ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 93

เฉินเกอรู้สึกสนใจเป็นอย่างมาก จึงให้หวงหยงหาวพูดรายละเอียดให้ชัดเจน

“แฮ่ม (กระแอมเสียง) ผมขออธิบายอย่างนี้นะครับพี่ คฤหาสน์หยุนติ่งไม่ใช่เป็นเพียงบ้านพักธรรมดา แต่มันแสดงถึงสถานะที่สูงส่งเหมือนกับชื่อของมัน ซึ่งโปรเจคนี้ได้ไปก่อสร้างบนยอดเทือกเขาจินหลิง บริเวณโดยรอบก็ได้สร้างคฤหาสน์เรียบเรียงกันเป็นแถวแล้ว เมื่อไปยืนอยู่ตรงนั้นก็เหมือนกับอยู่บนก้อนเมฆบนฟากฟ้า ซึ่งสามารถชมวิวทิวทัศน์ทั้งเมืองจินหลิงได้ทุกซอกทุกมุม！”

หวงหยงหาวพูดไปด้วยและเกิดความรู้สึกโหยหาไปด้วย。

พูดสักจนน่าอัศจรรย์ใจจริงๆ！

เฉินเกอถามว่า “บ้านหลังนั้นคงแพงใช่ไหม？”

เฉินเกอคิดว่าจะซื้อบ้านสักหลังหนึ่ง และเขาคิดจะทุ่มทุนมหาศาลจำนวนเงินหลายสิบล้านเพื่อจะได้ซื้อคฤหาสน์หลังหนึ่ง จะได้จอดรถอะไรได้สะดวก

ดังนั้น จึงอยากจะถามราคาของคฤหาสน์หยุนติ่ง

“เพ๊ะ！”

หวงหยงหาวพ่นเหล่าออกมาจากปาก พูดด้วยตาโตค้างว่า “โอ๊ด！ พี่ บ้านหลังนี้มันไม่ใช่แพงธรรมดานะ พี่รู้ไหมว่าต้องใช้เงินเท่าไหร่ มูลค่ากว่าเจ็ดร้อยกว่าล้าน！”

ถ้าคุณพูดว่าเงินเจ็ดร้อยล้านเอามาลงทุนทำธุรกิจ พ่อของหวงหยงหาวก็กล้าคว้าออกมา

แต่ทว่าซื้อล้านหลังละเจ็ดร้อยล้านที่มิได้มีผลต่อธุรกิจแต่อย่างใด

ก็เท่ากับแค่บริโภคอย่างเดียว เศรษฐีทั่วไปไม่กล้าทำกันอย่างนี้หรอก

นอกเสียจากมีเงินเย็นที่ไม่จำเป็นจะต้องใช้แล้ว

　 ดังนั้นหวงหยงหาวยังคงมีความหวาดกลัวกับราคาบ้านหลังนี้เป็นอย่างมาก

ต้องรู้ว่าอย่างวันนี้หวงหยงหาวได้เชิญเหล่าทายาทเศรษฐีมาร่วมงานปาร์ตี้ที่สนุกสนาม ก็เสียค่าใช้จ่ายไปแค่หกเจ็ดแสนเท่านั้นเอง

“แน่นอน สำหรับพี่ชายแล้วเงินแค่นี้ไม่มีปัญหาอะไรหรอก ผมจำได้ว่าพี่สาวบุญธรรมเคยคว้าเงินหนึ่งถึงสองร้อยล้านเพื่อซื้อรถแต่ง！”

หวงหยงหาวมีความคิดจะให้เฉินเกอลองดู

เพราะเขารู้ว่าเงินแค่นี้ไม่มีปัญหาสำหรับเฉินเกออยู่แล้ว

แต่ทว่าเฉินเกอกลับไม่คิดอย่างนั้น

เจ็ดร้อยล้านหรือ！ซื้อบ้านอยู่สักหลังหนึ่ง จำเป็นต้องสิ้นเปลืองขนาดนี้ไหม！

เฉินเกอส่ายหัว ตัดสินใจเลือกซื้อคฤหาสน์ประมาณสิบยี่สิบล้านจะสมเหตุสมผลกว่า

“ไม่ซื้อก็ไม่เป็นอะไร อีกสามวันพวกเราไปดูด้วยกันนะ แค่ไปดูคงจะได้ใช่ไหมพี่？”หวงหยงหาวพูดอย่างไม่สบอารมณ์

