ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 187

ชายชุดแดงร้องเสียงตกใจ จากนั้นตัวเขานั้นก็หายลับไป ราวกับภูตผีปีศาจ จากนั้นก็ปรากฏตัวบนกิ่งไม้อย่างเงียบๆ

สายลมพัดผ่านทางช่องภูเขา กิ่งไม้โยกไปมาราวกับคลื่น ส่วนตัวเขานั้นก็นั่งอยู่บนคลื่นลมด้วยท่าทีไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไร เพียงแต่น้ำเต้าใส่เหล้าในมือนั้นไม่มีแล้ว เพราะถูกมู่หรงฉีใช้มีดดาบฟันออกเป็นสองซีกแล้ว

ผู้คนที่อยู่ด้านล่างนั้นตกใจจนสีหน้าเปลี่ยนไป ไม่เคยเห็นวิทยายุทธที่มันแปลกประหลาดเช่นนี้มาก่อน

เขามองมู่หรงฉีจากที่สูงแล้วเลิกคิ้วอย่างเย้ยหยัน "อารมณ์ฉุนเฉียวแบบนี้ชิงฮวนของข้าคงจะเหนื่อยแย่ จะทนเจ้าไหวได้ยังไงกัน แต่ว่าวิทยายุทธของเจ้ากลับถูกใจข้ายิ่งนัก อย่างที่โบราณกล่าว พบสหายเมื่อดื่มสุรา พบศัตรูเมื่อสู้รบ พวกเรานั้นถูกลิขิตให้เป็นคู่ปรับในเรื่องความรัก ในเมื่อดื่มสุราให้เป็นพวกเดียวกันไม่ได้ งั้นก็มาประลองกันหน่อย กล้ามากพอก็มา ที่นี่มีพวกขี้ขลาดอยู่เยอะ มันแกะกะจริงๆ"

ไม่มีใครเห็นว่าเขานั้นลุกตัวยืน และก็ไม่รู้ว่าเขานั้นหายตัวไปอย่างลับๆ อีกครั้งตอนไหน พอปรากฏตัวอีกทีก็อยู่บนกิ่งไม้ของต้นไม้อีกต้นแล้ว ชุดยาวสีแดงสดใส พลิ้วไหว ช่างตราตรึงใจจริงๆ

มู่หรงฉีนั้นทำเสียงไม่พอใจ แล้วอยู่ๆ ตัวเขาเองก็ฮึกเหิมขึ้นมา ท่าทางของเขานั้นไวอย่างมาก จากนั้นก็ไล่ตามชายชุดแดงนั้นไป

แม้ทั้งสองคนนั้นคนหนึ่งมีวิทยายุทธที่แข็งแกร่งแน่นหนา อีกคนเป็นวิทยายุทธที่ไม่ใช่สำนักปกติทั่วไป เมื่ออยู่บนกิ่งไม้ภายในภูเขา แต่การโดดตัวไม่กี่ครั้งก็ออกไปไกลมากแล้ว

เหล่าทหารต่างมองซึ่งกันและกัน จะไปตามทันหลังท่านอ๋องได้ยังไงกัน

ทั้งสองคนนั้นคนหนึ่งไล่ คนหนึ่งหนี สู้กันไม่หยุด ในขณะที่มีดกับดาบกระทบกัน ก็ราวกับสายรุ้งรอดผ่านแสงอาทิตย์ การกวาดทำลายล้าง ระหว่างทางนั้นต่างยุ่งเหยิงไปหมด

วิทยายุทธของชายชุดแดงนั้นช่างแปลกประหลาดเสียจริง มันดีตรงที่ว่องไวและการใช้วิธีที่อีกฝ้ายไม่ทันตั้งตัวราวกับภูตผี ไร้เสียงและไม่อยู่นิ่ง

ส่วนฝีมือมู่หรงฉีเองนั้นก็เป็นวิทยายุทธที่ผ่านการสู้รบมานาน ท่าทีโกรธเกรี้ยวห้ามไว้ไม่อยู่

ทั้งสองนั้นไล่กันไปตีกันไป สองวันสองคืนแล้วก็แบ่งใครแพ้ชนะไม่ได้ เสื้อบนตัวนั้นก็ถูกอีกฝ่ายทำขาดลุ่ย แถมยังปนไปด้วยเลือด ดูๆ แล้วยุ่งเหยิงอย่างมาก กำลังแรงนั้นก็ลดลงเพราะความเหนื่อยล้า

ชายชุดแดงโบกมือเพื่อแสดงว่าหยุดสู้รบกันชั่วคราว

"เจ้านี่ไม่เสียชื่อเทพสงครามของเมืองฉางอันจริงๆ ตอนแรกข้าคิดว่าใช้วิธีการไม่ชอบเพื่อให้ได้มาซึ่งชื่อเสียงเกียรติยศ ไม่กินอะไร ไม่พักมาสองวันสองคืน แต่ยังคงมีชีวิตชีวา แต่ท่าทางที่ตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากแบบนี้มันก็ทำให้ข้าเสียศักดิ์ศรี พักยกก่อนแล้วไปพักรักษาตัวหน่อย ให้จ้าได้ไปอาบล้างสักหน่อยแล้วพวกเราค่อยมาสู้กันต่อ"

