ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 877

เมื่อเห็นว่าเฉินเกอไม่ตอบ หนึ่งในนั้นก็ลุกขึ้นอย่างระมัดระวังและวิ่งไปทางชายฝั่งอย่างเบาๆ ขณะที่คนอื่นๆ ยังคงจับตามองอยู่ที่นี่

ในห้องบนเกาะ

ซินแสกุ่ยกำลังทำนายดวงชะตาให้เฉินเกอ ตอนนี้พวกเขาเข้าใกล้เกาะโยวหลงมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว อย่าว่าแต่เรื่องอื่นเลย ตอนนี้แม้แต่คนข้างนอกก็อาจจะเป็นคนของตระกูลเฉินผู้ฝึกตน

ผลการทำนายออกมา เมื่อซินแสกุ่ยดูผลการทำนาย เขาก็เกิดความกังวลเล็กน้อย

ผลการทำนายดวงชะตามีความชัดเจนอย่างยิ่ง ว่าตอนนี้เฉินเกอกำลังตกอยู่ในอันตราย

"พวกนายติดต่อเฉินเกอได้ไหม?" ซินแสกุ่ยขยี้ตา เมื่อเห็นว่าตนเองไม่ได้ดูผิด ก็รีบถามขึ้นทันที

ไป๋เสี่ยวเฟยที่นั่งอยู่ข้างๆถูกกระตุ้นขึ้นมา เขาเปลี่ยนเป็นกังวลเล็กน้อย "ท่านอาจารย์ พี่เฉินไม่ได้ออกไปตกปลากับพวกเขาแล้วหรอกหรือไง ต่อให้เขาพกโทรศัพท์มือถือออกไป ก็ไม่มีสัญญาณในทะเล"

"เฮ้อ!" ซินแสกุ่ยตบต้นขาของเขา

"เกิดอะไรขึ้น?" เมื่อเห็นเขาเป็นแบบนี้ ไป๋เสี่ยวเฟยก็ถามขึ้น

"ผลการทำนายบอกอย่างชัดเจนว่าเฉินเกอกำลังตกอยู่ในอันตราย ฉันสงสัยว่าเป็นคนบนเกาะที่ลงมือ เขาคงไม่ได้ออกไปเจออุบัติเหตุทางทะเลหรอกใช่ไหมล่ะ?" ซินแสกุ่ยเอ่ยพร้อมเตรียมจะทำนายอีกครั้ง

"เจ้าพวกเวร ฉันจะออกไปจัดการพวกมันเดี๋ยวนี้" เมื่อคิดว่าเฉินเกออาจตกอยู่ในอันตราย ไป๋เสี่ยวเฟยก็ลุกขึ้นยืนและเตรียมพุ่งออกไป

"นายอย่าเพิ่งตื่นเต้น!" ซินแสกุ่ยคว้าแขนของไป๋เสี่ยวเฟยเอาไว้

"นี่ยังไม่ตื่นเต้นได้อีกหรือไง ฉันรู้ว่าคนพวกนี้ไม่มีจิตใจที่ดีอะไร ฉันจะไปจับคนเป็นตัวประกัน" ไป๋เสี่ยวเฟยตื่นเต้นจนน้ำลายกระเด็นออกมา

"นายลืมที่เฉินเกอพูดกับพวกเราเมื่อวานนี้แล้วหรือไง เขาบอกให้พวกเรารออยู่ที่นี่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากเขา ก็ห้ามไม่ให้พวกเราเคลื่อนไหว"

"อย่าลืมว่า นี่อาจเกี่ยวข้องกับพ่อแม่ของเขาที่ถูกคุมขังอยู่ หากพ่อแม่ของเฉินเกอตกอยู่ในอันตรายเพราะความใจร้อนของนายขึ้นมา นายจะรับผิดชอบเรื่องนี้ยังไง นายจะเผชิญหน้ากับเฉินเกอได้อย่างไร?"

ซินแสกุ่ยกดเสียงลงและพูดกับไป๋เสี่ยวเฟย เขากังวลว่าจะมีคนเฝ้าดูอยู่ข้างนอกและอาจได้ยินเข้า

"แต่ว่า พี่เฉินกำลังตกอยู่ในอันตรายอยู่ข้างนอกนี่" ไป๋เสี่ยวเฟยสงบลง แต่เมื่อคิดว่าเฉินเกอกำลังตกอยู่ในอันตรายก็ทนไม่ได้อยู่บ้าง

"นายลองคิดดู แม้แต่สามตระกูลใหญ่ของหนานเยว่ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ลำพังแค่เพียงคนไม่กี่คนจะทำให้เขาตกที่นั่งลำบากได้อย่างไรกัน" ซินแสกุ่ยอ่อนใจ เขาทำได้เพียงเอ่ยปลอบต่อ ถ้าเข้ารู้ว่าไป๋เสี่ยวเฟยจะร้อนใจมากขนาดนี้ เขาคงไม่เอ่ยเรื่องดวงชะตาออกมา

