ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 219

ซูซานหลางเข้าใจแล้ว นี่เป็นเรื่องดี

เขาข่มความตื่นเต้นไว้ พูดกับหลินผิงเซิงว่า "ขอบคุณอาจารย์หลินที่เห็นความสำคัญของพวกเขา ถ้าพวกเขาเต็มใจ ข้าก็ไม่มีข้อขัดข้อง"

ซูซานหลางมองไปที่ซูฉงกับซูหวาพลางกล่าว

ในเมื่อหลินผิงเซิงมาถึงที่นี่ แสดงว่าเขามีความจริงใจยิ่งนัก ซูซานหลางจึงพูดเรื่องจริงไปตามตรง

เขาเข้าใจว่านักเรียนกับศิษย์ที่รับอย่างเป็นทางการนั้นแตกต่างกัน คุณชายคุณหนูของจวนตระกูลซุนเชิญหลินผิงเซิงมาเป็นอาจารย์ แสดงว่าหลินผิงเซิงมีความรู้ความสามารถจริง คนเช่นนี้จะรับบุตรชายของตนเป็นศิษย์ เขาจะไม่ตกลงได้อย่างไรกัน

"เจ้าฉง เจ้าหวา พวกเจ้าเต็มใจที่จะเป็นศิษย์ของท่านอาจารย์หรือไม่?"

ซูซานหลางถามซูฉงซูหวาอย่างจริงจัง

ซูฉงกับซูหวามองหน้ากัน ทั้งสองคนไม่ได้พยักหน้าทันที ซูหวามองหลินผิงเซิงแล้วเอ่ยปาก "ท่านอาจารย์ ข้าอยากถาม ท่านอาจารย์จะยินดีรับน้องเหิงเป็นศิษย์ด้วยหรือไม่? น้องเหิงก็ฉลาดมาก เขาเป็นคนสอนหนังสือให้ข้ากับพี่ใหญ่"

โอกาสดีเช่นนี้ ซูฉงกับซูหวาต่างก็เต็มใจ แต่พวกเขาก็ไม่อยากทิ้งโจวเหิงไว้ข้างหลัง

ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ทั้งคู่ต่างถือว่าโจวเหิงเป็นน้องชายแท้ๆ

โจวเหิงรู้มาตลอดว่าซูฉงซูหวาดีกับเขา แต่เขาไม่เคยคิดว่าจะดีถึงเพียงนี้ ไม่คำนึงถึงผลประโยชน์ ช่างดีจริงๆ

ไม่ทันที่หลินผิงเซิงจะเอ่ยปาก โจวเหิงก็รีบพูดก่อนว่า "ท่านอาจารย์ไม่ต้องสนใจข้า แค่รับพี่ฉงกับพี่หวาก็พอแล้ว ข้าจะพยายามให้หนัก สู้ให้สอบผ่านทุกปี"

แค่ผ่านการทดสอบของอาจารย์หลิน เขาก็จะได้เรียนกับอาจารย์หลินทุกปี

หากเพราะเขา ทำให้ซูฉงซูหวาพลาดโอกาสได้อาจารย์ที่ดีเช่นนี้ นั่นก็จะเป็นความผิดของเขา

หลินผิงเซิงมองโจวเหิงพลางกล่าวว่า "ญาติผู้ใหญ่ของเจ้าไม่ได้อยู่ที่นี่ ถ้าเจ้าไม่รังเกียจ เจ้าก็สามารถเป็นศิษย์นอกของข้าได้ เราไม่ต้องผูกพันด้วยสายสัมพันธ์ศิษย์อาจารย์ แต่การปฏิบัติก็ไม่แตกต่างกัน"

ตอนสอบเข้าเรียน เขาก็เคยถามแล้ว แต่โจวเหิงเพียงแต่บอกว่าบิดามารดาไม่ได้อยู่ที่นี่ ส่วนเรื่องอื่นๆ เขาไม่ยอมเปิดเผย

หลังจากสังเกตมาได้สักระยะ เขาพบว่าโจวเหิงมีจิตใจกว้างขวาง ความคิดลึกซึ้ง ไม่เหมือนเด็กจากครอบครัวทั่วไป การที่เขาอยู่ที่นี่ อาจมีเรื่องที่พูดไม่ได้

การรับโจวเหิงเป็นศิษย์ เขาก็เต็มใจ แต่การรับศิษย์อย่างเป็นทางการต้องผ่านการอนุญาตจากบิดามารดาเสียก่อน

ดังนั้นการให้โจวเหิงเป็นศิษย์นอก ไม่ต้องผูกพันด้วยสายสัมพันธ์ศิษย์อาจารย์ แต่ได้รับการปฏิบัติเท่าเทียมกัน จึงเป็นทางออกที่ดีที่สุด

โจวเหิงประสานมือ ค้อมตัวอย่างนอบน้อม "ศิษย์ขอขอบคุณท่านอาจารย์"

หลินผิงเซิงพยักหน้า "อืม ลุกขึ้นเถอะ"

หลินผิงเซิงหันไปมองซูฉงซูหวา ถามอย่างจริงจัง "ซูฉง ซูหวา พวกเจ้าทั้งสองยินดีที่จะรับข้าเป็นอาจารย์ รับการถ่ายทอดความรู้ทั้งหมดที่ข้ามีหรือไม่?"

ซูฉงกับซูหวาแสดงสีหน้ายินดี ทั้งสองคนคุกเข่าลงคำนับ พร้อมกล่าวด้วยความเคารพพร้อมกันว่า "ศิษย์ยินดีขอรับ"