ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 988

"ภาพนี้ เป็นพวกเราเผ่าไห่ต้อง" ทากูยะมองอยู่ครู่ จากนั้นก็สูดหายใจเข้าลึกพลางพูด "แต่นี่ก็เป็นแค่คำพูดที่บรรพบุรุษบอกต่อกันมา ฉันไม่เคยเห็นภาพไห่ซินมาก่อนเลย"

"งั้น จะหาตำแหน่งของเกาะโยวหลง ทั้งจะไปที่เกาะนั่นยังไง เกาะแห่งนี้เหมือนจะลอยอยู่บนผิวทะเล ขอแค่ใช้วิธีพิเศษถึงจะยืนยันได้"

"เมื่อก่อนเคยบังเอิญมาโผล่บนภาพไห่ซิน แต่หลังจากนั้นก็ไม่เคยเปลี่ยนไปอีกเลย" เฉินเกอขมวดคิ้วพลางมองภาพไห่ซิน

"เป็นความจริงที่เมื่อก่อนเกาะโยวหลงเป็นที่ที่พวกเราเผ่าไห่ต้องอยู่ แต่แค่เวลาผ่านไปนานมาก วิธีฉันเองก็ไม่รู้ แต่พ่อหนุ่มวางใจได้ นายช่วยตระกูลพวกเราไว้มาก ยังไงฉันก็จะช่วยนายอย่างสุดความสามารถ"

ทากูยะลูบหนวด เขานึกถึงสิ่งที่เขารู้เกี่ยวกับเผ่าไห่ต้องและเกาะโยวหลงอย่างละเอียด

คิดอยู่ครู่ เขาก็เดินมายังด้านหน้าตู้หนังสือ และเริ่มความหาหนังสือที่เรียงอยู่ด้านบน

"ฉันไม่เคยรู้เลยว่าอะไรคือเผ่าไห่ต้อง อะไรคือเกาะโยวหลง ไม่เคยได้ยินด้วยซ้ำ" ทาตายุที่อยู่ด้านข้างราวกับอาหารไม่ย่อย แน่นอนว่าเธอผิดหวังเล็กน้อย ถึงยังไงเฉินเกอไม่ได้มุ่งมาหาเธอ แต่เพราะมีจุดมุ่งหมาย

ช่วยเธอ ช่วยตระกูล ก็เพื่อที่จะไปให้ถึงเป้าหมายเท่านั้น ถึงแม้ว่าคิดแบบนี้จะเกินไปหน่อย แต่ความจริงก็เป็นแบบนี้

"ถ้าหากไม่เจอเรื่องแบบนี้ ฉันก็ไม่รู้" เฉินเกอยิ้มอย่างสลดพลางส่ายหัว

"นี่เป็นประวัติของตระกูลพวกเรา ไม่รู้ว่าข้างบนนี้จะหาสิ่งที่นายต้องการได้มั้ย" ไม่นาน ทากูยะก็ถือหนังสือที่ฝุ่นเขรอะเล่มนึงกลับมา

"ขอฉันดูหน่อย" เฉินเกอตาเป็นประกาย และรีบรับหนังสือมาวางลงตรงหน้าอย่างระมัดระวัง จากนั้นเริ่มเปิดดูไปทีละหน้าๆ

แต่จากที่เฉินเกอขยับ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็เริ่มค่อยๆ หายไป

นี่เป็นประวัติของตระกูลเล่มนึงจริงๆ แต่ด้านในกลับไม่ได้เขียนข้อมูลที่มีประโยชน์ไว้ แม้แต่ชื่อเกาะโยวหลงก็ไม่ได้พูดถึง และอายุของหนังสือทั้งเล่มนี้ ก็ประมาณราวๆ ห้าร้อยปี คิดว่าตอนนี้ เผ่าไห่ต้องคงออกจากเกาะโยวหลงแล้ว

"ยังมีอย่างอื่นอีกมั้ย?" หลังจากเฉินเกอดูผ่านๆ จบ ก็ถามทากูยะ

"ไม่มีแล้ว ฉันหาได้แค่เล่มนี้ ด้านในไม่มีสิ่งที่นายหาเหรอ?" ทากูยะส่ายหน้า ด้านในนี้หนังสือทุกเล่มต่างก็มีเนื้อหาของตนเอง เห็นว่าเยอะ แต่ส่วนมากก็ล้วนเป็นหนังสือสำคัญที่สืบทอดต่อจากบรรพบุรุษ เป็นไปไม่ได้ที่ด้านในจะบันทึกสิ่งต่างๆ เกี่ยวกับเผ่าไห่ต้องและเกาะโยวหลง

"ไม่มี มีแค่บันทึกเรื่องราวที่เกิดขึ้นในตระกูลเท่านั้น" เฉินเกอส่ายหน้า อดไม่ได้ที่จะรู้สึกท้อใจเล็กน้อย