ถ้าเฉินเกอซื้อจริงๆ ตัวเองก็จะได้เข้าไปอยู่ด้วย มันถึงจะเรียกว่าหรูของแท้！

“ก็ได้ ถ้ามีเวลาพวกเราไปเที่ยวด้วยกัน！”

　เฉินเกอเห็นวันนี้หวงหยงหาวเตรียมการต้อนรับให้ตนอย่างอลังการ ถึงแม้จะรู้ว่าที่เข้าใกล้เขามีวัตถุประสงค์แอบแฝงอยู่ แต่ความรู้สึกถูกยกย่องนั้นก็ทำให้เฉินเกอรังเกียจไม่ลง

จึงไม่สะดวกที่จะปฏิเสธหวงหยงหาว จึงได้ตอบตกลง

หลังจากนั้น เหล่าทายาทเศรษฐีก็ไปเล่นกระดานโต้คลื่น มันเป็นอะไรที่มีความสุขท้าทายมากเลย

แน่นอน ผู้หญิงเกือบทุกคนต่างก็ห่างจากกลุ่มๆหนึ่ง นั้นก็คือกลุ่มที่มีเฉินเกอเป็นศูนย์กลาง

ไม่ว่าเฉินเกอจะเดินไปถึงไหน ตรงนั้นก็จะมีผู้หญิงค่อยติดตามหลังมากมาย

ทุกคนต่างพยายามแสดงจุดเด่นของตนสุดฤทธิ์ เพื่อจะได้หว่านเสน่ห์ใส่เฉินเกอ เพื่อเฉินเกอจะได้สนใจในตัวพวกเธอ

แต่ทว่าเฉินเกอรู้สึกเหนื่อยล้าแล้ว ไม่มีแรงจะไปเล่นสนุกับสาวๆทังหลายอีก

ตอนบ่ายผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ปาร์ตี้เรือสำราญจบลง

ตอนแรกหวงหยงหาวยังเชิญเฉินเกอไปเที่ยวที่อื่นต่อ แต่เฉินเกอได้ปฏิเสธไป เพราะเฉินเกอไม่เหมือนกับหวงหยงหาวที่ไม่จำเป็นต้องเก็บหน่วยกิตการเรียนก็ได้

พรุ่งนี้วันจันทร์ ตัวเองยังต้องไปเรียนอีก！

จึงมีไป๋เสี่ยวเฟยรับผิดชอบไปส่งเฉินเกอกลับไปที่มหาลัย

หลังจากกลับไปถึงที่หอพัก พวกหยางฮุยคงจะไปเล่นเน็ตแล้ว ไม่เห็นมีใครอยู่เลย

เฉินเกอที่เหนื่อยมาสองวันแค่ล้มตัวลงกับเตียงก็หลับทันที จนมีเสียงเปิดประตูดัง เอี๊ยด อ๊าด ปลุกให้ตื่นขึ้นมา

“หยางฮุย เฉินเกอลับมาแล้วใช่ไหม！”

“อะไรนัก？กลับมาแล้ว？ทำไมถึงปิดเครื่องล่ะ？”

พวกหยางฮุยกับหลี่ปินกลับมาแล้ว

เพื่อนฝูงต่างจ้องมองเฉินเกอด้วยท่าทีตื่นเต้นแล้วพูดด้วยรอยยิ้มออกมา

“ออ มือถือผมปิดตั้งนานแล้ว เหนื่อยมากเลยยังไม่ได้ชาร์จแบต นอนจนถึงหกโมงเย็นแล้ว พวกนายเข้าเน็ตนานขนาดนี้เลยหรอ？”

เฉินเกอมองดูนาฬิกาข้อมือ ที่แท้ก็หลับไปตั้งสามชั่วโมง

ครั้งนี้เฉินเกอตอบอย่างมีความสุข

สาเหตุที่หนึ่งก็เป็นเพราะเขาพักผ่อนได้พอสมควรแล้ว ตอนนี้จึงเริ่มรู้สึกหิวขึ้นมา

สาเหตุที่สองคือ ตนเป็นคนดันหานเฟยเอ๋อให้ดัง เธอเลี้ยงฉลอง ตนจะไปกินก็คงไม่เป็นอะไรหรอก？

