ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 864

“แม่งเอ๊ย!”

หลี่กั๋วจุนทั้งอับอายทั้งโกรธ ตั้งแต่เกิดมา เขาไม่เคยถูกคนอื่นตบหน้า แม้ว่าพลังฝ่าเสินจะค่อยๆ หายไปจากร่างกายของเขา แต่เขาก็ยังมั่นใจในความแข็งแกร่งของตัวเอง

จู่ๆก็ถูกเฉินเกอตบหน้า ทำให้เขาไม่สามารถยอมรับมันได้เลย

กุมจมูกที่มีเลือดออก ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที จ้องมองเฉินเกอด้วยความโกรธ

“ฉันไม่รู้ว่าแกไปยืมพลังนี้มาจากไหน แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะพึ่งพาวิธีสกปรกเหล่านี้เพื่อเอาชนะฉัน” เฉินเกอไม่เปิดโอกาสให้เขาได้ตอบสนอง ก็ชกไปอีกครั้ง ชกเข้าที่หน้าอกของหลี่กั๋วจุนโดยตรง

หมัดนี้ เฉินเกอออกแรงอย่างเต็มกำลัง

“พุช!”

หลี่กั๋วจุนเบิกตากว้าง เลือดสดก็ได้พ่นออกมาจากปาก

หน้าอกของเขาถูกเฉินเกอชกจนเป็นรอยโบ๋ แม้ว่าภายนอกจะมองไม่เห็นความต่างมากนัก แต่ว่ากระดูกได้หักไปนานแล้ว กระดูกที่หักได้แทงไปที่อวัยวะภายใน

หากไม่ใช่เพราะในร่างกายยังมีพลังฝ่าเสินหลงเหลืออยู่ หมัดเมื่อกี้ เพียงพอที่จะปลิดชีวิตของเขาแล้ว

“เฉินเกอ นี่มันอยู่ในประเทศหนานเยว่ของฉันนะ นายอย่าคิดจะมีชีวิตรอดออกไป” หลี่กั๋วจุนที่กุมหน้าอกเอาไว้ ตามด้วยพลังฝ่าเสินที่ค่อยๆหายไป เขาสามารถรับรู้ถึงความเจ็บปวดที่เพิ่มมากขึ้นของหน้าอก แม้กระทั่งหายใจยังลำบาก

“ฉันเคยให้โอกาสแกแล้ว ให้แกปล่อยคนออกมาอย่างปลอดภัย แล้วเอาภาพไห่ซินมายืมให้ฉันใช่ก่อน แกไม่ยอมเอง แล้วยังจะส่งสามตระกูลใหญ่มาขัดขวางฉัน วันนี้ที่มันมาถึงขั้นนี้ เป็นเพราะแกทำตัวเองทั้งนั้น” เฉินเกอยิ้มเยาะ สองสามก้าวก็เดินมาถึงตรงหน้าของหลี่กั๋วจุน มือไปกระชากคอเสื้อของเขาเอาไว้ ยกตัวของเขาขึ้นมาโดยตรง

หลี่กั๋วจุนหน้าดำคร่ำเครียด “ภาพไห่ซินเป็นสมบัติล้ำค่าของประเทศหนานเยว่ หากให้แกง่ายๆ แล้วประเทศหนานเยว่ของเราจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน!”

“ตอนนี้คนฉันก็ได้ช่วยออกมาแล้ว ภาพไห่ซินฉันก็จะหามันเอง เหลือแกไว้ก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว”

เฉินเกอไม่ได้สนใจคำพูดของหลี่กั๋วจุนเลย เพิ่งจะสิ้นเสียงพูด ฝ่ามือก็ได้ไปกดอยู่บนลำคอของหลี่กั๋วจุน ออกแรงเล็กน้อย หลี่กั๋วจุนก็ดิ้นทุรนทุราย แต่การดิ้นของเขา ทำให้แรงของเฉินเกอยิ่งเพิ่มขึ้น ทำให้เขาหายใจลำบาท ถึงขั้นมีความรู้สึกว่าขาข้างหนึ่งได้ก้าวลงไปในนรกแล้ว

“เฉินเกอ”

เมื่อเห็นภาพตรงหน้า ท่านซินแสกุ่ยก็รีบวิ่งเข้ามา

เริ่มตั้งแต่เฉินเกอทำร้ายหลี่กั๋วจุนจนบาดเจ็บ ความรู้สึกที่ไม่ปลอดภัยในใจเขาก็ได้หายไปแล้ว

ท่านซินแสกุ่ยรู้ว่าภัยอันตรายที่เฉินเกอเจอทั้งหมด ก็คือความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้นมาอย่างกะทันหันของหลี่กั๋วจุน แต่เขาคิดไม่ถึงว่าเฉินเกอจะกำจัดภัยอันตรายได้ง่ายดายเช่นนี้

