ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 878

"นี่รวดเร็วใช้ได้เลย" เฉินเกอยิ้มจาง ๆ "อ้อใช่สิพี่เฉิน คุณน่าจะรู้ใช่ไหมว่าฉันเป็นผู้ฝึกตน?"

"ผู้ฝึกตน?"

"ข้าเคยได้ยินคำนี้มาก่อน หรือว่าน้องชายก็คือผู้ฝึกตนงั้นหรือ?" คราวนี้เฉินเทียนจ้าวตกตะลึงไปอย่างสมบูรณ์ เขาไม่รู้ว่าทำไมเฉินเกอถึงพูดแบบนั้น

หลังจากคิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาก็เอ่ยออกไปได้เพียงเท่านี้ เพราะท้ายที่สุดแล้วหากบอกว่าตนไม่รู้ก็ออกจะดูปลอมเกินไป เมื่อตอนที่พบกันครั้งแรก เขาได้ทำการทดสอบพลังของเฉินเกอไปแล้ว ถ้าตอนนี้มาปฏิเสธ ก็จะทำให้เฉินเกอสงสัยอย่างแน่นอน

"พวกนายอาศัยอยู่บนเกาะตลอดทั้งปี นายจะติดต่อกับผู้ฝึกตนได้อย่างไร พี่เฉินหรือว่านายเองก็เป็นผู้ฝึกตนเหมือนกัน" ใบหน้าของเฉินเกอยังคงมีรอยยิ้มจาง ๆ ประดับอยู่

"ฉันเป็นแค่คนธรรมดาที่ตกปลาเป็นอาชีพ จะเป็นผู้ฝึกตนได้อย่างไรกัน" เฉินเทียนจ้าวหลบสายตา เมื่อเขาคิดได้ว่าตนยังไม่ได้เปิดเผยพลังออกไปต่อหน้าเฉินเกอ ก็รีบหาข้ออ้างเอ่ยขึ้นมา "หลายปีก่อนหน้านี้ พวกเราบนเกาะเคยช่วยผู้ฝึกฝนที่ได้รับบาดเจ็บเอาไว้ และเคยได้ยินเรื่องนี้จากปากของเขา"

"ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง" เฉินเกอพยักหน้าครุ่นคิด

"น้องชายอย่าได้มาใส่ใจกับเรื่องพวกนี้อีกเลย นายควรพักผ่อนก่อนเถอะ" เฉินเทียนจ้าวไม่กล้าคุยกับเฉินเกอต่อ เขากังวลว่าหากยังคงพูดคุยต่อไป ตนอาจจะหลุดปาก

บนเกาะเล็กแห่งนี้ เขาไม่กล้าพูดว่าตนเป็นคู่ต่อสู้ของเฉินเกอ

"ฉันไม่นอนแล้วดีกว่า ถ้าต้องฝันอีกก็อาจมีคนมาลอบฆ่าอีกก็ได้" เฉินเกอโบกมือและยิ้ม

เฉินเทียนจ้าวยิ้มอย่างประดักประเดิดและไม่ได้พูดอะไรต่อ

หลังจากไม่ได้นอนตลอดทั้งคืน ท้องฟ้าของวันก็ค่อยๆสว่างขึ้น เฉินเทียนจ้าวถึงค่อยถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อคืนนี้ ถึงแม้ว่าจะก้มหน้าพักผ่อน แต่หางตาของเขากลับยังคงจ้องมองที่เฉินเกออยู่ตลอดเวลา เพราะกลัวว่าเฉินเกอจะระเบิดขึ้นมาและลงมือกับเขา

แม้ว่าตอนนี้จะปลอดภัยแล้ว แต่เขาก็ทำได้แค่พาเฉินเกอกลับไปที่เกาะเท่านั้น แผนการฆ่าเฉินเกอในครั้งนี้ไม่มีประโยชน์อีกต่อไปแล้ว

เฉินเทียนจ้าวกัดฟัน และเตรียมพร้อมที่จะกำจัดเฉินเกอระหว่างทางกลับ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ผู้ฝึกตนผู้นี้จะต้องไม่เข้าไปในเกาะของตระกูลเฉินของพกวเขาเป็นอันขาด แบบนั้นจะทำให้พวกเขาเกิดเรื่องเดือดร้อนไม่รู้จบ

เมื่อทุกคนขึ้นไปบนเรือ เฉินเกอยังคงยืนอยู่บนดาดฟ้า

เมื่อคืนเขาไม่ได้นอนเลยสักนิด เขาแกล้งทำเป็นหลับตั้งแต่วินาทีที่เขาหลับตา เขารู้ทุกสิ่งที่พวกเขาพูดและกระทำอย่างชัดเจน เมื่อเฉินเกอรู้ว่าคนเหล่านี้ต้องการฆ่าตน แต่เดิมเขาก็คิดจะฆ่าคนพวกนี้ทิ้งซะ แต่หลังจากคิดดูแล้ว เขาก็ยังคงยับยั้งไว้

