ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 233

ฟังผิ่นจือยิ้มหัวเราะ ไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง

“เมื่อกี้เจ้ายังจะให้ข้าออกความเห็นอยู่เลยไม่ใช่หรือไง? นี่เป็นวิธีแบบสำเร็จรูป ตราบใดที่เจ้าตั้งครรภ์ ก็บอกไปว่าเป็นของมู่หรงฉี สนมมีลูกเพื่อความมั่นคงของตัวเอง หากบอกมู่หรงฉีแล้ว ต่อให้พระสนมฮุ่ยเฟยอยู่ที่นั่นก็ไม่สามารถที่จะชี้นิ้วสั่งเจ้าได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงที่จะให้เจ้าไปปรนนิบัติจิ่นอวี๋จวิ้นจู่เลย ถึงตอนนั้นเกรงว่าเรื่องจะกลับตาลปัตร ให้จิ่นอวี๋เอาน้ำล้างเท้ามาให้เจ้าแทน”

ฟังผิ่นจือเดิมทีก็พูดไม่ได้คิด พูดเล่นเป็นเสียส่วนใหญ่ ในใจของเหลิ่งชิงหลางนั้นอดไม่ได้ที่จะคิดเห็นต่าง

แม้ว่าตอนนี้มู่หรงฉีจะโปรดปรานเหลิ่งชิงฮวน แต่ท้ายที่สุดแล้ว ในใจของเขานั้นลูกในท้องของเหลิ่งชิงฮวนนั้นไม่ใช่ลูกของเขา หากตนเองตั้งครรภ์จริงๆ หนึ่งคนเลือดเนื้อเชื้อไขแท้ๆ อีกคนป่าเถื่อนหยาบคาย มู่หรงฉีก็คงไม่โง่ ต้องให้ความสำคัญกับลูกแท้ๆของตนเองอย่างแน่นอน

ทรัพย์สินทั้งหมดในจวนนี้ หรือแม้กระทั่ง...ความทะเยอทะยานที่ยิ่งใหญ่กว่านั้น บางทีก็อาจจะเป็นของเด็กคนนี้ทั้งหมด

เพียงชั่วครู่หนึ่ง หัวใจนั้นเต้นตึกตึกจริงๆ

“เขาไม่เคยแตะต้องตัวข้าเลย แล้วจะมีลูกได้อย่างไร?” เหลิ่งชิงหลางจิตใจเศร้าโศก ไม่สบอารมณ์เลยสักนิด

ฟังผิ่นจือกลับไม่สนใจ ตอบเสียงเรียบเฉย “หญิงสาวบริสุทธิ์ในหอนางโลมนั้นเป็นตายก็ตั้งมากมาย แต่แม่เล้านั้นไม่เหมือนกัน สอนให้รู้จักเชื่อฟัง? นับประสาอะไรกับผู้ชายคนหนึ่งอยากที่จะเขาให้เชื่อฟัง ก็ต้องไขว่คว้าให้อยู่มัดไม่ใช่หรือไง?”

“มันง่ายเหมือนที่เจ้าพูดซะที่ไหนกันล่ะ? ข้าทําทุกอย่างเท่าที่ทําได้ เขาก็ไม่หวั่นไหวเลยสักนิด เจ้าคิดว่าเขาฝักใฝ่ในกามเหมือนเจ้างั้นเหรอ? ไม่เช่นนั้นข้าจะเสียเงินมากมายซื้อยาเม็ดหนิงเซียงมาทำกระไรล่ะ?”

“แล้วเรื่องเล่นพิณร้องเพลงเหล่านั้นที่เจ้าพูดถึงล่ะ? เขาเป็นพระโอรส ในวังหลวงมีเจี้ยวฟาง ตั้งแต่เล็กไม่เคยเห็นอะไรพวกนี้เลยเหรอ? มองปราดเดียวก็รู้ว่าไม่เคยเจอหญิงแท้เลย”

เหลิ่งชิงหลางในเต้นกับคำพูดพวกนี้ ท้ายที่สุด ลับหลังเธอและฟังผิ่นจือก็แก้ความอยากกระหายอย่างหมดจด คนที่คิดถึงอยู่ในใจนั้น ยังคงเป็นมู่หรงฉี ถ้าได้รับความโปรดปรานจากมู่หรงฉี อำนาจและอิทธิพลก็จะมีทั้งหมด

เธอเขย่าแขนของฟังผิ่นจือเบาๆ “เจ้ามีวิธีดีๆอะไรไหม? รีบสอนข้าเร็ว”

ฟังผิ่นจือจงใจวางมาด “สอนวิธีดึงดูดผู้ชายคนอื่น ข้าไม่ได้ใจกว้างขนาดนั้นหรอกนะ”

เหลิ่งชิงหลางจะหลุดมือไปได้ไหม ตนเองจะสามารถพลิกตัวได้หรือเปล่า จะรักษาดวงตาคู่นี้ได้ไหม ในเวลานี้คงต้องพึ่งมู่หรงฉี วิธีที่ผู้หญิงจะรักษาหัวใจของผู้ชายไว้ไม่ให้เปลี่ยนไปจากเธอ ก็คือต้องคว้าให้อยู่หมัด เธอต้องทำให้มู่หรงฉีหลงไหลตัวเองให้ได้

ฟังผิ่นจือพลิกตัวทำให้เหลิ่งชิงหลางล้มลงอีกครั้ง “มีหลายวิธีอยู่นะ ถ้าอยากจะเป็น ก็นอนกับอาจารย์สิ เดี๋ยวข้าจะจับมือสอนเจ้าเอง”

“น่าเกลียด ข้ากำลังพูดเรื่องจริงจังอยู่นะ เจ้ากลับไม่จริงจังเลย”

ทั้งสองตัวติดหนึบเหมือนกาวอีกครั้ง หลงระเริงไม่อาจแยกได้ ได้ยินเสียงตื้อไม่หยุดอยู่ครู่ใหญ่ ได้ยินเสียงแม่จ้าวตะโกนดังมาจากด้านนอก “จือชิว เจ้าทำอะไรน่ะ?”

