ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 194

ถึงแม้ว่าข่าวที่มู่หรงฉีได้รับบาดเจ็บไม่ได้แพร่เข้าไปถึงในวังหลวง แต่หลายวันมานี้ไม่ได้โผล่หน้าไปที่ค่ายทหาร ฉีจิ่งอวิ๋นและเสิ่นหลินเฟิงประหลาดใจ อุ้มไหเหล้ามาหาที่จวน

“เมื่อรู้ว่าท่านพี่ที่เงียบๆไม่พูดจาจะกลายเป็นพ่อคนแล้ว ไม่รู้เลยได้อย่างไร ว่าผู้ชายคนนี้ยังต้องอยู่เดือนอีกด้วย?”

ฉีจิ่งอวิ๋นพูดหยอกล้อกะล่อน พูดเจื้อยแจ้วอยู่ล้อมรอบเขา “หลายวันแล้ว ยังไม่ฟักไข่ออกมาอีกเหรอ?”

มู่หรงฉีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก “วางเหล้าทิ้งไว้ เจ้าก็กลับไปได้แล้ว”

เหลิ่งชิงฮวนหัวเราะแล้วถือชามซุปไก่มาด้วยตัวเอง วางลงตรงหน้ามู่หรงฉี “ดื่มสิเพคะ หากไม่พอยังมีเหลืออีก”

มู่หรงฉีมองไหเหล้าที่อยู่ตรงหน้าคนอื่นตาปริบๆ ด้วยสีหน้าเศร้าโศก

เหลิ่งชิงฮวนถลกพับแขนเสื้อ ดึงฉุดเสิ่นหลินเฟิงที่เป่ายิงฉุบแพ้อย่างน่าเวชทนาจนทนดูไม่ได้

เหล้าของเสิ่นหลินเฟิงและฉีจิ่งอวิ๋นไม่ได้ดื่มเลยสักหยดเดียว ในท้องท่านอ๋องฉีเต็มไปด้วยซุปไก่แทน

สุดท้าย ท้ายสุด สายตาเว้าวอนที่แฝงด้วยความคับแค้นและคุกคามก็ทำให้พวกเขาสองคนรีบย้ายไหเหล้าทันที

“ท่านพี่อยู่เดือน พวกข้าเองก็ช่วยอะไรไม่ได้ ขอดื่มเพื่อเป็นการลงโทษก็แล้วกัน”

หลังจากที่เหล้าครึ่งไหตกอยู่ในท้อง ก็พูดจาลิ้นก็พันกัน เทพเจ้าแห่งสงครามถึงจะสามารถของสิงร่างเหลิ่งชิงฮวน ชนะตั้งแต่ยกแรก

ชายหนุ่มทั้งสามคนสะอึกไม่หยุด เริ่มพูดจาเพ้อเจ้อ คุยเรื่องสตรี

เสิ่นหลินเฟิงบอกว่าองค์หญิงลี่ว์อู๋นั้นทำลายชื่อเสียงของเขาลับหลัง ไม่ช้าก็เร็วตนเองนั้นจะบุกเข้าไปในวังหลวงเพื่อเรียกร้องความยุติธรรม

ฉีจิ่งอวิ๋นบอกว่าพวกแม่นางชาวหูที่ตาสีฟ้าจมูกโด่งพวกนั้นก็เหมือนกับนังจิ้งจอก เนื้อตัวมีกลิ่นเหม็นสาบ และยังมีขนจิ้งจอกที่สกปรก

มู่หรงฉีก็พูดจาเลอะเทอะ “พี่สะใภ้กลายเป็นแม่คนแล้ว ภายภาคหน้าเวลาที่พวกเจ้าอยู่ต่อหน้าชิงฮวน ห้ามไม่รู้จักเด็กไม่รู้จักผู้ใหญ่ พูดจาให้มันมีมารยาทหน่อย”

จนกระทั่งส่งทั้งสองคนที่เมาแอ๋กลับไปแล้ว เหลิ่งชิงฮวนก็กลับมา ยิ้มเม้มปาก “ท่านว่าหลินเฟิงชอบพอลี่ว์อู๋แล้วใช่หรือไม่เพคะ?”

มู่หรงฉีไม่ได้ส่งเสียง

เหลิ่งชิงฮวนพูดอีกว่า “เจ้าฉีจิ่งอวิ๋นนั้นนิสัยอันธพาล ในปากนั้นไม่มีความจริงเลยสักนิด เรื่องนิสัยพื้นเพของคนหูเหล่านั้นดูเหมือนเป็นข่าวลือที่ไม่มีมูล พูดเกินจริงไปนะเพคะ”

มู่หรงฉีเงยหน้าขึ้น ด้วยความจริงจัง “เจ้ารู้ได้อย่างไร?”

