ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 834

“ทำไมถึงปิดประตูแล้วล่ะ?” เมื่อเห็นเจ้าของร้านยื่นมือออกไปดึงประตูเหล็กม้วน ไป๋เสี่ยวเฟยก็ถามอย่างสงสัย

“ที่บ้านผมมีเรื่องเกิดขึ้นกะทันหัน พวกคุณเป็นโต๊ะสุดท้าย ผมปิดประตูเอาไว้ก่อน อีกเดี๋ยวพวกคุณทานเสร็จออกไปทางประตูด้านหลังก็ได้แล้ว ผมกลัวว่าถ้าเปิดประตูขายต่อ จะมีแขกคนอื่นเข้ามา ถึงตอนนั้นจะไล่พวกเขาออกไปก็คงไม่ได้?” เจ้าของร้านหันมาและยิ้มให้

“ตกลง” ไป๋เสี่ยวเฟยไม่ได้รู้สึกผิดปกติอะไร

ตรงกันข้ามกับเฉินเกอ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย แม้ว่าสิ่งที่เจ้าของร้านจะฟังดูมีใส่ใจในรายละเอียดและฟังแล้วไม่มีปัญหาอะไร แต่ในน้ำเสียงของเขาก็ยังให้ความรู้สึกผิดปกติบางอย่างอยู่

แต่เฉินเกอก็ไม่ได้พูดอะไร อย่างไรก็ตามนี่ก็เป็นเพียงการเดาของเขาเท่านั้น

“พวกคุณทานต่อเถอะ อย่าให้ผมไปทำให้เสียอรรถรสเลย!” เจ้าของร้านปิดประตูบานม้วนลง จากนั้นก็รีบสาวเท้ากลับไปที่ห้องครัว

เมื่อเขากลับมาที่ห้องครัว เขาก็ปิดประตูห้องครัวลงทันที จากนั้นจึงดึงมีดสั้นออกมาจากถุงสีดำที่ประตู ผิวของมีดเป็นสีแดงเข้ม เห็นได้ว่ามีคราบเลือดจำนวนมากอยู่ มีแค่มีดที่ถูกเลือดซึมเข้าไปเท่านั้นถึงจะปรากฏสีแบบนี้ขึ้นมาได้

"แน่ใจไหม?"

พ่อครัวหลายคนในห้องครัวหยุดงานในมือลง สายตาของพวกเขาทั้งหมดมองไปที่เจ้าของร้าน

คนเหล่านี้ไม่ใช่เพียงแค่พนักงานในร้านอาหารจีนเท่านั้น แต่พวกเขายังเป็นมือสังหารผู้ที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของหน่วยรบประเทศหนานเยว่ ปกติพวกเขาจะปลอมตัว และเมื่อได้รับคำสั่งจากเบื้องบนแล้ว ก็ค่อยทำการลอบสังหาร ภายในเวลามากกว่าสิบปี การมีอยู่ของพวกเขาได้ช่วยแก้ปัญหามากมายให้กับหน่วยรบของประเทศหนานเยว่

และตอนนี้ พวกเขาก็ได้รับคำสั่งจากหลี่กั๋วจุน ให้มองหาโอกาสในการจัดการเฉินเกอ

คิดไม่ถึงว่าเพิ่งจะได้รับคำสั่งมา จู่ๆพวกเขาก็เห็นเฉินเกอและไป๋เสี่ยวเฟยมาทานอาหารในร้าน หลังจากยืนยันว่าคนทั้งสองที่อยู่ข้างนอกเป็นคนที่ถูกสั่งให้จำกัดจริงๆ เจ้าของร้านก็ออกไปข้างนอกเพื่อปิดประตูลงกันไม่ให้เฉินเกอหนีไป

เป็นพวกเขาแล้ว ยังไม่ทันที่เราจะไปที่คฤหาสน์เพื่อหาพวกเขา พวกเขาดันมาหาถึงที่ แบบนี้ก็ลงมือฆ่าทิ้งซะเถอะ!” เจ้าของร้านถอดเสื้อคลุมออกและเผยให้เห็นรอยสักบนหน้าอกของเขา

“ผู้นำหลี่กั๋วจุนไม่ได้บอกหรือว่าผู้ชายคนนี้ยังมีประโยชน์อยู่และต้องการเหลือลมหายใจเอาไว้” พ่อครัวคนหนึ่งหยุดเขาเอาไว้อย่างรวดเร็ว

“ถ้านายไม่เตือนฉันก็เกือบลืมไปแล้ว อย่างนั้นนอกเหนือจากเฉินเกอ อีกสองคนที่เหลือก็ฆ่าทิ้งซะ” เจ้าของร้านตบหัวของตน หลังจากพูดจบ เขาก็ยืนเอียงข้างอยู่ข้างประตูห้องครัวและมองดูสถานการณ์ผ่านกระจก

“ทำไมจู่ๆฉันถึงรู้สึกหนาวๆขึ้นมา?” ขณะรับประทานอาหาร เหลียงลู่รู้สึกได้ถึงลมหนาวพัดมาจากด้านหลัง จนขนบนแขนของเธอลุกชันขึ้นมา เธอแอบขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็พึมพำขึ้นโดยไม่รู้ตัว