ตกใจจนแทบวิ่งหนี รีบกุลีกุจอลุกขึ้นจากเตียง สวมเสื้อผ้าอย่างตัวสั่น

ในลานบ้าน จือชิวไม่รีบร้อน “ฟ้าใกล้มืดแล้ว ข้าเห็นเสื้อผ้าของคุณผู้หญิงยังตากอยู่ข้างนอก ข้าจะไปเก็บเดี๋ยวนี้ล่ะ”

แม่จ้าวกวักมือเรียก “ไม่รีบ เจ้ามาหาข้าหน่อย ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า”

“มีเรื่องอะไรเหรอคะ?” จือชิวพูด พลางเดินเลี้ยวไปหา “วันนี้เเม่นางเสี่ยวจือจากจวนจินมาหรือเปล่า? แม่จ้าวไม่ต้องคอยไปรับใช้้เหรอคะ? ถึงได้วิ่งมาหาที่สงบหลบอยู่ที่ประตูได้”

“แม่นางเสี่ยวจือมีธุระจะคุยกับฮูหยิน ข้าจะยืนอยู่ตรงนั้นทำกระไรล่ะ? เจ้าก็อย่าออกไปรบกวนด้านหน้าล่ะ” แม่จ้าวประหม่าเล็กน้อย “มาช่วยข้าดึงเชือกหน่อย มันพันกันยุ่งเหยิงไปหมดแล้ว”

เสียงฝีเท้าของจือชิวดังไกลห่างออกไป

ที่แท้ก็ตื่นตูมไปเอง ทั้งคู่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกพร้อมกัน ไม่มีกระจิตกระใจจะมาอ่อนโยนอีกแล้ว

ฟังผิ่นจือจัดการผมเผ้าหน้ากระจกสำริดเงิน ผสมแป้งชาดเล็กน้อย

“ดูเหมือนเด็กรับใช้จะไม่เป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกับเจ้าเลยนะ? ขืนยังเลี้ยงไว้ในบ้านต่อไป จะเป็นหายนะเอาได้นะ”

“กลับแล้วล่ะ ที่จวนยังมีเรื่องที่ต้องทำอีกมากมาย ไม่กล้าเถลไถล ไม่เช่นนั้นองค์ชายรองจะอารมณ์เสียได้ วันหลังค่อยมารบกวนใหม่”

หันหลังพลางจะเดินจากไป พลางหยิบพัดในแขนเสื้อออกมา เหมือนพูดกับตัวเอง “วันนี้อากาศร้อนจังเลยนะ”

มีตั๋วเงินหล่นออกมาจากแขนเสื้อ ปลิวร่วงหล่นลงที่พื้น

เขาดูเหมือนจะไม่รู้ตัวเลย

จือชิวจ้องมองที่เอวร่างบางของเขาอย่างอิจฉา เมื่อเห็นอย่างชัดเจน จึงพูดเตือน “แม่นางเสี่ยวจือ เจ้าทำของตกแล้ว”

ฟังผิ่นจือแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน ไม่หันกลับไปมอง จือชิวก้าวไปข้างหน้า หยิบตั๋วเงินขึ้นมาจากพื้น เมื่อเห็นจำนวนตัวเลข ก็ตกใจจนพูดไม่ออก นี่ต้องเป็นเงินที่เหลิ่งชิงหลางจ่ายค่ายาเม็ดหนิงเซียงแน่

ก็ไม่รู้ว่าตระกูลจินทิ้งเงินไว้ให้เหลิ่งชิงหลางมากเท่าไหร่ เธอถึงได้ใช้จ่ายฟุ่มเฟือยอย่างนี้

เธอรีบวิ่งตามไป “นี่ แม่นางเสี่ยวจือ เจ้าทำเงินตกน่ะ”

ฟังผิ่นจือหันกลับมามองตั๋วเงินในมือเธอ คลำที่แขนเสื้อของตัวเอง “ไอ้หยา ดูสิข้าประมาทเลินเล่อแล้ว หากทำเงินนี่หาย ไม่ต้องถูกคุณชายรองถลกหนังเลยหรือไร?”

เมื่อรับตั๋วเงินจากมือของจือชิว ก็ขอบอกขอบใจเสียยกใหญ่ “วันนี้ต้องขอบคุณพี่จือชิวมากๆเลยนะ พี่ช่วยชีวิตข้าไว้แล้ว”

“เกรงใจอะไรล่ะ ก็แค่เหนื่อยเท่ายกมือแค่นั้นเอง แม่นางอย่าได้เก็บไปใส่ใจเลยนะ”

ฟังผิ่นจือเกรงใจอย่างมาก “นี่ไม่ใช่เงินเล็กๆน้อยๆ หากเป็นคนอื่น จะต้องถือวิสาสะเอาไปแน่นอน ไม่รู้จะขอบคุณเจ้าอย่างไรดี”

เขาลูบทั่วทั้งตัว ดวงตาเป็นประกาย “เจอแล้ว!”