ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 889

ความกังวลของเฉินอู่ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล

แม้ว่าเฉินเตี๋ยนชางจะจับตัวพ่อแม่และพี่สาวของเฉินเกอไปที่เกาะโยวหลง แต่ช่วงระยะเวลานี้ก็ไม่ได้ทำให้พวกเขาลำบากใจ พร้อมทั้งดูแลพวกเขาอย่างดี มันถึงเป็นโรคทางใจของเขามาโดยตลอด

อย่ามองว่าเฉินเตี๋ยนชางรับปากจะให้เขาเป็นผู้สืบตำแหน่งของตระกูลเฉิน ถึงอย่างไรเขาก็เป็นเพียงเด็กที่เฉินเตี๋ยนชางเก็บมาเลี้ยง แต่ในตัวของเฉินเกอนั้นมีเลือดของตระกูลเฉินอยู่

ถ้าไม่กำจัดเฉินเกอล่ะก็ ไม่แน่สักวันหนึ่งเฉินเกออาจจะมาแทนที่ตำแหน่งของเขา

"พวกนายสองคนเข้ามาหน่อย" เมื่อคิดไปครู่หนึ่ง เฉินเกอเดินไปที่ประตูห้อง พูดกับลูกน้องคนสนิทสองคนที่ยืนอยู่ด้านนอก

"พี่เฉินอู่" ทั้งสองคนรีบเดินเข้ามา พร้อมกับปิดประตูห้อง

"ข่าวที่เฉินเกอมาถึงเกาะกง พวกนายรู้แล้วใช่มั้ย?" เฉินอู่ยื่นบุหรี่ให้กับพวกเขาคนละหนึ่งมวน ตัวเองก็จุดขึ้นมาหนึ่งมวน นั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้แล้วถาม

"ทราบแล้วครับ" ทั้งสองมองสบตากัน

"พรุ่งนี้พวกนายไปที่เกาะกง ไปกำจัดเฉินเกอด้วยตัวเอง จำไว้ต้องลงมืออย่างรวดเร็ว ทางที่ดีที่สุดอย่าให้คนอื่นเห็น" เฉินอู่หรี่ตาพูดด้วยเสียงต่ำ

"แต่พี่เฉินอู่ ความหมายของหัวหน้าเผ่าคือให้ทดสอบความสามารถของเฉินเกอ โดยที่ไม่ทำร้ายเขา?" ทั้งสองคนสงสัยอย่างมาก พวกเขาที่เป็นลูกน้องคนสนิทของเฉินอู่ ก็ต้องรู้คำสั่งของเฉินเตี๋ยนชางอยู่แล้ว

"ฉันให้พวกนายไปกำจัดเฉินเกอ ฟังไม่เข้าใจคำพูดของฉันหรือไง?" เฉินอู่ขมวดคิ้วในทันที "พูดกับพวกนายตามตรง การที่เฉินเกอมีชีวิตอยู่มันเป็นภัยคุกคามต่อฉัน ขอเพียงให้เขาหายสาบสูญไปจากโลกใบนี้ ฉันถึงจะรับตำแหน่งผู้สืบทอดของตระกูลเฉินได้อย่างมั่นคง"

"เข้าใจแล้ว" เฉินอู่พูดเช่นนี้ เขาทั้งสองก็เข้าใจความหมายแล้ว

"ในเมื่อเข้าใจแล้วก็ไปเตรียมตัวได้เลย ฉันหวังว่าพรุ่งนี้จะได้ยินข่าวดีจากพวกนาย เลี้ยงพวกนายมาตั้งหลายปี ได้เวลาช่วยฉันคลี่คลายปัญหาแล้ว!" เฉินอู่ใช้แรงสูบบุหรี่ไปหนึ่งคำ บุหรี่เผาไหม้ไปครึ่งมวน เขาโบกมือไล่

"ครับ!" ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรมาก พวกเขารู้ว่าเวลานี้เฉินอู่กำลังโมโห

หลังจากที่ทั้งสองออกไปแล้ว เฉินอู่ถึงรู้สึกสบายขึ้นมาหน่อย ลูกน้องคนสนิทที่เลี้ยงมากับมือ ฝีมือไม่เบา อีกอย่างเขากำลังคิดที่จะส่งพวกเขาไปร่วมงานประลองฝีมือของผู้ฝึกตน ขอเพียงได้อันดับที่ดีในงาน ตำแหน่งที่อยู่ในตระกูลเฉินของเขาก็จะยิ่งสูงขึ้น

