"เจ้าบ้านทากูยะ ฉันก็ต้องการให้นายช่วยเหลือ แต่แค่ตอนนี้ฉันยังไม่ได้บอกนาย" เฉินเกอยิ้ม และพูดเสียงเบา
"ไม่มีปัญหา ขอแค่พ่อหนุ่มเอ่ยปาก ฉันจะต้องช่วยนายแน่ๆ แม้หากนายต้องการตำแหน่งเจ้าบ้านของตระกูลนี้ ฉันก็ยกให้นายได้!" ทากูยะทุบไปที่หน้าอกตัวเองพลางตอบรับอีกครั้ง ในใจเขาชัดเจนกว่าใคร ถ้าหากไม่มีเฉินเกออยู่ที่นี่ ยังไม่ต้องไปพูดถึงการมีอยู่ของตระกูลเลย เกรงว่าแม้แต่ชีวิตของทาตายุก็คงรักษาไว้ไม่ได้ไปนานแล้ว
พูดไปมา ทั้งสี่ก็มาถึงด้านในห้องส่วนตัวชั้นบนสุดแล้ว
"พ่อหนุ่มเฉินเกอ วันนี้ต้องขอโทษจริงๆ โทษฉันที่ดื่มเหล้าแล้วหลับไปตลอดทั้งบ่าย ทำให้นายกับพ่อหนุ่มคนนี้นั่งแห้งอยู่ในห้องทำงาน และก็โทษที่เลขาฉันไม่ได้ปลุกฉัน รอฉันกลับไปก่อน จะต้องต่อว่าเขาให้ดี!"
เมื่อนั่งลง จางจ้านต้งก็พูดกับเฉินเกอด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
"อย่า" เฉินเกอปัดมือและยิ้มอ่อน
"ทำไมเหรอ?" จางจ้านต้งถาม
"ที่จริงเขาจะปลุกนาย เป็นฉันที่ให้เขาออกไปรอด้านนอก ไม่ให้รบกวนนายนอนหลับ" เฉินเกอหัวเราะเหอะๆ และพูดต่อ "นายเป็นประธานของบริษัทนายทุนใหญ่ ต้องพักผ่อนให้ดีๆ พวกเรารอนิดรอหน่อย ไม่เป็นไร"
"ใจฉันมัน รู้สึกไม่ดีจริงๆเลย!" คำพูดของเฉินเกอ ทำให้จางจ้านต้งยิ่งรู้สึกผิด ตอนที่เขาก็เผชิญหน้ากับตระกูลการเงินชั้นนำของสหพันธรัฐต้าซี ยังไม่เคยถ่อมตัวขนาดนี้เลย
"กินอะไรดี?" เฉินเกอไม่อยากพูดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้
"ไปจัดโต๊ะอาหารมาตรฐานสูงที่สุดของโรงแรมมา แล้วก็นำไวน์ชั้นดีที่ฉันเก็บไว้มาด้วย จำไว้ว่าให้เชฟยามาโมโตะมาลงมือทำเองด้วยนะ ถ้าหากเขาไม่มีเวลา ก็ให้เขาหยุดงานของห้องอื่น อย่ารบกวนเวลาของฉัน"
จางจ้านต้งพยักหน้า และพูดกับบริกรที่ยืนอยู่ด้านข้าง
"เชฟยามาโมโตะเหรอ" บริกรขมวดคิ้วอยู่ครู่ และลำบากใจเล็กน้อย
"วันนี้เขาไม่อยู่ที่โรงแรมเหรอ?" หน้าของจางจ้านต้งไม่พอใจเล็กน้อย เชฟยามาโมโตะของโรงแรมแห่งนี้ เกือบจะเป็นพ่อครัวส่วนตัวของเขาที่ไว้ใช้ต้อนรับแขกวีไอพีแล้ว
"อยู่ในโรงแรมครับ แต่แค่วันนี้ผู้นำบางคนของหน่วยรบก็มาทานอาหารที่นี่เหมือนกัน เชฟยามาโมโตะกำลังทำอาหารให้พวกเขาอยู่ครับ เกรงว่าจะต้องล่าช้าหน่อยนะครับ" บริกรพูดอย่างลำบากใจเล็กน้อย
"แล้วยังไง ฉันไม่ได้รู้จักคนในหน่วยรบพวกนั้น ให้เชฟยามาโมโตะมาทำอาหารให้ห้องฉัน ส่วนพวกคนในหน่วยรบ ก็ให้เชฟคนอื่นไปบริการก็ได้แล้ว ฉันจะบอกพวกนายให้นะ คุณผู้ชายสามท่านนี้เป็นแขกวีไอพีของฉัน ถ้าหากทำให้ฉันเสียเรื่อง ระวังฉันจะหาปัญหามาให้โรงแรมพวกนาย!"
