ทะเลทรายสีน้ำผึ้ง นิยาย บท 20

ฟีน่าลุกขึ้นแต่งตัวเพื่อกลับบ้าน “จะรีบกลับไปหาชู้หรือไง”ฮาติมนอนหนุนแขนตนเองจ้องมองมายังหญิงสาวด้วยสายตาเล้าโลม

“หมดหน้าที่ของฉันแล้วไม่ใช่หรือไง” หญิงสาวถามเสียงแข็ง

“ใครบอกกับเธอว่าหมดหน้าที่ของเธอแล้ว ตราบใดที่เธอยังไม่ได้แต่งงานกับจามาลและยึดสมบัติมันมาเป็นของเธอ ก็อย่าหวังว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆนะยอดรัก” ชายหนุ่มยิ้มพราย

“แกมันก็ผู้ชายที่ใช้ผู้หญิงเป็นสะพานข้ามไปสู่ความสำเร็จ หน้าทุเรศมากกว่าหน้าภาคภูมิใจ” หญิงสาวยิ้มอย่างเวทนาชายหนุ่ม

“อย่ามาทำเป็นปากดี เดี๋ยวจะเจ็บตัวเปล่าๆ” ชายหนุ่มเตือน

“ทำไมคุณจะทำอะไรฉัน” หญิงสาวกล่าวอย่างท้าทาย ชายหนุ่มลุกพรวดขึ้นจากที่นอน ตรงมาหาหญิงสาวบีบปากของเธอจนเจ้าตัวหน้าเบ้

“ปล่อยฉันนะฉันเจ็บ ปล่อย”

“ถ้าคิดหักหลังฉันเมื่อไร เธอจะเจ็บมากกว่านี้หลายเท่าจำไว้” หญิงสาวสะบัดหน้าหนีและวิ่งออกมาก่อนจะรถขึ้นและขับออกมาอย่างรวดเร็ว

ทำไมต้องเป็นเธอด้วยที่ต้องมาเจอกับคนที่ไม่ใช่คนเช่นเขา หญิงสาวจอดรถข้างทางและก้มหน้าร้องไห้ ทางที่ดีคือเธอต้องแต่งงานกับจามาลให้เร็วที่สุดและบอกกับเขา เธอเชื่อว่าความรักที่เขามีต่อเธอจะทำให้เขาอภัยให้เธอทุกอย่างและกำจัดเจ้าคนเลวให้พ้นไปจากชีวิตของเธอได้

ฮาติมมาหาชายหนุ่มที่บ้านเพราะได้ข่าวมาว่าเขามีหญิงสาวสวยมาเก็บไว้ที่บ้าน ชายหนุ่มจึงอยากเห็นว่าเป็นใครและมาจากไหน

“วัดดีพี่ชาย” ฮาติมร้องทักจามาลเมื่อเขามาเห็นชายหนุ่มกำลังหนังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่

“นึกอะไรถึงได้มาที่นี่ได้” ชายหนุ่มถามและพับหนังสือพิมพ์วางไว้บนโต๊ะ

“เห็นเขาบอกกันว่าพี่เอาผู้หญิงสาวสวยมาซ่อนไว้ในบ้านฉันก็เลยอยากมาดูให้เห็นกับตา ว่าแต่ฟีน่ารู้หรือยัง”

“รู้แล้ว” ชายหนุ่มตอบ

“ฟีน่าใจกว้างน่าดูเลยนะ ว่าแต่ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน” ยังไม่ทันที่จามาลจะอธิบายอะไร มณีอินและมนัสก็กลับมาจากด้านนอก

“คุณนั่นเองที่ผมเจอที่โรงงาน แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่ครับ หรือว่าคุณคือผู้หญิงที่พี่ชายของผมเก็บเอาไว้” มณีอินคอแข็งขึ้นมาทันทีกับคำว่า ผู้หญิงเก็บ

“คุณจะรู้มาว่าอย่างไรก็ช่างแต่ฉันขอบอกว่าฉันไม่ใช่ผู้หญิงเก็บของใคร ฉันมาทำงานตามที่พี่ชายคุณจ้างมาก็เท่านั้นเอง”

“มิน่าผมเที่ยวตามหาคุณจนทั่วแต่ก็ไม่เจอที่แท้ก็มาพักอยู่ที่บ้านพี่จามาลนี่เอง” ชายหนุ่มหัวเราะ

“แล้วนายตามหาเขาทำไม” จามาลถามเสียงเรียบ

“ก็ไม่มีอะไรมากแค่อยากจะรู้จักก็เท่านั้นเอง หรือว่าพี่....”

