ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 16

เหลิ่งชิงฮวนเปิดประตูออกอีกครั้ง จากนั้นก็ยื่นหัวออกมา “ฤทธิ์ยาคงจะอยู่อีกหลายวันนะ คงจะต้องลำบากน้องสาวอยู่ห้องคนเดียวไปก่อน อย่างอื่นก็ไม่มีอะไรแล้ว จะค่อยๆ ดีขึ้นเอง ท่านอ๋องวางใจได้เพคะ”

“เหลิ่งชิงฮวน! สักวันข้าจะฆ่าเจ้า”

“อำมหิตจริงๆ คนสองคนแค่ทะเลาะเบาะแว้งกันนิดหน่อยเอง ช้อนยังมีกระทบกับปากหม้อบ้างเลย เอะอะก็จะฆ่า คิดว่าจวนท่านอ๋องเป็นสนามรบหรือไงกัน”

เสียงที่เยือกเย็นนั้นดังมาจากด้านใน มู่ซรงฉีรู้สึกโมโหจนควันออกหู ไม่รู้ว่าจะระบายความโกรธยังไง ได้แต่สะบัดแขนเสื้อแล้วเดินจากไป

เมื่อเหลิ่งชิงหลางเห็นเขาไปแล้ว ขืนตนเองจะอยู่ต่อจะไม่ได้อะไรอยู่ดี จึงได้แต่จ้องโตวโตวด้วยความโกรธแล้วเดินส่ายเอวจากไป

โตวโตวที่ยืนอยู่ในลานนั้นถึงกับอึ้งไปสักพัก เธอรู้ว่าตั้งแต่ที่คุณหนูฟื้นขึ้นมา ก็รู้สึกว่าเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่อย่างวันนี้ที่ทำให้ท่านอ๋องที่เป็นถึงเทพสงครามของเมืองฉางอันกริ้วขนาดนี้ มันจะไม่องอาจมากไปหน่อยเหรอ

มู่หรงฉีออกจากตำหนักฉาวเทียนด้วยความโกรธ เขาเดินรอบจวนท่านอ๋อง แต่ก็ไม่รู้จะระบายอารมณ์ไปที่ไหน

แต่ได้เจอกับหมอที่อยู่ในจวนพอดี เขากำลังนั่งยองอยู่หน้าราวเก็บยาของเขา ในอกก็อุ้มลิงแก่ของเขาเอาไว้ มือของเขาถือเข็มเงินระยิบระยับเอาไว้สามเข็ม แล้วพูดคุยต่อรองกับลิงแก่ตัวนั้นอย่างค่อยเป็นค่อยไป “ให้ข้าลองอีกครั้งนะ แม้ว่ามันจะเจ็บหน่อย แต่มันจะทำให้ร่างกายแข็งแรง เสริมบำรุงหยางและไต มันดีต่อเจ้านะ”

ลิงแก่ตัวนั้นแยกเขี้ยวเพื่อแสดงความไม่พอใจ

มู่หรงฉีเดินเข้าไปใกล้ จากนั้นดึงแขนเสื้อขึ้น แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความโกรธ “จับชีพจรให้ข้าด้วย!”

ลิงแก่นั้นกลัวความความโกรธบนตัวของเขาจึงวิ่งหนีไปอย่างว่องไว หมอยิ้ม “แหะแหะ” แล้วถามว่า “ท่านอ๋องไม่สาบายตรงไหนขอรับ”

“ทั้งตัว!”

ดูท่าทางแล้วจะปวดตับนะ แต่หมอไม่กล้าพูดหรอก ได้แต่เข้าไปจับดูชะอย่างตั้งใจ พลางมองดูสีหน้าและอารมณ์ของเขาอย่างระมัดระวัง ผ่านไปนานก็ไม่กล้าที่จะให้ข้อสรุป

“สรุปแล้วเป็นยังไง”

“ท่านอ๋องให้คำใบ้หน่อยได้ไหมขอรับ”

คาดเดาแบบไม่มีที่มาที่ไปมันยากจริงๆ

“วันนี้โดนเข็มเงินจิ้มเข้าที่บริเวณใต้ซี่โครง จู่ๆ ร่างกายก็รู้สึกชาและอ่อนแรง”

“โดนยาพิษหรือขอรับ”

“ใช่” มู่หรงฉีกัดฟันพูด “ตอนนี้การรับรู้ต่างๆ เริ่มจะกลับมาแล้ว แต่ผู้หญิงคนนั้นบอกว่า จะอีกหลายวันถึงจะกลับมาเป็นปกติ!”