"ที่คุณพูดมาก็มีเหตุผล" ด้วยคำพูดนี้ ในที่สุดไป๋เสี่ยวเฟยก็สงบลง

"สิ่งที่เราต้องทำคือรอข่าวของเฉินเกอที่นี่ นี่เกี่ยวข้องกับพ่อแม่ของเขา พวกเราจะต้องไม่ประมาทเลินเล่อ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะต้องฟังการจัดการของเฉินเกอ" ซินแสกุ่ยยังคงกดแขนของ ไป๋เสี่ยวเฟยเอาไว้ เขากลัวว่าจู่ๆ ไป๋เสี่ยวเฟยจะเสียสติและรีบออกไปต่อสู้กับผู้คนภายนอก

"รู้แล้ว รู้แล้ว" ไป๋เสี่ยวเฟยถอนหายใจและนั่งลง

"ผลการทำนายใหม่แสดงให้เห็นว่าแม้ว่าเฉินเกอจะต้องเผชิญกับอันตราย แต่เขาก็สามารถจัดการกับมันได้อย่างง่ายดาย ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร" ซินแสกุ่ยทำนายอีกครั้ง เมื่อเห็นผลการทำนาย แม้กระทั่งตัวเขาเองก็โล่งใจ

บนเกาะเล็ก

เมื่อเห็นว่าเฉินเกอผล็อยหลับไป ชายคนนั้นก็รีบไปใกล้ท่าเรือทันที และรายงานสถานการณ์ต่อเฉินเทียนจ้าว

"นายแน่ใจใช่ไหม ว่าเห็นเขาหลับไปแล้ว" เฉินเทียนจ้าวลุกขึ้นยืนทันทีและเอ่ยถาม

ด้วยความตื่นตระหนก เฉินเทียนจ้าวรีบชัดมีดกลับ จากนั้นก็โยนมันลงไปในพงหญ้าทันที

"พวกนายมาทำอะไรรอบๆ ตัวฉัน" เฉินเกอแสดงดวงตาที่สับสนและมองไปยังกลุ่มคนรอบๆตัวเขา

"ไม่มีอะไร ฉันเห็นว่าน้องชายหลับไปแล้ว เกรงว่านายจะถูกลมเย็นบนเกาะเข้าจนเป็นหวัด ก็เลยจะเอาเสื้อมาคลุมให้นาย" เฉินเทียนจ้าวกระแอมอย่างอึกอัก

ในขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกเสียดายอยู่บ้าง เมื่อกี้เขากลัวว่าเฉินเกอจะตื่นขึ้นมาและฆ่าพวกเขาทันที ดังนั้นเขาจึงรั้งมือกลับมาได้อย่างทันท่วงที แต่ตอนนี้เมื่อคิดดู เฉินเกอที่เพิ่งตื่นขึ้นมาจะต้องยังต้องอยู่ในสภาพที่งัวเงีย หากตอนนั้นพวกเขาลงมือทันที เฉินเกอก็คงยังไม่สามารถตอบสนองได้

"ขอบคุณพี่เฉินแล้ว ฉันไม่หนาว แต่เมื่อกี้ก็แค่ฝันร้าย" สีหน้าของเฉินเกอปรากฎรอยยิ้มจางๆ ก่อนจะส่ายหัวและเอ่ย

"โอ้? ไม่ทราบว่าน้องชายฝันร้ายอะไร?" การลอบสังหารล้มเหลว เฉินเทียนจ้าวจึงได้แต่ต้องนั่งข้างกองไฟและถูมือเพื่อให้ความอบอุ่น

"ก็ไม่มีอะไร ฉันแค่ฝันว่ามีคนต้องการจะลอบฆ่าฉัน ถ้าฉันตื่นไม่ทันเวลา เกรงว่าคนคนนั้นคงจะฆ่าฉันในความฝันไปแล้ว พี่เฉินพี่คิดว่านี่มันอันตรายไหม?" เฉินเกอจุดบุหรี่ จากนั้นจึงเอ่ยขึ้นมาเรียบๆราวกับกำลังเล่าเรื่องๆหนึ่ง

"นี่..."

"มันอันตรายมาก..."

มือทั้งสองของเฉินเทียนจ้าวหยุดชะงัก เขาไม่รู้ว่าเฉินเกอฝันร้ายจริง ๆ หรือว่ารู้ในสิ่งที่เขาเพิ่งทำไป แต่ว่าก็ได้แต่ต้องตอบกลับไป จะให้ไปถามเฉินเกอโดยตรงว่าเมื่อกี้เห็นอะไรหรือไม่ก็คงทำไม่ได้

"ใช่น่ะสิ เวลาออกมาข้างนอก เรื่องความปลอดภัยเป็นสิ่งสำคัญที่สุด อ้อใช่พี่เฉิน พวกคุณซ่อมเรือหาปลาได้แล้วหรือ?" เฉินเกอไม่ได้เอ่ยสะกิดอะไรต่อ

"ก็แค่เกิดรูขึ้นมารูหนึ่งเท่านั้น พวกเราซ่อมมันแล้ว พรุ่งนี้จะไปจับปลาอีกวัน แล้วจะกลับไปก่อนมืด!" เฉินเทียนจ้าวเอ่ยขึ้นหลังจากคำพูดของ เฉินเกอ