ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 92

“อะไรนะ？เขาก็คือคุณชายเฉิน？”

ทุกคนได้ยินคำพูดของไป๋เสี่ยวเฟย ต่างก็มองด้วยความตกตะลึง

และหวูเฉียงยิ่งจ้องตาโตอย่างไม่อยากจะเชื่อเลย

ซูเหมยยิ่งอ้าปากกว้าง

“พี่ชายบุญธรรม เป็นท่านหรือครับ？คุณคือพี่ชายของผม เฉินเกอหรือครับ？”

หวงหยงหาวก็คิดไม่ถึงว่าเฉินเกอจะปรากฏตัวด้วยวิธีนี้ เขาจึงมีเหงื่อไหลเต็มตัวเลย

“ใช่ ผมเอง！”เฉินเกอพูดอย่างยากลำบากหนึ่งประโยค อยากจะลุกขึ้นมา แต่มีเสียง อุ้ย สูดลมหายใจเข้าหนึ่งครั้ง

ถูกผู้หญิงพวกนี้นั่งจนชาไปหมดทั้งตัวแล้ว

“ใครก็ได้ ประคองผมที！”

“หา！คุณชายเฉินคุณชายเฉิน！”

เหล่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าช็อคไปตามๆกัน เสียงกรีดร้องของพวกเธอได้กลบกลืนเสียงของเฉินเกอ

หลินยียีถึงวิ่งมาประคองเฉินเกอขึ้นมา

อันที่จริงเมื่อกี้หลินยียีเกือบจะเอ๋อไปแล้ว เหตุผลหลักก็คือกลัวนั่นเอง

ครั้งที่แล้วตัวเองขัดใจกับคุณชายเฉิน เพราะเห็นแก่หน้าของพ่อตัวเอง คุณชายเฉินจึงได้ลงโทษเบาๆ

แต่ครั้งนี้รุนแรงมาก เธอไม่รู้ว่าต่อจากนี้คุณชายเฉินจะระเบิดความโมโหอย่างไร จึงยืนอยู่ข้างๆไม่กล้าพูดอะไรสักคำ เพราะสมองยังหมุนไม่กลับมา สมองโดนอุดตันแล้ว！

“คุณชายเฉิน！ใครตีคุณจนเป็นสภาพแบบนี้ครับ？”

หวงหยงหาวรีบกระโจนเข้ามาทันที ประคองเฉินขึ้นมา

ภาพนี้ทำให้ลี่เฉว่โน่มึนตึ๊บ พวกสาวสวยที่สวมใส่ชุดบิกินีก็มึนไปด้วยไ

ที่แท้แขกคนสำคัญของวันนี้คือเขานี่เอง คนที่เป็นอภิมหาเศรษฐีก็คือเขาคุณชายเฉิน！

โอ้！พระเจ้า เมื่อกี้ตัวเองทำอะไรลงไป？

คุณชายเฉินโปรดปรานพวกเธอ ถึงได้มองพวกเธอ แต่ตัวเองล่ะ กลับไปเหยียบหยามคุณชายเฉิน

พลาดโอกาสที่ดีในการรู้จักคุณชายเฉินไปแล้ว

　โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ย！

รวมทั้งลี่เฉว่โน่ด้วยอายจนลำไส้จะช้ำไปหมดแล้ว

คนที่เสียใจภายหลังที่สุดเห็นจะเป็นหวูเฉียงกับซูเหมยแล้ว

วันนี้หวูเฉียงกดขี่เฉินเกอทั้งวัน คุยอวดเส้นสายของตัวเองสารพัด และอวดถึงอำนาจความสามารถของตระกูลของตน เพื่อจะเทียบให้เขาต่ำลงไป