เหลิ่งชิงฮวนพูดแบบขอไปที “เมื่อก่อนที่หมู่บ้านของหม่อมฉันมีคู่สามีภรรยาชาวหูคู่หนึ่งทำค้าขาย มักจะพูดเรื่องขนบธรรมเนียมของพวกเขาให้พวกเราฟังอยู่บ่อยครั้ง ไม่เหมือนกับที่ฉีจิ่งอวิ๋นพูดเลยเพคะ”

มู่หรงฉีดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด ลูบที่หัวของเธอ เริ่มพูดจาเพ้อเจ้ออีกครั้ง “ต่อแต่นี้ไปอยู่ให้ห่างจากฉีจิ่งอวิ๋นซะ”

ผู้ชายคนนี้ หึงแม้กระทั่งน้องของตัวเอง เมื่อก่อนก็ให้ตนเองอยู่ห่างจากเสิ่นหลินเฟิง ตอนนี้ก็รังเกียจที่ตนเองอยู่ใกล้ฉีจิ่งอวิ๋นมากเกินไป

วันสารทจีน

โตวโตวเอาธูปเทียนบูชาวางไว้ในรถม้า

มู่หรงฉีอยู่บนหลังม้า หันมากำชับกับเหลิ่งชิงฮวนอีกครั้ง “รอข้ากลับมาจากอนุสรณ์สถานจงเลี่ยซือก่อน จึงจะไปรับเจ้าที่ซานหลี่โป”

เหลิ่งชิงฮวนเร่ิมทนรำคาญไม่ไหว “ท่านพูดมาสามรอบแล้วนะเพคะ บอกแล้วว่าไม่ต้อง ท่านเพิ่งจะฟื้นไข้จากอาการบาดเจ็บ ยังต้องพักผ่อนให้มากๆ หากหม่อมฉันบังเอิญเจอกับท่านพี่ ก็จะกลับมาพร้อมกับเขา”

“ตอนนี้พี่ใหญ่เป็นขุนนางในวัง จะมีเวลาว่างสงบเหมือนเจ้าได้อย่างไร? ยามเช้าเขาอาจจะไปไม่ได้”

เหลิ่งชิงฮวนขึ้นรถม้าไปแล้ว ยกผ้ากั้นรถขึ้น แล้วพูดกับเขา “อย่ามัวยืดยาดสิเพคะ ไปได้แล้ว!”

คนขับรถม้ากลั้นขำไว้ไม่อยู่ ไม่สามารถเชื่อมโยงคํานี้กับท่านอ๋องที่เย็นชาและหยิ่งผยองของตัวเองได้จริงๆ ยกแส้ม้าขึ้น ขับรถออกจากประตูจวนอ๋องไป

ทหารอารักขาสองคนขี่ม้าตามหลังรถม้าไป ถอดหน้ากากปีศาจออกแล้ว ไม่อย่างนั้นอากาศร้อนอบอ้าวเช่นนี้ หน้ากากถูกแดดเผา ร้อนผ่าว สามารถร้อนลวกผิวหน้าไหม้ได้

ถือได้ว่าท่านอ๋องนั้นมีทรงโปรดเมตตาแล้ว

เหลิ่งชิงฮวนไม่ทันได้ระวังตัว เมื่อเห็นแววตาอำมหิตบนใบหน้าดุร้ายของชายชรา ก็รู้ตัวว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงรีบหลบหลีกโดยไว

อีกฝ่ายมีฝีมือคล่องแคล่ว ลงมืออย่างโหดเหี้ยม มองแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นอันธพาลที่ชำนาญรับจ้างฆ่าคน เพราะฉะนั้นแม้ว่าเหลิ่งชิงฮวนจะตอบโต้กลับอย่างไว แต่ก็ไม่สามารถหลบหลีกคมมีดนี้ได้ ก็เลยเบนตัวหลบจุดสำคัญไว้ จึงถูกแทงเข้าที่ไหล่ซ้าย

ความเจ็บปวดแปลบขึ้นมาทันที เลือดสาดกระเด็น เหลิ่งชิงฮวนตัวสั่นระริก ร้องโอดโอย

การโจมตีครั้งเดียวไม่สามารถถึงแก่ชีวิตได้ คนนั้นก็กระโดดดีดตัวจากพื้น ประดังเข้ามาโจมตีเหลิ่งชิงฮวนอีกครั้ง

เหลิ่งชิงฮวนถูกต้อนจนถอยหลัง ยืนไม่มั่นคง ลำบากจนมุม ไม่สามารถตอบโต้กลับไปได้

คนขับรถม้าเห็นว่าพระนางของตนเองกำลังลำบาก จึงร้องตะโกน “รีบไปช่วยพระชายาเร็วเข้า!”

ตนเองถือแส้ม้าวิ่งพุ่งเข้าใส่

ก่อนที่คนจะไปถึงด้านหน้า ก็รู้สึกมีแสงสีแดงแวบขึ้นมาตรงหน้า หลังจากนั้น แสงสีแดงกระเด็นสาดขึ้นมา เลือดนองเต็มไปหมด กระเด็นใส่ร่างของคนขับรถม้า มือสังหารผู้นั้นได้ถูกตัดหัวไปแล้ว

ฝีมือรวดเร็วมาก!

คนขับรถมองเห็นไม่ชัดว่าอีกฝ่ายลงมืออย่างไร แม้แต่ลมหายใจก็ไม่รู้สึก แม้กระทั่งแขนเสื้อที่แกว่งไปมา เหมือนมังกรพลิ้วไหว ดูเหมือนกำลังเต้นรําอย่างสง่างาม

หากเขาอยากเอาชีวิตตัวเอง ไม่ต้องลงแรงเยอะมาก

หลังจากที่เงาแดงหายไป คนขับรถม้าที่ตาพร่ามัวกระพริบตาปริบๆ พระชายาก็หายตัวไปแล้ว!

เขาก็ตื่นตระหนกขึ้นมาทันที กวาดมองไปรอบ ๆ และถามโตวโตว “เห็นไหมว่าชายคนนั้นหนีไปทางไหนแล้ว?”

โตวโตวส่ายหัวอย่างงงงวย “เหมือนกับผีเลย”

หลังจากนั้นจู่ๆก็เข้าใจ แล้วกรีดร้อง “คุณหนูของบ่าว!”