ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 217

"ข้าอยากพบบิดามารดาของเจ้า ปรึกษากับพวกเขาก่อน หลังจากพวกเขาตกลงแล้วค่อยดูฤกษ์ยามที่เหมาะสม"

เรื่องการรับซูฉงซูหวาเป็นศิษย์นั้น หลินผิงเซิงให้ความสำคัญยิ่ง เพราะพวกเขาจะเป็นศิษย์เพียงคนเดียวของเขา จึงต้องประกาศให้เป็นทางการ

ซูเสี่ยวลู่กล่าวว่า "เช่นนั้นก็ไปวันนี้เลยก็ได้ วันนี้ข้าว่างพอดีเลยเจ้าค่ะ"

บังเอิญวันนี้ไม่ต้องฝังเข็มให้ซุนเป่าซ่านกับซุนเป่าเชี่ยนพอดี

หลินผิงเซิงพยักหน้า

เขาเลิกสอนเร็วขึ้นเป็นพิเศษหนึ่งชั่วยามเพื่อเรื่องนี้

หลังจากตกลงกันแล้ว ซูเสี่ยวลู่ก็กลับไปจัดการธุระที่เรือน แล้วออกเดินทางพร้อมกับครอบครัวหลินผิงเซิง

ซุนจื่อเชียนกับเหลียนซื่อส่งพวกเขาที่ประตูจวน มองจนเงาร่างของพวกเขาหายลับไปแล้วจึงกลับเข้าจวน

เหลียนซื่อคล้องแขนซุนจื่อเชียนพลางยิ้มถาม "งานเลี้ยงรับศิษย์นี้ เราควรส่งของขวัญอะไรดีนะ?"

ซุนจื่อเชียนครุ่นคิดอย่างจริงจังแล้วกล่าวว่า "พู่กัน หมึก กระดาษ และแท่นฝนหมึก สำหรับนักเรียน ของพวกนี้เหมาะที่สุด"

เหลียนซื่อยิ้มพลางพยักหน้า "ดี เอาอย่างที่ท่านว่าก็แล้วกัน"

— —

ซูเสี่ยวลู่ถือกระเป๋าใส่เข็มไว้ เดินกระโดดโลดเต้นไปตลอดทางด้วยความดีใจ

เฉินซื่อเห็นแล้วอดยิ้มไม่ได้ ช่างมีความสุขจริงๆ

ความร่าเริงมีชีวิตชีวาของนาง ทำให้พวกเขาลืมไปว่านางคือหมอเทวดาน้อย หลินผิงเซิงก็คุยกับเฉินซื่อว่าเมื่อกลับไปแล้วจะต้องแจ้งใครบ้าง สองสามีภรรยาวางแผนกันอย่างดี แสดงให้เห็นว่าให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มาก

ซูเสี่ยวลู่ถอนหายใจแล้วพูดว่า "ที่แท้งานเลี้ยงรับศิษย์ต้องจัดใหญ่โตด้วยหรือนี่"

นึกถึงการรับศิษย์สองชาติที่ผ่านมาของนาง ล้วนทำทุกอย่างเงียบๆ แค่ยกน้ำชามาคำนับไหว้ก็เสร็จพิธีแล้ว

ซูเสี่ยวลู่รู้สึกตื้นตันใจอยู่บ้าง

ชาติที่แล้วนางเป็นเพียงเด็กที่หมอแพทย์แผนจีนเก็บมาเลี้ยง แต่เดิมเลี้ยงดูมาดุจหลานสาว แต่เมื่อเห็นว่านางรู้ความและชอบเรียนวิชาแพทย์ จึงรับเป็นศิษย์อย่างจริงจัง

เพียงแค่ชาถ้วยเดียว และเปลี่ยนคำเรียกเท่านั้นเอง

ชาตินี้ก็เช่นกัน ตาแก่พูดอะไรก็เป็นอย่างนั้น บิดามารดาก็ฟังคำของเขา

ตาแก่ย่อมรักและหวงแหนศิษย์น้อยผู้นี้เป็นธรรมดา ไม่ยอมประกาศให้ใครรู้ เพียงเพราะตาแก่ไม่อยากยุ่งยาก

"เสี่ยวลู่ เจ้าแตกต่างจากคนอื่น"

หลินผิงเซิงพูดอย่างอ่อนโยน เขาเกรงว่าซูเสี่ยวลู่จะรู้สึกไม่ดี

ซูเสี่ยวลู่ยิ้มหวานพลางกล่าวว่า "ข้ารู้ อาจารย์ของข้าไม่ชอบติดต่อกับผู้คน แต่ข้าไม่เหมือนท่าน ต่อไปเมื่อข้ารับศิษย์ ข้าจะต้องจัดงานเลี้ยงใหญ่โตให้ได้"