มู่หรงฉีเองก็ตะลึงในความอดทนของอีกฝ่าย ราวกับหมาป่าในทุ่งหญ้า อดยากในฤดูหนาว แม้จะซูบผอม แต่ก็ยังคงมีพลังแรงสู้

เขานั้นนั่งลงไปกับพื้น จากนั้นก็คิดเห็นเหมือนกัน ผู้ชายนั้นประลองกัน ก็จะต้องพยายามสุดความสามารถถึงจะพึงพอใจ อ่อนแอแรงน้อยราวกับผู้หญิงทะเลาะกัน มันจะไปสนุกอะไร

ทั้งสองคนนั้นยุติการสู้ต่อชั่วคราว ชายชุดแดงเอาประทัดออกมาจากในเสื้อ พอจุดไฟแล้วจึงรีบโยนออกไปแล้วระเบิดเสียงดังกลางอากาศ

เพียงเวลาแค่ชั่วครู่ ผู้รับใช้ก็มาถึงตามคำสั่งของเขาพร้อมกับไก่พะโล้มาให้สองตัว สุราชั้นเลิศสองจอก ทั้งยังมีหวีหยกและชุดยาวที่สีแดงสดใหม่หนึ่งชุด

ชายชุดแดงเปลี่ยนชุดคลุมตัวนอกต่หน้าต่อตามูาหรงฉี จากนั้นก็หวีผมอย่างพิถีพิถันแล้วมัดไว้ด้านหลัง จากนั้นก็ใช้น่ำล้างหน้าแล้วปะแป้งอีกครั้ง

มู่หรงฉีเงนหน้ามามองเขา จากนั้นก็พูดเย้ยว่า "อย่างกับผู้หญิง"

"ไม่พูดถึงชิงฮวน ข้ายังให้เจ้ามีชีวิตอยู่อีกสองสามวันได้"

ชายชุดแดงนั้นทำเสียงที่ไม่ค่อยถูกใจนักแล้วพูดว่า "พูดเหมือนกับว่าเจ้าสู้ข้าได้งั้นแหละ"

จากนั้นเขาก็กะพริบตาที่มีเสน่ห์และสวยหยาดเยิ้มแล้วพูดว่า "ได้ข่าวว่าท่านอ๋องฉีไม่สนใจไยดีไม่เห็นค่าพระชายาเอกคนนี้ไม่ใช่รึ อยากจะหย่าร้างไปซะไม่ใช่รึ ทำไมถึงยังหึงหวงแบบนี้ หากเจ้าไม่สนใจเงินทอง ข้าส่งหญิงงามให้ก็ได้ ก็เหมือนเหลิ่งชิงหลางที่เจ้าชอบคนนั้น ผู้หญิงที่สวยและดีกว่านี้นั้นมันมีเยอะแยะมากมาย ข้าจะส่งให้เจ้าหลายคันรถเลย รับรองว่าในหนึ่งเดือนต่อให้แต่งงานทุกวันก็ไม่ซ้ำคน ส่วนเหลิ่งชิงฮวนนั้นข้าจะเอาให้ได้"

"ช่างกล้าจริงๆ!" มู่หรงฉีดื่มเหล้าแล้วยกยิ้มให้กับชายชุดแดง "ตอนนี้เหลิ่งชิงฮวนเป็นพระชายาของข้า ใครก็ตามที่กล้าคิดล่วงเกินกับนาง ข้าจะเอาชีวิตของคนนั้นก่อนแน่!"

ชายชุดแดงถอนหายใจเบาๆ "เจ้านี่ก็ตลกดีนะ ทำไมทำตัวเหมือนเด็กเลย เมื่อก่อนเจ้าร้องโวยวายว่าจะไม่แต่งกับนาง แถมในงานวันแต่งยังพูดจาดูถูกและเยาะเย้ยเหลิ่งชิงฮวน บอกจะหย่าร้างกับนางต่อหน้าผู้คน แต่งงานมานานขนาดนี้แล้วก็ไม่มีการถามไถ่กัน บีบบังคับจนนางต้องไปหาชายบริการที่เรือนหลินหลางเพื่อคลายความเบื่อหน่าย พอตอนนี้มีคนมาแย่ง นางก็กลายเป็นสิ่งล้ำค่าขึ้นมาทันที”

"เจ้าก็สืบหามาละเอียดเหมือนกันนะ"

"รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง อยากจะพานางไปไกลสุดขอบฟ้าก็ต้องลงทุนอะไรบ้างสิ ข้าก็ไม่ถือว่านางท้องลูกของเจ้า ข้าจะดูแลเหมือนเป็นลูกของตนเอง"

อยู่ๆ มู่หรงฉีก็ขว้างจอกเหล้าในมือใส่หน้าของชายชุดแดง

ชายชุดแดงนั้นไม่กล้ารับอย่างพลการ จึงหลีกตัวหลบ จอกเหล้านั้นแตกกระจายอยู่ด้านหลังของเขา

"คนในเมืองอย่างพวกเจ้านี่รุนแรงจริงๆ เอะอะก็ลงไม้ลงมือ หากไม่ใช่เหลิ่งชิงฮวนของข้าอยู่นี่ แม้แต่นาทีเดียวข้าก็อยู่ไม่ได้แล้ว"