ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 203

เฉินซื่อกลัวมากว่าคำพูดของนางจะไม่จริงใจพอ เฉียนซื่อไม่ตอบตกลงหรือไม่เชื่อ

นางร้อนใจ บางทีอาจจะคิดถึงลูกสาวขึ้นมา ในดวงตาจึงมีน้ำตาคลอเบ้า นางสะอื้นไห้และพูดว่า “ที่ข้าพูดมาทั้งหมดเป็นความจริง หากเจ้าไม่เชื่อ ข้าสามารถพาเจ้าไปที่บ้านเพื่อพบลูกสาวของข้าได้...”

“นางอายุเพียงยี่สิบสี่ปี นางยังไม่ได้แต่งงาน ข้าไม่อยากให้นางต้องมาจบชีวิตลงแบบนี้ ขอร้องเจ้า...”

เฉินซื่อหลั่งน้ำตา เล่าให้เฉียนซื่อฟังว่าทำไมนางถึงรู้เรื่องของเฉียนซื่อ

ลูกสาวยังคงเป็นแผลในใจของนางเสมอ ดังนั้นนางจึงได้ยินข่าวลือ และสืบถามไปทั่ว จนในที่สุดก็ได้ยินเรื่องราวของเฉียนซื่อ

พวกเขาบอกว่าใบหน้าของเฉียนซื่อเคยมีแผลเป็นขนาดใหญ่ แต่ตอนนี้หายดีแล้ว ไม่รู้ว่าใช้ยาวิเศษอะไร

คนที่ไม่สนิทกับเฉียนซื่อ ต่างพูดตรงๆ ว่าเป็นเรื่องโกหก เฉียนซื่อไม่ได้มีแผลเป็นเต็มหน้าเสียหน่อย ร่องรอยบนใบหน้านาง น่าจะเป็นเพียงแค่ปาน หรืออะไรสักอย่าง ส่วนดวงตา? น่าจะได้รับบาดเจ็บในวัยเด็ก

ผู้คนเพียงพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่เฉินซื่อกลับเชื่อเป็นจริงเป็นจัง นางรอเฉียนซื่ออยู่หลายวัน จนได้เห็นนาง นางกลัวว่าการปรากฏตัวอย่างกะทันหันจะรบกวน แต่เฉียนซื่อกลับสังเกตเห็นนางและตกใจทันที

เฉินซื่อกลัวว่าจะพลาดโอกาสนี้แล้วจะไม่เจอเฉียนซื่ออีก จึงไล่ตามและขวางนางไว้

เฉียนซื่อรู้สาเหตุแล้ว มองดูเฉินซื่อด้วยสีหน้าจริงใจ ก็เชื่อไปเจ็ดส่วน นางพูดว่า “แล้วเจ้าพักอยู่ที่ไหน บอกข้ามาเถอะ แต่เจ้าอย่าตามข้าอีกเลย ข้าจะช่วยถามให้ทีหลัง หากท่านหมอตกลง ข้าจะแนะนำเจ้าให้รู้จัก แต่หากไม่ตกลง ข้าจะมาแจ้งให้เจ้าทราบ เจ้าอย่าทำให้ข้าลำบากใจเลย”

เฉียนซื่อเชื่อเฉินซื่อ แต่ก็ใช่ว่านางจะพาเฉินซื่อไปพบซูเสี่ยวลู่ เพียงเพราะคำพูดไม่กี่คำของเฉินซื่อ

นางต้องกลับไปถามความสมัครใจของซูเสี่ยวลู่ก่อน

เฉินซื่อได้ยินคำพูดของเฉียนซื่อ นางยังคงต้องการพบท่านหมอในทันที แต่นางก็รู้ว่าทำเช่นนั้นไม่เหมาะสม หากนางยืนกราน เฉียนซื่อคงไม่ตอบตกลง ดังนั้นนางจึงต้องระงับความกังวลเอาไว้

นางพยักหน้า บอกที่อยู่บ้าน และขอร้องเฉียนซื่อซ้ำๆ ให้ช่วยถามให้หน่อย สุดท้ายจึงมองเฉียนซื่อจากไปด้วยความอาลัยอาวรณ์

เฉียนซื่อยังกังวลว่าเฉินซื่อจะมีเจตนาร้าย จึงระมัดระวังเป็นพิเศษ และจงใจเดินวนไปหลายรอบ หลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครสะกดรอยตาม นางจึงวางใจและกลับไป

เฉียนซื่อกลับไปที่ร้าน ช่วยจ้าวซื่อเก็บกวาด รอจนซูฉงและคนอื่นๆ เลิกเรียน ทั้งกลุ่มก็พากันกลับบ้าน

ระหว่างทาง เฉียนซื่อพูดกับจ้าวซื่อ “พี่ใหญ่ พี่สะใภ้ วันนี้ข้าเจอผู้หญิงแปลกๆ คนหนึ่ง”

จ้าวซื่อมองเฉียนซื่อด้วยความสงสัย

ซูซานหลางก็หันมามองเฉียนซื่อ “น้องสะใภ้ เจ้าเจอใครมาหรือ?”

เฉียนซื่อขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนกล่าวขึ้นว่า “พี่ใหญ่ พี่สะใภ้ มีผู้หญิงคนหนึ่งแซ่เฉิน นางถามข้าว่ารอยแผลบนหน้าข้าหายได้อย่างไร นางบอกว่าลูกสาวของนางอายุยี่สิบสี่ยังไม่ได้แต่งงาน เพราะมีรอยแผลมากมาย นางจึงอยากขอให้ข้าแนะนำหมอให้”