ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 159

เหลิ่งชิงฮวนยังไม่ทันจะได้พูดก็ถูกพระสนมฮุ่ยเฟยขัด

“เจ้ายังเห็นข้าเป็นเสด็จแม่อีกหรือ? ที่ข้าสั่งสอนไปมันเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาเจ้าใช่ไหม? ครั้งก่อนที่ข้ามาที่จวนก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเจ้า ตอนข้ากลับก็กำชับเจ้าแล้วว่าให้รักษาจรรยาสตรี รักษาหน้าที่ อย่าเอาแต่ออกไปข้างนอกจนไม่หลงเหลือภาพลักษณ์ของพระชายา”

ข้อกล่าวหาถูกร่ายยาวจนแทบไม่ได้พักหายใจและไม่ตกหล่นแม้แต่คำเดียว

เหลิ่งชิงฮวนไม่กล้าขัดจึงรอให้พระสนมฮุ่ยเฟยพูดจบ ระบายอารมณ์เสร็จจึงได้เงยหน้าขึ้น “ชิงฮวนจะทำตามคำสอนของพระสนมฮุ่ยเฟยเพคะ แต่หม่อมฉันกับท่านอ๋อง…”

“ยังจะกล้าพูดถึงท่านอ๋องอีกหรือ? เมื่อคืนฝนตกหนักซ้ำห้องตำราก็เกิดฝนรั่ว ท่านอ๋องไม่มีที่ให้พำนักจึงตากฝนมาที่เรือนหลักแต่เจ้ากลับปิดประตูขังเขาไว้ด้านนอก เหลิ่งชิงฮวนนะเหลิ่งชิงฮวน เจ้าลองไปถามสิว่าทั่วทั้งเมืองมีใครกล้าปล่อยให้สามีของตนตากฝนอยู่ข้างนอกบ้าง? บุตรข้าช่างน่าสงสารยิ่งนัก ตากฝนทั้งคืนจนไม่สบายหนักเช่นนี้”

“ขอพระทานอภัยเพคะ หม่อมฉัน…”

“หยุดแสร้งทำเป็นขอโทษได้แล้ว ในใจเจ้ารู้สึกผิดบ้างหรือไม่? ท่านอ๋องส่งคนไปตามเจ้ากลับจวนแล้วเจ้าล่ะ? หากหน้าไปทั้งวันเพิ่งจะกลับมาตอนฟ้ามืด เจ้ายังเห็นหัวฉีเอ๋อร์อยู่หรือไม่? เจ้ายังมีคุณสมบัติอะไรที่จะเป็นพระชายา? วันนี้หากเจ้าไม่อธิบายกับข้าให้ชัดเจนข้าจะส่งเจ้ากลับจวนมหาเสนาบดี ตำแหน่งพระชายาฉีอ๋องหากเจ้าไม่ต้องการ ก็ยังมีคนอื่นที่ต้องการ”

เหลิ่งชิงฮวนพูดไม่ออก ทำไมวันนี้พระสนมฮุ่ยเฟยถึงได้เหมือนประทัดเช่นนี้ จู่ๆ ก็ระเบิดใส่เธอไม่หยุด

แล้วยังจะให้เธออธิบายอะไรอีก? ปลดแล้วก็ปลดสิ หนังสือหย่าก็เขียนแล้ว จับผิดเก่งเช่นนี้ วันหลังเธอจะต้องหาโอกาสเชิญอดีตแม่สามารถคนนี้ไปกินปลาด้วยกันเสียหน่อย

เมื่อเห็นพระสนมฮุ่ยเฟยหยุดด้วยความโกรธและไม่พ่นไฟใส่เธอแล้ว เหลิ่งชิงฮวนก็สามารถแทรกขึ้นมาได้

“ท่านอ๋องเขียนหนังสือ…”

“แค่กๆๆ”

เธอถูกขัดอีกครั้ง ครั้งนี้เป็นมู่หรงฉีที่กุมหน้าอกไออย่างรุนแรง เพื่อดึงดูดความสนใจของคนอื่นและดันเหลิ่งชิงฮวนไปอีกทาง

รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดเอ่ยขึ้นมาอย่างระมัดระวัง “กระหม่อมคิดว่าให้พระชายาตรวจอาการท่านอ๋องก่อนจะดีกว่าไหมขอรับ”

แม้ว่าพระสนมฮุ่ยเฟยจะโกรธจัดแต่สภาพร่างกายของบุตรนั้นสำคัญยิ่งกว่า นางเขยิบไปอีกทางแต่ก็ยังไม่วายจะพึมพำ

“โตจนป่านนี้แล้วยังทำตัวเป็นเด็กๆ ตอนอยู่ในสนามรบลำบากแค่ไหนก็ไม่สน แต่แค่ยาถ้วยเดียวกลับกินไม่ได้”

วัยทองของพระสนมฮุ่ยเฟยมาก่อนกำหนดแน่ๆ เมื่อเทียบกับมู่หรงฉีนางดูหงุดหงิดกว่ามาก ควรจะกินยาได้แล้ว

