ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 863

พวกลูกศิษย์ก็พยักหน้ากันทันที พวกเขานั้นเข้าใจดีว่าน้ำเสียงเช่นนี้ของเฉินเกอนั้นหมายความว่าอย่างไร

พริบตาเดียว ศิษย์สิบกว่าคนของตำหนักสวนหยางก็ได้ล้อมท่านซินแสกุ่ยไว้ตรงกลาง พวกเขานั้นมองสังเกตสถานการณ์โดยรอบ แต่ท่านซินแสกุ่ยที่พวกเขาคุ้มกันอยู่ กลับมองไปที่เฉินเกอตลอดเวลา

“เฉินเกอ หรือว่าแกจะเป็นเหมือนเต่าหดหัวที่จะซ่อนตัวอยู่ในป่า โดยไม่กล้าจะมาเผชิญหน้ากับฉันเหรอ?” ในไม่ช้า ก็ได้ยินเสียงที่ดังมาจากกลางป่า

“ทำไมน้ำเสียงนี้คุ้นเคยจังเลย?” ไป๋เสี่ยวเฟยมองไปข้างในป่า กลับมองไม่เห็นอะไรเลย

“เดี๋ยวไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ต้องออกมาสู้ทั้งนั้น คุ้มกันท่านซินแสกุ่ยกับเหลียงลู่ให้ดี เรื่องอื่นมอบให้ฉันเป็นคนจัดการ!”

เฉินเกอจุดบุหรี่ขึ้นมาหนึ่งมวน มองไปทิศทางที่เสียงดังมา

เขารู้ว่าฝ่ายตรงข้ามคือหลี่กั๋วจุน และพลังที่กำลังเปล่งออกมาจากร่างกายของคนผู้นี้ เฉินเกอไม่ค่อยจะเข้าใจ ทำไมหลี่กั๋วจุนที่ใช้เวลาสั้นๆเพียงสองสามวันก็สามารถมีพลังที่แข็งแกร่งเพียงนี้

เห็นได้ชัดว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาพูดเรื่องนี้

ร่างของเฉินเกอหายไปจากในป่าอย่างรวดเร็ว ในขณะที่หายตัวไป พลังที่ยิ่งใหญ่มหาศาล ก็ได้แผ่กระจายไปทั่วผืนป่า

ไม่ถึงสิบวินาที เฉินเกอกับหลี่กั๋วจุนก็ประจันหน้ากันแล้ว

“ท่านผู้นำหลี่ ไม่เจอกันแค่สามวัน คิดไม่ถึงว่าคุณจะมีพลังที่แข็งแกร่งขนาดนี้” เฉินเกอหรี่ตามองสำรวจร่างกายของเขา แม้ว่าความแข็งแกร่งของหลี่กั๋วจุนในตอนนี้จะเทียบได้กับพลังของจินไท่หยางและหลินเต้าเทียน แต่มันกลับเลื่อนลอยเล็กน้อย ราวกับว่าเขาได้ใช้วิธีในการฝืนเพิ่มความแข็งแกร่ง

“อย่าพูดมากเลย แกทำลายล้างสามตระกูลใหญ่ในประเทศหนานเยว่ของเรา วันนี้อย่าคิดมีชีวิตออกไปจากที่นี่เลย!” หลี่กั๋วจุนกำหมัดขึ้น สัมผัสได้ถึงร่างกายที่เต็มไปด้วยพลัง ความเชื่อมั่นในใจเขาก็ขยายเพิ่มขึ้นไปจนถึงขีดสุด

เฉินเกอแล้วยังไง คนหัวเซี่ยแล้วยังไง ตอนนี้แกที่อยู่ในสายตาของฉัน อะไรก็ไม่ใช่ทั้งนั้น

“แกไม่มีความสามารถนี้” เฉินเกอยักไหล่

เริ่มแรกตอนที่ท่านซินแสกุ่ยถูกจับนั้น เขาก็อยากจะจัดการกับหน่วยรบของประเทศหนานเยว่แล้ว แต่เป็นเพราะความสัมพันธ์ของประเทศ ตอนนี้ในเมื่อหลี่กั๋วจุนเป็นคนมารนหาที่เอง ถึงขั้นมีความคิดที่จะฆ่าพวกเขาให้ตายอยู่ในป่า ถ้าอย่างนั้นก็เท่ากับตัวเองที่เดินมาหาที่ตายเอง

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะให้แกดูความแข็งแกร่งของฉัน!” หลี่กั๋วจุนหัวเราะเสียงดัง

พลังฝ่าเสินยังคงหมุนเวียนอยู่ในร่างกายของเขาอย่างต่อเนื่อง พลังอันแข็งแกร่งก็แผ่กระจายไปทั่วทุกมุมของร่างกาย แม้แต่ร่างกายของเขาก็ยังขยายใหญ่ขึ้นเล็กน้อย และทำเสื้อผ้าก็ฉีกขาด