ถ้าหากเปลี่ยนเป็นแขกคนอื่น เขาคงเห็นแก่หน้าหน่วยรบและไม่ไปแย่งเรื่องนี้ แต่ตอนนี้เฉินเกอนั่งอยู่ต่อหน้าเขา แถมเขายังหลับไปทั้งบ่ายเต็มๆ ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
ถ้าหากไม่ให้เฉินเกอกินอาหารดีๆของที่นี่ ในใจเขาจะต้องรู้สึกไม่ดีมากๆ
"ที่จริงอาหารก็เหมือนกันแหละ ฉันไม่มีเลือกมากขนาดนั้น" เฉินเกอปัดมือพลางพูด
"แบบนี้ไม่ได้ ฝีมือของเชฟยามาโมโตะกับเชฟธรรมดามันคนละระดับกันเลย ยังไงก็ตามวันนี้จะต้องให้พวกนายได้กินอาหารที่เขาทำ!" จางจ้านต้งปฏิเสธอย่างจริงจัง จากนั้นก็หันหน้าไปพูดกับบริกร "ไป บอกว่าเป็นคำสั่งจากฉัน ถ้าหากคนของหน่วยรบถาม ก็ให้พวกเขามาหาฉันเอง"
"ครับผม คุณจางกรุณารอสักครู่" ได้ยินจางจ้านต้งพูดแบบนี้ บริกรก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ถึงยังไงเขาก็เป็นแค่บริกรคนนึง ไม่กล้าที่จะขัดบุคคลฐานะระดับสูงส่งแบบนี้อยู่แล้ว หากไม่ระวังเล็กน้อย ก็อาจจะตกงานก็เป็นได้
เมื่อเห็นเฉินเกอ อิจิโร่ โนดะก็เก็บอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีเมื่อครู่ไป และนั่งลงตรงข้างเฉินเกอพลางพูด "ยังคงเป็นคดีลอบสังหารสองครั้งนั้น หลังจากการสืบสวนหลายวันที่ผ่านมา พวกเราได้สืบพบร่องรอยของบุคคลนั้นแล้ว แต่น่าเสียดายมากๆที่มันไปจากโวกั๋วแล้ว"
"น่าเสียดายจริงๆ" เฉินเกอส่ายหน้าพลางพูด
ผู้ฝึกตนขั้นสูงสุดของตระกูลเฉิน ถ้าหากถูกคนของทีมสอบสวนพวกนี้จับได้ นั่นถึงจะเป็นเรื่องน่าขันไปทั่ว
"ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่?" อิจิโร่ โนดะถามอย่างสงสัย
"ฉันกับคุณผู้ชายท่านนี้เป็นเพื่อนกัน วันนี้มานั่งดื่มด้วยกัน" เฉินเกอชี้ไปที่จางจ้านต้งที่อยู่ตรงข้าม และเอ่ยปากพูด
"งั้นไม่มีปัญหา ยกเชฟยามาโมโตะให้พวกนายแล้วกัน ยังไงพวกเราก็กินดื่มกันอิ่มแล้ว แค่จู่ๆก็โดนปาดหน้าไปรู้สึกไม่ค่อยโอเค เลยจงใจมาถามดูเท่านั้น"
"คุณจาง เมื่อครู่กิริยาฉันไม่ค่อยดี ต้องขอโทษคุณแล้ว!"
อิจิโร่ โนดะลุกขึ้นเดินไปด้านหน้าจางจ้านต้ง และยื่นมือ
"พฤติกรรมของฉันก็ไม่ดีไปบ้าง วันนี้ตอนบ่ายดื่มเหล้าเข้าไปไม่น้อย จนถึงตอนนี้ยังรู้สึกเหมือนยังไม่ตื่น ถึงยังไงนายก็เป็นเพื่อนของลูกพี่เฉินเกอ งั้นก็นั่งลงกินด้วยกันสักหน่อยสิ" จางจ้านต้งตบไปที่หน้าผาก เขาคิดไม่ถึงว่าเฉินเกอจะรู้จักคนของหน่วยรบด้วย ในความนึกคิดของเขา เหมือนว่าเฉินเกอกับโวกั๋วไม่เคยมีความสัมพันธ์อะไรกัน
"อันนี้ไม่เป็นไร กลับไปพวกเรายังมีเรื่องจริงจังให้ต้องสะสาง" อิจิโร่ โนดะปัดมือ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน
เรื่องนี้มีอัพต่อไหมครับ...
เอาข้อศอกแปลเหรอครับมั่วไปหมดแทนนามหญิงเป็นคำว่าผมเฉย...
กูงงกับการเขียนบทให้พระเอก,รวยมีเงิน,มีรถมีทุกอย่างแล้วก่อยังเขียนให้ดูโง่โดนดูถูกตลอดเวลา,คนเขียนบทมีปมปะเนี่ย...
555เขียนบทให้ตัวเอกโง่ดีครับ...
แล้วจะเขียนบทให้ตัวเอกโง่ไปถึงไหนละครับ...
เขียนแบบทำให้ตัวพระเอกโดนดูถูกมากไปหน่อยอ่านแล้วรำคาญ...
รออัพเดท เรื่องนี้จะมีการอัพเดทอีกไหมค่ะ...