ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 202

ซุนจื่อเชียนครุ่นคิดแล้วกล่าวว่า

เหลียนซื่อพยักหน้า “เอาแบบนี้ก็ได้”

หลายวันต่อมาก็ไม่เห็นตาเฒ่าอู๋กลับมา ซุนจื่อเชียนและเหลียนซื่อจึงเชื่อว่าตาเฒ่าอู๋จากไปแล้วจริงๆ

เดิมทีพวกเขากังวลว่าซูเสี่ยวลู่จะไม่คุ้นเคย แต่ในไม่ช้าก็หมดกังวล

ซูเสี่ยวลู่เพียงร้องไห้ครั้งเดียว จากนั้นก็กลับมาใช้ชีวิตตามปกติ

นางคิดว่าอาจเป็นเพราะนางเรียนรู้เร็วเกินไป จึงทำให้ความสัมพันธ์ศิษย์อาจารย์สั้นลง

แต่เมื่อคิดดูอีกที หากย้อนเวลากลับไปได้ นางก็จะทำเช่นนี้อีก เพราะทุกครั้งที่นางทำภารกิจที่ตาเฒ่าอู๋มอบหมายได้สำเร็จอย่างยอดเยี่ยม ชายชราก็จะภาคภูมิใจมาก เขาไม่เคยเห็นนางเป็นเด็กธรรมดา ดังนั้นการสำเร็จวิชาเร็วเกินไปจะดีหรือไม่นั้น ตาเฒ่าอู๋ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย ยิ่งเร็วเขาก็ยิ่งภาคภูมิใจ

เมื่อเข้าใจแล้ว ซูเสี่ยวลู่ก็ไม่รู้สึกเศร้าอีกต่อไป กินดื่มตามปกติ

ชีวิตยังคงดำเนินไปตามปกติ

เมื่อถึงวันกลับบ้าน ซูเสี่ยวลู่ก็รีบออกไปที่ร้านค้าแต่เช้าเพื่อช่วยงาน

จ้าวซื่อเห็นนางมาคนเดียวก็อดถามไม่ได้ “แล้วอาจารย์เจ้าล่ะ วันนี้เขาไม่กลับมาหรือ?”

ซูเสี่ยวลู่ตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “อาจารย์ข้าออกไปจากที่นี่แล้ว เขาไปเมื่อสองวันก่อน บอกว่าข้าสำเร็จวิชาแล้ว”

จ้าวซื่ออึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับมาพร้อมรอยยิ้มบาง “ก็ดีเหมือนกัน เสียดายก็แค่ไม่มีโอกาสได้จัดงานเลี้ยงขอบคุณ แต่คงเพราะเขาไม่คุ้นกับเรื่องพวกนี้กระมัง การไปใช้ชีวิตอิสระก็คงดีสำหรับเขาแล้ว”

ตาเฒ่าอู๋เป็นคนพูดน้อยและเย็นชาต่อผู้คนทั่วไป

แต่กับบุตรสาวคนเล็กของเขา นางเปรียบเสมือนแก้วตาดวงใจที่เขารักและทะนุถนอมที่สุด ซูเสี่ยวลู่สามารถดึงหนวดเคราของเขาเล่นได้โดยไม่ถูกดุ ซึ่งสิทธิพิเศษเช่นนี้ คงไม่มีใครในโลกได้รับอีกแล้ว

เขาถ่ายทอดวิชาแพทย์ทั้งหมดที่มีให้ซูเสี่ยวลู่ แต่เมื่อซูเสี่ยวลู่สำเร็จวิชา ก็ไม่มีแม้แต่การจัดงานเลี้ยงขอบคุณอาจารย์

จ้าวซื่อรู้สึกเสียดายอยู่ไม่น้อย แต่ทำได้เพียงเก็บความรู้สึกนั้นไว้ในใจ นางอธิษฐานเงียบๆ ขอให้ตาเฒ่าอู๋สุขสงบและปลอดภัยในที่ที่เขาเลือกไปอยู่

“อาจารย์ข้าไม่ได้ใส่ใจเรื่องพวกนั้นอยู่แล้ว เขาบอกว่าหากมีเวลาว่าง วันข้างหน้าท่านก็จะกลับมาทดสอบความก้าวหน้าของข้าอีก”

ซูเสี่ยวลู่กล่าวพร้อมรอยยิ้ม

จ้าวซื่อได้ยินเช่นนั้นก็พลอยยิ้มตาม “เช่นนั้นเจ้าจงตั้งใจเรียนให้ดี อย่าให้อาจารย์เจ้าต้องผิดหวัง เมื่อเขากลับมา ค่อยตอบแทนเขาอย่างเหมาะสม”

เมื่อรู้ว่าตาเฒ่าอู๋ยังคงตั้งใจจะกลับมาในอนาคต จ้าวซื่อก็คลายกังวลลงไปมาก