ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 881

"เรื่องนี้ควรจะทำยังไงดี จะส่งเขาไปให้กับตระกูลหลักเหรอ?" เฉินเทียนยิ่งลนลานแล้ว เขาไม่รู้ว่าคนที่ตัวเองพากลับมานั้น จะเป็นหลานชายของหัวหน้าเผ่า

"นายลนลานอะไร!" เฉินเทียนจ้าวออกแรงตบไปที่หัวของเขาหนึ่งที

"ก็แค่ผู้อาวุโสคุมกฎบอกว่าหลานชายของหัวหน้าเผ่าจะมาที่เกาะโยวหลงในเร็วๆนี้ แต่ไม่ได้บอกว่าคนที่นายพากลับมาก็คือเฉินเกอ อีกอย่างสำหรับหลานชายคนนี้ คำสั่งของหัวหน้าเผ่าก็คือ ให้ฆ่าเขา"

"ฆ่าเขา? เฉินเทียนยิ่งยิ่งไม่เข้าใจกันไปใหญ่ แต่เมื่อกี้พี่สามยังบอกว่านายคนนี้ก็คือหลายชายของหัวหน้าเผ่า แล้วทำไมต้องฆ่าเขาอีก"

"มันเป็นเรื่องของหัวหน้าเผ่า ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเรา เราเพียงแค่ทำตามคำสั่งของหัวหน้าเผ่ากับผู้อาวุโสคุมกฎก็พอ" เฉินเทียนจ้าวเองก็ไม่ค่อยจะเข้าใจ

"ครับ" เฉินเทียนยิ่งพยักหน้าตอบรับ

"เมื่อคืนนายไปดื่มเหล้าที่เฉินเกอ ได้ล้วงอะไรมาจากปากของเขาบ้างมั้ย?" เฉินเทียนจ้าวโบกมือ เขาเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่าจะโชคร้ายขนาดนี้ คนที่พามาด้วย ก็คือหลานชายของหัวหน้าเผ่า

"ไม่มี" เฉินเทียนยิ่งก้มหน้า กล่าวด้วยเสียงต่ำ

อย่าว่าแต่ได้เบาะแสอะไรจากปากของเฉินเกอเลย ถึงตอนนี้เขายังไม่รู้เลยว่าเมื่อคืนตัวเองได้พูดอะไรที่ไม่ควรพูดหรือเปล่า หลังจากที่เหล้าขาวสามขวดลงท้อง เขาก็สูญเสียความทรงจำไปหมดแล้ว ภาพความทรงจำของเมื่อคืน มันได้หยุดลงที่คำพูดสองประโยคนั้นของเฉินเกอ

"นายคงไม่ใช่ดื่มจนเมา ไม่เพียงแต่ล้วงความลับของเฉินเกอไม่ได้ แต่กลับบอกเล่าสถานการณ์ของเราออกไปใช่มั้ย?" แค่มองปฏิกิริยาตอบสนองของเฉินเทียนยิ่ง เฉินเทียนจ้าวก็พอจะรู้แล้ว

"ไม่นะ ผมไม่ได้พูดอะไรเลย!" เฉินเทียนยิ่งไม่กล้ายอมรับ

"จะดีที่สุดถ้านายไม่ได้พูดอะไรเลย เรื่องนี้หากเกิดความเสียหายอะไรขึ้นมา นายกับฉันต่างก็หนีไม่รอด ตอนนี้ยังไม่รู้ว่านายนี้จะใช่หลานชายของหัวหน้าเผ่าหรือเปล่า แต่ไม่ว่าเขาจะมีฐานะอะไร ยังไงก็ต้องกำจัดนายคนนี้!"

เฉินเทียนจ้าวกล่าวอย่างเย็นชา

"พี่สาม พี่ว่าควรทำยังไง ผมฟังที่พี่บอก" เฉินเทียนยิ่งถามอย่างร้อนใจ

"คืนนี้ละกัน พี่จะหาวิธีล่อเขาออกมา แล้วจับผู้หญิงที่มาด้วยเป็นตัวประกันในการข่มขู่เขา ไม่ว่าเขาจะใช่หลานชายของหัวหน้าเผ่าหรือเป็นแขกของตระกูลเฉิน แม้แต่เป็นผู้ฝึกตนธรรมดาก็ไม่ได้ ยอมที่จะฆ่าผิดตัว ก็ไม่ยอมที่จะปล่อยตัวไป!"

เฉินเทียนจ้าวถูมือไปมา ในสองวันนี้ เขาคิดถึงเรื่องของเฉินเกอมาโดยตลอด

ตอนที่ออกไปตกปลาในทะเล เขายิ่งคิดยิ่งรู้สึกผิดปกติ ทำไมเฉินเกอถึงสามารถตื่นขึ้นมาจากฝันในขณะที่เขากำลังจะลงมือ ทั้งหมดนี้มันบังเอิญเกินไปแล้ว

"ไม่มีปัญหา" เฉินเทียนยิ่งไม่ได้พูดอะไร รับปากในทันที

"จำเอาไว้ เรื่องนี้ต้องหาคนในตระกูลเดียวกันที่เราไว้ใจได้มาจัดการ ห้ามแพร่งพรายออกไปเด็ดขาด และก็อย่าให้คนในตระกูลรู้" เฉินเทียนจ้าวตบไหล่ของเฉินเทียนยิ่งกล่าว

