ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 248

ฉีจิ่งอวิ๋นพยักหน้า “สิ่งที่พี่สะใภ้พูดเป็นความจริง มันพูดง่ายแต่ทำยาก? คนขององครักษ์อินทรีนี้เห็นหัวแต่ไม่เห็นหาง พอถอดหน้ากากก็เหมือนคนทั่วไป ใครก็ดูไม่ออก”

“แล้วท่านจะรู้ได้อย่างไร”

ฉีจิ่งอวิ๋นยิ้มอย่างเหนียมอาย “พอพูดแล้วพี่สะใภ้ก็จะหัวเราะเยาะข้าอีก แต่มีครั้งหนึ่งที่ข้าทำการค้ากับทางราชสำนัก ข้าราชการที่รับผิดชอบเรื่องจัดซื้อสินค้ารังแกกันเกินไป

ตอนนั้นข้าโกรธมากจึงใช้เงินมากโขไปเพื่อหาช่องทางอื่น ไปซื้อข่าวเรื่องจุดอ่อนของเขามาจากองครักษ์อินทรี ตอนไปซื้อขาย คนติดต่อก็ใส่หน้ากากเช่นนี้แหละ ข้าก็เลยจำได้ขึ้นใจ”

เหลิ่งชิงฮวนถอนหายใจด้วยความผิดหวัง “พูดแบบนี้ ที่นี่ก็ไม่มีเบาะแสอีกแล้วหรือ”

ฉีจิ่งอวิ๋นยักไหล่ “พี่สะใภ้อยากสอบถามอะไรเป็นพิเศษ? จิ่งอวิ๋นสามารถหาเพื่อนมาช่วยได้”

เหลิ่งชิงฮวนรีบปฏิเสธอย่างใจฝ่อ “ไม่ต้องหรอก ถามตามอำเภอใจก็เท่านั้น”

นางกลัวว่าฉีจิ่งอวิ๋นจะสืบสาวราวเรื่อง จึงรีบเปลี่ยนเรื่อง “เมื่อกี้ท่านบอกว่ามีเรื่อง เรื่องอะไร”

“ส่งหนังสือท้าทาย!”

“หนังสือท้าทายอะไร?”

เหลิ่งชิงฮวนค่อนข้างงงงวย ช่วงนี้ตนก็สงบเสงี่ยมไม่ได้ไปยุ่งกับใคร นอกจากมู่หรงฉีที่ชอบมาสุงสิงด้วย ยังมีคนเคารพเลื่อมใสเขาจึงตามหาตนเพื่อต่อสู้เพราะความรักด้วยหรือ?

“ร้านมั่วเป่าของเรายืมชื่อย่อของพี่ใหญ่ท่าน ตอนนี้มีชื่อเสียงมากในเมืองหลวง การค้าขายกำลังเจริญรุ่งเรือง หลายคนมาตามความเลื่อมใสและแย่งการค้าขายของร้านค้าอื่น ร้านค้าอื่นยังไม่กล้าต่อต้านเราอย่างโจ่งแจ้ง แค่ร้านตำราหวงจินที่อยู่ใกล้ที่สุดกับร้านมั่วเป่าของเราเกินเลยไปหน่อย”

เหลิ่งชิงฮวนเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ “ร้านตำรานี้ต้อง คงจะมีที่มาไม่ธรรมดา”

“ท่านพูดถูกจริงๆ เถ้าแก่ร้านหวงจินเป็นบุตรีของแม่ทัพจินอู๋นามว่าฉู่รั่วซี แม้ว่าฉู่รั่วซีจะมาจากตระกูลนายทหาร แต่นางก็มีศิลปะทั้งสี่แขนง เที่ยงธรรม และเป็นที่รู้จักในฐานะสตรีที่มีความสามารถอันดับหนึ่งในเมืองหลวง และค่อนข้างหยิ่งยโส ปัญญาชนหลายคนเลื่อมใสพรสวรรค์ของนางและดูแลการค้าขายของนางเป็นอย่างดี แต่เดิมในเมืองหลวงก็ไม่เป็นสองรองใคร

