ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 198

แววตาของเหลิ่งชิงฮวนหนักแน่น นางเห็นความอาฆาตแสนเข้มข้นจากดวงตาของโฉวซือเส่า เหมือนว่าสถานการณ์ซึ่งตนเองกำลังเผชิญอยู่นี้ โอกาสรอดชีวิตมีน้อยมากจริงๆ คาดว่าทำการผ่าตัดขาหน้าเสร็จ ขาหลังก็จะถูกตัดทันที

ตนควรจะชิงลงมือก่อน เพื่อกำชะตาชีวิตของเขาเอาไว้ในมือของตนก่อนหรือไม่

“ไม่จำเป็นต้องตรวจสอบ!” โฉวซือเส่าใบหน้าเยือกเย็น “เพราะว่าข้าจักต้องเป็นบุรุษเท่านั้น”

“เจ้าตัดสินเองไม่ได้”

“ข้าตัดสินร่างกายของตนเองได้”

เจอผู้ป่วยแสนดื้อรั้นและอวดดีซึ่งเป็นที่น่ารำคาญที่สุดเสียแล้ว

“เจ้ามาหาข้า เพื่อให้ข้าเปลี่ยนเจ้าเป็นบุรุษ”

“ข้าเป็นบุรุษมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่มีความเป็นสตรีมากไปนิดหน่อยเท่านั้น

เหลิ่งชิงฮวนนับถือความหยิ่งในศักดิ์ศรีซึ่งน่าเวทนาของเขา นางจึงไม่ทำการโต้แย้ง

“เจ้าเคยเป็นประจำเดือนหรือไม่”

โฉวซือเส่าหน้าแดงมาก ไม่รู้ว่าโกรธหรือขวยเขินกันแน่

“เคยเป็น” น้ำเสียงเหมือนกับตัวริ้น

หากเคยเป็นประจำเดือน ก็แปลว่ามีไข่ และมดลูกโดยสมบูรณ์ น่าจะเอนไปทางสตรีเล็กน้อย

ถ้าหากเลือกเป็นบุรุษ การผ่าตัดก็จะยุ่งยาก ไม่เพียงแต่ต้องตัดชิ้นส่วนของสตรีออก แต่ยังต้องปลูกถ่ายอวัยวะเทียม รวมถึงผ่าตัดทำศัลยกรรม ตนอาจจะทำไม่สำเร็จ และแหวนนาโนก็อาจจะไม่ช่วยทรราชทำเรื่องชั่ว

“แต่เจ้าต้องคิดให้ดี เพราะว่าง้างคันธนูแล้ว ลูกศรไม่อาจย้อนกลับมาได้ บางทีเจ้าอาจจะสูญเสียความสุขตอนบั้นปลายของชีวิต และอาจจะมีบุตรไม่ได้”

“ไร้สาระ หากไม่เต็มใจ ข้าจะเสียแรงไปเพื่ออะไร ข้าไม่เคยคิดมาก่อนว่าร่างกายของข้าจะมีสิ่งใดที่ไม่น่าเปิดเผย จะบุรุษหรือสตรี จะโจมตีหรือป้องกัน ก็เหมือนกับคณิกาชายในหอฝูเซิงนั่น ดีจะตายไป”

เหลิ่งชิงฮวนพ่นลมหายใจเยาะเย้ย “เจ้าไม่ใช่เขา ทำไมถึงคิดว่าเขามีความสุขกับมันมากล่ะ ภาวะสองเพศ ร่างกายจะหลั่งฮอร์โมนชายและหญิงออกมาพร้อมกัน พอสูญเสียความสมดุล ก็อาจจะไม่สนใจใครเลยเหมือนกับเจ้า”

โฉวซือเส่าโดนแย้งจนพูดไม่ออก หน้ากลายเป็นสีแดง ทำจมูกฮึดฮัด และเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงโกรธเคืองอย่างไม่เป็นธรรมชาติ “ข้าจะถามเจ้าแค่ประโยคเดียว ทำได้หรือไม่”

เหลิ่งชิงฮวนเหลือบมองหน้าอกของโฉวซือเส่าแวบหนึ่ง “เจ้าคิดว่าเป็นการหั่นแตงกวาอย่างนั้นหรือ แต่ตัดก็เสร็จอย่างนั้นหรือ ข้าไม่ใช่ศัลยแพทย์ตกแต่งมืออาชีพ ข้าจำเป็นต้องตรวจสอบร่างกายของเจ้าก่อน จากนั้นทำแผนการผ่าตัดโดยรวม ถึงแม้จะมีความรู้ทางทฤษฎี แต่ปฏิบัติจริงจะเป็นเช่นนั้นหรือไม่ บอกเลย ข้าไม่มีความมั่นใจเลยสักนิด อีกอย่าง สิ่งที่สำคัญมากก็คือ เจ้าบาดเจ็บภายในจากการประลองฝีมือกับมู่หรงฉี ตอนนี้อาจจะไม่เหมาะต่อการเข้ารับการผ่าตัด ส่วนข้าก็บาดเจ็บตรงไหล่ ต้องใช้เวลาพักฟื้นสองสามวัน”

“ข้าไม่มีเวลาแล้ว เมื่อครู่ก็เจ้าได้ยิน เหลือเวลาเพียงสิบวันเท่านั้นที่ข้าจะต้องเข้าพิธีสืบผู้ดูแลทอดหอกระบี่ ถึงตอนนั้น พวกเขาไม่มีทางวางมือกับเรื่องนี้แน่นอน มีความเป็นไปได้ที่พวกเขาจะถลกหนังของข้าไปตรวจสอบ ฉะนั้นไม่ว่าเจ้าจะมีความมั่นใจหรือไม่ มันก็เป็นความหวังสุดท้ายของข้า จำเป็นต้องเดิมพัน!”

