ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 835

“นายฆ่าฉันซะเถอะ” เจ้าของร้านเบือนหน้าออก

“แน่ใจหรือ?” เฉินเกอขมวดคิ้วเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะฆ่ากลุ่มคนตรงหน้าแน่ๆ แต่เขาก็ยังต้องการรู้เบาะแสจากปากของคนๆนี้

ถ้าเป็นตระกูลหลินและตระกูลโถ้ป๋า แบบนั้นก็ง่ายขึ้นมาหน่อย ยังไงเสียในไม่ช้าก็เร็ว ทั้งสองตระกูลนี้ก็จะต้องหายไปจากประเทศหนานเยว่อย่างสมบูรณ์อยู่แล้ว แต่ถ้าเป็นหลี่กั๋วจุนส่งมา อย่างนั้นเขาก็จะต้องคิดดูให้ดีอีกหน่อย

ถึงยังไง หลี่กั๋วจุนก็เป็นถึงหัวหน้าของหน่วยรบ เป็นผู้นำที่ใหญ่โตของประเทศหนานเยว่ หากฆ่าไปง่าย ๆ ล่ะก็ ก็อาจจะนำมาซึ่งปัญหาให้กับตัวเองอย่างแน่นอน

“แน่ใจ นายลงมือซะเถอะ!” เจ้าของร้านกัดฟันแน่น

เมื่อสิ้นเสียงลง มือของเขาก็เริ่มสั่นเทา ไม่มีใครที่เผชิญหน้ากับความตายแล้วจะไม่หวาดกลัว แต่เขาก็ยังคงยืนกรานที่จะไม่บอกชื่อหลี่กั๋วจุนออกไป ความจงรักภักดีนี้ถือเป็นส่วนหนึ่ง และอีกส่วนหนึ่งก็คือภรรยาและลูกๆ ของเขาล้วนอยู่ภายใต้การควบคุมของหน่วยรบประเทศหนานเยว่

ตั้งแต่วินาทีที่เขากลายเป็นลูกน้องของหลี่กั๋วจุน ทุกครั้งที่เขาจะติดต่อกับภรรยาและลูก ๆ หากภารกิจสำเร็จก็แล้วไป แต่ถ้าภารกิจล้มเหลวและเปิดเผยตัวตนออกไป หากหลี่กั๋วจุนรู้เข้า ตระกูลของเขาจะต้องไม่มีจุดจบที่ดีอย่างแน่นอน

“ในเมื่อนายซื่อสัตย์ต่อคนที่อยู่เบื้องหลังขนาดนี้ อย่างนั้นฉันก็จะช่วยให้นายสมปรารถนาแล้วกัน” เฉินเกอจับมีดผลไม้บนเคาน์เตอร์กดลงไปที่คอของเจ้าของร้านและออกแรงเล็กน้อย

ไม่นาน คมมีดก็ตัดลงบนผิวหนังของเขา และมีเลือดไหลซึมออกมาเล็กน้อยลงบนใบมีด

“ให้ฉันได้ไปอย่างรวดเร็วเถอะ” ความเย็นชาและรู้สึกเจ็บแปลบเล็กน้อยที่ลำคอทำให้เขารู้สึกถึงเส้นทางชีวิตของตนอย่างชัดเจน เขาไม่กลัวที่จะถูกฆ่า แต่เขากลัวที่จะถูกทรมานให้เหมือนอยู่ไม่สู้ตาย

“ตามกำลังของฉันตอนนี้ น่าจะใช้เวลาประมาณ 30 วินาทีในการตัดคอของนายให้ขาดลง ในช่วงเวลานี้ นายยังมีโอกาสพูดอยู่ มิฉะนั้น นายก็น่าจะเข้าใจ” เฉินเกอพยายามอีกครั้ง

แต่เจ้าของร้านก็ยังคงกัดฟันไม่ยอมพูด

“พวกนายไปทำให้ใครขุ่นเคืองเข้า?” ในที่สุดเหลียงลู่ที่อยู่ด้านหลังก็ค่อยๆผ่อนคลายขึ้นมาได้ แต่เมื่อเธอเห็นศพและเลือดที่นองอยู่ทุกหนทุกแห่ง เธอก็ลูบแขนของตนอย่างแรง

“ทำให้คุณหนูเหลียงตกใจแล้ว ผมและพี่เฉินจะจัดการสถานที่นี้ให้เรียบร้อย ไม่มีทางให้ใครทำร้ายคุณได้แน่ " ไป๋เสี่ยวเฟยยังคงยืนอยู่ข้างหน้าเหลียงลู่

“อืม” เหลียงลู่พยักหน้าเบา ๆ

มือขวาของเฉินเกอยังคงออกแรงอย่างต่อเนื่อง มีดผลไม้บาดลงบนผิวหนังจนหมดแล้ว ขอแค่เขาออกแรงอีกเล็กน้อย เขาก็จะสามารถตัดหลอดเลือดได้โดยตรง และเมื่อหลอดเลือดและลำคอถูกตัดขาด ถึงตอนนั้นแม้ว่าจะมีเซียนบินลงมาก็ไม่อาจช่วยคนผู้นี้ได้อีก

สายตาของเขาจับจ้องดู ขณะที่เฉินเกอกำลังจะออกแรงต่อไป จู่ๆเจ้าของร้านก็เปิดปากออกมา

“นายรอก่อน รอก่อน!”