นัยน์ตาของหมอนั้นมีความตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อย “เป็นยาพิษที่แรงจริงๆ! ดูแล้ว คนผู้นี้จะต้องมีฝีมือการรักษาโรคที่เก่งกาจอย่างแน่นอน ไม่ทราบว่าเป็นใครหรือขอรับ”

มู่หรงฉีทำเสียงไม่พอใจ “ข้าว่าเจ้าจะสนใจผิดประเด็นนะ”

“ดูจากชีพจรแล้ว ไม่มีอะไรที่ผิดปกติขอรับ แล้วก็ไม่มีวี่แววของการโดนยาพิษ ที่ท่านอ๋องบอกว่าไม่ปกติหมายถึงอะไรหรือขอรับ”

พระท่านเคยกล่าว ไม่สามารถบอกได้

อยู่ๆ มู่หรงฉีก็ลุกขึ้นมา พอสะบัดแขนเสื้อหน่อยก็มียาเม็ดร่วงหล่นลงมาที่พื้น ซึ่งนั่นเป็นพิษหญ้าไส้ขาดที่เหลิ่งชิงฮวนให้เขากินเมื่อกี้

หมอก้มลงไปเก็บขึ้นมา มู่หรงฉีขมวดคิ้วแล้วพูดเตือน “ระวังมีพิษ!”

หมอมองเขาอย่างงุนงง จากนั้นก็ถามอย่างคิดไม่ดีนัก “ยานี้ท่านอ๋องได้มาจากไหนหรือขอรับ”

“เจ้าไม่ต้องมาพูดมาก!”

หมอยิ้ม “แหะแหะ” แล้วพูดว่า “ข้าน้อยไม่กล้าหรอกขอรับ แค่อยากจะเตือนท่านอ๋องว่า พยายามกินให้น้อยๆ หน่อย มันไม่มีอะไรดีหรอกขอรับ”

มู่หรงฉีมองเขา “นี่มันยาอะไร”

ตนเองนั้นเป็นมนุษย์มาสองชาติแล้ว ไม่มาคิดเล็กคิดน้อยกับเด็กปัญญาอ่อนแบบนี้หรอก

ที่หน้าประตูมีรถม้าสามคันจอดอยู่ คันหนึ่งมีหลังคาที่สวยงามหรูหรา อีกคันกลับเป็นรถม้าดำๆ ธรรมดาทั่วไป ส่วนคันที่อยู่หลังสุดก็คงจะเป็นรถที่คนรับใช้นั่ง และก็มีของขวัญในการกลับบ้านในโอกาสแต่งงานสามวัน

นางเดินตรงไปที่รถม้าที่มีหลังคาสวยหรู คนขับรถม้านั้นมองไปที่มู่หรงฉีด้วยความลำบากใจ ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง แล้วก็ไม่ได้วางเก้าอี้รองขา

โตวโตวเดินหน้าไปเปิดม่านรถม้า ก็พบว่าในนั้นมีคนนั่งอยู่แล้ว เหลิ่งชิงหลางและสาวรับใช้ส่วนตัวของนางนั่งอยู่ข้างใน นางพูดด้วยเสียงโอ้อวดว่า “คนเราควรจะมีญาณทัศนะที่รู้ตนเองดี”

เหลิ่งชิงฮวนมองไปที่รถม้าแล้วยกยิ้มมุมปาก “น้องพูดถูกแล้ว คนเราควรจะมีญาณทัศนะที่รู้ตนเองดี รถม้านี่สลากดเวยลายกิเลน ประดับด้วยพู่สีทอง ซึ่งเป็นรถม้าของท่านอ๋องและพระชายาเอก เธอมันเป็นแค่อนุภรรยา แต่กลับบุกลุกครอบครองของของคนอื่น ไร้ระเบียบวินัย ไม่ทราบว่าญาณทัศนะที่รู้ตนเองดีของเจ้าหายไปไหนหรือ”

