ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 196

เหลิ่งชิงฮวนก้มลงมอง เสื้อผ้าถูกเปลี่ยนแล้ว ไม่ใช่ชุดที่ตัวเองเพิ่งใส่เมื่อกี้นี้ บาดแผลที่หัวไหล่ก็ถูกพันแผลไว้เรียบร้อยแล้ว ปวดแผลนิดหน่อย

“ถึงแม้ท่านอ๋องเห็นข้าแล้วขัดหูขัดตา แต่ข้าถูกลักพาตัวมา เขาทำเหมือนกับยังคงตามล่าจับกุมไปทั่ว ข้ารู้สึกว่าตอนนี้เขาควรจะไม่มีอารมณ์จะมาหาความสุขหรอกนะ”

ชายหนุ่มรูปงามเยาะเย้ย “มู่หรงฉีเห็นเจ้าแล้วขัดหูขัดตา? ข้าแค่ไปแอบดูเจ้าอาบน้ำ ก็ถูกเขาตามฆ่ามาสองวันสองคืนเต็ม เกลียดจนอยากจะเอาชีวิตข้า ตอนนี้เจ้าหายตัวไป คงจะทำให้เขาแทบคลั่งจนเป็นบ้าแล้วล่ะ ถึงแม้ว่าจะไม่กล้าเผยแพร่ข่าวออกไป ค้นหาอย่างอึกทึกครึกโครม แต่ด้านนอกก็เต็มไปด้วยทหารที่วุ่นวาย”

“มิน่าล่ะเจ้าถึงได้เหมือนกับหนูที่ซ่อนตัวอยู่รู ไม่กล้าโผล่หน้าออกมา แต่เจ้ากล้าที่จะรื้อเสื้อผ้าของข้า บัญชีนี้ข้าจะจำเอาไว้ สักวันหนึ่งข้าจะเอาคืน”

ชายหนุ่มรูปงามไม่เพียงแค่ “เยาะเย้ย” เหยียดหยาม ดูเหมือนกับหัวเราะการไม่เจียมตัวของเธอ “เจ้าคิดว่าเจ้าจะสามารถมีชีวิตรอดออกไปจากที่นี่ได้อย่างนั้นเหรอ?”

เหลิ่งชิงฮวนไม่ได้เปิดปาก ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวเบาๆจากด้านนอก ดูเหมือนจะเป็นเสียงระฆังที่ถูกลมพัด

ชายหนุ่มรูปงามหันหลัง จัดการผมเผ้าตัวเองในกระจก จากนั้นก็กดกลไกบนโต๊ะเครื่องแป้ง กระจกอีกบานหนึ่งก็เลื่อนลงมาปิดทับกระจกบานเดิม

เหลิ่งชิงฮวนตาเป็นประกาย แอบเหลือบมองกลไกที่อยู่ข้างมือที่เขาเผลอกด พูดอย่างสบาย “ความหวังยังคงต้องมีอยู่ ถ้าเกิดมีคนมาช่วยข้าล่ะ?”

ชายหนุ่มรูปงามลุกขึ้นยืน ดึงผ้าคาดเอวออก แล้วเดินตรงมาที่เธอ ใบหน้ามีเสน่ห์ชั่วร้าย รอยยิ้มที่เดาใจยาก

“เพราะว่า ผู้หญิงทุกคนที่เคยขึ้นเตียงข้า จนถึงตอนนี้ไม่มีใครรอดชีวิตเลยสักคนเดียว ทางที่ดีเจ้าควรปรนนิบัติข้าอย่างเชื่อฟัง รักษาความสดใหม่เอาไว้ตลอดเวลา อย่าปล่อยให้ข้าเล่นจนเบื่อ ไม่เช่นนั้น ช่วงเวลาแห่งความตายนั้นจะเป็นของเจ้า”

เหลิ่งชิงฮวนขดตัวลง “เจ้าคงจะไม่ได้เล่นจริงหรอกใช่ไหม?”

“เจ้าลองดูเดี๋ยวก็จะรู้เอง?”

เหลิ่งชิงฮวนฝืนยิ้มออกมาอย่างร่าเริง “ข้าไม่ลองได้ไหม? ข้าเลือกที่จะเชื่อไม่ได้เหรอ?”

ชายหนุ่มรูปงามเอื้อมมือมาที่เธอ แล้วฉีกคอเสื้อของเธอ “ข้าชอบเอาชนะให้เห็นถึงความแข็งแกร่งของตัวเองซะด้วยสิ”

เหลิ่งชิงฮวนงุนงงเล็กน้อย หรือว่าตัวเองเดาผิดงั้นเหรอ? หมอนี่เป็นชายแท้เก้าสิบเก้าเปอร์เซนต์งั้นเหรอ? แต่ความรู้สึกมือตอนที่สัมผัสหน้าอกของเขานั้นเห็นได้ชัดว่าเป็นผู้หญิงนี่น่า! ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว แม้ว่าตัวเองจะไม่ใช่หญิงบริสุทธิ์ แต่การคัดค้านก็ยังเป็นสิ่งที่จำเป็น

เหลิ่งชิงฮวนไม่ลังเลที่จะเตะเข้าไปที่ท้องน้อยของเขา “ไสหัวออกไปให้ไกลเลยนะ! ถ้าเข้ามาอีกข้าจะร้องเรียกให้คนช่วย!”