ถ้าฆ่าคนเหล่านี้ไปแล้ว ก็จะต้องฆ่าชาวบ้านทั้งหมดบนเกาะไปด้วย ไม่อย่างนั้นข่าวจะต้องแพร่กระจายออกไปอย่างแน่นอน ถึงเวลานั้น ก็จะไม่สามารถรับประกันความปลอดภัยของพ่อแม่เขาได้

ดังนั้นหลังจากคิดทบทวนแล้ว เฉินเกอจึงตัดสินใจตื่นก่อนที่เขาจะเริ่มลงมือ อีกทั้งยังไม่ฉีกหน้ากากพวกเขาออก อีกทั้งยังสามารถใช้เรื่องนี้เป็นการเตือนด้วย

ส่วนที่ว่าจะเริ่มลงมือเมื่อไหร่นั้น ก็ขึ้นอยู่กับว่าตนจะสืบข่าวของเกาะโยวหลงได้เมื่อไหร่

"จะลงมือบนเรือจริงหรือ? พวกเราอาจไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา" ในห้องโดยสาร อาศัยช่วงเวลาที่เฉินเกอไม่อยู่ เฉินเทียนจ้าวและคนอื่นๆ ก็กำลังวางแผนอย่างเร่งรีบ

"แล้วจะพาเขากลับไปที่เกาะหรือไง?" เฉินเทียนจ้าวตบที่ต้นขาอย่างแรง จนถึงตอนนี้ เขาก็ยังรู้สึกเสียใจที่เขาไม่ได้อาศัยจังหวะที่เฉินเกอเพิ่งตื่นนอนลงมือฆ่าเขา

"พี่เทียนจ้าว ถ้าเกิดชายหนุ่มคนนี้เป็นแขกของตระกูลเราขึ้นมาล่ะ?" คนในตระกูลคนหนึ่งเอ่ยถาม

"แขก? นายบอกว่าที่พวกเขามาที่นี่ เพราะพวกเขาเป็นแขกของตระกูลเฉินของเรางั้นเหรอ?" จู่ๆเฉินเทียนจ้าวก็ตกตะลึงในทันใด เขาพบว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้

"เราจะยังอยู่ที่นี่อีกนานไหม ฉันรู้สึกว่าถ้าเรายังอยู่ที่นี่ต่อไป คนเหล่านี้คงต้องหาวิธีมาลงมือกับนายแน่" ไป๋เสี่ยวเฟยตามเฉินเกอไปข้างหน้าและเดินไปอย่างรวดเร็ว จนสลัดหลุดออกจากพวกเฉินเทียนจ้าวที่อยู่ข้างหลังทั้งหมด

"อยู่ต่อไปก่อน"

"คนพวกนี้น่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับตระกูลเฉิน ไม่แน่ว่าอาจจะได้ผลลัพธ์ที่ฉันต้องการจากตัวพวกเขาได้" เฉินเกอหรี่ตาลงและเอ่ยเรียๆ

"พวกเขา?" ไป๋เสี่ยวเฟยชะลอฝีเท้าลง

"เรื่องนี้นายไม่ต้องยุ่งแล้ว ฉันยังคงพูดคำเดิม งานของนายคือการปกป้องความปลอดภัยของคุณหนูเหลียงลู่ เพราะท้ายที่สุดแล้วเธอก็คือนายจ้างของนาย" เฉินเกอไม่ปล่อยให้ไป๋เสี่ยวเฟยได้พูดต่อ

เขารู้นิสัยของไป๋เสี่ยวเฟยที่แต่ไหนแต่ไรมาช่างมุทะลุอยู่เสมอ หากบอกเรื่องนี้กับเขามากเกินไปก็อาจเกิดเรื่องร้ายขึ้นได้

"รู้แล้วรู้แล้ว พี่เฉิน จากนี้นายไม่ต้องพูดคำพวกนี้กับฉันแล้ว" ไป๋เสี่ยวเฟยไม่เต็มใจอยู่บ้าง ทุกครั้งที่เขาอยากช่วย ก็ต้องได้ยินคำพูดพวกนี้อยู่ตลอด

"ฮ่าๆ อย่างนั้นต่อไปก็อย่าถามอีกเลย" เฉินเกอโบกมือและยิ้ม

ระหว่างทาง ไป๋เสี่ยวเฟยไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่เดินตามเฉินเกอไปอย่างว่าง่าย

ส่วนเฉินเทียนจ้าวและคนอื่น ๆ พวกเขากำลังคาดการณ์ว่าตัวตนของเฉินเกอคืออะไรกันแน่ หากเขาเป็นแขก ก็จะทำให้แผนการของพวกเขายุ่งเหยิง แกทั้งพวกเขาก็ไม่รู้ด้วยว่าสรุปแล้วควรจะลงมือกับเฉินเกอหรือไม่

ส่วนมีดเล่มนั้น ก็ยังคงถูกทิ้งไว้ในพงหญ้าของเกาะเล็ก