ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 872

"ประเทศหนานเยว่ฉันจะต้องกลับไปอย่างแน่นอน แต่ว่ากลับไปทำอะไรนั้นก็ขึ้นอยู่กับท่าทีของนายแล้ว แต่ว่าฉันขอเตือนนายสักหน่อย นายรู้ถึงสถานการณ์ของหลี่กั๋วจุนดี ถ้านายอยากเป็นผู้นำที่นั่งได้อย่างมั่นคง ทางที่ดีก็อย่าได้ทำเรื่องอะไรที่กวนใจฉัน มิฉะนั้น ฉันสามารถทำให้หลี่กั๋วจุนหายไปได้ ก็ย่อมทำให้นายหายตัวไปด้วยเหมือนกัน" หลังจากที่เฉินเกอพูดจบ เขาก็ตัดสายไปทันที

เมื่อได้ยินเสียงตัดสายจากอีกฝั่ง ลู่เฉิงคุนก็พูดอะไรไม่ออก

"ต่อไปนายยังจะกลับไปประเทศหนานเยว่อีก?" เมื่อเห็นเฉินเกอวางสายไป ซินแสกุ่ยก็ถามขึ้นด้วยความสงสัย

"อาจจะ" เฉินเกอยักไหล่ ครั้งหน้าที่เขากลับไปประเทศหนานเยว่ แน่นอนว่าซากโบราณสถาน แต่เรื่องนี้จะเกิดขึ้นหลังจากที่เขาช่วยพ่อแม่และภรรยาของเขาแล้วเท่านั้น

ขณะพูด การเคลื่อนไหวบนดาดฟ้าก็หายไป

ไป๋เสี่ยวเฟยและลูกศิษย์ตำหนักสวนหยางจัดการทหารของประเทศหนานเยว่ที่ขึ้นไปบนดาดฟ้าจนรับบาดเจ็บสาหัสทั้งหมด ผู้คนหลายสิบคนนอนอยู่บนดาดฟ้าและร้องโอดโอย

"พี่เฉิน จะจัดการกับพวกเขายังไงดี?" ไป๋เสี่ยวเฟยเดินเข้ามาในห้องโดยสาร เสื้อคลุมของเขามีรอยขาด ใบหน้ามีคราบเลือดติดอยู่ กริชในมือก็บิ่นขึ้น

"โยนลงไปในทะเลเถอะ จากนั้นก็ล้างดาดฟ้าไปด้วยสักหน่อย" เฉินเกอมองออกไปด้านนอกและเอ่ยเรียบๆ

หลังจากกำจัดทหารเหล่านี้แล้ว เรือก็แล่นต่อไปในทะเล ยังต้องใช้เวลาอย่างน้อย 15 วันในการไปถึงเกาะโยวหลง เฉินเกอไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในช่วงเวลานี้

——

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในชั่วพริบตา สามหรือสี่วันก็ผ่านไป

นอกเหนือจากเฉินเกอและซินแสกุ่ยที่ยืนอยู่บนดาดฟ้ามาตลอด คนอื่นๆล้วนพักผ่อนในห้องของตน เหลียงลู่เองก็มักจะหดตัวอยู่ในห้องเสมอ นอกเหนือจากออกมากินข้าวแล้วก็แทบจะไม่เห็นเธออีก

ขณะที่เฉินเกอขอให้ซินแสกุ่ยทำนายสถานการณ์หลังจากไปถึงเกาะโยวหลง เรือลำหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นในสายตาของเฉินเกอ

มันไม่ใช่เรือสมัยใหม่ แต่กลับเป็นเรือไม้โบราณ

"หยุดพวกเขาเอาไว้" เฉินเกอหยิบวิทยุสื่อสารและพูดกับกัปตัน

ภายใต้คำสั่งของเฉินเกอ ผู้คนต่างรีบแล่นเรือไปที่ทางเรือไม้ และดูเหมือนว่าเรือเองก็จะถูกรบกวนเข้าเช่นกันจนเบี่ยงเบนออกไปจากเส้นทางก่อนหน้า