พอร้านมั่วเป่าของเราเปิด คนก็ล้นหลาม ดูเหมือนว่าการค้าของพวกนางจะซบเซาไปมาก ฉู่รั่วซีร้อนใจจึงปรากฏตัวในวงสังคมและและนั่งเขียนภาพอักษรอยู่ที่ร้านด้วยตนเอง

ทั้งยังท้าเจ้าหน้าที่ขุนนางในเมืองอีกด้วยว่าหากใครฝีมือการเขียนภาพอักษรที่เหนือกว่า จะยอมมอบยอดสินค้าของร้านให้

เดิมทีก็ไม่มีอะไรพอที่จะให้วิจารณ์ได้ แต่ก็มีคนเจ้ากี้เจ้าการ ดึงร้านทั้งสองมาเปรียบเทียบกัน วิเคราะห์กันว่าคุณชายใหญ่เหลิ่งกับแม่นางฉู่รั่วซีผู้นี้ใครจะเหนือกว่ากัน การยุยงนี้ทำให้แม่นางฉู่พูดจาร้ายกาจถึงคุณชายใหญ่เหลิ่งเป็นอย่างมาก"

“ปัญญาชนย่อมดูถูกกันมันมีมาตั้งแต่สมัยโบราณ กลัวว่าจะดูถูกพี่ชายหม่อมฉัน?”

ฉีจิ่งอวิ๋นพยักหน้า “ตอนพูดจาหยาบคายต่อหน้าหลายๆ คน แล้วบอกว่าคุณชายเหลิ่งที่มีตำแหน่งท่านฮวาไม่มีความสามารถสมดังคำล่ำลือ อาศัยบารมีเพียงเท่านั้น คำพูดดูถูกเหยียดหยามอย่างมาก”

เหลิ่งชิงฮวนส่งเสียง “หึ” เบาๆ อย่างไม่สนใจ “แต่คนที่มีความสามารถเล็กน้อยมักจะหยิ่งยโสโอหังเพราะถือดีว่ามีความรู้ความสามารถ ไม่จำเป็นต้องสนใจนาง”

“เดิมทีก็ไม่อยากสนใจหรอก แต่คนอื่นก็มาหาที่บ้านและส่งหนังสือท้าทายฉบับหนึ่งให้ร้านมั่วเป่า”

“ให้หม่อมฉัน?”

ฉีจิ่งอวิ๋นพยักหน้า “นัดท่านไปจวนแม่ทัพในอีกสองวัน เพื่อเข้าร่วมงานบทกวีฉวีสุ่ยหลิวของนาง”

“มองหาผู้ที่อ่อนแอกว่าแต่นางไม่ได้โง่ หม่อมฉันรู้เพียงไม่กี่คํา ถ้าเปิดตำราได้ก็คงดี ให้หม่อมฉันประลองบทกวีกับนาง ทําไมนางไม่แข่งวิพากษ์วิจารณ์ความผิดของนางเพื่อช่วยนางแก้ไขความผิดพลาดล่ะ พาข้ากลับที ข้าไม่มีเวลามาเล่นพ่อแม่ลูกกับนางหรอก”

“จะกลับจริงหรือ ท่านไม่กลัวนางพูดลับหลังว่าท่านกลัวนางอีกหรือ”

“ตามใจ ใครจะใจแคบคิดเล็กคิดน้อยกับนาง หม่อมฉันไม่เอาพิมเสนไปแลกกับเกลือหรอก”

เหลิ่งชิงฮวนไม่ใช่คนที่ชอบเอาชนะ ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าสู้คนอื่นไม่ได้จริงๆ ก็จะแต่งเข้าบ้านไม่ใช่ดูถูกตัวเอง คนฉลาดย่อมไม่ตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบกับเรื่องที่จะเกิดขึ้นข้างหน้า

เหลิ่งชิงฮวนส่ายหัว

เซวียอี๋เหนียงมองซ้ายมองขวา จึงเอ่ยปาก “ไม่ใช่คุณหนูสองก่อเรื่องหรือเจ้าคะ”

เหลิ่งชิงหลาง?