เจ้าของร้านรับแรงกดดันนี้ไม่ไหวแล้ว ความเจ็บปวดที่มากขึ้นและความรู้สึกใกล้ตายที่ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เขาไม่สามารถสงบลงได้เลย

เมื่อรู้สึกได้ชัดถึงหนทางแห่งความตายของตนเอง ไม่มีคนไหนในโลกนี้ที่สามารถทนรับเอาไว้ได้

“พูดมา” ทันทีที่เสียงของเขาจบลง เฉินเกอก็ดึงมือกลับทันที

เจ้าของร้านหอบหายใจหนักๆสองที ก่อนจะรีบดึงกระดาษเช็ดมือหลายแผ่นออกมาจากโต๊ะอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ใช้มือขวาปิดคอของตนเพื่อไม่ให้เลือดไหล ขณะเดียวกันก็มองเฉินเกออย่างหวาดกลัว เขาไม่สงสัยเลยแม้แต่น้อยว่าหากเมื่อครู่เขาไม่เปิดปากออกมา คนตรงหน้าจะต้องฆ่าเขาจริงๆแน่

“ฉันบอกนายได้ว่าฉันฟังคำสั่งใคร แต่นายได้โปรดช่วยฉันด้วย” หนึ่งนาทีต่อมา เจ้าของร้านก็ค่อยๆ สงบลง เขากลืนน้ำลายของตนแล้วเอ่ยขึ้น

“พูดคนที่อยู่เบื้องหลังของนายมาก่อน”

เฉินเกอขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ข้าไม่ฆ่านาย” เฉินเกอโบกมือ “ฉันว่าเรากลับกันดีกว่า ถ้าอยากกินข้าว ก็ให้พ่อบ้านไปซื้อมาจากข้างนอก”

“กลับเถอะ” ไป๋เสี่ยวเฟยหันไปพูดกับเหลียงลู่

เหลียงลู่พยักหน้า หลังจากผ่านเรื่องนี้ เธอก็ไม่มีความอยากอาหารเช่นกัน อีกทั้งยังรู้ว่าตอนนี้ตนเองกำลังอยู่ในสถานการณ์แบบไหน

เมื่อประตูบานม้วนถูกดึงขึ้น บนถนนก็ยังคงพลุกพล่านอย่างยิ่ง ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในร้านอาหาร หลังจากออกมา เฉินเกอก็มองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติ เขาก็ค่อยพาคนทั้งสองขึ้นไปบนรถ

หลังจากออกมา เจ้าของร้านก็ดึงประตูม้วนลงอีกครั้งทันที

เขาไม่สนใจเพื่อนร่วมทีมที่ตายลงแทบเท้าเขา แต่กำลังวางแผนว่าจะช่วยภรรยาและลูก ๆ ของเขาจากการควบคุมของหลี่กั๋วจุนอย่างไร สำหรับทางด้านเฉินเกอ เขาไม่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก อีกทั้งยังรู้ว่าคนผู้นี้แข็งแกร่งอย่างมาก อาศัยตัวเขานั้นไม่สามารถฆ่าเฉินเกอได้เลย

กลับมาที่คฤหาสน์

เฉินเกอขอให้พ่อบ้านออกไปซื้ออาหาร

เหลียงลู่นั่งเสียขวัญอยู่บนโซฟาด้วยความตกใจ เธอมองไปที่เฉินเกอซึ่งหน้านิ่งนั่งอยู่ข้างๆ สีหน้าของเธอประเมินเขาด้วยความแปลกใจ

วันนี้ ทักษะของเฉินเกอทำให้เธอเข้าใจอย่างชัดเจนว่า ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน ทักษะของเขายังสูงกว่าไป๋เสี่ยวเฟยที่เป็นบอดี้การ์ดของตนเสียอีก

“มองฉันทำไม?” เมื่อเห็นเหลียงลู่มองตนอยู่ตลอดเวลา เฉินเกอก็เอ่ยถามขึ้น

“ไม่มีอะไร แค่สงสัยว่านายเป็นใครกันแน่ และทำไมถึงได้ไปทำให้นักฆ่าขุ่นเคืองขึ้นมา” เหลียงลู่ส่ายหัวและพูด