แต่ไม่ว่าเรือไม้จะเร็วแค่ไหน ก็ไม่สามารถเร็วกว่าเรือของเฉินเกอได้

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เรือทั้งสองลำก็เกือบจะเคียงข้างกัน เฉินเกอขอให้กัปตันแล่นเรือต่อไปด้วยความเร็วนี้ ส่วนตนก็กระโดดขึ้นไปทันทีข้ามระยะทางเกือบสิบเมตรไปยังบนเรือฝ่ายตรงข้าม

เฉินเกอที่จู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้น ทำเอาทุกคนบนดาดฟ้าตกตะลึงไป

"คุณเป็นใคร พวกเราไม่เคยเจอกันมาก่อน อีกทั้งยังไม่มีความแค้นต่อกัน ทำไมถึงได้สกัดกั้นเรือของพวกเรา?" ชายวัยกลางคนอายุประมาณ 40 ปีจ้องมองที่เฉินเกออย่างระมัดระวังและเอ่ยถาม

จากความแข็งแกร่งที่เฉินเกอแสดงให้เห็นเมื่อครู่นั้น พวกเขาก็สามารถรู้ได้ว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้านี้ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป

"การที่ขวางคุณเอาไว้ ไม่ใช่เพราะต้องการลงไม้ลงมืออะไร เพียงแต่เกิดความสงสัยอยู่บ้าง ว่าทำไมพวกคุณถึงได้นั่งเรือไม้" เฉินเกอพูดพร้อมสองมือไพล่หลัง เขายิ้มเบาๆและเอ่ยถาม แต่ดวงตากลับกำลังมองดูสถานการณ์บนเรือ

"อันที่จริง ไม่มีอะไรหรอก ที่เรือของเรามีเสบียงเหลืออยู่ไม่เท่าไหร่แล้ว ดังนั้นจึงอยากซื้อของจากพวกนายสักหน่อย แต่เมื่อกี้ได้ยินว่าพวกนายเป็นคนละแวกนี้ ทำไมไม่ให้พวกเราหยุดสักพัก เติมเสบียงแล้วปล่อยให้เราพักผ่อนกันสักสองสามวันล่ะ"

"แต่นายไม่ต้องห่วง ฉันจะให้เงินนายตามจริง ไม่มีทางให้พวกนายต้องออกแรงฟรีแน่" เฉินเกอต้องการถามพวกเขาโดยตรง แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า หารไปที่บ้านของพวกเขาจะดีกว่าการเอ่ยถาม

ไม่แน่ว่า บางทีคนเหล่านี้อาจเป็นชาวเกาะโยวหลง

นั่นเพราะเมื่อกี้นี้ขณะที่คนผู้นี้พยายามดิ้นรน เฉินเกอสามารถสัมผัสได้ถึงเจินชี่ที่ผันผวนในร่างกายของเขาอย่างชัดเจน แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ และอ่อนแรงอยู่บ้าง แต่ก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ได้ว่าบุคคลผู้นี้เป็นผู้ฝึกพลัง

"นี่..." ชายวัยกลางคนลำบากใจอยู่บ้าง

"หรือว่าที่ที่นายอยู่มีอะไรที่ให้คนพบเห็นไม่ได้?" เฉินเกอหรี่ตาลงเล็กน้อย ในคำพูดแฝงด้วยการขู่เล็กน้อย "ถ้าไปไม่ได้ อย่างนั้นเรือของเราเกรงว่าคงจะต้องจอดกลางทะเล ถึงตอนนั้น พวกเราทั้งหมดก็จะต้องอดตายกันหมด"

"อย่างนั้นก็มากับพวกเราเถอะ แต่ว่าฉันขอบอกเอาไว้ล่วงหน้าว่าเงินของพวกนายต้องมีมากเพียงพอ" ชายวัยกลางคนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นสุดท้ายก็รับคำ เขากังวลว่าหากเขาไม่รับปาก เกรงว่าวันนี้เขาอาจจะไม่สามารถจากไปได้อย่างปลอดภัย

"ได้ นำทางไป" ใบหน้าของเฉินเกอมีรอยยิ้มและยื่นมือออกไปตบไหล่เขา

หลังจากพูดจบ เฉินเกอก็กระโดดกลับไปที่เรือของตน

ชายวัยกลางคนมองไปที่แผ่นหลังของเฉินเกอ หมดหนทาง เขาทำได้เพียงปล่อยให้กัปตันขับเรือไปข้างหน้าและปล่อยให้เรือของเฉินเกอตามหลังมาด้วย