หลี่กั๋วจุนฉีกเสื้อผ้าของตัวเองออกไปเลย เขาหมุนหมัดไปข้างหน้าหลายรอบ รู้สึกถึงพลังที่เต็มเปี่ยม และในใจของเขา มีความมั่นใจว่าเขาจะสามารถฆ่าเฉินเกอได้

“แกเป็นผู้นำของประเทศหนานเยว่ เดิมทีฉันไม่คิดที่อยากจะฆ่าแก ขอเพียงเอาภาพไห่ซินออกมา ฉันก็จะไปจากประเทศหนานเยว่ทันที” เฉินเกอหรี่ตาลง เขาพอจะเดาได้ว่าหลี่กั๋วจุนใช้วิธีการอะไรในการเพิ่มความแข็งแกร่งแล้ว จะฆ่าเขาไม่ใช่เรื่องยาก

แต่คำนึงถึงประเทศหัวเซี่ย เฉินเกออยากที่จะให้โอกาสเขาอีกสักครั้ง

อีกอย่าง หลี่กั๋วจุนยังเป็นผู้นำของประเทศหนานเยว่ หากฆ่าเขาจริง มันรังแต่จะนำพาความยุ่งยากมาให้กับตัวเอง อีกอย่างเฉินเกอแค่ต้องการภาพไห่ซิน ตอนที่ท่านซินแสกุ่ยและคนอื่นๆถูกช่วยออกมาแล้ว เรื่องน้อยย่อมดีกว่าเรื่องเยอะ

“อย่าพูดมากอีกเลย พวกแกทั้งหมดจะไม่มีใครออกไปจากป่าแห่งนี้ได้!” ยังไม่ทันที่เฉินเกอจะพูดจบ หลี่กั๋วจุนก็บุกมาข้างหน้าทันที

ภายใต้อานุภาพของพลังฝ่าเสิน ท่าทางของเขาว่องไวอย่างมาก ในพริบตาเดียวก็ได้บุกมาถึงด้านหน้าของเฉินเกอแล้ว เขาไม่ได้เรียนรู้ทักษะการต่อสู้ใดๆ มีเพียงพลังหยาบขั้นพื้นฐานเท่านั้น

แต่ความว่องไวนั้นเหนือกว่าคนทั่วไปมาก และเพียงพลังหยาบนี้ มันก็เกินความคาดหมายของเฉินเกอ เมื่อเทียบกับพลังลี่ป้า ไม่รู้ว่าแข็งแกร่งกว่ากี่พันเท่า

“ท่านผู้นำหลี่ เหมือนคุณจะไม่ค่อยไหวนะ” เฉินเกอรับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าปฏิกิริยาตอบโต้ของหลี่กั๋วจุนนั้นช้าลง

ที่มุมปากของเขามีรอยยิ้มเยาะจางๆเกิดขึ้น เฉินเกอเข้าใจดี ไม่ว่าหลี่กัวจุนจะใช้วิธีใดเพื่อทำให้ความแข็งแกร่งของเขาแข็งแกร่งขึ้น แต่ท้ายสุดแล้วมันก็ไม่ใช่แผนการที่ยั่งยืนอะไร และมันก็สามารถอยู่ได้เพียงชั่วขณะหนึ่งเท่านั้น

ตอนนี้ มันเป็นเวลาที่ใกล้จะสิ้นสุดแล้ว

“เฉินเกอ นายอย่าอวดดีไป!”

หลี่กั๋วจุนมองเฉินเกออย่างขุ่นเคือง แต่เวลานี้กลับไม่มีวิธีการอื่นเลย

พลังฝ่าเสินที่อยู่ในร่างกายของเขาได้สลายหายไปอย่างรวดเร็ว ถึงขนาดยังมีอาการวิงเวียนศีรษะเล็กน้อย ซึ่งทำให้เขายืนแทบไม่อยู่ แต่ถึงกระนั้น เขาก็ยังยืนกรานที่จะต่อสู้กับเฉินเกออย่างสุดชีวิต เพราะหลี่กั๋วจุนรู้ว่านี่เป็นโอกาสสุดท้ายของเขา

ถ้าเฉินเกอไม่ได้ถูกจัดการก่อนที่พลังฝ่าเสินจะหายไป เกรงว่าจะไม่มีใครในประเทศหนานเยว่ที่จะสามารถยับยั้งเขาได้อีกต่อไป และเขาก็อาจจะต้องตายอยู่ที่นี่

ในขณะที่เขากำลังคิดอยู่นั้น เฉินเกอกลับไม่ให้โอกาสเขาอยู่เฉย

“ตู๊ม!”

หมัดได้ถูกชกออกไป หมัดนี้ได้ชกเข้าไปที่ใบหน้าของหลี่กั๋วจุนอย่างจัง

เนื่องจากพลังฝ่าเสินได้ค่อยๆหายไป ร่างกายของเขาจึงทนต่อการถูกทุบตีเหมือนเมื่อกี้ไม่ได้แล้ว ใช้ใบหน้ารับหมัดนี้ของเฉินเกอ จมูกของเขาก็มีเลือดไหลออกมาในทันที