ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 216

บิดามารดายังอยู่ จะปล่อยให้ผมขาวอย่างพวกท่านมาส่งผมดำอย่างนางได้อย่างไรกัน

แม่ลูกกอดกันร้องไห้อยู่พักหนึ่ง เฉินซื่อกลัวหลินเหยาเหยาจะร้องไห้จนทำร้ายร่างกายตนเองเข้า จึงรีบเช็ดน้ำตาให้นางพลางกล่าว "บุตรสาวคนดี เราอย่าร้องไห้กันอีกเลยนะ"

หลินเหยาเหยาพยักหน้าพลางสะอื้น

ทั้งสองคนต่างดวงตาแดงก่ำ เฉินซื่อเห็นสภาพของหลินเหยาเหยาดีขึ้น ก็รู้สึกวางใจแล้ว

หลังจากที่หลินผิงเซิงทำอาหารมื้อเย็น ครอบครัวสามคนก็กินจนหมด ในตอนกลางคืน เฉินซื่อก็มาทายาขี้ผึ้งให้หลินเหยาเหยา

นางทายาหนาๆ ทั่วใบหน้าและลำคอ ครอบคลุมทุกบริเวณที่มีแผลเป็น

เฉินซื่อเฝ้าหวังอยู่ในใจ หากยานี้ได้ผลจริงก็คงจะดี

หลินเหยาเหยาร่างกายอ่อนแอ จึงค่อยๆ หลับไปแล้ว

เฉินซื่อทายาให้นางเสร็จแล้วจึงกลับห้อง

หลินผิงเซิงยังคงนั่งอ่านตำราใต้แสงตะเกียง เมื่อเห็นเฉินซื่อกลับมา จึงปิดตำราลง

เฉินซื่อถอนหายใจ "พรุ่งนี้ข้าจะไปสือโหย่วเว่ย ไปขอโทษมารดาของท่านหมอเทวดา"

หลินผิงเซิงพยักหน้า "ฮูหยิน ขอเพียงระวังอย่าได้เผยแพร่เรื่องนี้ออกไป ขอให้รู้กันเพียงพวกเราก็พอ"

เฉินซื่อพยักหน้า นางเข้าใจแน่นอน

สองสามีภรรยาเข้านอน วันรุ่งขึ้น เฉินซื่อก็ไปซื้อผักดองเปรี้ยวกับผักดองเผ็ด

จ้าวซื่อต้อนรับนางอย่างกระตือรือร้น และห่อของให้อย่างดี

เนื่องจากมีลูกค้ามาก เฉินซื่อจึงไม่มีโอกาสพูด สุดท้ายได้แต่พูดคำว่า 'ขอโทษ' ด้วยความรู้สึกผิดแล้วจากไป

จ้าวซื่อยิ้มอ่อนโยน ตอบกลับว่า 'ไม่เป็นไร'

สำหรับเรื่องของเฉินซื่อ จ้าวซื่อไม่ได้สนใจมากนัก

ตอนนี้ซูเสี่ยวหลิงก็เรียนรู้การทำอาหารจากเฉียนซื่อ เมื่อเฉียนซื่อไปสอนที่โรงเตี๊ยม ซูเสี่ยวหลิงก็ไปเรียนด้วย ซูซานหลางช่วยแบกของกลับมาแล้วรีบไปช่วยเฉินหู่ ทุกคนต่างยุ่งทั้งวัน

เฉินต้านิวกับเฉินเอ้อร์นิวพูดจาไพเราะ ตั้งแต่เช้าจนบ่าย หลายครั้งยังไม่มีเวลาแม้แต่จะดื่มน้ำสักอึก

ดังนั้นเรื่องที่เฉินซื่อมาหา จ้าวซื่อก็ลืมไปอย่างรวดเร็ว

— —

ซูเสี่ยวลู่ได้รับสัญญาที่เหลียนซื่อส่งมา เป็นข้อตกลงเกี่ยวกับการร่วมมือกันของทั้งสองคน

ซูเสี่ยวลู่เก็บสัญญาเรียบร้อย ก็เริ่มทุ่มเทใจให้กับการต้มยาและปรุงยา

ครึ่งเดือนต่อมา วันที่ห้าเดือนแปด

ซูเสี่ยวลู่คำนวณว่ายาขี้ผึ้งของหลินเหยาเหยาคงจะใกล้หมดแล้ว อีกไม่กี่วันคงต้องมาหานาง