ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 151

“ทำ ทำไมกัน?” รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดเอ่ยถามตะกุกตะกัก

มู่หรงฉีมองเขาอย่างไม่พอใจ “ข้าไม่พอใจนางมานานแล้ว วันนี้จึงเขียนหนังสือหย่าตัดขาดกัน มีความสุขจริง!”

รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดมองเขาหน้านิ่วคิ้วขมวด “ท่านอ๋องมีความสุข แต่หากพระชายาจากไป แล้วอวัยวะภายในของกระหม่อมเกิดเจ็บปวดขึ้นมาจะหาใครมาตรวจดูล่ะขอรับ”

มู่หรงฉีชะงัก “หมอบนโลกนี้ไม่ได้มีแค่นางเพียงคนเดียว สตรีบนโลกก็ไม่ได้มีแค่นางเช่นกัน”

“แต่นางเป็นคนผ่าเปิดอกกระหม่อม นางบอกว่าเกล็ดเลือดของกระหม่อมสูงต้องกินยาอย่างต่อเนื่องมิเช่นนั้นเส้นเลือดจะอุดตันได้”

เขาพ่นคำพูดออกมาแต่มู่หรงฉีไม่เข้าใจจึงยกมือขึ้นอย่างรำคาญ “เส้นเลือดหยุดทำงานเพราะเจ้าขาดสุรา แค่ดื่มสุราเข้าไปกระตุ้นก็ไม่มีอะไรแล้ว ดื่มสุรา!”

รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดโบกมือ “ไหสุราของกระหม่อมแตก ท่านอ๋องรอก่อนนะขอรับ กระหม่อมจะเข้าไปหยิบมาให้อีกไห”

มู่หรงฉีส่งเสียงตอบรับแสดงการอนุญาต

รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดลงมาจากหลังคาเมื่อพ้นสายตาของเขาก็รีบวิ่งไปทันที ไม่ได้วิ่งไปที่ห้องเก็บสุรา แต่วิ่งออกไปด้านนอก

ระหว่างทางก็เจอเข้ากับหมอประจำจวนที่กำลังหาลิงอยู่ เมื่อเห็นเขาวิ่งหน้าตื่นมาก็รีบคว้าตัวไว้ “ดึกดื่นป่านนี้แล้ว เจ้าละเมอหรือ?”

รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดร้อนรนจนกระทืบเท้า “ข้าจะมีกะจิตกะใจมาละเมอที่ไหนกัน ข้าถามท่าน พระชายาดีไหม”

หมอถลึงตา “นางเป็นอาจารย์ข้า อาจารย์เพียงหนึ่งวันนับถือเป็นบิดาตลอดชีวิต เจ้าว่าดีไหมล่ะ?”

รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดไม่มีเวลามาสนใจคำเปรียบเปรยของเขาจึงได้แต่พายเรือตามน้ำ “พ่อท่านโดนแม่ปลดแล้ว ท่านจะร้อนรนไหม”

หมอสะบัดมือออก “เจ้าไปเรียนรู้เรื่องชั่วร้ายแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ข้าอายุปูนนี้แล้วยังจะมาหลอกอะไรข้าอีก”

“ใครหลอกท่าน เมื่อครู่ท่านก็พูดเองว่าท่านอ๋องปลดพระชายาแล้ว!”

“อะไรนะ?” หมอร้อนรนขึ้นมาทันที “เจ้าไปฟังข่าวลือของใครมา”

“ท่านอ๋องพูดออกมาจากปากเอง!”

หมอร้อนรนจนเดินวนไปมา “ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด หากพระชายาถูกปลดใครจะสอนวิชาฝังเข็มให้ข้าล่ะ?”

“เช่นนั้นพวกเราจะไม่สนใจเรื่องนี้ไม่ได้ จริงไหม”

“แล้วจะทำอย่างไรล่ะ”

“ข้าเดาว่าเรื่องนี้น่าจะเกี่ยวข้องกับเรื่องที่คุณชายรองฉีพาพระชายาไปเที่ยวหอนางโลมเมื่อสองสามวันก่อน”

“พระชายาไปหอนางโลม? นางจะทำเช่นนี้ได้อย่างไร? ท่านอ๋องยังไม่เคยไปเลยด้วยซ้ำ”

“ท่านพูดมากเสียจริง วันนี้คุณชายรองฉีมาขอโทษกับท่านอ๋องถึงที่ แต่ท่านอ๋องไม่ยอมให้เข้าเฝ้า คุณชายรองฉีจึงมาเล่าให้ข้าฟังอยู่นานสองนาน ที่แท้ทุกอย่างก็เป็นเรื่องเข้าใจผิด”

หมอถึงได้เหมือนยกภูเขาออกจากอก “เช่นนั้นเจ้าคิดจะทำอย่างไร?”

