ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 268

จื่อชิวลุกขึ้น เข้าไปขอบคุณเหลิ่งชิงฮวน จากนั้นสูดลมหายใจเข้าลึกๆ รวบรวมความกล้า “พระชายาทรงเมตตาเช่นนี้ ไม่แปลกใจเลยที่ท่านอ๋องจะรักท่านมากเพียงนี้ บ่าวเชื่อว่า ในใจของท่านอ๋องนั้นจะไม่มีใครอื่นอีกเด็ดขาด ถ้าหากว่ามี ต้องใช้วิธีการที่น่าอับอายอย่างแน่นอน ขอพระชายาอย่าได้หลงเชื่อเป็นอันขาดนะเพคะ”

เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกว่าคำพูดของนางนั้นแปลกๆ มองเธออย่างสงสัย “เจ้าต้องการเตือนข้าเรื่องอะไรกัน?”

“ไม่มีเพคะ แค่คิดว่าคุณหนูของบ่าวกับจิ่นอวี๋จวิ้นจู่ผู้นั้นจะทำทุกวิถีทาง ดังนั้นพระชายาจะต้องระวังนะเพคะ”

เหลิ่งชิงฮวนปล่อยวาง “ขอบใจที่เตือนเรา เราจะระวัง”

จื่อชิวตอบ “อือ” อย่างแผ่วเบา “จื่อชิวอยากไปหาผู้ดูแลบ้านที่จวนเสนาบดี ถามกับเขาว่างานที่แนะนำให้ข้านั้นมีแน่นอนแล้วหรือยัง พระชายาจะทรงอนุญาตไหมเพคะ?”

“เรื่องแค่นี้เอง พอดีเลย เมื่อวานเซวียอี๋เหนียงสั่งให้คนส่งบทละครงิ้วมา ให้ข้าเลือกมาสองเรื่อง บอกว่าอีกไม่กี่วันที่จวนจะเชิญคณะละครมา ข้าเองก็ไม่สันทัดเรื่องพวกนี้ เจ้ากลับไปแทนข้าที ให้เซวียอี๋เหนียงเป็นคนตัดสินใจแทนก็แล้วกัน”

จื่อชิวสีหน้าดีใจอย่างเห็นได้ชัด “งั้นจื่อชิวไปตอนนี้เลยนะเพคะ”

เหลิ่งชิงฮวนพยักหน้า จื่อชิวหันหลังเดินไปถึงประตู ก็หันกลับมาอีกครั้ง เตือนเหลิ่งชิงฮวน “ตำราที่ให้พระชายานั้น หากมีเวลาว่างท่านต้องเปิดอ่านนะเพคะ แม้ว่ามันจะไร้สาระ แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นเรื่องไร้สาระทั้งหมด”

เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกว่า วันนี้จื่อชิวดูแปลกไป คำพูดเหมือนมีนัยแอบแฝงอยู่

หรือว่าเหลิ่งชิงหลางคิดหาอุบายอะไรมาจัดการกับตนเองอีก? เธอถูกส่งไปที่ชนบทแล้ว อยากจะโดนอีกหรือไง? รอให้จื่อชิวกลับมาจากจวนเสนาบดีก่อน จะคุยกับเธอหยั่งเชิงหาข้อมูลมาให้ได้

เมื่อใกล้เวลาอาหารเย็น มู่หรงฉีจึงกลับมา เหงื่อชุ่มเต็มตัว หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ ก็มาที่ตำหนักฉาวเทียนเพื่อรับประทานอาหารเย็นเป็นเพื่อนเธอ

เหลิ่งชิงฮวนเล่าเรื่องจื่อชิวให้เขาฟัง

มู่หรงฉีพยักหน้า “เรื่องพวกนี้เจ้าตัดสินใจเองได้เลย ไม่ต้องมาถามข้าหรอก”

“จื่อชิวสามารถมองได้ทะลุปรุโปร่ง ข้ารู้สึกว่าสู้แสดงน้ำใจออกไปดีกว่า ทว่า...”

เธอลังเล “วันนี้จื่อชิวมาหาข้า คำพูดนั้นแปลกมากเลยเพคะ”

“พูดว่าอะไรงั้นหรือ?”

เหลิ่งชิงฮวนหรี่ตา “นางบอกว่า หากท่านทำเรื่องอะไรที่ผิดต่อข้า ให้ข้า...”

มู่หรงฉีมือสั่น ตะเกียบตกไปอยู่ที่พื้น รีบก้มลงไปเก็บ

มือที่เหลิ่งชิงฮวนกำลังคีบอาหารอย่างไม่ได้ใส่ใจก็แข็งทื่อ มือของมู่หรงฉีถือดาบและคันธนู นิ่งและทรงพลังมากที่สุด เมื่อกี้ยังดีๆอยู่ ทำไมจู่ๆถึงได้จับตะเกียบไว้ไม่อยู่ล่ะ?”

