ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 862

“ทำยังไง?”

“ทหารที่เข้ามาในป่า ไม่ต้องเก็บไว้แม้แต่คนเดียว ในเมื่อพวกเขาอยากที่จะมาทำร้ายเราในนี้ ก็ให้พวกเขาเฝ้าอยู่ที่นี่ไปตลอดกาลละกัน!”

เฉินเกอหัวเราะอย่างเย็นชา

สามตระกูลใหญ่เขายังสามารถกำจัดอย่างง่ายดาย ทหารของประเทศหนานเยว่นั้นจะแค่ไหนเชียว สาเหตุที่ตัวเองไม่ลงมือเอง ก็เพราะจะให้โอกาสศิษย์ตำหนักสวนหยาง ให้พวกเขาระบายความอัดอั้นที่อยู่ในคุกตั้งหลายวัน

เพิ่งจะสิ้นเสียงพูด เฉินเกอก็หันหน้ามองไปทางท่านซินแสกุ่ย

เขาไม่ได้กังวลความอันตรายที่ตัวเองต้องเจอเลย แต่ไม่รู้ว่าในคำทำนายของท่านซินแสกุ่ย อันตรายที่ตัวเองต้องเจอนั้นคืออะไร ตามหลักแล้ว ทั้งประเทศหนานเยว่สิ่งที่สามารถคุกคามตัวเองได้นั้น มีเพียงสามตระกูลใหญ่ร่วมมือกัน แต่วันนี้สามตระกูลใหญ่ได้ถูกตัวเองทำลายล้างไปแล้ว

อาศัยเพียงกำลังทหารของประเทศหนานเยว่ อย่างว่าแต่คุกคามเลย เฉินเกอไม่เห็นพวกมันอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ

ท่านซินแสกุ่ยเห็นสายตาของเฉินเกอที่มองเขา เพียงแค่ส่ายหัว ไม่ได้พูดอะไรเลย

ยี่สิบนาทีให้หลัง หลี่กั๋วจุนถูกคนขับพามาถึงที่ตรงนี้

ผืนป่าในเวลานี้ได้ถูกทหารของประเทศหนานเยว่ล้อมไว้หมดแล้ว ในมือของพวกเขาทุกคนได้ถือปืนเอาไว้ แต่ไม่มีใครกล้าเข้าไปเลย ถึงอย่างไรข่าวที่เฮลิคอปเตอร์ถูกกำจัดด้วยน้ำมือของเฉินเกอ พวกเขานั้นได้ยินมาอย่างชัดเจน

“ท่านผู้นำ!”

เมื่อเห็นหลี่กั๋วจุนลงจากรถ ทุกคนต่างก็ก้มหน้าลง

“เฉินเกออยู่ไหน อยู่ในป่าเหรอ?” หลี่กั๋วจุนกวาดสายตาไปยังพวกเขา ด้วยความช่วยเหลือของพลังฝ่าเสินจากสุสานบรรพชนเขาถึงขั้นมีสายตาที่ดีกว่าคนปกติ ยืนอยู่นอกผืนป่า ก็สามารถเห็นสถานการณ์ข้างในป่าอย่างเลือนราง

“เรียนท่านผู้นำ ใช่ครับ อยู่ข้างในป่าครับ เรากลัวว่าจะเกิดการเสียชีวิตที่ไม่จำเป็น ก็เลยไม่ได้บุกเข้าไป แต่ทั้งป่าได้ถูกล้อมรอบแล้ว นอกจากพวกเฉินเกอมีปีก มิเช่นนั้นไม่มีทางหนีไปต่อหน้าต่อตาของพวกเราได้ครับ!”

หัวหน้าที่เป็นคนนำทหารรีบรายงานสถานการณ์

“เป็นพวกไร้ประโยชน์เสียจริง” หลี่กั๋วจุนด่าไปหนึ่งคำ เขาก็ยกเท้าก้าวเดินเข้าไปในป่า

สำหรับตอนนี้แล้ว เขาไม่กลัวเฉินเกอเลย ถึงขนาดมีความมั่นใจที่ว่า เมื่อเจอเฉินเกอแล้ว สามารถชกเฉินเกอให้ตายภายในหนึ่งหมัด

เพียงแต่การกระทำของเขานั้นทำให้คนที่อยู่เบื้องหลังต่างก็สะดุ้งตกใจ

“ท่านผู้นำ ท่านเข้าไปไม่ได้นะครับ เฉินเกอนั้นแข็งแกร่งเกินไป ความคิดเห็นของพวกเราคือ ล้อมพวกเขาไว้ในป่าก่อน รอให้พลังของพวกเขาถดถอยลงไปหน่อยค่อยบุกเข้าไป เช่นนี้แล้วไม่เพียงแต่สามารถกำจัดได้ในครั้งเดียว และจะไม่ทำให้ทหารของเราได้รับบาดเจ็บสาหัสเกินไป”

