ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 213

ซุนจื่อเชียนถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วถาม

ซูเสี่ยวลู่พยักหน้า

ซุนจื่อเชียนจึงพาซูเสี่ยวลู่ไปด้วยกัน

เมื่อพวกเขาจากไปแล้ว เหลียนซื่อก็เดินออกมาจากมุมตึก นางมาถึงได้สักพักแล้ว ได้ยินบทสนทนาระหว่างซูเสี่ยวลู่และซุนจื่อเชียน ที่นางไม่เข้าไปก็เพราะรู้สึกว่าไม่เหมาะสม

เรื่องนี้ ซุนจื่อเชียนก็จะบอกนางเอง

เมื่อรู้ว่าเขากำลังวุ่นวายกับเรื่องนี้ เหลียนซื่อก็วางใจรอ

......

หลินผิงเซิงรออย่างร้อนใจอยู่ในโถงรับแขก บ่าวรับใช้นำน้ำชามาให้ เขาก็ไม่ได้แตะต้อง หรือแม้แต่นั่งลงก็ไม่เคย

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังมา หลินผิงเซิงก็ตึงเครียดไปทั้งร่าง

ก่อนหน้านี้ เขาครุ่นคิดไตร่ตรองอยู่ในใจมาโดยตลอด เขามีคุณสมบัติอะไรบ้างที่จะขอรับการรักษา คิดไปคิดมา เขาก็ยิ่งรู้สึกว่ามันน่าขันยิ่งนัก

เขามีความรู้ความสามารถ แต่เขาไม่มีเงิน

ใช้ชีวิตมาสี่สิบหกปี หลินผิงเซิงเพิ่งตื่นรู้ว่าที่ผ่านมานั้นสูญเปล่า เขาเพิ่งเข้าใจ ความหมายของประโยคสุดท้ายที่สหายเพียงหนึ่งเดียวในเมืองหลวงเอ่ยอำลา

สายลมพัดผ่านไป ย่อมเห็นบาดแผลทุกหย่อมหญ้า

จิตใจมนุษย์อัปลักษณ์ ยังคงมีจิตใจอันบริสุทธิ์ดุจทารก

น่าเสียดายที่เขาเข้าใจช้าเกินไป

สายลมในใจของเขา จนกระทั่งบุตรสาวนอนจมกองเลือด เขาจึงมองเห็นชัดว่า หลังจากสายลมพัดผ่านไป สถานที่ที่เขาไม่เคยมองเห็น ล้วนเต็มไปด้วยบาดแผล

และบัดนี้ เขาควรใช้ความพยายามทั้งหมดที่มีเพื่อชดเชยความผิดเหล่านั้น

เมื่อซุนจื่อเชียนและซูเสี่ยวลู่เดินเข้ามาในโถงรับแขก หลินผิงเซิงก็ตกตะลึง

ซุนจื่อเชียนเอ่ยกับหลินผิงเซิงว่า “อาจารย์หลิน นี่คือหมอเทวดาซูเสี่ยวลู่ที่รักษาซ่านเอ๋อร์และเชี่ยนเอ๋อร์ อาจารย์ของนางก็คือหมอเทวดาคนก่อนแห่งสำนักหมิงกู่ อย่าเห็นว่านางอายุเพียงสี่ขวบกว่า แต่นางสำเร็จวิชาแล้ว”

หลินผิงเซิงละสายตาที่ตื่นตะลึง กล่าวด้วยความรู้สึกผิด “เมื่อวานข้าได้พบนางแล้ว”

ในใจของหลินผิงเซิงยากที่จะสงบนิ่งได้ แต่บางครั้งโชคชะตาก็มักเล่นตลกเช่นนี้

ซุนจื่อเชียนก็ตกตะลึงเช่นกัน เขาไม่คิดว่าหลินผิงเซิงและซูเสี่ยวลู่จะเคยมีวาสนาต่อกัน แต่เมื่อเห็นหลินผิงเซิงตกตะลึงเช่นนี้ ในใจก็มีแต่เสียงถอนหายใจ

ผู้คนอ้อนวอนต่อเทพเจ้า แต่เมื่อเทพเจ้าอยู่ข้างกาย ผู้คนก็มักจะไม่เชื่อ