช้อยู่ข้างๆตัวท่านอาจารย์!”

ขอบตาของเฉินเทียนกางมีน้ำตาคลอ แล้วพูดขึ้น

“เธอ?”

เฉินเกอขมวดคิ้ว

ส่วนเฉินเปียวเปียว ไหนเลยที่จะยังมีท่าทางดื้อรั้นเหมือนเมื่อแต่กี้ ที่มี ก็เหลือเพียงแค่ท่าทางเคารพและเจียมตัว

เห็นว่าเฉินเกอขมวดคิ้ว ใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นมา

“เธอไม่ได้!”

เฉินเกอส่ายหน้า

นี่ทำให้เฉินเปียวเปียว แทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว

“ทำไมล่ะครับท่านอาจารย์?” เฉินเทียนกางถามขึ้นอย่าตกใจ

“นิสัยคุณหนูที่ติดตัวเธออยู่นั้นมีมากเกินไป ดังนั้น เลยไม่ได้!”

เฉินเกอโบกมือเบาๆ

“ฉันสามารถเปลี่ยนแปลงได้! ไม่ว่าจะตอนไหนเวลาไหน ฉันก็สามารถที่เปลี่ยนนิสัยลูกคุณหนูนี่ได้!”

เฉินเปียวเปียวรีบเปิดปากพูด

“เปลี่ยน? เหอะๆ ก็ได้ ผมเห็นว่าคุณชอบที่จะสร้างความยากลำบากให้คนอื่น ในเมื่อคุณสามารถที่จะทิ้งรูปลักษณ์ภายนอกของผู้หญิงได้ อย่างนั้นก็ไปที่จัตุรัส แล้วหัดเรียนเสียงของหมาสามเสียง ถ้าเรียนได้ดี ผมก็จะรับคุณมาเป็นลูกศิษย์! ถ้าเกิดคุณไม่อยากทำ ก็รีบลงไปจากเขา!”

ตอนนี้เฉินเกอมีเรื่องรัดตัวมากมาย ดังนั้นเขาไม่มีอารมณ์จะมารับลูกศิษย์

ถ้าเกิดว่าไม่ใช่เพราะคนชราที่อายุมากคนนี้ คุกเข่าให้กับตัวเอง เฉินเกอก็คงจะไม่พูดอะไรกับพวกเขามากมาย

ดังนั้น จึงทำได้เพียงแค่ให้เด็กหญิงคนนี้ยอมตัดใจไปเสีย

แต่คิดไม่ถึงว่า หลังจากที่ได้ยิน เฉินเปียวเปียวเพียงแค่คิดอยู่แป๊บหนึ่ง แล้วก็วิ่งลงไปที่จัตุรัสด้านล่าง........