และระหว่างนั้น เฉินเกอแค่ยิ้มไม่พูดอะไรกับสิ่งที่ตนได้โอ้อวด

ยังคิดว่าตัวเองเยาะเย้ยได้ผล ทำให้เฉินเกอขายหน้าจนไม่กล้าพูดอะไรออกมา

OMG ที่แท้เขาหัวเราะที่ตัวเองนั้นโง่เขลาต่างหาก！

ซูเหมยแค่ปรับอารมณ์ไม่ทัน มองเฉินเกอด้วยสีหน้าตกใจ

เธออยากจะพูด แต่ตอนนี้มีเสียงเหมือนระเบิดต่างๆดังขึ้น มีช่องว่างให้เธอพูดสักที่ไหนกันล่ะ

“คุณชายเฉิน！คุณชายเฉิน！”สาวสวยทั้งหลายเริ่มตะโกนเรียกเสียงดัง

“พวกคุณสังเกตเห็นไหมว่า คุณชายเฉินหล่อเหลาคมคายยิ่งนัก！”

“ใช่ๆ พวกคุณดูสิ คุณชายเฉินใส่เสื้อตลาดยังหล่อขนาดนี้เลย คนธรรมดาทำอย่างนี้ไม่ได้นะ？”

“ไม่ทราบว่าคุณชายเฉินมีแฟนหรือยังค่ะ？โอ้ สวรรค์ คุณชายเฉินเป็นคนแบบผ้าขี้ริ้วห่อทอง ผู้ชายอย่างนี้มีน้อยมากนะ อยากเป็นแฟนกับเขาจังเลย！”

ผู้หญิงมากมายกำลังหารือเนื้อหาประมาณนี้อยู่

แสดงความปรารถนารักที่มีต่อเฉินเกอ

พูดตามความจริง ตอนนี้ในใจของเฉินเกอรู้สึกดีมาก

ถูกสาวๆสวยๆมากมายมองด้วยสายตาโปรดปราน

ยังเป็นครั้งแรกด้วย

“คุณชายเฉิน ขอโทษค่ะ！”

ขณะนี้ พวกผู้หญิงอย่างเช่นลี่เฉว่โน่ต่างคำนับเฉินเกอด้วยท่าทางที่นอบน้อม

โดยเฉพาะลี่เฉว่โน่ ตอนนี้เริ่มบีบเต้าที่ขาวนวลของตัวเอง หวังว่าจะสามารถดึงดูดใจความสนใจของเฉินเกอได้

“คุณชายเฉิน เมื่อกี้พวกเธอเสียมารยาทอย่างนี้ จะลงโทษพวกเธอยังไงดีครับ？”

เวลานี้หวงหยงหาวถามขึ้นมาเอง

ในใจของหวงหยงหาวรู้ดีกว่าใครว่าหนักหรือเบา อะไรคือสิ่งที่สำคัญ

และท่าทีอย่างลี่เฉว่โน่ มีหรือที่หวงหยงหาวจะดูไม่ออก？

เขาคิดว่าผู้หญิงทั่วไปต่างวิ่งเข้ามาหาเขาด้วยตัวเอง ไม่ง่ายเลยที่จะเห็นคนที่แกล้งทำเป็นหวนตัวอย่างลี่เฉว่โน่มาอยู่กับเขา

หวงหยงหาวก็อยากสัมผัสรสชาติการตามจีบผู้หญิงด้วยเหมือนกัน

แต่ตอนนี้ก็แค่นี้เอง

แต่ตอนนี้ผู้หญิงที่โง่เขลาตีคุณชายเฉิน ทำให้ทำลายแผนเตรียมการพบเจอครั้งแรกกับคุณชายเฉินอย่างไม่มีชิ้นดี หวงหยงหาวมีความคิดที่จะตีลี่เฉว่โน่ให้ตายด้วยซ้ำ！

ดังนั้นเขาจึงได้ถามขึ้น

เฉินเกอเหล่ตามองพวกลี่เฉว่โน่แวบหนึ่ง

เห็นได้ชัดว่าไม่กล้าปฏิเสธ

“นี่ถึงจะเป็นคุณชายอย่างแท้จริงใช่ไหม？”