"งั้นก็ไม่มีทางแล้ว สิ่งที่ตระกูลสืบทอดต่อกันมาต่างอยู่ที่นี่ ฉันรู้แค่ว่าตัวเองสืบสายเลือดเผ่าไห่ต้องมาเท่านั้น และก็เคยได้ยินคุณปู่กับคุณพ่อพูดถึงเรื่องเกาะโยวหลง แต่ก็ไม่รู้จริงๆ ว่าจะต้องทำยังไงถึงจะหาเจอและไปที่นั่นได้"

ช่วยเหลือเฉินเกอไม่ได้ ทากูยะก็ไม่ได้รู้สึกดีหรอก

"จะใช่จี้ห้อยคอของคุณหนูทาตายุมั้ยนะ?" ท่านซินแสกุ่ยมองทาตายุ ตั้งแต่แรกเริ่มเขาก็มองออกว่านี่คือจี้พิเศษของเผ่าไห่ต้อง และตามทฤษฎี ของพิเศษ ก็มักจะเป็นสิ่งที่มีประโยชน์ที่สุด

"สิ่งนี้?" เมื่อได้ยินแบบนี้ ทาตายุก็รีบถอดจี้ห้อยคอออกมา

"ฉันแค่รู้ว่าเจ้าสิ่งนี้คือจี้ห้อยคอพิเศษของเผ่าไห่ต้อง แต่จะใช่กุญแจที่จะหาเกาะโยวหลงเจอมั้ยนั้น ฉันก็แค่คาดเดาเท่านั้น"

ท่านซินแสกุ่ยส่ายหน้าพลางพูด

"ไม่เป็นไร ไม่รีบร้อน มันจะต้องมีหนทาง แต่แค่จะช้าจะเร็วเท่านั้น" ทากูยะจุดบุหรี่ พลางพูด

"แบบนี้พวกเรารีบกำจัดตระกูลคิมคาวะกับตระกูลโคชิทิ้งเถอะ แบบนี้เราจะได้มีเวลาตรวจสอบเรื่องเกาะโยวหลงแล้ว" ไป๋เสี่ยวเฟยให้คำแนะนำอยู่ด้านข้าง รู้ว่าเฉินเกอเบาะแสขาดหาย ในใจเขาก็รู้สึกไม่ดีเช่นกัน

"ดูก่อนค่อยว่ากันเถอะ" เฉินเกอหัวเราะอย่างสลด

ตอนนี้ไม่รู้เลยว่าพ่อกับแม่และพี่สาวอยู่ที่เกาะโยวหลงจะเป็นยังไงกันบ้าง ศัตรูที่เข้าใจเขาแบบนี้ในวันที่มืดมิดมันช่างยากจริงๆ ถึงขั้นที่เฉินเกออยากจะให้เฉินอู่แกล้งส่งคนมาจับเขาไป นำไปที่เกาะโยวหลง

แต่แบบนี้ถึงจะไปที่เกาะโยวหลงได้ แต่ก็ไม่สามารถช่วยคนออกมาได้ ใครจะรู้ว่ากลุ่มคนบนเกาะโยวหลงจะใช้วิธีแบบไหนขังตนไว้ ถ้าเกิดเอาตนเข้าไป นั่นก็ไม่มีความหวังใดแล้วจริงๆ

ส่งทั้งสองคนเสร็จ เฉินเกอก็นอนลงบนเตียงคิดถึงเรื่องนี้

——

วันต่อมา เฉินเกอก็ถูกปลุกด้วยเสียงเคาะประตู

"คุณเฉินเกอ ท่านประธานบริษัทหย่วนตงกรุ๊ปกลับมาที่ตระกูลกับเรา บอกว่าอยากจะพบคุณ" คนด้านนอกเคาะประตู พลางเรียกเสียงเบา

"จางจ้านต้ง?" เฉินเกอขยี้ตา ลุกจากเตียง สวมเสื้อคลุมและเปิดประตูออกไป

"ใช่แล้ว จะกลับมากับพวกเราให้ได้ พวกเราก็ไม่กล้าปฏิเสธ ทำได้แค่ตกลง คุณเฉินเกอคุณไปพบเขาสักหน่อยเถอะนะ ถ้าหากขัดใจล่ะก็ พวกเรารับผิดชอบไม่ไหวนะ" คนที่พูด เหมือนว่าจะเป็นคนที่เมื่อวานทากูยะสั่งให้ไปติดต่อกับบริษัทหย่วนตงกรุ๊ปคนนั้น เฉินเกอจำได้ว่าเขาชื่อทาคากิ

"พาฉันไปดูเถอะ" คิดว่าจางจ้านต้งช่วยเหลือตนไว้มาก เฉินเกอก็ไม่ได้ปฏิเสธ