“วันพรุ่งยามฟ้าสางพระชายาก็จะจากไปทันที ดังนั้นข้าต้องไปบอกรัชทายาทเสิ่นกับคุณชายรองฉีก่อน เรียนผูกต้องเรียนแก้ จะพูดอะไรก็ต้องแก้ปัญหาเรื่องที่เข้าใจผิด”

“แล้วข้าล่ะ?”

“ยังต้องให้บอกอีกหรือ? ท่านต้องรวบรวมพลังคิดหาวิธีรั้งพระชายาไว้ก่อน”

หมอเดินวนอีกสองรอบ “ข้าจะไปหาโตวโตว หากไม่ไหวจริงๆ ก็ให้นางกินสลอดเขาไปจนลุกไม่ไหว เช่นนั้นพระชายาก็จะพานางไปด้วยไม่ได้”

“แล้วแต่ท่านจะใช้วิธีการอะไรเถอะ ตอนนี้แยกย้ายกันปฏิบัติการ”

ล้อเล่นอะไรกัน หากเข้าไปรายงานจริงตัวเขาได้ไม่มีที่ซุกหัวนอนเป็นแน่

ทหารเฝ้ายามดันพวกนางออกไปโดยไม่มีคำอธิบายใดๆ และปิดประตูเสียงดัง “ปัง”

เสียงโหวกเหวกโวยวายทำให้มู่หรงฉีที่ตื่นมาฝึกดาบและทำลายดอกไม้ตั้งแต่เช้า เขาเอ่ยถามว่าเกิดอะไรขึ้น ทหารเฝ้ายามไม่กล้าปิดบังจึงเอ่ยตามความจริง

มู่หรงฉีอดงุนงงไม่ได้ หนังสือหย่าที่เขาเพิ่งเขียนเมื่อคืนแพร่งพรายออกไปด้านนอกได้อย่างไร?

เขาสะบัดมืออย่างหงุดหงิด “ไล่พวกแม่สื่อออกไปให้ไกลๆ บอกพวกนางว่าหากยังสร้างเรื่องกระจายข่าวลือข้าจะจัดการอย่างเด็ดขาด”

ทหารเฝ้ายามรับคำสั่ง ผ่านไปสักพักก็ถือเทียบเชิญเข้ามา

“ไล่ไปหรือยัง?”

“ไล่ไปแล้วขอรับ แต่ว่า…”

ทหารเฝ้ายามมีสีหน้าลำบากใจที่จะรายงาน “หลังจากที่ไล่พวกแม่สื่อไป ก็มีคนจากจวนอื่นๆ มาเพื่อส่งเทียบเชิญให้พระชายา ไม่ใช่เพื่อพูดคุยเรื่องแต่งงาน แต่เพื่อเชิญพระนางไปดื่มน้ำชาชมบุปผาขอรับ”

ก่อนจะมองใบหน้าเย็นชาของมู่หรงฉีและยื่นเทียบเชิญให้อย่างระมัดระวัง

มู่หรงฉีแค่กวาดตามอง ประมาณแปดเก้าอัน

ในช่วงเวลาแบบนี้ยังจะมาเชิญไปดื่มน้ำชาชมบุปผา แค่เดาก็รู้ได้ทันทีว่ามีจุดประสงค์อะไร สตรีนางนี้อยู่เฉยๆ ไม่เป็น ต้องดึงดูดให้คนมาสนใจ นางรู้จักพวกคุณชายมากมายขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ไร้เหตุผลที่สุด ไม่แปลกที่นางจะรีบหย่ากับเขา

เมื่อวานเขายังขู่นางว่าหากพลาดโอกาสนี้ไปก็จะไม่มีอีกแล้ว ใครเล่าจะรู้ว่ามีคนต่อแถวรอแย่งลูกค้าอยู่แล้ว

ไร้เหตุผลจริงๆ