เช่นนี้แล้วก็จะสามารถกุมตำแหน่งของหัวหน้าเผ่าไว้ในมืออย่างแน่นขึ้นไป

"เฉินเกอ หากนายอยู่ที่หัวเซี่ยตลอด ฉันก็จะไม่สนใจนายเลย แต่เมื่อนายอยากจะมาหาเรื่องที่เกาะโยวหลง ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะทำให้นายกลับไปไม่ได้อีก เฉินอู่กำขาโต๊ะ เมื่อออกแรง ขาโต๊ะก็แหลกละเอียดไปเลย

——

เฉินเกอไม่ได้รับผลกระทบจากเรื่องเมื่อวานเลย

ตรงกันข้ามชาวบ้านทั่วไปบนเกาะกงต่างก็ระมัดระวังตัว พวกเขารู้ว่าหลานชายของหัวหน้าเผ่าอาศัยอยู่บนเกาะ และหลานชายคนนี้ดูเหมือนจะมีความแค้นกับตระกูลเฉิน

"ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ต้องลำบากพวกนายแล้ว" เฉินเกอเรียกศิษย์ตำหนักสวนหยางทั้งหมดมาตรงหน้าตัวเอง กล่าวกับพวกเขาด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

"วางใจเถอะพี่เฉิน มีพวกเราอยู่ ยังไงก็สามารถจับตาเกาะนี้ได้อย่างทั่วถึง ไม่ว่าใครเข้ามา เราจะรายงานพี่คนแรก!" ทุกคนต่างพยัก และพูดก็พร้อมเพรียงกัน

"เอาล่ะ ตอนนี้อย่าพูดเรื่องพวกนี้เลย สู้เอาเวลาไปพักผ่อนจะดีกว่า ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะต้องสู้กับคนของตระกูลเฉินอีก" เฉินเกอขมวดคิ้วเล็กน้อย ขัดจังหวะของเขาสองคน

"นายก็ไม่ยอมให้ฉันประมือกับพวกมัน"

"เสี่ยวเฟยพูดมีเหตุผล เขาต้องปกป้องคุณเหลียงลู่ ฉันก็ไม่มีทักษะการต่อสู้ จะพักผ่อนหรือไม่พักผ่อนก็ไม่ต่างกัน เพียงแต่ว่าฉันมีความเข้าใจใหม่เกี่ยวกับภาพไห่ซิน"

"อะไรนะ?" เฉินเกอรีบถาม

"ไม่รู้ว่านายเคยคิดหรือเปล่า ภาพไห่ซินควรจะมีตำแหน่งของเกาะโยวหลง ทำไมบนภาพถึงไม่มี" ท่านซินแสกุ่ยเดินไปหน้าประตู แล้วปิดประตูอย่างแน่นหนา

"ไม่รู้" เฉินเกอส่ายหัว

"หลายวันมานี้ฉันเอาแต่คิดเรื่องนี้ วันนี้จู่ๆก็มีความคิดหนึ่งเกิดขึ้น เป็นไปได้หรือไม่ว่าตำแหน่งที่พวกเราอยู่ก็คือเกาะโยวหลง เพราะภาพไห่ซินก็ชี้มาตรงนี้" ท่านซินแสกุ่ยหยิบภาพไห่ซินออกมา ชี้ไปที่เกาะที่ทำเครื่องหมายไว้ตรงกลางแผนที่แล้วพูด

"ความหมายของคุณคือ มันก็อยู่บนหมู่เกาะแห่งนี้?" เฉินเกอกระทืบเท้าไปสองที

"แน่นอนว่าไม่ใช่ ความหมายของฉันก็คือเกาะโยวหลงก็คือชื่อของหมู่เกาะเหล่านี้ มันไม่ได้หมายถึงเกาะใดเกาะหนึ่ง มันอาจจะอยู่ทางซ้ายหรือทางขวาของเรา อาจจะเป็นด้านขวาของเรา ไม่ได้จะเจาะจงว่าเป็นเกาะไหน" ท่านซินแสกุ่ยยื่นมือออกมา แล้ววงกลมเกาะที่อยู่กลางแผนที่

"เป็นเกาะโยวหลงทั้งหมด?" เมื่อได้ยินคำพูดของท่านซินแสกุ่ย เฉินเกอก็ขมวดคิ้วทันที

ความคิดนี้ของท่านซินแสกุ่ย เกินความคาดหมายของเขา เฉินเกอไม่เคยคิดมาทางด้านนี้เลย