หัวหน้าคนนั้นรีบก้าวเข้าไปข้างหน้าดึงตัวของหลี่กั๋วจุนเอาไว้

“เอามือของนายออกไปจากเสื้อของฉัน!” หลี่กั๋วจุนหน้าจ้องมองเขาด้วยสายตาที่โกรธเคือง

“แต่ว่า............” หัวหน้าแม้จะกลัว แต่เขาก็ไม่กล้าปล่อยมือ หากหลี่กั๋วจุนเจอกับอันตรายในที่ตรงนี้ มันจะหนีไม่พ้นความรับผิดชอบของเขา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงสายตาร้อยกว่าคู่ที่จ้องมองเขาอยู่ในตรงนี้

“ผมก็ไม่ทราบเหมือนกัน เดิมท่านผู้นำก็อยู่ในห้องทำงานอย่างดิบดี จู่ๆก็ให้ผมพาไปเขาไปที่สุสานบรรพชน หลังจากออกมาจากสุสานบรรพชนก็เป็นแบบนี้แล้ว ผมก็รู้สึกเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน” คนขับส่ายหัว ในใจของเขาก็สงสัยอยู่เหมือนกัน

น่าเสียดายที่ตัวเองเป็นแค่คนขับ ไม่มีสิทธิ์ในการถาม

“แล้วจะบุกเข้าไปหรือไม่บุกล่ะ?” หัวหน้าทหารถูกฝ่ามือไปมา

“ช่างเถอะ มันเป็นคำสั่งของท่านผู้นำเอง เขาอาจจะมีแผนการเอาชนะเฉินเกอมั้ง เรารอฟังข่าวอยู่ข้างนอกจะดีกว่า อย่าเข้าไปทำให้แผนการของทำผู้นำต้องวุ่นวายเลย” คนขับส่ายหัว ตั้งแต่ออกมาจากสุสานบรรพชนก็รู้สึกถึงความผิดปกติของหลี่กั๋วจุนแล้ว แต่มันก็ได้แต่สงสัยเท่านั้น

หลี่กั๋วจุนไม่ได้สนใจสถานการณ์นอกป่าเลยแม้แต่นิดเดียว ด้วยความช่วยเหลือของพลังแห่งฝ่าเสิน เขาสามารถเห็นได้ชัดเจนว่าเฉินเกออยู่ที่ไหน อีกทั้งยังสามารถมองเห็นคนสิบกว่าคนที่อยู่ข้างกายเฉินเกอ

เขาไม่มีความลังเลใดๆเลย มุ่งหน้าไปยังตำแหน่งที่เฉินเกออยู่

ระยะห่างของหลี่กั๋วจุนกับเฉินเกอห่างกันไม่ถึงสองร้อยเมตร

ตั้งแต่เขาปรากฏตัวตรงด้านหน้าของป่า รอยยิ้มของเฉินเกอก็ท่านซินแสกุ่ยก็ค่อยๆหายไป ท่านซินแสกุ่ยนั้นสัมผัสได้ว่าอันตรายยิ่งอยู่ยิ่งเข้ามาใกล้เฉินเกอแล้ว และเฉินเกอที่อาศัยความช่วยเหลือของพลังเทพจิตเก้าภพ สัมผัสได้อย่างชัดเจนว่ามีพลังที่แข็งแกร่งกำลังเข้ามากใกล้ตัวเขา

“คุ้มกันเหลียงลู่ให้ดี” รอยยิ้มของเฉินเกอหายไป สายตาถูกแทนที่ด้วยความดุดัน เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าพลังนี้เป็นภัยคุกคามสำหรับเขา และในแง่ใดแง่หนึ่ง มันแข็งแกร่งกว่าพลังของผู้อาวุโสทั้งสามตระกูล

“พวกเขาบุกเข้ามาในป่าแล้วเหรอ?” ไป๋เสี่ยวเฟยกางมือขวางเหลียงลู่ไว้ด้านหลังของตัวเอง และได้หยิบปืนสั้นออกมาจากเอวหนึ่งด้าม มองไปข้างหน้าอย่างระมัดระวังตัว

พวกนายคุ้มกันท่านซินแสกุ่ยให้ดี เฉินเกอไม่ได้อธิบายอะไร แต่ได้หันหน้าไปพูดกับศิษย์ของตำหนักสวนหยาง