ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 989

หน้าประตู จางจ้านต้งกำลังเดินไปเดินมาอย่างประหม่า เขารู้ว่ามันกะทันหันไปหน่อยที่จู่ๆ ก็โผล่มา เฉินเกออาจจะไม่ชอบใจ แต่เขาก็ต้องมา ถึงยังไงหลายปีไม่ได้เจอกัน และที่อยู่ของเฉินเกอก็ไม่แน่นอนด้วย

พลาดครั้งนี้ไป ก็อาจจะไม่ได้เจอเฉินเกออีกนานเลย

"พ่อหนุ่มเฉินเกอ!"

ขณะที่เขามองเข้าไปในคฤหาสน์ ก็พอดีกับที่เฉินเกอเดินออกมาข้างน้องพอดี

รอยยิ้มบนใบหน้าของจางจ้านต้งปรากฏขึ้นทันที เขาเดินอย่างเร็ว จนเขาเดินเข้ามาในคฤหาสน์ ยกมือขึ้นโบกมือมาทางเฉินเกอ และรีบควักบุหรี่ขึ้นมาจากกระเป๋าเสื้อ

"ทำไมเหรอ มาหาฉันที่นี่มีเรื่องอะไรเหรอ?" เฉินเกอรับบุหรี่ที่เขายื่นมา และถามอย่างนิ่งๆ

"ไม่มีเรื่องอะไรหรอก ก็แค่อยากเจอนาย ถ้าพลาดครั้งนี้ไป หลังจากนี้ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้เจอนายอีก" จางจ้านต้งจุดบุหรี่ให้เฉินเกอ และยิ้มอย่างซื่อๆ

"ฉันนึกว่านายจะมีคำชี้แนะอะไรซะอีก" ความประทับใจที่เฉินเกอมีต่อจางจ้านต้งนั้นดีมาโดยตลอด

"พ่อหนุ่มเฉินเกอล้อเล่นเก่งจริงๆ ฉันจะไปชี้แนะอะไรนายได้ ตอนนี้ขอแค่มีที่ให้นายใช้งานได้ ฉันก็จะช่วยนายเต็มที่!" จางจ้านต้งก็หัวเราะตาม

"ไปเถอะ เข้าไปคุยกันด้านใน" เฉินเกอปิดเสื้อคลุมของเขา ไม่พูดก็ไม่ได้ เช้าตรู่ของปลายฤดูใบไม้ร่วงนี่ช่างหนาวเย็นเล็กน้อย แม้แต่เขาผู้ที่บำเพ็ญตนจนมีความสามารถแล้ว ยังรู้สึกได้ถึงความหนาวเล็กน้อย

จางจ้านต้งไม่รีรอ ตามเฉินเกอเข้าไปทันที

เฉินเกอไม่ได้พาไปยังห้องพักแขกของตน แต่พามาที่ห้องนั่งเล่น คนรับใช้ที่กำลังทำความสะอาดอยู่ด้านใน เมื่อเห็นเฉินเกอพาแขกมา ก็รีบถอยออกไป

"ฉันยังจงใจฟังมาจากคนตระกูลฟุตาบะที่ทำสัญญาร่วมกับบริษัทหย่วนตงกรุ๊ปมา รู้ว่านายช่วงนี้พักอยู่ที่นี่ เลยรีบมาหา ไม่ได้รบกวนนายใช่มั้ย?" เมื่อนั่งลง จางจ้านต้งก็ถามอย่างร้อนใจ กลัวว่าจะสร้างความประทับใจที่ไม่ค่อยดีให้กับเฉินเกอ

"ไม่หรอก" เฉินเกอส่ายหน้า

"ถ้าไม่ก็ดี ฉันนึกว่านายจะรำคาญ!" เมื่อได้คำตอบจากเฉินเกอ จางจ้านต้งก็ฉีกยิ้ม "นี่ก็ผ่านไปห้าหกปีแล้ว ฉันคิดว่าชีวิตนี้ทั้งชีวิตจะไม่ได้เจอนายแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะโชคดีแบบนี้"

"คำพูดนี้ของนายพูดไปพูดมาก็แปลกๆ นะ" เฉินเกอขมวดคิ้วเล็กน้อย

"ฮ่าๆ ที่ฉันมาวันนี้ไม่ใช่แค่อยากมาเจอนาย แต่ยังมีเรื่องที่จะบอกนายอีกเรื่อง" จางจ้านต้งดีดขี้บุหรี่ และพูดต่อ