มันเป็นสิ่งที่สมควรอยู่แล้ว！

เฉินเกอเปลี่ยนเสื้อเสร็จอย่างรวดเร็วเหมือนกับพวกหยางฮุย ต่างวิ่งลงจากตึกไปอย่างกับหมาป่า

หน้าประตูมหาลัย

เพื่อนในห้องเรียนของเฉินเกอได้มารอแล้ว

หานเฟยเอ๋อไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว เมื่อก่อนเป็นเพียงคนไลฟ์สดตัวน้อยๆคนหนึ่ง แต่ตอนนี้เธอเป็นคนที่โด่งดังในโซเชียล สามารถหาเงินก้อนโตได้แล้ว

จึงเป็นจุดศูนย์กลางของทุกคน

“พี่เฟยเอ๋อ พวกเราเรียกDD(แอพเรียกรถ)กัน？”

ตอนนี้หวงเหมาตามประกบทุกฝีก้าว ตั้งแต่ครั้งก่อนที่สวี่ตงกับพี่ชายของเขาสวี่ชาวตีลูกชายเศรษฐีอันดับหนึ่งของเมืองหลินจิง ก็ถูกซ้อมจนหนักไม่กล้ามาเรียนอีก ตอนนี้คนในห้องที่ยังคงสดใสสามารถกระโดดโลดเต้นได้ก็เหลือเพียงหวงเหมาเท่านั้น

“เรียกDDอะไรกัน ผมโทรไปที่บริษัทบริการรถแล้ว ให้พวกเขาส่งรถออดี้มาสิบคัน พวกเราก็นั่งรถนี้ไป ใช่สิ หวงเหมา คุณไปเช็คจำนวนคนดูสิว่าใครยังมาไม่ถึงบ้าง？”

“ได้เลย！”หวงเหมาไปทำตามอย่างตั้งใจเหมือนกับเป็นหน้าที่ของตัวเองอย่างนั้น แถมยังตะโกนเสียงดังอีกด้วย “อย่าเพิ่งคุยกันนะ คนที่ถูกผมเรียกชื่อให้บอกว่ามานะครับ！”

เช็คชื่อเสร็จอย่างรวดเร็ว

หวงเหมาวิ่งมาบอกว่า “พี่เฟยเอ๋อ ตอนนี้เหลือพวกที่พักที่เดียวกับหยางฮุยและเฮาหลานลันที่ยังไม่มา เฮาหลานลันบอกว่าเธอไม่สบาย นอนอยู่ที่หอพักคนเดียว！”

“โอเค ฉันรู้แล้ว แล้วพวกหยางฮุยล่ะ？แค่เปลี่ยนเสื้อทำไมชักช้าจัง！”หานเฟยเอ๋อที่สวมแว่นสีไวน์แดงได้เอามือกอดอกไว้ พลางพูดอย่างเคร่งขรึม เพราะตอนนี้เป็นเน็ตไอดอลแล้ว ต้องทำตัวให้ดูดีเข้าไว้

“มาแล้ว มาแล้ว พวกหยางฮุยมาแล้ว！”

มีผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นมาขณะนี้

พวกหอพักเดียวกับหยางฮุยทั้งหกคน กำลังวิ่งเหยาะๆมา

“เอะ？เฉินเกอไม่ใช่ออกไปเที่ยวหรอ？ทำไมกลับมาแล้วล่ะ？”

“ใช่สิ ให้ตายเถอะ อาจเป็นเพราะได้ยินว่ากินข้าว เขาจึงรีบกลับมา ใครจะรู้ว่าเงินที่ถูกหวยของเขาใช้หมดหรือยัง ปากบอกว่าท่องเที่ยว แต่อาจจะออกไปทำงานก็ได้！”

　คนทางเฉินเกอยังเดินมาไม่ถึง ก็มีเสียงหัวเราะเยาะดังขึ้นมา……