“หยุดคิดชั่วๆได้แล้ว ถ้าไม่มีธุระอะไรมากก็กลับบ้านนายไปได้แล้ว” ชายหนุ่มบอกเสียงแข็ง

“โธ่ อย่าใจร้ายนักซิพี่ ผมก็ผู้ชายคนหนึ่งนะที่เจอผู้หญิงสวยก็อยากทำความรู้จักไว้จริงไหมครับ” ฮาติมจ้องมองมณีอินในตาพราวระยับ

“ฉันขอตัวขึ้นไปพักผ่อนนะคะคุณจามาล วันนี้เหนื่อยมากแล้ว” หญิงสาวบอกและรีบเดินขึ้นไปบนห้อง เธอไม่ชอบขี้หน้าผู้ชายคนนี้เสียจริงๆ

“เป็นแบบนี้เองวันนั้นถึงห้ามไม่ให้ผมยุ่งกับเธอ ร้ายจริงนะ” ฮาติมมองพี่ชายอย่างหมิ่นๆ

“นายอย่าคิดให้มันมากไปกว่านี้หน่อยเลย”

“ไม่ให้คิดได้ยังไงในเมื่อพี่กับคุณฟีน่าจะต้องแต่งงานกันแต่ก็มีผู้หญิงคนนี้เข้ามาอยู่ที่บ้าน ถ้าเป็นผมๆคงทนไม่ได้แน่นอน” ชายหนุ่มพูดทิ้งท้ายเอาไว้

“นายอย่าไปสนใจคำพูดของคุณฮาติมเลยนะครับ ผมเชื่อว่าคุณฟีน่าเธอต้องเข้าใจนายอยู่แล้ว” กาซิมแสดงความคิดเห็น

ทั้งหมดออกมายืนรอด้านนอกและสอบถามรายละเอียดจากสาวใช้ที่อยู่ดูแลยามีนะ

“คุณยามีนะเธอไล่เอาน้ำฉีดดิฉันนะคะ แล้วแกก็ลื่นหกล้มเพราะไปเหยียบกับน้ำที่หกอยู่ที่พื้นห้องน้ำนะคะ ดิฉันขอโทษนะคะที่ดูแลคุณยามีนะไม่ดี” สาวใช้ก้มหน้าร้องไห้

“อย่าโทษตัวเองเลย ไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก” ชายหนุ่มบอกและรอฟังผลจากหมออย่างใจจดใจจ่อ

“คุณยามีนะไม่เป็นอะไรมากหรอกนะคะ” มณีอินบีบมือหญิงวัยกลางคนเอาไว้

“แน่นะ”ซาฮาถามเสียงสั่นเครือ หญิงสาวพยักหน้ารับ

“ยามีนะต้องปลอดภัยครับป้า อย่ากังวลมากไปเลย” ชายหนุ่มนั่งลงข้างๆป้าของเขา

ทังหมดลุกขึ้นเมื่อหมอออกมาจากห้อง

“เป็นไงบ้างครับหมอ” จามาลถามอย่างร้อนใจ

“ตอนนี้อาการภายนอกไม่น่ามีอะไรน่าเป็นห่วง ผมทำแผลให้แล้วดีที่แผลแตกไม่มากจึงไม่ต้องเย็บ แต่ต้องพาไปเอ็กซเรย์อีกรอบเผื่อว่าจะมีเลือดคั่งในสมองนะครับ ผมโทรเรียกรถมาแล้ว”

“ครับ”

“ขอฉันไปด้วยคนนะคะ” หญิงสาวบอก

“อย่าดีกว่า เรื่องของครอบครัวเรา คุณทำงานของคุณต่อไปเถอะ” ชายหนุ่มบอกเสียงเรียบ มณีอินอึ้งจนพูดอะไรไม่ถูกนอกจากมองตามคนทั้งสองไป

“ใช่ซิเรามันคนนอกอย่าเข้าไปยุ่งกับเขาดีกว่ารีบทำงานให้เสร็จเร็วๆจะได้รีบกลับ” หญิงสาวรู้สึกเจ็บกับคำพูดของชายหนุ่ม เย็นวันนั้นหญิงสาวไม่ได้ลงมาทานข้าวเพราะไม่รู้สึกหิวแม้แต่น้อย และด้วยความเป็นห่วงยามีนะเธอจึงกลืนอะไรไม่ลงนอกจากน้ำเปล่า เมื่อได้ยินเสียงรถเข้ามาจอดหญิงสาวจึงรีบวิ่งไปดูแต่ก็ไม่ใช่เขา คนสนิทของเขานั้นเองและครู่ต่อมาก็ได้ยินเสียงรถแล่นออกไปอีกครั้ง หญิงสาวเดาว่าจามาลคงใช้ให้กาซิมมาเอาของ หญิงสาวนั่งมองไปทางประตูบ้านจนดึกก็ไม่มีใครกลับมา เธอจึงเดินกลับขึ้นห้อง