ตอนที่เขาพูดก็เอาแต่มองเฉินเกอ แม้แต่ร่างกายก็เขยิบขึ้นหน้ามาเล็กน้อย

"ต้องการให้ฉันช่วย?" เฉินเกอนั่งไขว่ห้าง

"ฉันอยากจะยกหุ้นสามสิบเปอร์เซ็นต์ของบริษัทหย่วนตงกรุ๊ปให้นาย" จางจ้านต้งส่ายหน้าพลางพูด

"สามสิบเปอร์เซ็นต์?" เฉินเกอยักคิ้ว

ต้องรู้นะ ว่าบริษัทหย่วนตงกรุ๊ปเป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ในห้าอันดับต้นๆ ของโวกั๋ว ทั่วเอเชียก็ติดอันดับไปแล้วกี่ครั้ง ถูกบอกว่าสามสิบเปอร์เซ็นต์ นั่นก็คือสามสิบเปอร์เซ็นต์ ที่สามารถทำให้ตระกูลมีกินมีใช้ไปหลายชั่วอายุคน ได้ใช้ชีวิตราวกับขึ้นสวรรค์

"ยังขาดเท่าไหร่?" คำตอบนี้ อยู่ในความคาดเดาของเฉินเกอ ถ้าหากเป็นตระกูลฟุตาบะเมื่อก่อนยังพอคุยได้ ถึงยังไงก็เคยร่วมมือกับบริษัทหย่วนตงกรุ๊ป แต่ตอนนี้ตกต่ำมาหลายปีแล้ว และถูกเห็บหมัดในตระกูลพวกนั้นสูบเลือดสูบเนื้อไปจนหมด

ความสามารถขอตระกูลต้องลดลงอย่างมาก บวกกับที่จางจ้านต้งเห็นแก่หน้าตน เลยให้สัญญาใหญ่มา ดังนั้นเฉินเกอจึงกังวล กังวลว่าถึงแม้ตระกูลฟุตาบะจะมีโอกาส แต่ก็อาจจะเป็นภาระแก่พวกเขาได้เช่นกัน

จนแม้กระทั่งส่งผลกระทบต่อบริษัทหย่วนตงกรุ๊ป

สิ่งนี้เฉินเกอไม่ยินดีที่จะเห็นมัน เพื่อที่จะช่วยตนเขาไม่อยากให้จางจ้านต้ง ต้องทำลายผลประโยชน์ของบริษัท

"ฉันผู้ตามตรงนะ" จางจ้านต้งกระแอม

"ไม่เป็นไร ที่นี่มีแค่พวกเราสองคน มีอะไรก็พูดมาเลย" เฉินเกอพยักหน้า ตอบรับ

"ที่จริงแย่เอามาก หลายปีก่อนเคยได้ร่วมมือกับตระกูลฟุตาบะ ฉันจำได้คร่าวๆ ว่าตอนนั้นตระกูลฟุตาบะของพวกเขายังพอมีความสามารถบางอย่างอยู่ แต่หลังจากที่ช่วงนี้ได้ร่วมงาน ฉันก็พบว่าตระกูลพวกเขานั้นตกต่ำลงไปมากๆ เลย"

จางจ้านต้งถอนหายใจ ถ้าหากไม่ใช่เพราะเห็นแก่หน้าเฉินเกอ ตระกูลฟุตาบะในตอนนี้ไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะได้ร่วมมือกับพวกเขา ขอแค่ได้ดูสักนิด ก็จะถูกโละทิ้งไปทั้งหมด

"ที่จริงแล้วจะให้สัญญาง่ายๆ กับพวกเขาก็ได้ ขอแค่ช่วยให้ตระกูลพวกเขาได้ฟื้นตัวก็พอ รอหลังจากนี้ค่อยให้สัญญาธรรมดาก็ได้" เฉินเกอคลำหาหนวดที่งอกบนคางของเขา พลางพูด

"ตอนแรกฉันก็คิดแบบนั้น แต่ว่าฉันก็บอกกับเลขาฉันไว้แล้ว ธรรมดาจะผ่อนข้อกำหนดหน่อย นอกจากนี้ฉันยังได้คัดเลือกกลุ่มผู้มีฝีมือและผู้จัดการบริษัท อีกไม่กี่วันจะส่งเข้าไปในบริษัทของตระกูลฟุตาบะ ให้พวกเขาคอยช่วยเหลือ คิดว่าไม่น่ามีปัญหาใหญ่อะไร" จางจ้านต้งพูดรับคำของเฉินเกอ