“ทำไมเหรอ?” เฉินเกอถามด้วยเสียงต่ำ

“เขาเป็นถึงผู้นำของประเทศหนานเยว่นะ ถ้าหากนายฆ่าเขาล่ะก็ มันจะนำพาความยุ่งยากมาให้นายไม่น้อยเลย ฉันว่านายควรไว้ชีวิตเขา”

ท่านซินแสกุ่ยมองหลี่กั๋วจุน คำพูดของเขานั้นพูดในสถานการณ์ที่เป็นประโยชน์ต่อเฉินเกอทั้งหมด

อย่ามองว่าก่อนหน้านั้นเฉินเกอฆ่าล้างสามตระกูลใหญ่ แต่สุดท้ายแล้ว เรื่องเหล่านั้นมันเพียงเป็นเรื่องของโลกผู้ฝึกตน แม้ว่าจะมีการสอบสวน แต่ก็ไม่มีทางที่จะมาถึงเฉินเกอ แต่คนที่อยู่ตรงหน้าเป็นผู้นำของประเทศหนานเยว่ เป็นคนที่อยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง เป็นผู้นำสูงสุดของประเทศ

ท่านซินแสกุ่ยยังคิดได้ ขอเพียงเฉินเกอลงมือฆ่าหลี่กั๋วจุน หากจะบอกว่าจะมีเรื่องยุ่งยากตามมาอย่างไม่สิ้นสุด ยังถือเป็นเรื่องเบา

“ไว้ชีวิตแก?”

เฉินเกอขมวดคิ้ว มองไปทางหลี่กั๋วจุน

เขาครุ่นคิดเรื่องนี้มาโดยตลอด แต่ตอนนี้มันได้ออกมาจากปากของท่านซินแสกุ่ย เฉินเกอก็หวั่นไหวบ้าง อย่างไรเสียเขาแค่ต้องการภาพไห่ซิน จากนั้นไปตามหาเกาะโยวหลง เพื่อช่วยคนในครอบครัวที่อยู่ตรงนั้น

ที่แท้ ตอนที่หลี่กั๋วจุนรู้ว่าตัวเองนั้นสู้เฉินเกอไม่ได้นั้น ก็ได้แอบรวบรวมพลังฝ่าเสินเข้าด้วยกัน เพื่อรอจังหวะ เดิมเขาวางแผนไว้ว่าจะแกล้งตาย รอให้เฉินเกอเข้าใจว่าฆ่าเขาตายไปแล้ว เขาก็จะลงมือโดยที่เฉินเกอไม่ทันตั้งตัว

แต่เมื่อมองดูแล้ว ตอนนี้เป็นโอกาสในการลงมือที่ดีที่สุด

“เฉินเกอระวัง!”

เฉินเกอหันหลัง แต่ท่านซินแสกุ่ยที่ยังไม่ได้หันหลัง จึงเห็นการกระทำของหลี่กั๋วจุนพอดี

เขาตะโกนออกไปโดยสัญชาตญาณ

เดิมเขาจะเข้าไปรับแทนเฉินเกอ แต่หลี่กั๋วจุนนั้นไวมาก ก่อนที่เขาจะพูดจบนั้น มืดสั้นที่อยู่ในมือก็ได้แทงไปที่แผ่นหลังของเฉินเกอแล้ว

ภายใต้สายตาของท่านซินแสกุ่ย มีดสั้นของหลี่กั๋วจุน ได้แทงไปที่แผ่นหลังของเฉินเกออย่างเต็มกำลัง

แต่สิ่งได้เกิดสิ่งที่คาดไม่ถึงก็คือ มีดสั้นกลับแทงไม่เข้า และมันได้ถูกขัดขวางไว้ด้านนอก ราวกับว่ามีแผ่นเหล็กมาขวางเอาไว้ หลี่กั๋วจุนแปลกใจไปครู่หนึ่ง พยายามเพิ่มแรงไปที่มือ แต่ก็ยังคงไม่เกิดประโยชน์ใดๆ

เวลานี้ เฉินเกอจึงค่อยๆหันหน้ากลับมา

สายตาที่คมเฉียบได้มองไปทางหลี่กั๋วจุน

“ท่านผู้นำหลี่ ฉันอุตส่าห์ใจดีไว้ชีวิตแก แกไม่รู้จักสำนึกก็ช่าง ตอนนี้กลับมาทำร้ายฉัน แบบนี้ไม่ดีเท่าไหร่มั้ง? เฉินเกอที่ใบหน้ามีรอยยิ้มจางๆ ตอนที่หลี่กั๋วจุนจะลงมือเขาก็รู้ตัวแล้ว ดังนั้นจึงไม่ได้ขยับตัว ก็เพราะพลังของหลี่กั๋วจุนในตอนนี้ไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลย

“เป็นไปได้ไง...........” หลี่กั๋วจุนมือสั่น กำมีดสั้นแน่น

“หรือว่าในสายตาแก พลังเทพจิตเก้าภพของฉัน มันเป็นเพียงเรื่องตลกหรอ?” เฉินเกอขยับไหล่ไปหนึ่งที ร่างกายก็ไปโผล่ตรงหน้าของหลี่กั๋วจุน