“ดังนั้นเจ้าจะต้องเป็นบุรุษเท่านั้นใช่ไหม มิฉะนั้นจะแย่งชิงหอกระบี่มาไม่ได้ใช่ไหม”

“ไม่ใช่แย่งชิง แต่เป็นการสืบทอด ท่านพ่อของข้ามีข้าเป็นลูกชายคนเดียว”

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคนอื่น”

“แต่คนอื่นไม่คิดแบบนี้ ถ้าหากข้าเป็นสตรี ก็จะไม่มีสิทธิ์สืบทอดกิจการของครอบครัว อีกอย่าง ด้วยภาวะครึ่งคนครึ่งปีศาจของข้า พวกเขาจะต้องเผาข้าทั้งเป็นทันที เพื่อตัดปัญหาที่จะเกิดขึ้นในภายภาคหน้า”

เหลิ่งชิงฮวนไม่พูด นางลืมว่าในสมัยโบราณบุรุษมีเกียรติมากกว่าสตรี ครอบครัวที่เกี่ยวข้องกับผลประโยชน์จำนวนมากบางครอบครัว ลูกสาวจะไม่มีสิทธิ์สืบทอดกิจการของครอบครัวเลย

หากโฉวซือเส่าไม่ชนะ ก็จะรักษาชีวิตเอาไว้ไม่ได้ เขาไม่มีทางเลือกอื่นจริงๆ และชะตาชีวิตของตนก็อยู่ในกำมือของเขา ไม่มีทางเลือกเช่นเดียวกัน

โฉวซือเส่ามุ่ยปาก ค่อยๆ เลิกดวงตาดอกท้อขึ้น ท่าทางหลากหลายรูปแบบมาก

โฉวซือเส่ายกมือขึ้นตรงหน้าผาก และยิ้มให้นางอย่างนุ่มนวล “วางใจเถอะ เมื่อข้ากลายเป็นบุรุษที่แท้จริงแล้ว วันที่ข้าสามารถฟื้นฟูความน่าเกรงขามได้อีกครั้ง ข้าจะกอดเจ้าไว้ในอ้อมแขน และจะเป็นคนแรกที่รักและทะนุถนอมเจ้าเป็นอย่างดี”

ไม่ซื่อสัตย์อีกแล้ว เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกว่าตนเองเริ่มคุ้นเคยเล็กน้อยแล้ว จึงทำการป้องกันโดยอัตโนมัติได้แล้ว

“ถ้าเจ้ากล้าเสียมารยาทกับข้า ข้าก็จะปฏิบัติกับเจ้าอย่างไม่มีมารยาท และจะมอบของขวัญให้เจ้าอีกหนึ่งคมมีด”

โฉวซือเส่าเอนตัวนอนลงบนเตียง และกางแขนขาทั้งสี่ด้านออก “ได้ เอาล่ะ รีบย่ำยีเสียเถอะ”

เหลิ่งชิงฮวนทำเสียงไม่พอใจเบาๆ “ทำเองบ้างสิ อะไรที่ควรถอดก็ถอดซะ ต้องให้ข้าลงมือด้วยเหรอ”

โฉวซือเส่ากลอกตาสีดำดั่งหมึกเป็นวงกลม “เริ่มเอาจริงแล้วหรือ”

“เพ้อเจ้อ เวลามีไม่มากนะ เจ้าคงไม่ได้คิดจะเอาร่างกายที่บาดแผลยังไม่หายสนิทไปต่อกรกับคนพวกนั้นอย่างสิ้นหวังใช่ไหม”

โฉวซือเส่า “พูดอ้ำๆ อึ้งๆ” เป็นเวลานาน และกัดริมฝีปากล่างแน่น “พูดไปแล้วอย่าหัวเราะล่ะ”

พอเหลิ่งชิงฮวนเห็นท่าทางเขินอายของเขา จึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เจ้าก็มีวันนี้ด้วยหรือ

พยายามเก็บสีหน้า และกลับหลังหัน “ข้าเป็นหมอ ไม่ใช่สตรี”

โฉวซือเส่าเหลือบมองนางด้วยสีหน้าโศกเศร้า ค่อยๆ ปลดเข็มขัดออกอย่างไม่เต็มใจ และปิดใบหน้าด้วยความขวยเขิน “ดูสิ!”

พอเหลิ่งชิงฮวนหันกลับมาอีกครั้ง นางก็หยุดหัวเราะ กลายเป็นมืออาชีพและละเอียดรอบคอบ

โฉวซือเส่ากัดฟันแน่น ตายไปยังดีเสียกว่า เต็มไปด้วยความอับอาย เหมือนกำลังโดนเหลิ่งชิงฮวนย่ำยีอย่างไรอย่างนั้น