ชายหนุ่มรูปงามหัวเราะอย่างหยาบช้า ดวงตาสีพีชคู่นั้นลูบไล้ผ่านคอเสื้อของเธอ

“มีเสน่ห์ มีรสชาติ เรียกเลย ข้าชอบ”

เขากระโจนเข้าหาเธออย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น กดร่างเธอไว้ โอบแล้วกัดเข้าที่คอ เหมือนกับเพียงพอที่หิวโซ

“อย่านะ!”

เหลิ่งชิงฮวนร้องอย่างหวาดกลัว เข็มเงินที่อยู่ในมือพร้อมแล้ว ตั้งใจจะปล่อยให้ชายหนุ่มรูปงามไร้ยางอายนั้นตะโกนร้องจนคอแหบแห้ง

ชายหนุ่มรูปงามดูเหมือนจะมีตาหลัง จับที่ข้อมือของเธอ กระซิบเสียงทุ้มต่ำที่ข้างหูเธอ “ให้ความร่วมมือหน่อยสิ”

แมร่งเอ้ย เจ้าจะข่มขืนข้า ยังจะให้ข้าร่วมมืออีก?

เหลิ่งชิงฮวนดิ้นขัดขืนอย่างหนัก หันกลับมากัดเข้าที่หัวไหล่ของเขา และไม่ยอมปล่อย

ชายหนุ่มรูปงามสูดลมหายใจเข้าลึกๆ กลับไม่ขยับตัว ปล่อยให้เธอฟันแหลมคมของเธอกัดเข้าที่เนื้อหนัง ตัวเองก็ยังคงจู๋จี๋กับเหลิ่งชิงฮวนอย่างลืมตัว

กลิ่นเลือดจาง ๆ ค่อย ๆ ตลบอบอวลในปาก

สีหน้าที่ไม่ได้จริงจังของชายหนุ่มรูปงามเมื่อสักครู่นี้ สีหน้าก็นิ่งขรึม “นี่ผู้เฒ่าหลู่กำลังข่มขวัญข้างั้นเหรอ?”

ผู้เฒ่าหลู่พูดเย็นชา “ที่ข้ามาในวันนี้ ก็เพื่อจะมาบอกกับท่านว่า เหล่าพี่น้องในหอนั้นวิพากษ์วิจารณ์กันมากขึ้น พิธีล้างกระบี่ในอีกสิบวันข้างหน้านั้น หากท่านไม่สามารถทำให้พวกเขาเชื่อถือและศรัทธาได้ เช่นนั้น หอกระบี่นั้นก็จะเลือกผู้สืบทอดคนอื่นแทน ท่านก็ทำตัวเองให้ดีๆก็แล้วกัน”

หลังจากที่พูดจบ ไม่รอให้ชายหนุ่มรูปงามได้พูดอะไร ก็หันถือไม้เท้า “ตึกตึก” เดินจากไป

ตอนมา มาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง ตอนกลับกลับเคลื่อนไหวซะใหญ่โต

ชายหนุ่มรูปงามมือกุมหน้าอกแน่น ราวกับพยายามที่จะกัดฟันอดทน แม้แต่หน้าผากเส้นเลือดปูดขึ้น รอจนสิ้นเสียงไม้เท้าของผู้เฒ่าหลู่หายลับไป ร่างกายสั่นเทา จับเสาเตียงพยุงตัวไว้ มุมปากมีเลือดไหลออกมา

เขายกมือขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปาก ด่าอย่างโกรธแค้น “ เจ้าจิ้งจอกแก่!”

จากนั้นก็หันไปที่เตียง เปิดม่านที่เตียง เหลิ่งชิงฮวนลืมตา จ้องมองเขาเงียบๆ ดวงตาสดใสเป็นประกายนั้น เหมือนดวงจันทร์ที่สดใสลอยอยู่บนท้องฟ้าในคืนฤดูใบไม้ร่วง ทำให้คนมองนั้น เหมือนกับขจัดฝุ่นและความรำคาญที่อยู่ในใจให้สะอาด

ชายหนุ่มโค้งตัวมองอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยื่นมือไปสะกดคลายจุดให้เธอ

เหลิ่งชิงฮวนลุกขึ้นนั่ง ใช้แขนเสื้อเช็ดคราบเลือดที่หลงเหลืออยู่ที่ริมฝีปาก ชิมรสที่ริมฝีปาก มีกลิ่นคาวเล็กน้อย

ส่วนชายหนุ่มรูปงามที่อยู่ในชุดสีแดง จุดที่เปื้อนเลือดจากแผลที่ถูกกัดนั้น กลับมองไม่เห็น

“เล่นละครให้ผู้อื่นดู ก็ไม่บอกกันก่อน สมควรแล้วที่โดนกัด ข้าไม่สามารถเชื่อใจเจ้าได้เลย”

ชายหนุ่มรูปงามหรี่ตามอง “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเมื่อครู่ข้าเล่นละคร?”