เหลิ่งชิงฮวนลุกขึ้นอย่างจำใจและก้าวไปข้างหน้า

คนที่อยู่รอบข้างก็แหวกทางให้อย่างรู้ทัน แต่นางเจียวคนงามกลับก้นหนัก ไม่ยอมลุกไปไหน ทั้งยังเอื้อมมือไปกุมมือของมู่หรงฉีไว้

เมียน้อยกล้าอ่อยสามีต่อหน้าเมียหลวง น้องสาว หน้าไม่อายเกินไปหน่อยมั้ง

เดิมทีเหลิ่งชิงฮวนคิดจะแค่ดูลวกๆ และสั่งยาลดไข้ให้กับเขา เพราะตอนนี้เธอกำลังท้องดังนั้นจึงไม่เหมาะที่เธอจะเข้าใกล้พาหะมากเกินไป แต่เมื่อเธอเห็นนางเจียวคนงามที่ได้ประโยชน์จากความผิดของผู้อื่นก็รู้สึกโกรธขึ้นมา ดังนั้นเมื่อเธอเจอหน้ามู่หรงฉีจึงทำตัวอ่อนโยนเป็นพิเศษ

รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดที่อยู่ข้างๆ ก็นำกล่องยาของเธอมาให้แล้ว

เธอนั่งลงข้างหน้ามู่หรงฉี ตรวจชีพจร วัดไข้ ดูคอ ก่อนจะหยิบหูฟังแพทย์ออกมา แหวกสาบเสื้อของมู่หรงฉีและสอดหัวตรวจเข้าไป

ร้อนจริงๆ นี่ไม่ใช่การแสดง

“ฉีดยาลดไข้สักเข็มก่อนดีกว่าเพคะ”

“อืม” มู่หรงฉีตอบรับอย่างมีความสุขราวกับรอคอยมานานแล้ว

เหลิ่งชิงฮวนจ่ายยาและยิ้มอย่างชั่วร้ายให้มู่หรงฉี ไม่สิ ยิ้มอย่าใจดี มู่หรงฉีรู้สึกประหม่าเล็กน้อย เขาจ้องมองเข็มอย่างใจจดใจจ่อ

เหลิ่งชิงฮวนโน้มตัวเข้าไป เธอชะงักมือก่อนจะหันหน้ากลับมา “หม่อมฉันจะฉีดยาที่บั้นท้ายของท่านอ๋องแต่มือไม่ว่าง รบกวนจิ่นอวี๋จวิ้นจู่ช่วยถอดกางเกงของท่านอ๋องให้หน่อยนะเพคะ”

“วางใจเถอะเพคะ ยานี้ออกฤทธิ์เร็ว อีกประเดี๋ยวไข้ก็คงจะลด”

เธอเก็บกระบอกยา ใช้สำลีกดเลือด พอจะหันหลังกลับมู่หรงฉีก็ยกมือขึ้นมาดึงกระโปรงของเธอ ก่อนจะเอ่ยสั่งด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “ห้ามไป”

“หม่อมฉันอยากจะไปแล้วหม่อมฉันไปได้ไหมเพคะ? หม่อมฉันจะไปไหนได้?”

ปัญหาแม่สามีก็ยังไม่จบ สิ่งนี้ทำให้เหลิ่งชิงฮวนโกรธและต้องลดเสียงลง “ก็แค่เป็นหวัดน้ำมูกไหล ถ้ากินยาอย่างเชื่อฟังตั้งแต่แรกก็จบ จำเป็นต้องเรียกระดมพลขนาดนี้เลยหรือเพคะ ไหนจะทำให้หม่อมฉันต้องคุกเข่าแล้วก็โดนตำหนิอีก”

มู่หรงฉีมองเธอด้วยท่าทางเศร้าสร้อย เหมือนลูกหมาตัวเล็กๆ ที่นอนอยู่ “ยานั่นกินยาเกินไป”

เหลิ่งชิงฮวนสำลัก เขาคิดว่าตัวเองเป็นเด็กทารกหรือไง? เธอหยิบยาออกมาและเอ่ยอย่างเย็นชา “กินยาเพคะ!”

มู่หรงฉีบ่นอุบอิบ “แข็งกระด้าง ไม่อ่อนโยนเลยสักนิด”

เหลิ่งชิงฮวนยิ้มตาหยี ยื่นยาให้เขาด้วยท่าทางออดอ้อน “คุณชาย กินยาเพคะ!”

สายลมพัดโชยมา มู่หรงฉีตัวสั่นในทันที เขากะพริบตาและยื่นหน้าออกมา “ป้อนข้า”

ได้ หม่อมฉันจะป้อนให้

เหลิ่งชิงฮวนค่อยๆ บรรจงหยิบยาเม็ดเคลือบน้ำตาลหลายเม็ดป้อนเขา

มู่หรงฉีเม้มริมฝีปากก่อนจะยกยิ้ม “หวาน” จากนั้นก็เคี้ยวสองครั้ง ดวงตาและจมูกย่นเข้าหากันดูขมขื่น

แย่แล้ว เจ้าเด็กนี่เป็นไข้จนเอ๋อไปแล้ววันนี้ถึงได้ไร้สติเช่นนี้ ใครเขากินยากันแบบนั้นเล่า?