ทะเลทรายสีน้ำผึ้ง นิยาย บท 27

“นายรังเกียจฉันล่ะซิถึงไม่ยอมพูดยอมคุยเหมือนแต่ก่อน” หญิงสาวไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าเขาเพราะกลัวว่าชายหนุ่มจะเห็นน้ำตา

“ผมคือว่า...”

“ฉันเข้าใจไม่ต้องพูดหรอกผู้หญิงอย่างฉันมันสกปรกเกินไปไม่มีใครเขาอยากเขาใกล้หรอก” หญิงสาวลงจากรถและวิ่งขึ้นห้องไป

“เรามันบ้าจริงๆ” ชายหนุ่มด่าตัวเองและโกรธที่ไม่พูดความในใจให้หญิงสาวได้รับรู้

นาธาลเดินออกมาจากเรือนหลังเรือนเล็กและเห็นเพื่อนเดินเข้ามาหน้าบอกบุญไม่รับจึงไม่กล้าที่จะทักได้แต่มองตามหลัง

“ตอนไปก็ไปกับคุณยามีนะมันน่าจะแฮปปี้นะแต่ทำไมหน้าเป็นตะขอแบบนี้ได้ว่ะ งงจริงๆ” นาธาลบ่นกับตัวเองและเดินเกาหัวขึ้นไปบนตึก

มณีอินเร่งทำงานทั้งวันทั้งคืนเพื่อให้เสร็จเร็วขึ้น ยิ่งอยู่ก็ยิ่งเจ็บ “ก๊อก ก๊อก” หญิงสาววางมือจากงานที่ทำและเดินไปเปิดประตูให้

“มีอะไรจ้ะอารีอา”

“คุณท่านอูลดาให้มาเชิญคุณอินลงไปพบที่ห้องนั่งเล่นค่ะ” เด็กสาวบอก

“จ้ะรอเดี๋ยวนะ” หญิงสาวบอกและเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างหน้าให้ดูสดชื่นขึ้น “ฉันพร้อมแล้วไปกันเถอะ”

“คุณอินมาแล้วค่ะ” เด็กสาวรายงาน อูลดาวางหนังสือลงและลุกมานั่งที่โซฟาตอนรับแขก มณีอินยกมือไหว้ “นั่งซิหนูอิน” หญิงสาวจึงนั่งลงที่เก้าอี้ตัวตรงข้าม

“ฉันอยากรู้เรื่องของพ่อหนูเล่าให้ฉันฟังได้ไหม”

“ได้ซิคะ หลังจากที่ท่านกลับมาจากเมืองไทยได้ไม่นานพ่อก็เป็นโรคมะเร็งที่กระเพาะมารู้ตัวตอนที่มันลุกลามมากแล้วหมอจึงช่วยอะไรไม่ได้แต่พ่อก็ไม่เคยยอมแพ้มันท่านอุทิศเวลาทั้งหมดให้กับครอบครัว ท่านลาออกจากราชการมาทำสวนกล้วยไม้เล็กๆที่บ้านและเมื่อถึงเวลาท่านก็ไปอย่างสงบแต่ก่อนจะสิ้นลมท่านบอกว่าได้ให้สัญญากับเพื่อนชาวต่างชาติเอาไว้ว่าจะให้ลูกๆมาแต่งงานกัน” หญิงสาวทำหน้าเศร้า

“พ่อหนูเป็นคนรักษาสัญญาน่าภูมิใจนะที่มีพ่อแบบนี้ ฉันไม่สงสัยเลยที่พวกหนูทุกคนเป็นคนดีแบบนี้เพราะมีแม่แบบที่ดีนี้เอง” ผู้สูงวัยกล่าวอย่างชื่นชม

“ผิดกับฉันที่มีเมียตั้ง 2 คนแต่ก็มีลูกแค่ 3 คน จามาลและยามีนะเป็นลูกของเมียคนแรกที่ฉันรักมาก ส่วนฮาติมเป็นเพราะฉันเมาจึงทำให้ผู้หญิงท้องฉันจึงต้องรับเขามาเลี้ยงดูถึงเป็นความผิดพลาดแต่ฉันก็รักเขาเช่นเดียวกับจามาลและยามีนะ”

“แล้วคุณผู้หญิงเสียยังไงคะ ขอโทษนะคะที่อินเสียมารยาท” หญิงสาวกล่าวขอโทษเมื่อรู้สึกว่าจะถามก้าวกายเรื่องส่วนตัวของอีกฝ่ายมากไป

