ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 738

บทที่738 บาดแผล

เฉินเปียวเปียวหัดเห่าขึ้นมาจริงๆ

ภาพตรงหน้า ก็เห็นโดนคนจำนวนไม่น้อยที่กำลังลงไปจากภูเขา เฉินเปียวเปียวตาแดงๆ แล้วเห่าเสียงหมาอยู่สามครั้ง

นี่ทำให้เฉินเกอประหลาดใจ

ในตอนแรกยังคิดว่า เฉินเปียวเปียวเป็นคุณหนูที่รักหน้าตาชื่อเสียงของตัวเอง แต่คิดไม่ถึงเลยว่า เธอกล้าที่จะทิ้งรูปลักษณ์ภายนอก

บอกตามตรง วิธีการแบบนี้มันช่างเป็นวิธีดูถูกที่หนักหนาเกินไปมาก ตัวเฉินเกอเองก็ไม่สามารถที่จะปล่อยวางได้ ดังนั้นก็เลยเอามาใช้ให้เฉินเปียวเปียวถอดใจ

“ฉันเรียนเสร็จแล้ว คุณจะต้องทำตามคำสัญญาของคุณ รับฉันเอาไว้เป็นศิษย์ของคุณ?”

เฉินเปียวเปียวกลับมายืนอยู่ตรงหน้าของเฉินเกออีกครั้ง

“นี่......”

เฉินเกองงงวยไปครู่หนึ่ง

ส่วนเฉินเทียนกางกลับหยุดหายใจไป รอฟังคำตอบของเฉินเกอ

“เอาเถอะ!”

เฉินเกอพยักหน้าอย่างจำยอม

“เปียวเปียว ยังรีบคุกเข่าลงอีก รีบเคารพอาจารย์!”

เฉินเทียนกางรีบพูดขึ้น

หลานสาวของตัวเองโตแล้วจริงๆ เมื่อกี้ ได้ยินคำพูดที่จะสร้างความเดือดร้อนให้ของท่านอาจารย์เฉิน เฉินเทียนกางคิดจริงๆว่าอารมณ์ของหลานสาวจะปะทุขึ้นมา แล้วมีเรื่องกับท่านอาจารย์เฉิน

แต่นึกไม่ถึงเลยว่า หลานสาวจะฉลาดมาก ทำออกมาแล้วจริงๆ

ถ้าเป็นอย่างนี้ ท่านอาจารย์เฉิน ถ้าจะไม่รับก็คงไม่ได้แล้ว

การกระทำเล็กแบบนี้ แล้วยังทำให้ตระกูลเฉินได้ทำความรู้จักกับการมีอยู่กับคนแบบนี้อีก

ถือได้ว่าเป็นโชคดีของตระกูลเฉินจริงๆ

“ท่านอาจารย์ ได้โปรดรับฉันไว้เป็นศิษย์ด้วย!”

เฉินเปียวเปียวคุกเข่าลง ก้มหัวโขกกับพื้นด้วยความเคารพ แถมยังเสิร์ฟชาให้อีก

เห้อ คงจะเรากับเด็กคนนี้มีดวงเกี่ยวกันเล็กน้อย?

เฉินเกอกู่ร้องอยู่ในใจ

ส่วนหลี่โก่วด้านอยู่ข้างๆ ไม่กล้าพูดอะไร

เฉินเกอถามเรื่องของคุณย่าคนนั้น

เขาอธิบายอยู่ยกใหญ่ เฉินเกอก็ยิ้มแล้ว

ที่แท้ เมื่อไม่กี่เดือนก่อน เขาได้ขึ้นมาบนเขา กลายเป็นว่าเจอเข้ากับผี และผีตัวนี้ แน่นอนว่าจะต้องเป็นคุณย่า ตั้งแต่นั้นมา คุณย่าคนนี้ ก็สั่งให้ตัวเองทำเรื่องราวพวกนี้ เพื่อที่จะรอการมาของใครคนหนึ่ง