"ทราบแล้วครับพี่สาม คืนนี้ต้องฆ่าเฉินเกอให้ได้!" เฉินเทียนยิ่งพยักหน้าอย่างแรง ตอนนี้เขาจำไม่ได้แล้วว่าเมื่อคืนหลังจากที่เมาแล้วมันเกิดอะไรขึ้นบ้าง และกังวลว่าตัวเองนั้นจะบอกความลับของตระกูลให้เฉินเกอ ดังนั้นการฆ่าปิดปาก ก็คือทางเลือกที่ดีที่สุด

"ไปทำงานก่อนเถอะ คืนนี้คอยดูสัญญาณของพี่แล้วค่อยเคลื่อนไหว" เฉินเทียนจ้าวพยักหน้า

ตลอดทั้งวัน เฉินเกอนั่งอยู่บนโซฟาโดยครุ่นคิดถึงสิ่งที่เฉินเทียนยิ่งพูด ภาพไห่ซินถูกกางออกและวางไว้บนขาของเขา และดวงตาของเฉินเกอก็จดจ่ออยู่กับมันเกือบตลอดเวลา

"เฉินเกอ เมื่อกี้มีคนมาบอกว่าคืนนี้เป็นเทศกาลที่สำคัญบนเกาะของพวกเขา และเชิญพวกเราให้ไปร่วมงาน นายจะปฏิเสธพวกเขามั้ย?" ประมาณบ่ายสามโมง ไป๋เสี่ยวเฟยที่เดินเข้ามาจากข้างนอกกล่าว

"ในเมื่อมาถึงที่ของคนอื่น ก็ต้องปฏิบัติตามธรรมเนียมของพวกเขา" เฉินเกอส่ายหัวพร้อมกับยิ้ม แล้วก็ถอนหายใจยาว เขาที่นั่งครุ่นคิดเรื่องนี้อยู่บนเก้าอี้เป็นเวลานาน ทำให้ร่างกายของเขาแข็งเล็กน้อย

"น้องชายรีบนั่งลงก่อนเถอะ ทานอาหารก่อนแล้วค่อยคุยกัน!" ยังไม่ทันที่เฉินเกอจะพูดอะไร เสียงของเฉินเทียนจ้าวก็ดังขึ้น

หลังจากที่พาไป๋เสี่ยวเฟยนั่งลงแล้ว เฉินเกอถึงรู้ว่าเหลียงลู่ไม่ได้มาด้วย

"คุณเหลียงล่ะ?" เฉินเกอแตะแขนของไป๋เสี่ยวเฟยเพื่อถาม

"เฉินเกอ คุณเหลียงบอกว่าไม่อยากจะมาร่วมงานแบบนี้ จะพักผ่อนอยู่ในห้องของตัวเอง เดี๋ยวเราทานเสร็จแล้วค่อยเอากลับไปให้เธอหน่อย" ไป๋เสี่ยวเฟยยิ้มพร้อมกับพูด อย่ามองว่าเขาเป็นบอดี้การ์ดของเหลียงลู่ แต่เขาก็ไม่อยากที่จะอยู่ใกล้เหลียงลู่ตลอดเวลา

"อืม" เฉินเกอพยักหน้า ก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก

"น้องชาย ช่วยเล่าเรื่องของนายก่อนที่จะมาที่เกาะแห่งนี้ให้เราฟังหน่อยจะได้มั้ย บรรพบุรุษของเราที่นี่เป็นชาวประมงมาหลายชั่วอายุคน ห่างจากโลกภายนอก และไม่ค่อยรู้เรื่องโลกภายนอกมากนัก" เฉินเทียนจ้าวที่ถือแก้วเหล้ามองไปทางเฉินเกอ

ตั้งแต่ผู้อาวุโสคุมกฎของตระกูลเฉินพูดเรื่องนั้นกับเขา เขาก็รู้สึกว่าคิ้วของเฉินเกอกับหัวหน้าเผ่ามีความคล้ายคลึงกัน ถึงขนาดออร่าที่แผ่กระจายออกมายังเหมือนกันเลย

"ใช่ครับ พวกเราไม่มีโอกาสออกไปเลย!" เพิ่งจะสิ้นเสียงพูดของเฉินเทียนจ้าว คนอื่นๆก็กล่าวเสริมทันที

"อันที่จริงมันก็ไม่มีอะไรน่าพูดถึงเลย เราล้วนคนงานอยู่ที่ทำงานในประเทศหนานเยว่เท่านั้น เป็นราดหญ้าของสังคม ครั้งนี้ที่มาคุยเรื่องการค้ายังมาผิดน่านน้ำเลย คาดว่ากลับไปคงถูกไล่ออกแน่" เฉินเกอแสร้งทำท่าทางอย่างเสียดาย กล่าวอย่างถอนหายใจ

"พวกนายมาจากประเทศหนานเยว่เหรอ?" เฉินเทียนจ้าวรีบถามขึ้น

"ใช่ คนหัวเซี่ย ทำงานที่ประเทศหนานเยว่มาโดยตลอด" เฉินเกอพยักหน้าตอบ