“เป็นหวัดหรือเปล่า?” ไป๋เสี่ยวเฟยถามอย่างเร่งรีบ

เหลียงลู่คือคนที่เขาต้องคุ้มกัน นอกจากปกป้องความปลอดภัยแล้ว เขายังต้องดูแลเธอให้ดีทุกวัน ถ้าเธอป่วยขึ้นมา เขาจะต้องถูกเบื้องบนวิพากษ์วิจารณ์อย่างแน่นอน และอาจจะถึงขั้นไม่ได้ค่าคอมมิชชั่นด้วย

“อีกเดี๋ยวปกป้องเธอให้ดีเถอะ” เฉินเกอลูบนิ้วของตน

ทันทีที่เจ้าของร้านปิดประตูลง เขาก็รู้สึกถึงความผิดปกติแล้ว และเตรียมพร้อมที่จะลงมือในทุกเมื่อ

“อะไรนะ?” ไป๋เสี่ยวเฟยไม่เข้าใจ

แต่เขายังไม่ทันได้มีเวลาจะถามต่อ

จู่ๆก็มีคนสี่หรือห้าคนพุ่งออกมาจากในห้องครัวที่อยู่ข้างหลังเขา แต่ละคนถือมีดยาวเกือบ 1 เมตร การเคลื่อนไหวของพวกเขาคล่องแคล่วอย่างยิ่ง และมาถึงที่โต๊ะในพริบตา

เจ้าของร้านที่เป็นหัวหน้า ในมือกำลังถือมีดสั้นยาวครึ่งเมตรจะพุ่งตวัดเข้าใส่ที่เฉินเกอทันที

สถานการณ์ที่จู่ๆก็ระเบิดขึ้นมาอย่างกะทันหันทำเอาเหลียงลู่ตกตะลึงอยู่กับที่ แต่ไป๋เสี่ยวเฟยก็ได้แสดงให้เห็นถึงคุณภาพระดับมืออาชีพของเขาในทันที เขารับคว้าเอวบางของเหลียงลู่เอาไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง จากนั้นมืออีกข้างก็จับเก้าอี้ข้างๆและทุบออกไปตรงหน้าอย่างแรง

"พลัก!"

เสียงดังลั่นขึ้นพร้อมกับเก้าอี้ไม้ในมือของไป๋เสี่ยวเฟยที่หักออกเป็นชิ้นๆ

จานชามทั้งหมดบนโต๊ะกระจัดกระจายแตกลงอยู่บนพื้น

เจ้าของร้านถูกเฉินเกอโจมตีกลับจนล่าถอย แต่คนอื่นๆ กลับไม่ตกตะลึง อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเฉินเกอกำลังขวางเอาไว้อยู่หน้าไป๋เสี่ยวเฟย และไป๋เสี่ยวเฟยก็ขวางอยู่หน้าเหลียงลู่ ดังนั้นพวกเขาจึงต้องจัดการเฉินเกอก่อนถึงจะไปต่อได้

“ฉันให้โอกาสพวกนาย บอกชื่อคนที่อยู่เบื้องหลังพวกนายออกมาซะดีๆแล้วฉันจะพิจารณาให้ทางรอดกับพวกนาย” เฉินเกอพูดเรียบๆ ขณะที่มือข้างหนึ่งไพล่อยู่ข้างหลังเขา

"ก็แค่คนหัวเซี่ยคนหนึ่งกล้ามาทำตัวกำเริบในประเทศหนานเยว่ของเรา คิดว่าไม่มีใครสามารถทำอะไรนายได้จริงๆหรือไง?”

เจ้าของร้านกระอักเลือดออกมา และหยิบมีดสั้นที่ตกลงบนพื้นขึ้นมาอีกครั้ง

“เอาเถอะ โอกาสถูกพวกนายทำลายไปแล้ว” เฉินเกอยักไหล่ ดวงตาที่แต่เดิมเฉยเมยไม่แยแสเปลี่ยนเป็นคมกริบขึ้นมาทันใด

แทบจะทันใดนั้นเอง ร่างของเขาก็หายไปจากที่เดิม จากนั้นลมหนาวก็พัดผ่านไปวูบหนึ่ง สี่หรือหน้าคนในร้านอาหารลวนถูกฟันเข้าที่คอ

หลายคนยังคงยืนตะลึงตาค้างอยู่กับที่ พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเมื่อครู่เฉินเกอลงมืออย่างไร แต่ตอนนี้ก็สายเกินไปแล้วที่จะครุ่นคิดถึงมัน เลือดไหลรินออกจากลำคอของพวกเขาอย่างต่อเนื่อง จนกระทั่งพวกเขามีปฏิกิริยาตอบสนองขึ้นมา และคิดจะเอามือมาปิดบาดแผลเอาไว้ กลับพบว่าพลังในร่างกายของพวกเขาค่อยๆ หายไป

ตุบ

ในเวลาเพียงไม่ถึงนาที ทุกคนก็ล้มลงไปกับพื้น

“นาย...นายเป็นใคร?” เจ้าของร้านจับมือมีดไว้อย่างสั่นเทา เขาก้าวถอยหลังไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัวและมาถึงที่เคาน์เตอร์พอดี

น้ำเสียงของเขาสั่นเครือ แววตาสั่นสะท้าน นี่มากเพียงพอแล้วที่จะบ่งบอกถึงอารมณ์ปัจจุบันของเขา

“ใครสั่งให้พวกนายมาลอบฆ่า?” เฉินเกอขว้างไม้จิ้มฟันที่เปื้อนเลือดเล็กน้อยลงบนพื้น จากนั้นก็เดินไปข้างหน้าไปหาเจ้าของร้านแล้วเอ่ยถาม