เรื่องนี้ แน่นอนว่าก็ต้องเป็นเฉินเกอ

ส่วนคุณย่านั้น เฉินเกอไม่ไม้แต่จะต้องเดา นั่นก็คือเสี้ยวจู่

ก็คือเสี้ยวจู่ ที่คอยบอกโน่นนี่ตัวเองหลายเรื่อง หลังจากที่ท่านซินแสกุ่ยไปแล้วนั่นแหละ

ที่แท้ เธอก็ไม่ได้เป็นอะไร

พูดไป ก็เดินตามไปตามการนำทางของหลี่โก่วด้าน เดินมาอยู่ที่บ้านพักในสวนแห่งหนึ่ง

ภายในบ้านในสวน เฉินเกอมองเห็นเสี้ยวจู่

“เฉินเกอ นึกไม่ถึงเลยว่า พวกเรา จะได้มาเจอกันอีกครั้งเร็วขนาดนี้!”

ในห้อง หุ่นกระบอกที่ทำด้วยไม้ไผ่ เสี้ยวจู่กำลังจ้องมาที่เฉินเกอ

“ในตอนนั้น เทือกเขาผานหลงเกิดไฟไหม้ขึ้นครั้งใหญ่ ผมนึกว่าคุณเป็นอะไรไปแล้วเสียอีก!”

เฉินเกอนึกถึงคืนนั้น เรื่องที่โดนหยุนฉิงตามล่า

“แน่นอนล่ะ ในตอนนั้น ฉันโดนเผาจนตัวกลายเป็นเถ้าถ่าน ฮ่าๆ แต่ว่า ฉันเป็นหุ่นไม้ ฉันไม่ได้สนใจเรื่องร่างกาย เพราะว่าความทรงจำของฉัน แค่ต้องการเวลาฟื้นคืนชั่วหนึ่ง จากนั้นก็สามารถมีชีวิตอยู่ต่อได้อีก!”

เสี้ยวจู่อธิบาย

“ประณีตละเอียดอ่อนของท่านซินแสกุ่ย สร้างคุณขึ้นมา เป็นเพราะว่าอาจารย์ได้คิดนิมิตเห็นแล้วใช่ไหมว่าผมจะต้องกลับมาอีก?”

เฉินเกอถามขึ้น

“ใช่น่ะสิ เขาสั่งให้ฉันอยู่ที่นี่ รอคุณ จากนั้นก็ไปหาเขาด้วยกัน พูดให้ถูกก็คือ ไปช่วยเขา!”

เสี้ยวจู่พูดขึ้น

“ช่วยเขา?”

“อืม ท่านซินแสกุ่ยดูดวงแล้วเห็นมาตั้งนานแล้วตัวเองจะมีเคราะห์ใหญ่ การมาของหยุนฉิง ก็แค่การเริ่มต้นของเคราะห์นั้น เคราะห์จริงๆ บางทีตอนนี้อาจจะเริ่มขึ้นแล้วก็ได้ เขาเคยบอก ในตอนสุดท้ายตัวเขาจะตายหรือจะรอด อำนาจนี้ อยู่ในมือของคุณ!”

เสี้ยวจู่บอก

“ได้ อย่างนั้นคุณรู้ไหมว่าท่านอาจารย์อยู่ที่ไหน? ถ้าเกิดว่าผมสามารถช่วยอะไรได้ล่ะก็ นั่นดีที่สุดแล้ว! การมาของผมในครั้งนี้ ก็มีเรื่องที่ต้องการจะขอร้องท่านอาจารย์เหมือนกัน!”

เฉินเกอพูดขึ้น

“ฉันรู้เพียงแค่ว่าในตอนนี้ ท่านอาจารย์ไปที่มณฑลจี้โจว ถ้าเกิดอยากไปตามหา จะต้องไปที่นั่น! ที่นั่นเป็นบ้านเกิดของท่านอาจารย์ เขาบอกว่า จุดเริ่มต้นของความสุข ดินแดงแห่งความสุข จุดจบของดินแดน! ท่านต้องการที่จะไปรับเคราะห์ที่นั่น ถ้าเกิดว่าในตอนนั้น บอกที่อยู่ของเขาไป เขากลัวว่าการปรากฏตัวขึ้นของคุณ จะทำลายดวงชะตา!”