เหลิ่งชิงหลางไม่สนใจกับคำซักถามของเธอ “ท่านอ๋องอนุญาตให้ข้านั่งอยู่ที่นี่ เจ้าอยากนั่ง ก็ต้องให้ท่านอ๋องอนุญาตก่อนสิ”

มู่หรงฉีขี่อยู่บนหลังม้า คำสนทนาระหว่างทั้งสองคนเขาได้ยินหมดเลย เขายิ้มเยือกเย็นแล้วพูดว่า “ข้ารักและเอ็นดูผู้หญิงของข้า คนอื่นมีสิทธิ์อะไรมายุ่งด้วย”

เหลิ่งชิงฮวนหันหน้ามาแล้วพูดอย่างนิ่งสงบว่า “ที่จวนท่านอ๋อง ข้าเป็นพระชายา กลับไปที่จวนมหาเสนาบดี ข้าก็เป็นพี่คนโต นางไม่รู้จักกฎระเบียบข้าก็ต้องยุ่ง หากท่านอ๋องรักและเอ็นดูนางจริง ก็ต้องให้นางเข้าใจว่าการปฏิบัติตามหน้าที่ของตน ควรจะรู้ว่าอะไรควรทำ อะไรไม่ควรจะทำ นางทำแบบนี้ มันก็ทำให้จวนมหาเสนาบดีของข้านั้นเสื่อมเสียชื่อเสียง หากพ่อข้าเห็นนางกระทำเช่นนี้ ถ้าไม่มีการลงโทษ มันก็จะทำให้ขุนนางมาว่าร้ายใส่ความกันได้ว่า ไม่มีการอบรมสั่งสอนเลยสิ”

“การอบรมสั่งสอนหรือ” มู่หรงฉีมองเธออย่างมีเลศนัย แล้วพูดว่า “ข้าได้รู้จักตั้งแต่วันแรกของงานแต่งแล้วหล่ะ”

เหลิ่งชิงฮวนนั่งได้แม้กระทั่งรถลา ความจริงจะไม่มาสนใจเรื่องรถม้านี่แล้ว แต่เมื่อคืนนางได้คิดทบทวนแล้ว เรื่องบางเรื่องนางจะยอมแพ้ไม่ได้เด็ดขาด โดยเฉพาะรถม้านี่มันแสดงถึงฐานะ หากตนให้เหลิ่งชิงหลางนั้นขี่อยู่เหนือหัว เมื่อกลับจวนมหาเสนาบดีไป คนใช้ที่ชอบดูถูกคนอื่นที่จวนมหาเสนาบดีนั้นคงจะไม่ตั้งใจดูแลพี่ชายมากไปกว่าเดิม

ก่อนที่ตนเองจะมีปัญญาปกป้องพี่ชายให้ปลอดภัยนั้น จะให้เขาลำบากกว่านี้ไม่ได้แล้ว

เหลิ่งชิงฮวนมองมู่หรงฉีอย่างไม่ละสายตา “หากข้าผิด ก็สามารถหย่าจากกันได้ แต่ก่อนที่พระราชโองการจะมาถึง ข้ายังคงเป็นพระชายาเอกของจวนท่านอ๋อง มีสิทธิ์ในการปกครองดูแลอนุภรรยาของท่านอ๋อง หากในวันนี้ข้าจะสั่งให้โบยตีนางก็ถือว่ามีเหตุมีผล แต่หากท่านอ๋องโกรธเคืองข้าเพียงเพราะเรื่องนี้ ก็จะเป็นการละลายกฎระเบียบที่บรรพบุรุษตั้งขึ้น รักและเอ็นดูอนุภรรยาแต่กำจัดพระชายาเอก ท่านจะเอาแบบนี้จริงหรือ”

มู่หรงฉีรู้สึกว่า ผู้หญิงคนนี้ผิดอยู่ก่อนชัดๆ นางควรจะร้องไห้ฟูมฟายแล้วมาสำนึกผิดแล้วก้มกราบเพื่อขอให้ตนให้อภัยไม่ใช่หรือ ทำไมนางถึงได้หยิ่งยโสโอหังกล้ามากล่าวโทษตนอย่างมั่นอกมั่นใจแบบนี้

บนโลกนี้มีผู้หญิงที่ดื้อด้านและไร้เหตุผลขนาดนี้ด้วยหรือ