“ไม่เป็นไร เขาตายหลังจากคลอดยามีนะได้สองอาทิตย์หมอบอกว่าเธอตกเลือดมากและเป็นโรคร้ายแต่เธอไม่ยอมบอกฉันทั้งที่หมอบอกเธอเอาไว้แล้วว่าจะตั้งท้องไม่ได้อีกแต่เธอก็ฝืนจนมียามีนะออกมา ฉันเสียใจแทบบ้าแต่เมื่อเห็นหน้ายามีนะแล้วฉันก็ต้องตั้งสติใหม่เพราะลูกสาวคนนี้ที่เมียของฉันเหลือไว้ให้เป็นสิ่งล้ำค่าที่สุดในชีวิตฉัน ถ้าเธอมีลูกแล้วก็จะรู้เอง” อูลดายิ้มให้หญิงสาวที่นั่งฟังนิ่งอย่างสงสารเขาจับใจ

“แต่ท่านก็เก่งนะคะที่เลี้ยงพวกเขาทั้ง 3 คนมาได้และเป็นคนดีเหมือนกัน” หญิงสาวบอก

“ฉันก็ต้องเพิ่งพี่สาวฉันเหมือนกันเพราะเป็นผู้หญิงรู้เรื่องแบบนี้ดี”

“มิน่าล่ะคุณซาฮาจึงรักคุณจามาลและคุณยามีนะมาก” หญิงสาวบอก

“ใช่ แล้วหนูมาอยู่ที่นี่ขาดเหลืออะไรบอกฉันได้นะ”

“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวยกมือไหว้เขาและขอตัวกลับขึ้นมาทำงานต่อ

ตั้งแต่วันที่ยามีนะกลับมาจากตลาดในตัวเมืองกับกาซิม หญิงสาวก็มีท่าทีซึมไปและพยายามหลบหน้ากาซิมตลอดเวลา แม้แต่เวลาที่เดินสวนกัน

“ยามีนะไปไหนมาหรือ เดี๋ยวนี้พี่ไม่เคยเห็นหน้าเจ้าเลย” จามาลเอ่ยถามน้องสาวหลังจากที่กลับมาจากที่ทำงาน กาซิมถือกระเป๋าเอกสารขึ้นมาส่งให้และไม่ยอมมองสบตาหญิงสาวแม้แต่น้อยยิ่งทำให้ฝ่ายหญิงน้อยใจมากขึ้น

“อย่าไปคิดในสิ่งที่มันผ่านมาแล้ว คิดถึงแต่วันข้างหน้าและอนาคตเท่านั้น พี่เชื่อนะว่าผู้ชายที่รักจริงและไม่มองเพียงแค่รูปกายภายนอกยังมีอยู่จริง เชื่อพี่ซิ” หญิงสาวบอกอีกฝ่ายจึงยิ้มออกมาได้

“แล้วถ้าพี่อินรักใครสักคนพี่อินจะทำยังไงคะ” เด็กสาวถามต่อ

“เอ่อ..พี่ก็จะทำทุกอย่างเพื่อให้คนที่พี่รักมีความสุข”

“แม้ว่าเขาจะไม่ได้รักเราหรือคะ”

หญิงสาวเงียบไปก่อนจะตอบช้าๆ “ใช่จ้ะแม้ว่าเราต้องเจ็บปวดก็ตาม”

“พี่อิน” เด็กสาวอุทานเบาๆในลำคอและคิดว่าเธอไม่ควรที่จะยึดติดกับความรักที่เห็นแก่ตัวในเมื่อกาซิมไม่ได้รักเธอแล้วก็ไม่มีประโยชน์ที่จะทำงอนหรือประชดเขา

“เฮ้อ..ความรักนี่ก็แปลกนะคะพี่อินเมื่อก่อนอยู่ใกล้เราแท้ๆกับมองไม่เห็นค่าของมันแต่พอมันไปไกลแล้วกลับวิ่งตามหาจนต้องเจ็บตัวและเจ็บใจ” ยามีนะเอนหลังลงกับเตียงนอนนุ่มของหญิงสาว

“คืนนี้ขอหนูนอนด้วยคนนะคะ” เด็กสาวบอก มณีอินมองหน้าและพยักหน้า

“ได้ซิจ้ะ จริงซิพรุ่งนี้วันหยุดเราไปเที่ยวกันดีกว่าแต่ต้องตามประสาผู้หญิงนะเป็นความลับ” หญิงสาวบอก ยามีนะรีบลุกขึ้นอย่างตื่นเต้น

“ไปที่ไหนคะ แต่หนูขับรถไม่เป็นแต่รู้จักที่เที่ยวเยอะแยะเลย”

“พี่ขับรถเป็นแต่ไม่รู้จักที่เที่ยว” หญิงสาวบอกและมองสบตากันอย่างมีความหมายและหัวเราะกันคิกคัก

“ตกลงตามนี้นะ เดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อนและเดี๋ยวเราลงไปทานข้าวกันแล้วค่อยขึ้นมาคิดว่าจะไปเที่ยวที่ไหนกันดี” หญิงสาวเดินเข้าไปในห้องน้ำ ระหว่างที่รอมณีอินยามีนะก็เดินดูข้าวของในห้องของหญิงสาวจนมาถึงเครื่องคอมพิวเตอร์ที่หญิงสาวเปิดไว้เมื่อครู่