ซูเหมยตกตะลึงตาค้าง

ต่อมา งานเลี้ยงในเรือสำราญได้เริ่มขึ้นบนผิวน้ำทะเล

　เฉินเกอนั่งเรือสำราญครั้งแรก ดูวิวทะเลที่กว้างสุดลูกหูลูกตาในยามค่ำคืนและฟังเสียงคลื่นทะเลอย่างสุนทรีย์ เป็นช่วงเวลาที่ผ่อนคลายและมีความสุขมาก

สำหรับเรื่องสถานะที่แท้จริงของตัวเอง เฉินเกอก็มิได้ไปติดใจเอาความอะไรมาก

ก็คืออยากจะใช้ชีวิตปกติเฉกเช่นคนสามัญธรรมดาทั่วไปเหมือนเดิม เพราะวิถีชีวิตที่หรูหราอย่างหวงหยงหาว เฉินเกอรู้สึกไม่ชื่นชอบสักเท่าไหร่

สิ่งนี้ก็เปรียบเหมือนกับปลาตัวน้อยๆตัวหนึ่ง ซึ่งเคยแหวกว่ายอยู่ในน้ำอย่างอิสระเสรี และคุณกลับให้มันขึ้นฝั่งแล้วให้ปีนขึ้นต้นไม้ที่สูงลิ่ว

มันจะทำได้ในเวลาอันสั้นไหม？

เป็นไปไม่ได้！

สรุปก็คือ ณ ตอนนี้เฉินเกอไม่เป็นแบบนั้น

ดังนั้นเมื่อสักครู่นี้จึงได้ให้ไป๋เสี่ยวเฟยไปจัดการธุระเรื่องนี้

ปาร์ตี้ในค่ำคืนนี้ เฉินเกอเล่นกับพวกหวงหยงหาวกับไป๋เสี่ยวเฟยเกือบทั้งคืน พอจะเข้านอนก็ปาเข้าไปถึงตีสี่ตีห้าเสียแล้ว

ทายาทเศรษฐีคนอื่นๆที่อยู่ในเรือสำราญก็เช่นกัน สรุปแล้วทุกคนต่างมันส์หลุดโลกกันทั้งนั้น

วันรุ่งขึ้นพวกเขาก็ได้ออกทะเลกัน

จนถึงตอนบ่าย ปาร์ตี้บนเรือสำราญก็ถือเป็นอันจบสิ้นลง

“พี่ชาย อีกสามวันผมจะไปที่เมืองจินหลิง แล้วผมจะไปเยี่ยมท่านนะ！เพราะยังไงผมก็ต้องไปอยู่แล้ว！”

ระหว่างทางที่กลับจากทะเล หวงหยงหาวพูดอย่างสนิทสนม

“มีธุระอะไรถึงไปเมืองจินหลิง”

“ไปร่วมนิทรรศการขายคฤหาสน์หยุนติ่งหรือเปล่า？”

ไป๋เสี่ยวเฟยพูดอย่างยิ้มแย้ม

หวงหยงหาวพยักหน้า“พ่อผมบังคับให้ผมไปเปิดโลกทัศน์ให้ได้！”

เฉินเกอฟังแบบมึนๆงงๆ แต่ฟังดูชื่อของคฤหาสน์หยุนติ่งน่าจะไม่เลว เนื่องจากช่วงนี้เฉินเกออยากจะซื้อบ้านสักหลังหนึ่งอยู่พอดี

จึงถามว่า

“คฤหาสน์หยุนติ่ง ทำไมผมไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย มันหรูหรามากเลยหรือ？”

หวงหยงหาวกลืนน้ำลายแล้วพูดด้วยท่าทีที่ตกตะลึง “พี่ชาย คฤหาสน์หยุนติ่งมันไม่ใช่แค่หรูหราเท่านั้นนะ！”