เซวียอี๋เหนียงเชิญนางเข้าไปในห้องโถงด้านหน้าแล้วนั่งลงเสิร์ฟชา นางจึงพูดเสียงเจื้อยแจ้วว่าที่แท้ร้านค้าของเหลิ่งชิงเหยาเกิดเรื่อง

สินเดิมที่ติดตัวของเหลิ่งชิงหลางมีร้านค้าสามร้าน ซึ่งต่างจากเหลิ่งชิงฮวนอย่างสิ้นเชิง ล้วนตั้งอยู่ในสถานที่ที่เจริญรุ่งเรือง การค้าขายที่เจริญรุ่งเรืองคึกคักและร้านค้าเฟื่องฟู

ในบรรดาพวกเขามีภัตตาคารแห่งหนึ่ง ซึ่งเปิดมาเป็นเวลาห้าถึงหกปีแล้ว มีเฒ่าแก่ดูแลอย่างเต็มที่จนการค้าขายมั่นคงมาก

สองวันก่อนเกิดเรื่องที่ภัตตาคาร ผักที่พ่อครัวซื้อมามีเห็ดภูเขาชนิดหนึ่ง เมื่อเอามาต้มไก่ดำอร่อยมาก แต่วันนั้นด้วยความสะเพร่าจึงปะปนกับเชื้อราอื่น เชื้อราทั้งสองชนิดมีลักษณะคล้ายกัน แต่ก็แตกต่างกันราวฟ้ากับดิน เชื้อราชนิดนี้มีความเป็นพิษสูง

เมื่อไก่ดำถูกเสิร์ฟมาที่โต๊ะ ขุนนางที่ได้กินเข้าไปก็เกิดอาเจียนและท้องเสีย ในกรณีที่อาการหนัก จะมีอาการชัก หมดสติ จนเกือบจะเสียชีวิตในที่สุด

ภัตตาคารต้องรับผิดชอบอย่างปฏิเสธไม่ได้ หลังจากเกิดเรื่องพ่อครัวก็กลัวที่จะรับผิดชอบ จึงหนีไปในชั่วข้ามคืน เฒ่าแก่ที่ดูแลเองก็ยับเยินเช่นกัน

อีกฝ่ายขึ้นชื่อว่าเป็นพวกอันธพาล โลภอย่างไม่รู้จักอิ่ม ยุ่ยงให้คนอื่นทำเรื่องบางอย่าง ทำให้ความขัดแย้งรุนแรงขึ้น ไม่รู้ว่าพูดอะไรก็ยากที่จะเชื่อฟัง พูดไม่ตรงกันก็เกิดการโต้เถียงกัน ส่วนเฒ่าแก่ก็อาศัยอำนาจและอิทธิพลของจวนเซียง ทำอย่างบ้านเมืองไม่มีขื่อไม่มีแป ช่วงที่เขาโมโหจึงสั่งให้คนไปทุบตีอันธพาลนั้นจนได้รับบาดเจ็บสาหัส

คราวนี้พวกอันธพาลนั้นยิ่งไม่ให้อภัย เลยยื่นคำร้องฉบับหนึ่งไปศาลาว่าการเมืองหลวงจ้าวอวิ่นบอกว่าจวนฉีอ๋องและจวนเซียงใช้อำนาจข่มเหงรังแกผู้อื่น

เฒ่าแก่ไม่สามารถรั้งเอาไว้ได้ เหลิ่งชิงหลางจึงต้องลงมือเอง นางไม่รู้ว่าเกรงกลัวอะไร จึงไม่กล้าขอร้องมู่หรงฉี ได้แต่ให้เหลิ่งเซียงช่วยลงมือจัดการเรื่องนี้ให้ เพื่อพยายามไกล่เกลี่ยให้คู่กรณียุติข้อพิพาทซึ่งกันและกัน หากพัวพันกับชื่อเสียงจวนเซียงกับจวนฉีอ๋อง เงินทองคงหมดไปน้อย มิฉะนั้นจะปิดปากเหยื่อมากมายขนาดนั้นไม่ได้

สำหรับเรื่องนี้ เหลิ่งชิงฮวนนั้นยินดียินร้ายไปกับความโชคร้ายของคนอื่น แม้ว่ามันเกือบจะฆ่าคน แต่ใช้คํานี้ก็ไม่ถูก ตราบใดที่เหลิ่งชิงหลางประสบความหายนะ ตนก็มีความสุขอยู่ภายในใจและเป็นการหาอะไรให้นางทำ นางจะได้ไม่ต้องหาเรื่องให้ตน