เธอค่อยๆตักอาหาร หัวเราะเสียงเบา “ปฎิกิริยาของท่านทำให้ข้านึกถึงคำๆหนึ่ง”

โตวโตวส่งตะเกียบคู่ใหม่ให้ มู่หรงฉีรับมาไว้ในมือ “คำอะไร?”

เหลิ่งชิงฮวนค่อยๆเอ่ยปาก “กินปูนร้อนท้อง”

มู่หรงฉีเม้มปาก “สมมุติว่า...”

ด้านนอกมีคนบุกเข้ามาในตำหนักฉาวเทียนอย่างลุกลี้ลุกลน ขัดจังหวะที่เขาพูด “ท่านอ๋องอยู่ที่นี่หรือไม่พ่ะยะค่ะ?”

มู่หรงฉีกระแอมไอ “มีเรื่องอะไร?”

ทหารอารักยืนอยู่ที่หน้าประตู ทูลรายงาน “ท่านอ๋อง พระชายา แย่แล้วพ่ะยะค่ะ จวนเสนาบดีส่งคนมา บอกว่าแม่นางจื่อชิวเกิดเรื่องแล้ว”

“อะไรนะ?” ทั้งสองมองหน้ากัน ด้วยความตกใจ

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

“คนที่มาบอกว่าแม่นางจื่อชิวไม่ทันระวังผลัดตกน้ำไป เมื่อถึงเวลาอาหารเย็น ไม่มีใครเห็นนาง เมื่อรอความช่วยเหลือ คนก็ไม่รอดแล้วพ่ะยะค่ะ”

ข่าวนี้ทำให้คนประหลาดใจมาก ความคิดแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวของเหลิ่งชิงฮวน ก็คือมันไม่ใช่เรื่องง่ายแบบนี้แน่นอน

“อาจเป็นเพราะตอนที่นางพลัดตกน้ำ เป็นช่วงเวลาอาหารเย็นที่จวนพอดี ก็เลยไม่มีคนได้ยิน”

“แล้วศพล่ะ” เหลิ่งชิงฮวนถาม

“ยังอยู่ริมสระน้ํา"

เหลิ่งชิงฮวนหันเดินไปทางด้านนั้น มู่หรงฉีจับมือเธอไว้ “อยากจะไปดูเหรอ?ไม่กลัวหรือไง?”

เหล่ิงชิงฮวนส่ายหน้า “จื่อชิวไม่มีทางฆ่าตัวตาย ถ้าเรื่องที่พลาดพลัดตกน้ำดูไม่ค่อยถูกสักเท่าไหร่ ข้าไม่สามารถปล่อยให้นางตายอย่างคลุมเครือ”

“เจ้าไม่จำเป็นต้องไปด้วยตัวเอง ข้าจะให้คนอื่นไปตรวจสอบ”

“หม่อมฉันจะไปดูก่อนเพคะ ว่ามีเบาะแสอะไรบ้างไหม”

มู่หรงฉีไม่คัดค้านอีกต่อไป เพียงแต่จับมือเธอไว้ไม่ปล่อย รู้สึกว่า ฮูหยินของตนเองนั้นกล้าหาญมาก

ทั้งสามคนก็เดินตรงไปข้างหน้า ศพของจื่อชิววางอยู่บนแผ่นไม้กระดาน ผ้าคลุมปิดไว้

บริเวณโดยรอบมีโคมไฟที่ขาวแขวนอยู่ บริเวณแถวนั้นเป็นเงาตะคุ่ม

เหลิ่งชิงฮวนหยิบไฟฉายออกมาจากแหวนนาโน ก้าวไปข้างหน้าตรวจสอบปากและจมูกและรูม่านตาอย่างละเอียด ลุกขึ้นทําหน้ามั่นใจ

“จื่อชิวไม่ได้ตายเพราะจมน้ำ แต่ตายหลังจากที่ขาดอากาศหายใจ ถูกโยนลงไปในน้ํา สังเกตจากช่องปากของนาง เยื่อเมือกภายในแตกและมีเลือดออก คอไม่มีรอยรัด คาดการณ์ว่ามีคนโจมตีจากด้านหลังอย่างกะทันหันและใช้ผ้าปิดปากและจมูกของนางอย่างแน่นหนา ทำให้นางขาดอากาศหายใจ แล้วก็โยนทิ้งลงน้ำ”

แต่น่าเสียดาย เพราะตกลงไปในน้ำ จึงไม่พบร่องรอยอื่นที่เป็นประโยชน์บนตัวของนาง ท่านพี่ ควรที่จะสอบสวนคนในจวน นักฆ่าจะต้องซ่อนตัวอยู่ในจวนเสนาบดีแน่”

แล้วยังไง?

ชีวิตคนนั้นสำคัญมาก นี่ไม่ใช่เรื่องตลกนะ