ตระกูลเฉินนี้ ก็นับได้ว่าเป็นคนสำคัญของที่นั่น มีพวกเขาอยู่ ตัวเองก็ได้ลดภาระไปไม่น้อยเหมือนกัน

พี่จื่อเยียนยังทราบที่อยู่ที่ชัดเจนไม่ได้ ครอบครัวก็หายตัวไป ตัวเองก็รีบร้อนที่จะพบท่านซินแสกุ่ยเป็นอย่างมาก

“ดี! อย่างนั้นก็ตามนี้แหละ!”

เฉินเกอพยักหน้า

เพียงแต่ว่า เขามองไปทางเฉินเทียนกาง เหมือนกับว่าจะพูดอะไรบางอย่าง

ก็เห็นเฉินเทียนกางเพราะว่าดีใจ อยู่ๆก็กระอักเลือดออกมา เลือดสดๆถูกพ่นออกมาจากปากของเขา แล้วทรุดลงไปบนพื้น ร่างทั้งร่างสั่นซู่

“หา? คุณปู่!”

ท่านซินแสกุ่ยรีบตะโกนร้องขึ้นเสียงดัง

คนวัยกลางคน รีบหายาที่อยู่ในกระเป๋ากางเกง

“อาจารย์ คุณปู่ของฉันเป็นอะไรไปคะ?”

เฉินเปียวเปียวมองมาทางเฉินเกอ ด้วยแววตาขอความช่วยเหลือ

“เขาเคยได้รับบาดเจ็บภายใน มีบาดแผลอยู่ที่เครื่องในทั้งห้า ไม่สามารถที่จะมีอารมณ์พลุ่งพล่านได้ เมื่อกี้เลือดของเขาตีกลับขึ้นมา เครื่องในทั้งห้าก็เลยฉีกขาด!”

เฉินเกอพูดขึ้นเบาๆ

ที่จริง เรื่องๆนี้เขารู้ตั้งนานแล้ว เมื่อกี้มั้ง หลังจากที่จัดการเรื่องต่างๆเสร็จ เฉินเกอยังคิดอยากจะถามว่าอาการช้ำภายในของเขา หนักขนาดนี้ มันเกิดอะไรขึ้น

ใครจะรู้ คำรับปากของตัวเอง กลับทำให้เขาดีใจจนเกิดป่วยขึ้นมา

“ท่านอาจารย์เฉินเก่งกล้า ฉันได้รับบาดเจ็บหนักที่ภายในจริงๆ!”

เฉินเทียนกางปากกระอักเลือดออกมา

เฉินเกอยกมือขึ้นแล้วชี้ ได้กดจุดไหลเวียนสองสามจุดบนตัวของเฉินเทียนกาง

พูดไปแล้วก็ประหลาด เฉินเทียนกางก็รู้สึกได้ว่า ความเจ็บปวดจากแผลฉีกขาดภายในที่เป็นในตอนแรก กลับหายไปปลิดทิ้ง!

“ท่านอาจารย์เฉิน.....”

เขาตกใจเป็นอย่างมาก สายตาที่มองมายังเฉินเกอ ความเคารพที่อยู่ภายใน ไม่สามารถที่จะใช้คำพูดมาอธิบายได้แล้ว

ท่านอาจารย์เฉินอายุยังน้อยขนาดนี้ นึกไม่ถึงเลยว่าจะมีพลังจากการบำเพ็ญปฏิบัติแบบนี้.....

“บาดแผลของท่าน ยังคงโดนเจินชี่กระแทกจนได้รับบาดเจ็บ เจินชี่แบบนี้ ไม่เหมือนกับกำลังภายใน ไม่เหมือนกับวิธีลับ แต่เหมือนกับกำลังจริงๆ บนโลกใบนี้ คนที่มีเจินชี่น้อยเสียยิ่งกว่าน้อย ท่านได้พบกับใครกัน?”

เฉินเกอขมวดคิ้วถม